27 Νοεμβρίου 2010

Γέμισε η πόλη… τρωκτικά

Μια καινούργια μόδα ανθίζει στους παρά-δημοσιογραφικούς (όπως παρακρατικούς) κύκλους της μικρής επαρχιακής πόλη που ζω. Κάποιους μήνες πριν τη διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών εκλογών, ως δια μαγείας, οι νέοι της περιοχής –υποθέτουμε ότι ήταν νέοι, δεν το γνωρίζουμε απόλυτα- συντονίστηκαν όλοι μαζί και δημοσιοποίησαν εν χορώ τις απόψεις τους για τους τοπικούς άρχοντες, εκλεγμένους και μη. Η μορφή της διαμαρτυρίας τους ευδοκιμεί δεκαετίες τώρα στη υπόλοιπη Ελλάδα και είναι γνωστή με την ονομασία ‘blogging’. Σημάδι των καιρών ή σημάδι ότι η τεχνολογία της άμεσης ενημέρωσης μπαίνει επιτέλους και στη ζωή της επαρχίας; Μια προσεκτική ματιά στο περιεχόμενο θα μας πείσει.




Η πόλη απέκτησε σε μια νύχτα γύρω στα 6 blog αποκαλύψεων και καταγγελιών, τα οποία, όπως λένε οι ιδρυτές τους, έχουν στο δυναμικό τους καθημερινούς, νέους ανθρώπους, που απλά νιώθουν την ανάγκη να εκφράσουν την οργή τους ενάντια στην αναλγησία της τοπικής εξουσίας. Και ξεκινάνε οι αναρτήσεις. Καταγγελίες και κρατικά έγγραφα παράνομων προσλήψεων και διορισμών στη φόρα. Όλα αφορούν δημόσια πρόσωπα, τις κόρες τους, τους γιούς τους, τα εγγόνια τους μέχρι. Έγγραφα που μένουν αναρτημένα για κάποιες ώρες μόνο και μετά εξαφανίζονται δίχως περαιτέρω εξηγήσεις. Προκλητική εμμονή σε συγκεκριμένα πρόσωπα της πολιτικής και επιχειρηματικής σκηνής της πόλης και παντελής σιωπή για εκατοντάδες άλλα. Κάθε ανάρτηση, στο τέλος της εμπεριέχει απειλές και βωμολοχίες, γραμμένες με κεφαλαία, τεράστια, κατακόκκινα γράμματα. Και δεν σταματάνε εκεί, προτρέπουν τους αναγνώστες να στείλουν τις δικές τους καταγγελίες και απόψεις και έπειτα εξευτελίζουν αυτές με τις οποίες διαφωνούν, με τον ίδιο πανομοιότυπο τρόπο: βωμολοχίες και απειλές γραμμένες με τεράστια, κατακόκκινα γράμματα, στο τέλος της ανάρτησης.
Ανάμεσα στα 6 blogg της πόλης, ένα είναι αυτό που καυχιέται πιο πολύ απ’ όλα ότι έχει τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα. Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση που αυτό που συγκεντρώνει την προτίμηση του κοινού, είναι αυτό που διαλέγει να βρίζει και να απειλεί όποιον το διαβάζει, με κεφαλαία, τεράστια, κατακόκκινα γράμματα. Εντός του θα βρει κανείς φωτογραφίες ακέφαλων γυναικών της πόλης και από κάτω σχετικά κουίζ του τύπου : ποια είναι η απρόσεκτή συμπολίτισσα μας, της οποίας το κιλοτάκι φαίνεται σε αυτή τη φωτό; Πρώτης γραμμής δημοσιογραφία, δηλαδή, μια και οι νέοι του εν λόγω μπλογκ τυγχάνει να βρίσκονται πάντα –εντελώς τυχαία, αλήθεια- στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή. Η φωτογραφία του Σωκράτη –τρωκτικού- Γκιόλια στην είσοδο του μπλόγκ, επεξεργασμένη έτσι ώστε να μας θυμίζει εθνικό ήρωα ή εθνομάρτυρα λέει πολλά. Παρεμπιπτόντως, και αυτή η φωτογραφία, ως δια μαγείας, εξαφανίστηκε από το μπλογκ μετά από κάποιους μήνες. Τυχαίο; Καθόλου, και θα εξηγήσω το γιατί παρακάτω.

Καθώς οι μήνες κυλούσαν, το μπλογκ με τα περισσότερα κλικ άρχισε να τραβά την προσοχή των τοπικών αρχόντων. Τόσο πολύ τρομοκρατήθηκαν οι δημόσιες φιγούρες της πόλης, ώστε άρχισαν να στέλνουν απαντητικές-απολογητικές επιστολές στο μπλόγκ! Αυτή ήταν και η ταφόπλακα τους, η απόλυτη νομιμοποίηση των καταγγελιών του μπλόγκ στα μάτια όλων των αναγνωστών του. Τι υπέροχη κίνηση ματ ήταν αυτή από πλευράς πολιτικών και μη προσωπικοτήτων! Πόσο εύκολα τους έκαναν την καλύτερη διαφήμιση στην πιάτσα! Τώρα πια οι αναρτήσεις του μπλογκ είναι πολύ πιο σύντομες, κοφτές, γεμάτες τεράστια, κατακόκκινα γράμματα εκφοβισμού. Όταν τα μηνύματα που θέλεις να στείλεις φτάνουν στα σωστά αυτιά αμέσως, δεν έχεις ανάγκη να πεις και πολλά, λίγα φτάνουν για να τρομοκρατήσουν τους διαφθαρμένους.
Και μπήκαν και οι τοπικοί δημοσιογράφοι στο χορό. Και να σου οι καταγγελίες για γνωστές τηλεπερσόνες-δημοσιογράφους της τοπικής κοινωνίας. Και να σου τα έμμεσα θετικά σχόλια για άλλους τηλέ-δημοσιογράφους. Σύντομα άρχισε και η επίθεση στους ιδιοκτήτες μίας και μοναδικής τοπικής εφημερίδας, της πιο κερδοφόρας στο Νομό. Αυτό έφερε και τη ρήξη μεταξύ των -κατά τα’ άλλα αλληλέγγυων- μπλόγκερ της πόλης. Σύντομα το blog γέμισε αλληλοκατηγορίες, θυμίζοντας έντονα συντεχνία, μυρίζοντας άσχημα, αναβλύζοντας βρώμα και τζάμπα μαγκιά. Και ο κόσμος εκεί, προσκολλημένος να παρακολουθεί τα δρώμενα, διότι ο εκβιασμός και η βωμολοχία είναι το καλύτερο φάρμακό κατά της επαρχιακής ανίας. Τυχαία όλα αυτά;

Καθόλου τυχαία, για όσους γνωρίζουν έστω και τα βασικά για τα δημοσιογραφικά δρώμενα της μικρής αυτής πόλης.

Η δημοσιογραφία της πόλης είχε πάντα τον μπαμπούλα της, έναν ανεκδιήγητο τύπο, που απειλούσε τους πάντες μέσα από τη ραδιοφωνική του συχνότητα επί χρόνια. Η πλάκα είναι ότι οι απειλές του έπιαναν πάντα τόπο, ίσως επειδή αυτοί που απειλούσε είχαν όντως πολλά να κρύψουν. Το αλισβερίσι του εκβιασμού μεταξύ εξουσίας και αυτών που κρατούν τα μικρόφωνα ήταν καθημερινή υπόθεση για την πόλη μου, ώσπου οι άρχοντες οργανώθηκαν και με τη βοήθεια του νόμου, του συνεργάτη τους δηλαδή, σώπασαν για πάντα τον εκβιαστή τους. Έλα όμως που τέτοιες –κερδοφόρες πάνω απ’ όλα- συμπεριφορές δημοσιογράφων θα έχουν πάντα συνεχιστές. Η επόμενη γενιά λοιπόν πήρε τη σκυτάλη και τη σωστή εκπαίδευση και βγήκε –ανώνυμα- στην αντεπίθεση, μέσω του μπλόγκ που προανέφερα. Μια γενιά που υπήρξε άκρως εκκωφαντική στα σχόλια της στα διάφορα αθηναϊκά sites, όταν ο Γκιόλιας δολοφονήθηκε. Για όσους ξέρουν, όπως εγώ, είναι τόσες πολλές οι αναρτήσεις που «δίνουν» στεγνά την ταυτότητα των ανώνυμων, ελευθέρων και ανεξάρτητων αυτών μπλόγκερ, που καταντά το λιγότερο αστείο.

Σε μια εποχή που στη μπλογκόσφαιρα έχει ξεκινήσει μια πολεμική σχετικά με τη σημασία της ελευθερίας και της ανωνυμίας, τη χρησιμότητα και την αποτελεσματικότητα των μπλογκς, τη δύναμη τους έναντι στα επίσημα ΜΜΕ και την αξιοπιστία τους, αναρωτιέμαι ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μου. Αναρωτιέμαι ποια θα έπρεπε να είναι η στάση όλων μας, που χρησιμοποιούμε, δημιουργικά ή όχι, αυτούς τους χώρους για να εκφραστούμε, όταν εντός του εισχωρούν άτομα της σχολής του Σωκράτη Γκιόλια, που σαν τους ηλεκτρονικούς μαφιόζους, κάνουν το λαϊκισμό επάγγελμα και μάλιστα κερδοφόρο.

22 Νοεμβρίου 2010

A word of warning…

Καμιά φορά –πιο συχνά απ’ ότι θα ήθελα να παραδεχτώ- βρίσκω αυτά που θέλω να πω να τα έχουν πει άλλοι πριν από μένα. Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη και όπως όλες οι αφιερώσεις, φέρει επάνω της τη σφραγίδα της προσωπικής βεντέτας ή ιλαροτραγωδίας, όπως το δει κανείς. A word of warning λοιπόν….




You can't hide

Behind social graces

So don't try

To be all touchy feely

Cause you lie

In my face of all places

But I've got no

Problem with that really



What bugs me

Is that you believe what you're saying

What bothers me

Is that you don't know how you feel

What scares me

Is that while you're telling me stories

You actually

Believe that they are real



And I've got

No illusions about you

And guess what?

I never did

And when I said

When I said I'll take it

I meant,

I meant as is



Just give up

And admit you're an asshole

You would be

In some good company

I think you'd find

That your friends would forgive you

Or maybe I

Am just speaking for me


Σημείωση: Αγαπητοί αναγνώστες, μην κυκλοφορείτε ανυποψίαστοι, κυκλοφορούν πολλά σούργελα τελικά και δυστυχώς, τα καλύπτει ο μανδύας της αληθοφάνειας.

Goodnight and good luck!

18 Νοεμβρίου 2010

They are getting away with it…

Στην πόλη μου ζουν 109.000 κάτοικοι. Την περασμένη Κυριακή ψήφισαν 52.000 από αυτούς. 6.000 από τα ψηφοδέλτια που καταμετρήθηκαν ήταν άκυρα ή λευκά. 24.000 ψήφοι πήγαν στον νικητή των εκλογών και 22.000 στον ηττημένο. Ο νέος Δήμαρχος έχει τη στήριξη και την εύνοια των 24.000 από τους 109.000 κατοίκους της πόλης που ετοιμάζεται να διοικήσει. Αυτό σημαίνει πως 85.000 κάτοικοι δεν επιθυμούν την παρουσία του στο αξίωμα που –δημοκρατικά;- τώρα πια κατέχει. Πήξαμε στους αριθμούς, μα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να δούμε ξεκάθαρα τι ακριβώς σημαίνει αποχή.
Θα πρέπει, δυστυχώς, να γυρίσουμε για μια στιγμή πίσω στους ορισμούς, διότι μάλλον έχουμε –όλοι- ξεχάσει τα βασικά.

Ξεκινάω με μια ματιά στο τι σημαίνει αντιπροσωπευτική δημοκρατία: Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου κυβερνά ο λαός μέσω αντιπροσώπων. Δηλαδή ο λαός μπορεί και εκλέγει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αναλόγως με τον ακριβή τύπο του πολιτεύματος, πρόεδρο, πρωθυπουργό, βουλευτές κλπ. Αυτοί ασκούν είτε την εκτελεστική, είτε τη νομοθετική εξουσία. Οι εκλογές ανάδειξης αντιπροσώπων αποτελούν συνήθως την κύρια μέθοδο συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων.
Ποιους ακριβώς αντιπροσώπους εκλέξαμε σε αυτές τις εκλογές, λοιπόν; Σε τι ακριβώς συμμετείχαμε; Αν η αποχή άγγιξε το 60%, όπως λένε κάποιοι, τότε ποιο ακριβώς είναι πλέον το πολίτευμα της Ελλάδος;

Για να δούμε, λοιπόν, τι λέει το Σύνταγμα, για το πολίτευμα της Ελλάδας: «Το σύνταγμα του 1986 στο πρώτο άρθρο του και στην πρώτη παράγραφο, κάτω από τον τίτλο "Μορφή του Πολιτεύματος", ορίζει ότι: "Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία". Αναλύοντας τον ορισμό αυτό παρατηρούμε ότι: Το π. της Ελλάδας είναι πρώτα απ` όλα "δημοκρατία". Δημοκρατία είναι το π. στο οποίο ο λαός, ως πηγή και φορέας της κρατικής εξουσίας, είναι το ανώτατο όργανο του κράτους, που εκφράζει την υπέρτατη θέληση μέσα στο κράτος αυτό. Για το λόγο αυτόν θεμέλιο της δημοκρατίας είναι η λαϊκή κυριαρχία (άρθρο 1 παρ. 2). Η λαϊκή κυριαρχία κατά το σύνταγμά μας συνεπάγεται την καθολική ψηφοφορία κατά τις εκλογές για την ανάδειξη των αρχόντων… Η εμπιστοσύνη της Βουλής στην κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά και αρκετή προϋπόθεση τόσο για το διορισμό όσο και για τη διατήρηση στην εξουσία της κυβέρνησης…Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι η ουσία της δημοκρατίας, όπως ορθά την είχε συλλάβει ο Αριστοτέλης, είναι η ελευθερία και η ισότητα.»

Και η συνέχεια είναι ακόμη καλύτερη:

«Η δημοκρατία δεν ορίζεται μόνο ως "κοινοβουλευτική", αλλά και ως "προεδρευόμενη". Αυτό σημαίνει πως ο ανώτατος άρχοντας εκλέγεται και δεν κληρονομεί το αξίωμά του, επειδή στο αξίωμα αυτό βρισκόταν προηγουμένως μέλος της οικογένειάς του».

Τα σχόλια νομίζω ότι είναι περιττά. Και επειδή ο καλύτερος ορισμός ενός πολιτεύματος επιτυγχάνεται όταν συγκρίνεται με άλλα, αντίπαλα, πολιτεύματα, ορίστε και ο ορισμός των αυταρχικών καθεστώτων:

«…στα αυταρχικά καθεστώτα η θέληση των αρχομένων δεν εξετάζεται από αυτούς που καταλαμβάνουν την κρατική εξουσία και μ` αυτόν τον τρόπο δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί η ικανότητά τους για την άσκησή της. Η κατάληψη της κρατικής εξουσίας από τέτοια πρόσωπα γίνεται είτε με τη βία ή "πραξικόπημα", όταν για να καταλυθεί η έννομη τάξη που ισχύει χρησιμοποιείται η κρατική δύναμη που υπάρχει (στρατός, σώματα ασφαλείας) και πάντως σε κάθε περίπτωση δικτατορικά καθεστώτα, είτε κληρονομώντας την ικανότητα να ασκεί την κρατική εξουσία, είτε με ανάδειξη ή διορισμό από αυτούς που ήδη εξουσιάζουν».

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

11 Νοεμβρίου 2010

Κυριακή Εκλογών: Round 2


Ω Θέε μου! Πάλι μαλακία έκαναν οι γονείς μας!
 Οι ειδικοί λένε πως νικητής του πρώτου γύρου των εκλογών ήταν η αποχή. Με το που το ανακοίνωσαν, ξεκίνησε το παιχνίδι παντομίμας. Ο καθένας εξηγεί τι σημαίνει αποχή και εμείς –οι τηλεθεατές της δημοκρατίας- προσπαθούμε να μαντέψουμε ποιος απ’ όλους έχει δώσει την καλύτερη, και παραστατικότερη, εξήγηση της λέξης. Για μένα η αποχή έχει πολλές ερμηνείες. Ο αριθμός των ερμηνειών είναι ανάλογος του αριθμού ανθρώπων που απείχαν. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι μια μερίδα ανθρώπων που απείχαν το έκαναν για να αποδοκιμάσουν το πολιτικό σύστημα και όχι επειδή ο καιρός ήταν καλός και η παρέα θα πήγαινε εκδρομή για ουζάκια; Κάποιοι θα πουν ότι το υποτιμώ πολύ το θέμα, μα επιμένω πως για μένα το 40% των πολιτών που απείχαν αποτελεί μια ακαθόριστη, ευμετάβλητη και αψυχολόγητη πλειοψηφία. Το πώς θα πορευτεί λοιπόν, και το τι προσπάθησε ήδη να μας πει με την έως τώρα πορεία της, θα φανεί στο μέλλον.


Δύο είναι τα στοιχεία που κρατώ εγώ, πριν από το δεύτερο γύρω εκλογών. Το πρώτο είναι τα «βαφτίσια» που επιχειρήθηκαν από τους υποψηφίους. Τώρα, λέει, θα πάμε να ψηφίσουμε με αυτόδιοικητικά κριτήρια. Αυτό, ειλικρινά, δεν το κατάλαβα. Για να πούμε ότι αλλάζει ο χαρακτήρας των εκλογών αυτών, θα πρέπει να αλλάξουν και οι υποψήφιοι, δεν νομίζετε; Δηλαδή, θέλουν να μας πουν ότι ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας ήταν κομματικός εκπρόσωπος στο πρώτο γύρο και τώρα, μέσα σε μία εβδομάδα, έγινε αυτόδιοικητικός;;; Σοβαρά πιστεύουν πως κάποιος από αυτούς που απείχαν στον Α’ γύρο, με πολύ περισσότερους υποψηφίους για να διαλέξουν, να θελήσουν τώρα, που οι επιλογές συρρικνώθηκαν απελπιστικά, να πάνε να ψηφίσουν ένα από τα 2 κόμματα; Και αν είναι έτσι, ποιος τους είπε ότι όσοι ψήφισαν ή απείχαν, δεν το έκαναν ήδη με αυτόδιοικητικά κριτήρια από τον Α γύρο; Αυτά είναι που με εξοργίζουν στις εκλογές, όλοι πιστεύουν ότι μπορούν να μας ερμηνεύσουν και να μας χειραγωγήσουν, όλοι νομίζουν πως μας ξέρουν, λες και είναι κολλητοί μας, λες και μιλάμε κάθε μέρα! Αυτή είναι η αλαζονεία των πολιτικάντηδων και των επιτελείων τους!

Το δεύτερο στοιχείο που κρατάω από αυτό το δεύτερο γύρο των εκλογών είναι αυτό που όλοι θεώρησαν δεδομένο και δεν μπήκαν καν στον κόπο να το σχολιάσουν: τη νίκη, για ακόμη μια φορά, του δικομματισμού. Ήταν αναμενόμενο, λένε, ότι τα δυο μεγάλα κόμματα θα διατηρούσαν την πρωτιά τους, έναντι των άλλων κομμάτων. Κάποιοι λένε ότι έπιασε η μπλόφα περί πρόωρων εκλογών του πρωθυπουργού και άλλοι λένε ότι η διάσπαση και η φαγωμάρα της Αριστεράς βοήθησε σε αυτό. Δεν είναι στις προθέσεις μου να διαφωνήσω με καμιά θεωρία, αυτό που μου μένει ως γεύση όμως είναι ότι την τύχη μας εξακολουθεί να την ορίζει ένα –αντικειμενικά μικρό πλέον- ποσοστό κομματικοποιημένων –συχνά ηλικιωμένων- συμπολιτών μας, οι οποίοι ή πίστεψαν φανατικά ή βολεύτηκαν αναξιοκρατικά από αυτούς τους μηχανισμούς, και συνεχίζουν να τους στηρίζουν. Όσοι υπάρχουν αυτοί οι συμπολίτες, η Ελλάδα δεν θα αλλάξει για εμάς τους υπόλοιπους, η μίζα και η ρεμούλα θα εξακολουθούν να μας κρατούν στον πάτο.

Και ερχόμαστε στο μεγάλο ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί όλους μας αυτή την Κυριακή: να απέχουμε ή να συμμετάσχουμε σε αυτή την τελευταία εκλογική αναμέτρηση; Να ασκήσουμε ή όχι το μοναδικό μας συνταγματικό και δημοκρατικό δικαίωμα; Να είναι κομματικές ή αυτοδιοικητικές οι επιλογές μας; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ αυτή την Κυριακή –τιμώντας και την ουσία της προηγούμενης ανάρτησης μου- θα δεθώ στο ιδεολογικό άρμα ενός μεγάλου –και αρκετά ευφάνταστου- πολιτικού κινήματος της μετά-μεταπολίτευσης, στο πολιτικό κίνημα των άκυρων-λευκών ψηφοδελτίων. Την Κυριακή, θα πάρω τον μαύρο μαρκαδόρο μου και θα γράψω πάνω στο ψηφοδέλτιο: δώστε μου μια ευκαιρία να ζήσω με αξιοπρέπεια, δώστε μου επιτέλους ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ!!!

Καλή ψήφο σε όλους.

3 Νοεμβρίου 2010

Αυτή την Κυριακή… εκτονωθείτε!

Οι γονείς μου ήταν πάντα αυτό που λέμε «πολιτικά όντα». Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στο σπίτι άκουγες 2 πράγματα: το ραδιόφωνο να παίζει από τις 8 το πρωί, αναμεταδίδοντας ειδήσεις και εκπομπές επικαιρότητας και την τηλεόραση να ανοίγει ευλαβικά μόνον τις ώρες των προκαθορισμένων δελτίων ειδήσεων. Μάλιστα, η μητέρα μου δεν είχε ποτέ ένα σταθμό, είτε ραδιοφωνικό είτε τηλεοπτικό, που παρακολουθούσε. Αντιθέτως, έκανε ακουστική τσάρκα σε ότι σχετικό κυκλοφορούσε στα ερτζιανά, κολλώντας συχνά σε σταθμούς του «αντίπαλου στρατοπέδου», μόνο και μόνο για να έχει όσο το δυνατόν πιο σφαιρική άποψη των θεμάτων. Βέβαια, αν κρίνω από τη χαμηλή θέση που πήραμε σε πρόσφατη έρευνα σχετικά με την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα, τσάμπα κόπο έκανε η γυναίκα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Οι γονείς μου ήταν φανατικοί οπαδοί των κομμάτων, από αυτούς που αρπάζουν τα σημαιάκια και τα καπέλα και βγαίνουν στους δρόμους, όταν μιλά ο πρόεδρος του κόμματος. Μάλιστα, πήγα στην πρώτη μου προεκλογική συγκέντρωση όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό. Η μάνα μου, μου φόρεσε το κασκόλ του κόμματος και το καπέλο και με τραβολογούσε από το χέρι, σαν βαλίτσα γεμάτη πέτρες. Το μόνο που θυμάμαι είναι οι φωνές, τα φώτα, το πλήθος. Τότε, όλοι έμοιαζαν υπερβολικά ψηλοί και τρομαχτικοί, και ένας φόβος γέμιζε την καρδιά μου, καθώς η μάνα μου με τραβούσε αλαφιασμένη: ότι το χέρι μου θα γλιστρήσει και θα χαθώ στο τεράστιο πλήθος. Από τότε και μέχρι και σήμερα, βλέπω όνειρα ότι χάνομαι στο πλήθος και παραλύω από το φόβο. Αυτό πιστεύω ήταν και το πρώτο προσωπικό «τραύμα» που δέχτηκα στη ζωή μου εξαιτίας του πολιτικού μας συστήματος. Μπροστά, όμως, σε αυτά που ακολούθησαν, αυτό φαντάζει πταίσμα, γι’ αυτό και πάω παρακάτω.

Οι γονείς μου, λοιπόν, ήταν φανατικοί οπαδοί του δικομματισμού. Ήταν οι άνθρωποι που έκριναν τον άλλον, με βάση την πολιτική του ταυτότητα. Ήταν τόσο χωμένοι σε αυτή την ιδεολογία, που η μάνα μου, στα πρώτα της ραντεβού με τον πατέρα μου, τον απείλησε με χωρισμό, αν οι πολιτικές τους απόψεις δεν συνέπιπταν. Του είπε συγκεκριμένα, ότι όλα του τα κουσούρια θα μπορούσε να τα αντέξει, αρκεί να μην ήταν οπαδός του «αντίπαλου στρατοπέδου». Που να ήξερε βέβαια τότε, ότι υπάρχουν τελικά κουσούρια πολύ χειρότερα, απ’ το να είναι κάποιος άλλο κόμμα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το ζουμί της ιστορίας που σας διηγούμαι έγκειται στη λέξη «ήταν». Ναι, οι γονείς μου ανήκουν πλέον στη κατηγορία των ανθρώπων που δεν θα πάνε να ψηφίσουν αυτή την Κυριακή, και υπάρχει ένα πολύ καλό σκεπτικό πίσω από την απόφαση τους.

Ο δικομματισμός της ενήλικης ζωής τους έχει δηλητηριάσει τις επιλογές τους, σε τέτοιο σημείο που να μην μπορούν με τίποτα να ψηφίσουν άλλο κόμμα. Από το να ψηφίσουν, λοιπόν, το κόμμα που τους πρόδωσε και τους έφτασε ως εδώ, προτιμούν απλά να απέχουν. Στα μάτια τους βλέπεις καθαρά την απογοήτευση του οπαδού, την πικρία του ανθρώπου που απλά πίστεψε πολύ σε κάτι, που τελικά αποδείχτηκε απάτη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό σε αυτό τον κόσμο, από την εικόνα του διαμελισμένου πνεύματος. Οι γονείς μου δεν θα ψηφίσουν σε αυτές τις εκλογές, όμως η αποχή τους δεν είναι σημάδι ηχηρής διαμαρτυρίας. Η αποχή τους είναι σημάδι απογοήτευσης και παραίτησης, είναι σημάδι φόβου προς τον ίδιο τους τον εαυτό, που χρόνια τώρα, κάποιοι τον εκπαίδευαν –ή τον υποχρέωναν- να ακολουθεί πιστά της προσταγές ενός κόμματος. Εν ολίγης, είναι σημάδι πλύσης εγκεφάλου, σε σημείο που ο «ασθενής» να μην εμπιστεύεται πλέον την ίδια του την κρίση. Αντιδρούν όπως οι τοξικομανείς σε φάση απεξάρτησης: ξέρουν ότι οι «ουσίες» τους κάνουν κακό, αλλά τις αναζητούν έτσι και αλλιώς. Η μόνη τους σωτηρία, λοιπόν, είναι να ταμπουρωθούν σπίτι τους τη μοναδική μέρα του χρόνου, όπου το «ναρκωτικό» τους κυκλοφορεί ελεύθερα στους δρόμους όλης της χώρας.

Απ’ όλο μου το σόι, είμαι η μόνη που δήλωσε ότι την Κυριακή θα πάει να ψηφίσει. Δεν πιστεύω στη ψήφο διαμαρτυρίας της αποχής, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι έτσι τους λέω «αλωνίστε ελεύθερα, δεν θα σας σταματήσει κανείς». Δεν είμαι καλή χριστιανή, δεν θα γυρίσω στωικά και το άλλο μάγουλο για να με χαστουκίσουν, θα τους ρίξω εγώ μπουνιά πρώτη, ασκώντας το μοναδικό πλέον δημοκρατικό δικαίωμα που μου άφησαν σε αυτή τη χώρα. Και ακόμη και αν μαγειρέψουν τα αποτελέσματα –πράγμα πολύ πιθανό σε μια δικτατορία- μου φτάνει που αυτοί θα ξέρουν μεταξύ τους ότι εγώ δεν τους θέλω εδώ, ότι θα τους πολεμήσω. Μου φτάνει που, ίσως, να καταφέρω με την ανυπακοή μου να τους χαρίσω και εγώ μερικά «τραύματα», τους τα χρωστάω άλλωστε.