3 Μαρτίου 2013

Μαθηματικές εξισώσεις…


Δύσκολο πολύ να συντάξεις κείμενο μετά από τόση συγγραφική απραξία. Είναι μια ιδιότυπη, προσωπική ήττα η επιστροφή στη συγγραφή για εμένα. Είναι μία περίτρανη απόδειξη πως οι ήχοι απέτυχαν, οι πράξεις έπεσαν στο κενό και οι σκέψεις, τα σχέδια, οι προσπάθειες βρήκαν τοίχο και οπισθοχώρησαν.
Αν υπάρχει κάτι που με χαρακτηρίζει αυτό είναι η προσπάθεια. Προσπαθώ τόσο πολύ για όσα με ενδιαφέρουν, που κοντράρω το σύμπαν ολόκληρο, δεν το αφήνω να ‘αναπνεύσει’ και να ‘συνωμοτήσει’ υπέρ μου. Και αν οι μανιακές, επίμονες, εξοντωτικές προσπάθειες μου κουράζουν και μπλοκάρουν τόσο το σύμπαν, φανταστείτε λίγο τι μπορεί να δημιουργούν στους ανθρώπους γύρω μου! Στους κακόμοιρους ανθρώπους, που ούτε τόσο δυνατοί, ούτε τόσο σοφοί, ούτε και τόσο συντονισμένοι και πειθαρχημένοι είναι, όσο το σύμπαν!
Άλλη μια κλασική περίπτωση, λοιπόν, ανθρώπου που πιστεύει πως κάνει το σωστό, μέχρι να ανακαλύψει ότι η ανάγκη του να κάνει το σωστό, εν τέλει δημιουργεί απόλυτο χάος σε αυτούς που προσπαθεί να ευεργετήσει. Υπάρχει αυτή η εκδοχή της ιστορίας, ναι, υπάρχει, όμως, ακόμη μία. Αυτή που λέει ότι πάντα προσπαθώ για τα λάθος πράγματα ή άτομα. Τώρα, το πώς φτάνει κανείς να επιλέγει τα λάθος πράγματα ή άτομα, είναι μια εξίσωση που –αυτό τον καιρό- προσπαθώ να λύσω. Γιατί –έχω πλέον καταλάβει πως- οι λάθος επιλογές δεν είναι πάντα προσωπική μας ευθύνη, όσο και αν οι ψυχολόγοι/ψυχίατροι/γκουρού προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Λέμε και πιστεύουμε πως τα πάντα εξαρτώνται από εμάς στη ζωή μας, μα δεν είναι αλήθεια.  Οι σχέσεις που χτίζουμε με τους γύρω είναι 50% τύχη, 25% προσωπική προσπάθεια και θέληση και 25% προσπάθεια και θέληση των άλλων να μας παραχωρήσουν λίγο από το χρόνο και το χώρο μέσα τους. Συνεπώς, το 75% των προσωπικών μας σχέσεων είναι αποτέλεσμα παραγόντων που ΔΕΝ είμαστε σε θέση να ελέγξουμε ή να επηρεάσουμε οι ίδιοι με τις πράξεις μας.
 Ο παράγοντας τύχη είναι ο πρώτος και πιο σημαντικός. Περιλαμβάνει εντός του πολλούς άλλους παράγοντές, η ευθυγράμμιση και εναρμόνιση των οποίων δεν είναι διόλου εύκολο να επιτευχθεί: π.χ. ο σωστός τόπος, η σωστή στιγμή, η σωστή διάθεση, η σωστή ατμόσφαιρα, η σωστή παρέα, η σωστή συνομιλία, η σωστή συμπεριφορά, οι σωστές συνθήκες (γενικώς) και πάνω απ’ όλα, η αμοιβαία έλξη (είτε ερωτική είτε απλά φιλική). Πόσες φορές δεν βγήκατε έξω ή πήγατε κάπου έχοντας όλες τις ‘σωστές’ προϋποθέσεις, αλλά συναντήσατε ‘μη διαθέσιμους’ ή αλλιώς ‘ασύμβατους’ με εσάς ανθρώπους; Πάω στοίχημα πως ήταν εκατοντάδες οι φορές και δεν είστε οι μόνοι. Το ποσοστό και ο παράγοντας, λοιπόν, τύχη είναι δύσκολο και απατηλό, είναι παντελώς αστάθμητο και συνεχώς αλλάζει τις συνιστώσες  του. Κανείς δεν το ορίζει απόλυτα, κανείς δεν μπορεί να το ερμηνεύσει με σαφήνεια και συχνά-πυκνά, κάποιοι από εμάς δεν το αντιλαμβανόμαστε καν όταν εμφανίζεται. Για αυτό η ελπίδα είναι συχνά αόριστη, πεθαίνει τελευταία και οι παλιοί έλεγαν « αν έχεις τύχη διάβαινε…».
Αν, λοιπόν, είστε μόνοι, αν προσπαθείτε συνέχεια να θεμελιώσετε σχέσεις με τους γύρω ή έναν/μία συγκεκριμένο/η και δεν σας βγαίνει, μην φανταστείτε ότι φταίτε ολοκληρωτικά. 50% αυτού που σας συμβαίνει είναι  καθαρή τύχη και  μόνον 25% καθαρή θέληση (του άλλου, αν η δική σας είναι δεδομένη). Σε αυτή την περίπτωση, όπως σωστά συμβουλεύουν οι γκουρού της προσωπικής ευτυχίας, η μόνη σας επιλογή για να ‘προκαλέσετε’ την τύχη σας είναι να συνεχίσετε να της στήνετε σκηνικά, στα οποία θα μπορεί να ‘ανθίσει’.
Εδώ, όμως, είναι που ξεκινάνε τα δύσκολα. Ας υποθέσουμε πως οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν και πιάσατε (επιτέλους) το Τζακ Ποτ! Πάνω στη χαρά και την ευδαιμονία σας, κάνατε και το λάθος να πιστέψετε πως όλη σας η κακοτυχία (μέχρι χθες) είχε τελικά λόγο ύπαρξης: να σας φέρει έως αυτό το σημείο. Πάνω στη φούρια σας να χαρείτε όσα στερηθήκατε τόσα χρόνια, μήνες, μέρες και βασιζόμενοι σε ένα αλλοτινό –μα καθόλου λογικό ή ασφαλές ακόμη- συναίσθημα πληρότητας, αρχίζετε τις ονειροπολήσεις. ‘Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή’, βροντοφωνάζετε, επιλέγοντας –ουσιαστικά- να αγνοήσετε το καθοριστικότατο 50% της τύχης, που σας έφερε ως εδώ. Ένα 50%, το οποίο, όπως προείπα, δεν χαλιναγωγείται, δεν ορίζεται, δεν έχει σαφή χαρακτηριστικά, πέρα από αυτά του συγχρονισμού σε μια δεδομένη στιγμή. Ναι, αυτή η δεδομένη στιγμή που όλα γύρω μας και μέσα μας εναρμονίζονται τόσο, είναι –όντως- σπάνια, αλλά αυτό δεν αποτελεί εγγύηση πως είναι και μακρόβια ή σωστή.
Κοινώς, η τύχη μπορεί και να σας οδηγήσει –για ακόμη μία φορά- στη λάθος επιλογή. Σε ένα τέτοιο σκηνικό –το οποίο, δυστυχώς, είναι αρκετά συχνό- το 25% της θέλησης και προσπάθειας σας δεν έχει και ΤΟΣΟ μεγάλη βαρύτητα. Σίγουρα παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο, αλλά, αν προσκρούει ή δεν βρίσκει ανάλογη ανταπόκριση από το 25% του άλλου, τότε ο ρόλος του αναλώνεται στη διαιώνιση του λάθους και της προσωπικής δυστυχίας.
Εδώ οι ψυχολόγοι/θεραπευτές θα σας πουν ότι υπάρχει τρόπος να εναρμονιστούν τα ποσοστά. Δεν έχουν άδικο, υπάρχει. Ο τρόπος είναι απλός: θα πρέπει και τα δύο ποσοστά (25% και 25%) να δίνουν το 100% της προσπάθειας τους. Αυτό δεν είναι θέμα τύχης, είναι καθαρά θέμα θέλησης. Είναι, επίσης, πολύ πιο δύσκολο και πολύπλοκο από την εξίσωση της τύχης για να επιτευχθεί.
Πριν, λοιπόν, πέσετε σε βαριά μελαγχολία για τη μαύρη την τύχη σας, αναρωτηθείτε τα εξής: κάτω από ποιες ακριβώς συνθήκες κερδίσατε το Τζακ Ποτ; Ήταν βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες; Δώσατε πραγματικά και ειλικρινά το 25% της προσπάθειας και θέλησης που σας αναλογεί; (αυτό ξανασκεφτείτε το πριν απαντήσετε, η άρνηση και ο εγωισμός είναι μάστιγα, μπορεί να έχετε το μικρόβιο και εσείς). Και τέλος, λάβατε πραγματικά και ειλικρινά το 25% που αναλογεί στους άλλους ή τα λόγια τους δεν συνοδεύτηκαν σχεδόν ποτέ και από τις ανάλογες πράξεις;
Αν έχετε τις απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω, τη λύσατε την εξίσωση. Αν, πάλι, όχι, τότε κάντε αυτό που σας έλεγαν οι μαθηματικοί σας στο σχολείο: γυρίστε στην αρχή της εξίσωσης, πάρτε ένα-ένα τα βήματα προσεχτικά και εντοπίστε το λάθος.  Αν πάλι δείτε ότι τα λάθη είναι υπερβολικά πολλά και τα ποσοστά μπερδεύονται επικίνδυνα, υπάρχει πάντα και η γομολάστιχα. Χρατς χράτς και φτου απ’ την αρχή…