28 Φεβρουαρίου 2011

Επιστρέφω αμέσως!

Με πήρε «μπάλα» η ζωή. Έπεσα σε ύφαλους και φουρτουνιασμένες θάλασσες που από μακριά μου έμοιαζαν ακίνδυνες, μα σαν κοντοζύγωσα έβγαλαν δόντια και κόψανε κομμάτια ολόκληρα. Τα μάτια των γύρω, λένε, είναι ο καθρέπτης σου. Έκανα το λάθος να τα κοιτάξω και διαστρεβλώθηκε για λίγο η εικόνα μου, πίστεψα τα ψέματα και ξέχασα την ουσία μου.


Έλα όμως που τα ψέματα δεν κρατάνε πολύ. Γι’ αυτό σου λέω, επιστρέφω αμέσως και μέχρι να τα ξαναπούμε, άκου τα παρακάτω:

Κάποτε σ' είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,

στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,

να διπλώνεσαι, ν' ανησυχείς και να τρομάζεις

και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.



Να μια απ' τα ίδια -- ίδιοι δρόμοι -- ίδιοι κύκλοι•

γαβγίζουν οι άνθρωποι -- σκιάζονται οι σκύλοι,

θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις

όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.

Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,

βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες

που πιάνονται απ' τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες

κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες

από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα

που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.

Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.

Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω...

Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,

τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη•

πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,

χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,

μοναχός στο Θιβέτ -- κι aboriginal στην Αυστραλία,

τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία•

εθελοντής γιατρός απ' την Αβάνα

και παιδί στην Τεχεράνη απ' ανύπαντρη μάνα•

νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,

κυνηγημένος τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,

εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα

και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα•

βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο

- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.

Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω

κάνω και την αρχή -- δε γουστάρω να ησυχάσω.

Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω

κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.

Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,

μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω

(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω -- πες μου, τι άλλο φοβάσαι)

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.

Σφαγμένο θηλυκό απ' τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ' την πείνα.

Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω...

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια•

τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει•

στο τοίχος της ντροπής stencil απ' τον Banksy

κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.

Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω...


23 Φεβρουαρίου 2011

Στραβά αρμενίζουμε;

Τα παρακάτω λόγια-κείμενο ανήκουν σε ιντερνετικό φίλο. Έπεσα επάνω τους κατά τύχη, αλλά πιστεύω τελικά ότι πιθανώς τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Νιώθω την ανάγκη να τα αναδημοσιεύσω, ακριβώς επειδή δεν εμπεριέχουν ίχνος γυναικείας υποκειμενικότητας.


«Είναι αναντίρρητο γεγονός πως οι άντρες είμαστε γουρούνια, βόδια, γαϊδούρια και όποιο άλλο χαριτωμένο κοσμητικό μας προσάπτουν οι γυναίκες. Έχουμε αποθεώσει τον ρόλο και την σημασία του σεξ, δίνοντάς του βαρύτητα χρυσού τροπαίου σε ολυμπιακούς αγώνες. Εξακολουθώ, άλλοτε έκπληκτος και άλλοτε αδιάφορος (αναλόγως την πηγή), να δέχομαι "συμβουλές" από κατά τα άλλα σοβαρότατους, ευφυέστατους και επιτυχημένους άντρες, του στυλ "Το μόνο που αξίζει σε αυτή την ζωή είναι το μαμήσι", "Μάμα όσο είναι καιρός, όσο μπορείς περισσότερο", "Παράτα την λογοτεχνία και άρχισε να μαμάς", "Μάμα πριν στην βαρέσει εντελώς στο κεφάλι". Βλακώδη αξιώματα που δεν μπορούν να σταθούν κριτικής, τα οποία ασφαλώς είχαν αλιεύσει από άλλους μαμιάδες-σύμβουλους.. Γνωρίζω περίπτωση ανθρώπου που είχε ταυτόχρονα τρεις γκόμενες (ας μου επιτραπεί η λέξη, ποιητική αδεία αν θέλετε) σε τρεις πόλεις (Αθήνα, Κόρινθο και Πάτρα), γιατί όπως μου είχε πει κατά λέξη... "Ποτέ δεν ξανακάνω το λάθος να έχω πάνω από μία γκόμενα στην ίδια πόλη"!! Ε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος είχε γράψει μία από τις καλύτερες και πιο πρωτότυπες ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ, ολόκληρο μυθιστόρημα με τα όλα του. Εμφανώς αυτοβιογραφικό όμως, και γεμάτο πόνο...

Κρατώντας το τελευταίο ας μιλήσουμε λίγο για διανοητικό και συναισθηματικό δυναμικό.Οι περισσότεροι από τους παραπάνω πρόκειται για πανέξυπνους ανθρώπους, γι'αυτό και παραξενεύτηκα. Σε σημείο που να φτάσω για λίγο να αναρωτηθώ "Μήπως είμαι εγώ λάθος;" Αν επρόκειτο για πανίβλακες ούτε που θα ασχολιόμουν. Ψάχνοντάς το όμως λίγο βαθύτερα άρχισα να κατανοώ τους λόγους. Ο τελευταίος που ανέφερα ήταν ένα κλικ πριν την κλιμακτήριο ηλικιακά, συναισθηματικά την είχε πατήσει για τα καλά. Ήταν επίσης χωρισμένος με τρία παιδιά (αγνοώ το αν ο χωρισμός προήλθε από απιστία του, δεν μου είπε δεν ρώτησα). Οι άλλοι επρόκειτο για διανοητικά φτασμένους μα για συναισθηματικά νήπια, με πλείστες ενδείξεις οιδιπόδειων. Ας περιγράψω λίγο τι εννοώ με το "συναισθηματικά νήπια". Χρησιμοποίησα την λέξη νήπια, αντί του παιδιά, για να τονίσω πως είχαν για τα καλά πάψει να ακούν το παιδί μέσα τους, είχαν εντελώς χάσει "την σοβαρότητα που είχαν όταν ήταν παιδιά και έπαιζαν", όπως λαμπρότατα το είχε θέσει ο Νίτσε. Διανοητικά ήταν ενήλικες μα δυστυχώς δεν αισθάνονταν παιδιά, ήταν παιδιά.

Πως λοιπόν ένας άντρας μπορεί να πάψει να είναι παιδί και να αρχίσει να ξανακούει εκείνη την παιδική φωνή μέσα του, με αποτέλεσμα να αρχίσει να αγαπάει και να σέβεται πραγματικά, να μην χρειάζεται αυτοεπιβεβαίωση σε καμία ηλικία, να γίνει με δυο λόγια αυτό που λένε "ολοληρωμένος άντρας"; Η απάντηση λίαν συντόμως στο δεύτερο μέρος, όπου θα προσπαθήσω να περιγράψω την, όχι και τόσο μακράν, πορεία προς τον ολοκληρωμένο άντρα και τις διεξόδους από την φαινομενικά μόνο αναπόφευκτη απιστία».


Καλησπέρα και υπομονή, κάποτε όλοι φτάνουμε στην ενηλικίωση, δυστυχώς




To the patron of lost causes...


We ask that life be kind


e il desiderio che


and watch us from above


ognuno trovi amor


We hope each soul will find


intorno e dentro se


another soul to love





19 Φεβρουαρίου 2011

Oh! Look at all the plastic people!

Ο νούμερο ένα κανόνας των πωλήσεων, για την επισφράγιση μιας πώλησης προϊόντος, είναι λέει η αδιαφορία. Δεν πρέπει, λέει, να δείχνεις ιδιαίτερα πρόθυμος να πουλήσεις το εμπόρευμα που διαθέτεις, θα πρέπει να κρατάς μια στάση αποστασιοποιημένου επαγγελματία που πιστεύει απόλυτα πως το εμπόρευμα του θα πουλήσει από μόνο του, ακριβώς επειδή είναι τόσο καλό. Συνεπώς, δεν πιέζεις ποτέ τον πελάτη να αγοράσει, απλά, με τον τρόπο σου, του δείχνεις ότι θα είναι μεγάλος βλάξ αν δεν το πράξει. Ο δεύτερος κανόνας των πωλήσεων, λέει, είναι ότι δεν κοιτάμε σχεδόν ποτέ τον πελάτη στα μάτια. Δεν τον κοιτάμε απλά και μόνο α) για να μην ρισκάρουμε να αποκαλυφτεί ότι προσπαθούμε να του πουλήσουμε κάτι πάση θυσία, ανεξαρτήτως ποιότητας ή χρησιμότητας του εμπορεύματος και β) γιατί η οπτική επαφή με τα μάτια του άλλου ενδέχεται να δώσει μια αίσθηση οικειότητας και ειλικρίνειας στην όλη συνάντηση, πράγμα που δεν επιθυμούμε να συμβεί με κάποιον που δεν θα ξαναδούμε πιθανώς ποτέ στη ζωή μας.


Αυτά μου είπε χθες βράδυ μια φίλη, ως συμβουλές που αξίζει να εφαρμόζουμε και στη ζωή μας, διότι ο κόσμος –λέει- είναι ζούγκλα και εμείς είμαστε όπως οι πωλητές, που προσπαθούν να πλασάρουν ότι διαθέτουν με τον πλέον πειστικό τρόπο και τις λιγότερο δυνατές συνέπειες. Μόνο που εμείς, αντί για εμπόρευμα, πλασάρουμε τους εαυτούς μας. Την κοίταξα προβληματισμένη. Την κοίταξα προβληματισμένη, όχι τόσο γιατί ήθελα να σκεφτώ σοβαρά τα όσα είπε, αλλά γιατί, δυστυχώς, άρχισα να απαριθμώ στο μυαλό μου τα άτομα που γνωρίζω και διαθέτουν τον αέρα του «πωλητή». Ψευτο-διανοούμενοι της πεντάρας, αλλά και άνθρωποι του μόχθου και της απλής καθημερινότητας. Άτομα που βαφτίζουν τους σκοπούς τους με μεγάλα, βαρύγδουπα ονόματα, μα παραμένουν στην ουσία τους ταπεινά ένστικτα. Άτομα που αισθάνονται τόσο μειονεκτικά για το ποιοι είναι και το πόσα μπορούν, που έχουν πραγματικά πείσει τον εαυτό τους ότι είναι κάποιοι άλλοι. Άτομα που δεν αντιλαμβάνονται απόλυτα το νόημα των λέξεων που ξεστομίζουν, αλλά το κάνουν με στόμφο, που πλασάρουν ως ταπεινότητα και σύνεση. Άτομα που εύκολα θα κρίνουν, θα κατηγορήσουν και θα αναθεματίσουν τους γύρω για τις ανέντιμες πράξεις τους, αλλά τα ίδια θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο και κάθε τέχνασμα για να επιτύχουν το σκοπό τους. Άτομα που τη γνώση που συσσωρεύουν αχόρταγα δεν την έκαναν ποτέ σοφία, αλλά βιτρίνα διανόησης και εκλεπτυσμού, με απώτερο σκοπό το «φαίνεσθε». Άτομα, δηλαδή, πλασμένα από πλαστικό.

Το κακό με τους «πωλητές» είναι ότι, σε αντίθεση με ένα μεγάλο (θέλω να πιστεύω) κομμάτι των συνανθρώπων μας, αφιερώνουν ώρες πολλές στο να τελειοποιήσουν την τέχνη τους. Σε αντίθεση με πολλούς, η βιτρίνα του εαυτού τους είναι τόσο, πλέον, κομμάτι τους, που δύσκολα την αποχωρίζονται και δύσκολα ξεχωρίζουν και οι ίδιοι τι από αυτά που προβάλουν είναι ψέμα και τι αλήθεια. Το κακό με τους «πωλητές» είναι ότι είναι ευυπόληπτοι και αξιόπιστοι. Λίγοι είναι αυτοί ανάμεσα μας που τους παίρνουν χαμπάρι έγκαιρα και τους παίζουν στο ίδιο τους το παιχνίδι με τα ίδια τεχνάσματα. Το χειρότερο, όμως, απ’ όλα είναι ότι οι «πωλητές» δεν έχουν αίσθηση ότι είναι πλαστικοί, γι’ αυτό και ποτέ δεν θα καταφέρουν να αλλάξουν ή να βελτιωθούν. Η μόνη τους βελτίωση θα είναι σε επίπεδο τακτικής και προσέγγισης. Κοινώς, μόνο τους μέλημα είναι η βελτίωση της τέχνης τους, ποτέ του εαυτού τους.

Το παραδέχομαι πως δεν ήμουν ποτέ καλή στις «πωλήσεις». Το λόγο μου τον έκανα πάντα πράξη και τον εαυτό μου τον πλάσαρα πάντα ως έχει: ως εμπόρευμα, δηλαδή, που αν ενδιαφερθείς αρκετά, ώστε να διαβάσεις τις οδηγίες πριν το χρησιμοποιήσεις, θα σου κρατήσει για χρόνια. Από την άλλη πάλι, όπως όλα τα εμπορεύματα, η κατασκευή θα έχει και τις ατέλειες της, αλλά, εφόσον ο «πωλητής» σε κοιτάει στα μάτια κατά τη διάρκεια της πώλησης, τότε οι όροι είναι ξεκάθαροι και η εγγύηση επιστροφής στη διακριτική σου ευχέρεια.

Προσοχή, λοιπόν, στις «μαϊμούδες», στους πλαστικούς ανθρώπους που γέρνουν, λυγίζουν και πλάθονται ανάλογα την περίσταση. Είναι φτιαγμένοι από ανθεκτικά υλικά, γυαλίζουν πάντα και δεν σπάνε ποτέ. Αν τους συναντήσετε και τους παρατηρήσετε αρκετή ώρα, θα τους καταλάβετε. Εύχομαι, όμως, να μην φτάσετε ποτέ τόσο κοντά, διότι η «πώληση» θα έχει ξεκινήσει ήδη εν ερήμην σας.

18 Φεβρουαρίου 2011

Τα άκρα

Η πολύ ευαισθησία είναι κουραστική, το ίδιο κουραστική με την πολύ αναισθησία. Οι γρήγορες αποφάσεις μπορεί να αποβούν λανθασμένες, όμως, το ίδιο λανθασμένες μπορεί να αποβούν και αυτές που από πίσω τους κρύβεται σκέψη, δισταγμός, πλάνο και προγραμματισμός. Το πολύ συναίσθημα μπορεί να σε καταστρέψει, όπως το ίδιο μπορεί να συμβεί όταν πιστεύεις πως μπορείς να σκεφτείς και να πράξεις απόλυτα λογικά. Ο πολύ θυμός ή εγωισμός μπορεί να σε βλάψει ανεπανόρθωτα, όμως το ίδιο μπορεί να σε βλάψει και η πραότητα ή η έλλειψη επαρκής αυτοεκτίμησης.


Τα άκρα σε αυτή τη ζωή δικαίως διατηρούν το όνομα τους, διότι τους αξίζει να είναι στο περιθώριο της ζωής μας και όχι στο κέντρο. Κάθε τόσο, όμως, παίρνουν το ρόλο του πρωταγωνιστή. Κάθε τόσο τα βρίσκουμε μπροστά μας, μας τυφλώνουν, μας γυρνάνε πίσω στο χρόνο, τότε που πασχίζαμε να μάθουμε το σωστό και το λάθος για να μπορέσουμε επιτέλους να αποκτήσουμε βηματισμό σε αυτή τη ζωή, να διαμορφώσουμε το δικό μας, μοναδικό όπως νομίζουμε, ρυθμό.

Δυστυχώς, ο ρυθμός δεν είναι ποτέ ο ίδιος και όποιος πασχίζει να τον διατηρήσει αναλλοίωτο, μάλλον πασχίζει (αδίκως) να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του . Ο ρυθμός αλλάζει κάθε χρόνο, όπως και η ζωή μας, μια και δεν εξαρτούνται όλα σε αυτή αποκλειστικά και μόνο από εμάς ή από τη μελωδία που έχουμε στο κεφάλι μας και επιθυμούμε να διαχυθεί και γύρω μας. Καμιά φορά οι αποφάσεις μας θα είναι αποτέλεσμα συναισθήματος και άλλες πάλι αποτέλεσμα λογικής σκέψης. Και τα δύο μαζί δύσκολα θα συνυπάρξουν, παρά μόνον όταν ενδιάμεσα τους θρονιαστεί ο φόβος: ο φόβος της απώλειας. Μερικές φορές, επίσης, κάποιες από τις αποφάσεις μας θα είναι της στιγμής, ενώ άλλες θα έχουν τη σφραγίδα ατελείωτων ωρών σκέψης και ζυγιάσματος. Στην περίπτωση αυτή, το ενδεχόμενο να συνυπάρξουν και τα δύο είναι όταν σπαταλάς πολύ από το χρόνο σου σκεπτόμενος τα λάθος πράγματα και όταν πια το συνειδητοποιείς, τότε βιάζεσαι να δράσεις. Η βιασύνη είναι πάντα κακός σύμβουλος, αλλά κάποιες φορές μπορεί και να σε σώσει. Μπορεί το λάθος που έκανες λόγω βιασύνης να γίνει η αιτία να κάνεις αργότερα το σωστό.

Ο ρυθμός του βηματισμού μας, λοιπόν, στη ζωή είναι σίγουρα το αποτέλεσμα των αποφάσεων μας, είναι το αποτέλεσμα των βιωμάτων μας, εξαιτίας αυτών των αποφάσεων και είναι, τέλος, το πόσο καλά ξέρουμε να διαχειριζόμαστε το πέρασμα μας από «τα άκρα» αυτής της ζωής. Επιτυχία είναι να βάζεις ως στόχο σου το κέντρο, μα να μην φοβάσαι να φτάσεις που και που στα άκρα, αν πιστεύεις πως αυτό είναι απαραίτητο για να ξαναβρείς το βηματισμό σου προς το κέντρο. Επιτυχία είναι να έχεις πλάνο, αλλά και χώρο μέσα σου να δεχτείς τις αλλαγές που μπορεί να φέρει η ζωή προς το μέρος σου, όποιες και να είναι αυτές. Επιτυχία είναι να μην εγκλωβίζεσαι στις συνέπειες που αναγκαστικά επιφέρει το πέρασμα σου από «τα άκρα», αλλά να μπορείς -πρώτος απ’ όλους- να συγχωρείς εσύ τον εαυτό σου, όταν πέφτει ή σκοντάφτει στα όρια της κάθε κατάστασης. Όπως είπε και ένας μεγάλος πολιτικός άντρας, ο άνθρωπος φαίνεται από τον τρόπο που σηκώνεται και όχι από τον τρόπο που πέφτει. Όπως είπε και ένας άλλος σημαντικός μουσικός και ερμηνευτής, η ζωή δεν είναι για να τη φοβάσαι, αλλά για να τη ζεις, γι’ αυτό και πάντα πρέπει να τη ζεις σε χρόνο ενεστώτα και όχι σε παρελθοντικό ή αόριστο.

Καλή νύχτα και καλή τύχη.

14 Φεβρουαρίου 2011

Θυμάμαι

«Μίζερα είναι τα λόγια σου, οι ώρες σου κυλούν γεμάτες εξάρτηση», μου είπε και με κοίταξε με ύφος λυπημένο. Ξεροκατάπια, μα η ενοχή που ένιωσα να με πνίγει στάθηκε στο λαιμό μου πεισμωμένη, έκανε το σάλιο μου να εξατμιστεί μέσα στις φλόγες της.


«Αυτολύπηση και μια δόση τρέλας στοιχειώνουν τον ύπνο σου κάθε βράδυ, μολύνουν το μοναδικό σου καταφύγιο από τον πυρετό της σκέψης», είπε ξανά και έσκυψε αργά προς το μέρος μου. Τα πρόσωπα μας βρέθηκαν αντικριστά, τα μάτια της διάβαζαν τις απόκρυφες, ταπεινωτικές μου σκέψεις. Μύριζα την ανάσα της και άνδρωνε μέσα μου αργά η μνήμη. Τα μάτια μου γέμισαν νερό. Ένα ολόκληρο ποτάμι στάθηκε στις κόγχες τους, φουρτουνιασμένο, θυμωμένο, γεμάτο όνειρα που μετέτρεψα σε εφιάλτες. Έσκυψα βιαστικά το κεφάλι να μην το δει. Έκλεισα σφιχτά τα βλέφαρα για να το συγκρατήσω και αυτό, αντί να με υπακούσει, χύθηκε με ορμή πάνω στα χέρια μου, μούσκεψε τα πάντα.

«Θυμάσαι τι μου υποσχέθηκες εκείνη τη μέρα; Τότε που ήθελες να ξαπλώσεις δίπλα μου και να σε ξεχάσει ο κόσμος;», με ρώτησε και η φωνή της είχε τη γλύκα του απογοητευμένου γονέα, αυτού που, αν και πρέπει να φανεί αυστηρός, η απέραντη, ανιδιοτελής αγάπη που κρύβει μέσα του δεν του το επιτρέπει.

«Θυμάμαι», απάντησα ξέπνοα και το στόμα μου γέμισε δάκρυα.

«Είπες ‘θα σε κάνω περήφανη, θα το δεις’. Θυμάσαι;»

«Θυμάμαι», είπα ακόμα πιο χαμηλόφωνα και ο ήχος της λέξης χάθηκε στην άκρη των χειλιών.

Άπλωσε τότε το αδύνατο, σχεδόν αποστεωμένο, της χέρι και χάιδεψε τα μαλλιά μου. «Θυμάσαι τα λόγια μου εκείνο το ηλιόλουστο πρωί;», με ρώτησε ξανά και η φωνή της έπεσε σα βάλσαμο μέσα μου, έσβησε με μιας τη φωτιά που πύρωνε στο στήθος μου από το κλάμα και τα αναφιλητά.

«Η ψυχή σου είναι το ίδιο λαμπερή με τον ήλιο», ψιθύρισα και ένα αχνό χαμόγελο τρεμόπαιξε πίσω από τα βουρκωμένα μάτια.

«Να το θυμάσαι, λοιπόν, μην το ξεχνάς ποτέ. Το βλέμμα σου να μην κολλά ποτέ σε ένα σημείο, να εξερευνεί, να καταπίνει τις εικόνες, γιατί κάθε εικόνα είναι γεμάτη λέξεις, γεμάτη έμπνευση, γεμάτη ζωή και νέα γνώση. Αυτός είναι ο προορισμός σου, αυτός ήταν πάντα. Θα το θυμάσαι;»

Σήκωσα τα μάτια και την κοίταξα. Στο πρόσωπο της είδα όλα όσα είχα ξεχάσει. Είδα μικροσκοπικά χέρια να σκάβουν με πείσμα μια ρωγμή στο στρώμα για να δραπετεύσουν. Είδα καλοκαίρια ξέγνοιαστα, βόλτες με τα ποδήλατα πάνω στο ανώμαλο έδαφος της ακροθαλασσιάς. Είδα παρέες και άκουσα γέλια που ξεσήκωναν τη γειτονιά, σκανδαλιές και παιχνίδια, ματωμένα γόνατα και γοερά κλάματα μέχρι το τελευταίο φως της μέρας να χαθεί από τον ορίζοντα. Είδα τη νεραντζιά που κάποτε έστεκε φουντωτή έξω από την πόρτα μου και το στόμα μου γέμισε από τη γλυκιά πίκρα του καρπού της, όταν τον κάνεις κέρασμα. Χαμογέλασα. Για να ξέρεις με σιγουριά που πάς, θα πρέπει πάντα να θυμάσαι από πού ξεκίνησες.

«Θα το θυμάμαι», της απάντησα και μας σφιχταγκάλιασε με μιας η σκόνη του χρόνου.

13 Φεβρουαρίου 2011

Μα δε μπορείς κακό να γίνεις, αλήθεια, δε μπορείς......

Ξυπνάω με φωνές γιατί άρχισες χωρίς εμένα καρναβάλι;
τι στολή να βάλω; τι να φορέσαν άραγε όλοι οι άλλοι;
λες να 'χουν χρώματα πολλά και φινετσάτα και τεράστια καπέλα
θέλω να ‘μαι μοναδικός και αντί για μάσκα να φορέσω εσένα τρέλα.

Γιορτή; γιατί ;Γιατί γιορτή ;να γίνουν άτρωτοι οι τρωτοί
Τρελές χαρές, βουβές φωνές βγάλε τη μάσκα σου και δες.

Μοιάζεις κακός πω!πω! μια μάσκα που τη βρήκες πες και εμένα
όσα φοράω κλεμμένα είναι και σκισμένα
πες μια κουβέντα να σ' ακούσω, τρόμαξέ με
μέσα στα μάτια να με σκιάξεις, κοίταξέ με.

Μα δε μπορείς κακό να γίνεις, αλήθεια, δε μπορείς
Για κοίτα εκείνον με τ' αγγέλου τα φτερά που όλο γελάει
κρύβει τα μάτια του και μοιάζει μια χαρά ενώ πονάει
και αν του φωνάξεις να γυρίσει να κοιτάξει
δε θα γουστάρει το παράδεισο, θ' αλλάξει.

Ένα καπέλο θα φορέσει γεμάτο με φτερά
και θ' αρχίσει να χορεύει με τους άλλους στην πυρά
κι αυτός που καίνε πόσο μου μοιάζει
και μονάχα που το σκέφτομαι αλήθεια με τρομάζει.

Βρες μου μια μάσκα να φορέσω ότι να 'ναι να σωθώ
και μια στολή να μοιάζω σαύρα να συρθώ
ή καμιά φούστα καμιά τσάντα καμιά κάλτσα
να μοιάζω πόρνη που ξεχύθηκε στην πιάτσα.
Κάνε ότι να 'ναι να ξεφύγω απ' τη φωτιά άσε με λάσκα
έκανα λάθος που δε φόρεσα μια μάσκα.

Στο καρναβάλι, ρε, που πας
χωρίς μάσκα και στολή ρε να φοράς.
Κι αφού το διάλεξες, να πας
θα 'σαι μόνος μες στους μόνους θα πονάς.

Γι' αυτό λοιπόν φοράω την πρώτη μάσκα εκείνη που θα βρω
το πήρα απόφαση πως πρέπει να χωθώ μες στον χορό
κι αν τους φοβίσω και εγώ με τη σειρά μου
τότε θα 'ναι ταιριαστή επάνω μου η φορεσιά μου.
Κι αν τους κάνω να γελάσουν και ξεσκάσουν
μπορεί τη φάτσα μου για πάντα να ξεχάσουν
και να θυμούνται αυτή τη μάσκα τη γελοία που φοράω
και θα μπορέσω με τους άλλους άνετα να περπατάω.
Δε θα φοβάμαι και δε θα ντρέπομαι για μένα
θα 'ναι τριγύρω μου τα πάντα ευτυχισμένα
δε θα ζηλεύω αυτά που φόραγαν οι άλλοι
θα συνηθίσω εδώ κοντά σου καρναβάλι.


Τέλος καλό, όλα καλά, η μάσκα ταίριαξε καλά.



12 Φεβρουαρίου 2011

Πάρε το χαπάκι σου και…σκάσε!


Στη μακρά (λέμε τώρα) ζωή μου, δύο μόνο φορές χρειάστηκε να καταπιώ ηρεμιστικό χάπι. Και τις δύο φορές, φυσικά, ήταν εξαιτίας ερωτικής απογοήτευσης. Νορμάλ πράγματα , δηλαδή, αν εξαιρέσεις ότι μαζί με τα χάπια κατάπια ουσιαστικά και ένα κομμάτι του εγωισμού και της αυτοπεποίθησης μου, το οποίο και ποτέ δεν επανέκτησα.


Γράφει σε ένα τραγούδι του ο Αγγελάκας (Τρύπες) ότι «όσοι περνούν στη χώρα της απόγνωσης, παθαίνουν αμνησία». Είναι αλήθεια, οι μηχανισμοί άμυνας του ανθρώπινου μυαλού, έχει αποδειχθεί επιστημονικά πως απωθούν τις επώδυνες σκέψεις από τον εγκέφαλο (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση). Οι επιζώντες από τροχαία δεν θυμούνται ποτέ τη στιγμή της σύγκρουσής και οι επιζώντες από τις ερωτικές τραγωδίες, κάποια στιγμή, πολύ αργότερα δυσκολεύονται να θυμηθούν και τα ονόματα των ανθρώπων που ερωτεύτηκαν (ειδικά αν κράτησε λίγο). Το θέμα είναι τι γίνεται με αυτές τις σκέψεις-πράξεις-εμπειρίες που δεν πρέπει να τις απωθήσεις, αλλά να τις αναλύσεις, ώστε να μην τις ξαναβρείς μπροστά σου; Εκεί τι γίνεται; Οι έρευνες δείχνουν (τις οποίες μπορείτε να διενεργήσετε και μόνοι σας με μια βόλτα στα μπαρ-κλάμπς) πως ο καλύτερος τρόπος να σκεφτείς τέτοια θέματα είναι πίνοντας αλκοόλ.

Το αλκοόλ δεν είναι τυχαίο ηρεμιστικό-αναισθητικό. Το αλκοόλ έχει, πέρα από κατασταλτικές ιδιότητες, και ψυχαναλυτικές ικανότητες. Για παράδειγμα, σας παράτησε ο γκόμενος-γκόμενα και είστε χάλια. Αν είστε μεσαίου επιπέδου πότης, στα πρώτα 3 ποτά θα αναπολήσετε όλες τις καλές στιγμές, αλλά με μια δόση πίκρας και υποβόσκουσας οργής. Στα επόμενα δύο θα θυμηθείτε όλα τα άσχημα, όλα τα στραβά του-της, και στα τελευταία 2 ή 3 ποτά, όταν πια δεν θα θυμάστε ούτε το όνομα σας, θα αρχίσετε να βρίζετε ή να καταριέστε τόσο τον-την πρώην σύντροφο, όσο και τον εαυτό σας. Έχει επίσης παρατηρηθεί, ότι καμιά φορά η οργή της μέθης οδηγεί και στην εκτόξευση κατάρων και προς τους γύρω, αλλά καλά είναι να μην φτάσετε στο τελευταίο στάδιο αυτής της ψυχοθεραπείας, διότι μπορεί να σας οδηγήσει άμεσα και σε άλλες δημόσιες δομές, όπως το αυτόφωρο. Γεγονός είναι πάντως, πως μετά από μία τέτοια συνεδρία με το μπουκάλι-ια βγαίνετε άλλος άνθρωπος. Βέβαια, καμιά φορά η συνεδρία πρέπει να επαναληφθεί, αλλά τα αποτελέσματα -σε περίπτωση επανάληψης- είναι αμφίρροπα και αμφίβολα.

Ο διάσημος πλέον Χορχέ Μπουκάι, είχε γράψει μια ιστορία για τα αισθήματα του ανθρώπου, η οποία εξιστορεί το παιχνίδι που μαζεύτηκαν να παίξουν όλα μαζί σε έναν μεγάλο κήπο. Η ιστορία τελειώνει με την τυχαία τύφλωση του έρωτα και τις τύψεις της τρέλας, η οποία του υπέδειξε που να κρυφτεί, με αποτέλεσμα να χάσει το φως του. Ο Μπουκάι καταλήγει ότι από τότε η τρέλα κρατά πάντα το χέρι του έρωτα και τον καθοδηγεί. Αν πάρουμε σοβαρά την παραπάνω ιστορία, τότε η πλέον ενδεδειγμένη θεραπεία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σίγουρα τα χάπια.

Χάπια και αλκοόλ, λοιπόν, αυτές είναι οι φτηνότερες μορφές ψυχοθεραπείας της καθημερινότητας μας. Το λένε και οι στατιστικές έρευνες του Ευρωβαρόμετρου για το 2010-11: το 54% των Ελλήνων παίρνει χάπια για να καταπολεμήσει το άγχος και φαντάζομαι ότι το άλλο μισό θα πρέπει να τα παίρνει για να μην το αποκτήσει, ζώντας ανάμεσα σε ψυχικά ανάπηρους και πνευματικά κολλημένους στις απόψεις τους ανθρώπους. Κοινώς, δεν θα το γλυτώσετε το χαπάκι σας, πάρτε το απόφαση, θα έρθει και η σειρά σας.

Όσο για τις σκέψεις-πράξεις που πρέπει να αναλύσετε και να αναθεωρήσετε σε αυτή τη ζωή, μην γελιέστε, όσο και να αναλύεται τις πράξεις σας, δεν πρόκειται ποτέ να μάθετε από τα λάθη σας. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να σας παρουσιάσω έρευνα ή επιστημονικά στοιχεία, ρίξτε απλά μια ματιά στο παρελθόν σας και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ.

Θα ήθελα να κλείσω αυτή την ανάρτηση λέγοντας πως τα πάντα στη ζωή είναι εμπειρίες και θα αποβούν κάποια στιγμή χρήσιμες. Δυστυχώς, όμως, δεν το πιστεύω. Δεν είναι όλες οι εμπειρίες χρήσιμες σε αυτή τη ζωή, κάποιες αξίζει να τις αποφεύγουμε, ενώ άλλες αξίζει να τις προσπερνάμε με τη λιγότερη δυνατή φθορά. Τα χαπάκια και το αλκοόλ, όπως έλεγε σοφά και ο πατέρας μου, μεταθέτουν το πρόβλημα για την επόμενη μέρα. Αν με ρωτήσετε, λοιπόν, θα σας έλεγα ότι η λογική και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι τα πιο δυνατά σας όπλα, χρησιμοποιήστε τα, έτσι και αλλιώς είναι δωρεάν και δεν γνωρίζεται καν τα όρια και τη δύναμη τους. Καλημέρα!