27 Μαΐου 2011

poetry in motion...


«Η θεωρία των ελίτ:  εκφράζουν ανοιχτά τη δυσπιστία τους προς τις μάζες και υποστηρίζουν την αναγκαιότητα καθοδήγησης τους από μία κοινωνική ομάδα ‘ανώτερων ατόμων’. Την ‘κυβερνώσα’ ‘η ‘πολιτική ελίτ’. Θεωρούν πως η διαίρεση κάθε κοινωνίας σε δύο πολιτικές κατηγορίες ή ‘τάξεις’, σε μια μειοψηφία ‘εκλεκτών’- στη λεγόμενη ελίτ- που κυβερνά και στις εξουσιαζόμενες μάζες, αποτελεί αναπόδραστο γεγονός, καθώς οι τελευταίες δεν διαθέτουν ούτε τις ικανότητες, ούτε τις γνώσεις ή έστω το ενδιαφέρον για ενεργητική συμμετοχή στην πολιτική ζωή και στη διακυβέρνηση της κοινωνίας».

26 Μαΐου 2011

Aint no angel gonna greet me...


Και ενώ όλοι αγανακτούν αυτό τον καιρό, εγώ σκέφτομαι τα λόγια του φίλου μου του Ντίνου, ο οποίος, με τον πάντα μοναδικό του τρόπο, αποκαλεί κάθε επίσκεψη που κάνει στο μπλόγκ αυτό ως «βόλτα σε έναν κήπο γεμάτο οργισμένες λέξεις», και χαμογελάω. Ναι, απλά χαμογελάω, δίχως καμιά ενοχή ή δεύτερη σκέψη. Όταν όλος ο κόσμος γύρω μου «αγανακτεί», εγώ θέλω μόνο να χαμογελάσω.
Και αυτό όχι επειδή είμαι αδιάφορη. Το αντίθετο θα έλεγα. Δεν νομίζω πως υπάρχει πιο δημόσιος, πιο δυνατός και πιο εμφανής τρόπος να επικοινωνήσει κανείς την αγανάκτηση του από το να επιτρέπει κάθε του σκέψη να δημοσιοποιείται μέσα από λέξεις. Η οργή –συναίσθημα πολύ πιο ισχυρό από αυτό της αγανάκτησης- που αισθάνομαι 24 ώρες το 24ωρό τους τελευταίους μήνες βγαίνει ωμή και ασύντακτη κάθε που αγγίζω το πληκτρολόγιο.
Οργή για την ανικανότητα αυτών που μας κυβερνούν και δεν ψήφισα ποτέ για να με εκπροσωπήσουν, αλλά πρέπει να τους ανεχτώ, γιατί τους επέλεξαν όλοι οι υπόλοιποι. Οργή που τα πάντα, μα τα πάντα, σε αυτή τη χώρα γίνονται υπογείως. Ακόμα και αυτά που γίνονται υπέργεια, ακόμα και αυτά μένουν ατιμώρητα. Οργή για την αναξιοκρατία, την χαοτική κατάσταση του δημόσιου λόγου και διαλόγου, τις ασυμφωνίες, τα συμφέροντα, τα κεκτημένα, τα επικοινωνιακά και οικονομικά παιχνίδια. Οργή για τη βία, την παρακμή…ειδικά την παρακμή. Μια παρακμή που έχει ποτίσει τη σκέψη και έχει στάξει και στις καρδιές μας.
Τυχοδιωκτισμός και ‘στ’αρχιδισμός’ και μεταξύ μας. Ψέμα που αγιάζει τα μέσα και σπασμένες συνειδήσεις παντού. Χλευασμός της ευαισθησίας μας, των συναισθημάτων μας, της αδυναμίας μας. Ψυχικά τραύματα και χιλιάδες ανθρώπινα κουσούρια μασκαρεμένα, κρυμμένα καλά για να μην τα ανακαλύψει κανένας. Το θάρρος της γνώμης μας το έχουμε μόνο στις πορείες και στους λεκτικούς και μη τραμπουκισμούς, ποτέ προς τους ανθρώπους που λέμε πως «αγαπάμε». Ευτελισμός των εννοιών, να ταιριάζει με τα ευτελή αισθήματα μας. Μόλις δούμε τα δύσκολα, γυρνάμε την πλάτη στο διπλανό μας, προφασιζόμαστε διάφορα, αρκεί να μην μοιραστούμε τη θλίψη του. Κρίνουμε τους πάντες για διασκέδαση, για να περάσει η ώρα μας. Σπάμε καρδιές και ανθρώπους δίχως δεύτερη σκέψη. Προσέχουμε υπερβολικά τον εαυτούλη μας, δίχως ποτέ να τον βάζουμε στη θέση του συνομιλητή μας. «Ας πρόσεχε», «ας το χειριζόταν διαφορετικά», «ας μην ήταν τόσο χαζός», «ας μην ήταν τόσο ευκολόπιστος», «ας πάει σε έναν ψυχολόγο να τον βοηθήσει»….
Τα αισθήματα φτώχυναν και μαζί τους και οι λέξεις. Η φτώχεια έφερε οργή και η οργή έφερε νέες λέξεις, γεμάτες περιφρόνηση και ανώφελο κομπασμό.
 Έχει δίκιο ο Ντίνος, αυτό το μπλόγκ γέμισε «οργισμένες λέξεις» και τώρα, που με έχει καταβάλει η πραγματικότητα και δεν βρίσκω πια παρηγοριά στις ιστορίες μου, θέλω να διαβάσω χίλια ποιήματα στην σειρά, μπας και εξιλεωθώ. Θέλω απλά να κλάψω, να χαμογελάσω και να ονειρευτώ παρέα με χιλιάδες λέξεις. Λέξεις που δεν μοιάζουν σε τίποτα με αυτές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. Λέξεις ερωτικές, λέξεις χαρούμενες, λέξεις ονειρικές, αλλά και εφιαλτικές. Δεν με πειράζει το περιεχόμενο, αρκεί να αναδίδουν συναίσθημα. Μπούχτισα από την πολύ «επιχειρηματολογία». Ξέχασα πως πέρα από το πνεύμα, υπάρχει και το σώμα.
Το μυαλό είναι το πιο διεστραμμένο όργανο του ανθρώπινου σώματος, όμως, η καρδιά είναι ο πιο δυνατός  μυς. Αν η καρδιά σταματήσει, τότε το μυαλό παύει να λειτουργεί. 
Διαλέγω τις λέξεις αυτού του τραγουδιού, λοιπόν, για να μου κρατάνε συντροφιά σε αυτή την μεγάλη πορεία που για την ώρα απλώνεται μπροστά μου. Το κάνω ίσως επειδή συνάντησα πολλούς ανθρώπους σε αυτή την πορεία που νιώθουν με το μυαλό τους και πολύ λίγους που σκέφτονται με την καρδιά τους.
Και Ντίνο…σου ανταποδίδω την αφιέρωση…


23 Μαΐου 2011

Ότι να’ ναι…..


It’s all a state of mind. Αυτό είναι το μότο μου για το υπόλοιπο του χρόνου μέχρι την επόμενη εκλογική περίοδο της χώρας. Μετά το φιάσκο των αποδείξεων, όπου τα λαμπρά μυαλά του κράτους επινόησαν ένα μηχανισμό που ουσιαστικά τους ζημιώνει παρά τους ωφελεί, απλά πλέον γελάω . Τόσα μεταπτυχιακά, τόσα διδακτορικά, τόσα χρόνια υποτιθέμενης προϋπηρεσίας για να στήσουν έναν μηχανισμό που τελικά συμβάλει στο να μην υλοποιηθούν οι στόχοι για τους οποίους δημιουργήθηκε; Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάς. Με τέτοια τρανά μυαλά στο τιμόνι της χώρας (και ειδικά των οικονομικών της) θα πρέπει επιτέλους να απενοχοποιήσουμε το υστερικό γέλιο μέχρι δακρύων.
Δεν το λέω τυχαία το περί «υστερικού γέλιου». Το υστερικό γέλιο έρχεται συνήθως όταν συνειδητοποιούμε την τραγικότητα και τη ματαιότητα μιας κατάστασης, αλλά και την αναπόφευκτη αποτυχία οποιασδήποτε προσπάθειας για να την αλλάξουμε. Είναι το σημείο όπου ο εγκέφαλος μας αρνείται πεισματικά να δεχτεί το μέγεθος της τραγικότητας μιας κατάστασης και αυτό-αμύνεται, μετατρέποντας το τραγικό σε αστείο. Γι’ αυτό άλλωστε συχνά τα υστερικά γέλια φέρνουν και υστερικά κλάματα. Εγώ, τουλάχιστον, τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να μετακινείται με απίστευτη ταχύτητα μεταξύ των δύο αυτών ψυχικών καταστάσεων. Τα υστερικά γέλια έρχονται ακάλεστα παρακολουθώντας τις εξελίξεις σε επίπεδο ειδησεογραφικής ενημέρωσης. Τα υστερικά κλάματα έρχονται στην πορεία, διαβάζοντας τις αναλύσεις και τους σχολιασμούς των ειδήσεων. Ο κοινός παρανομαστής στη παρούσα φάση είναι η υστερία, φυσικά.
Η δική μου υστερία έχει αιτία και λέγεται: δημόσιος μονόλογος ή και διάλογος. Υπάρχει κάτι παράδοξο και άκρως ανούσιο στο δημόσιο μονόλογο-διάλογο που αναπτύσσεται τελευταία. Πόσο (ηλεκτρονικό και μη) μελάνι χύθηκε για τη δολοφονία του 44χρονού και τα όσα επακολούθησαν; Η είδηση της σύλληψης των δραστών, όμως, δεν έτυχε παρόμοιας μοίρας, διότι (σωστά κατά τη γνώμη μου) το κλίμα είναι ήδη φορτισμένο από τα όσα συνέβησαν μετά το φόνο και πιθανώς  από τα όσα γράφηκαν εν συνεχεία. Ο τρόμος και η προπαγάνδα των ΜΜΕ, λοιπόν, έφερε παρόμοιο τρόμο και σε όσους τα κριτίκαραν; Αυτή είναι μια πιθανή απάντηση. Εγώ κρατάω απλά την «επιλογή» στο τι ακούγεται και σχολιάζεται ως γεγονός και τίποτα άλλο. Κάπου εδώ θυμάμαι αχνά τις θεωρίες ενός μεγάλου μεταμοντέρνου γάλλου φιλοσόφου, ο οποίος μάταια προσπαθούσε να πείσει την intelligentsia της εποχής (που λόγο εκπαίδευσης κατείχε και καλά την πάσα αλήθεια σε όλα τα θέματα) πως κάθε διάλογος εμπεριέχει εντός του το στοιχείο της προκατάληψης και της εξουσίας, την ανάγκη κάθε ομιλούντα, δηλαδή, να επιβληθεί στη σκέψη και τη συμπεριφορά του συνομιλητή του ή του ακροατή του.
Παρόλα αυτά, πολλοί είναι αυτοί στην Ελλάδα που μιλούν και αναλύουν πεπεισμένοι ότι κατέχουν την αλήθεια. Με όπλο τους μεγάλους φιλοσόφους και ιστορικά στοιχεία δεν διστάζουν να το παίξουν «Πάγκαλος», λέγοντας μου πως είμαι πολύ κοντά στο να γίνω φασίστρια εξ αιτίας του παρελθόντος μου, πως ίσως και να είμαι «κρυφό-φασίστρια» και να μην το έχω συνειδητοποιήσει. Φασίστρια μπορεί να μην είμαι, όμως, σίγουρα το χαμηλό επίπεδο κουλτούρας και παιδείας στην Ελλάδα με έχει κάνει ατομικίστρια, αποβλακωμένη, φοβισμένη και κολλημένη στο παρελθόν. Τουλάχιστον αυτό λένε οι «εδικοί» αναλυτές και σχολιαστές της επικαιρότητας και εγώ έχω πλέον πάθει κρίση ταυτότητας. Βρε μπας και είμαι ρατσίστρια, φασίστρια, ακροδεξιά, μικροαστή βλαχοδιανοούμενη και δεν το ξέρω; Μήπως τελικά η περιρρέουσα κατάσταση να με έχει φανατίσει κρυφά και ύπουλα; Είμαι και εγώ ένας «καραγκιοζάκος» της νέας ελληνικής πραγματικότητας; Μα είμαι σίγουρη, θυμάμαι καλά πως έχω διαβάσει κάπου πως «ακόμη και εντός της προσπάθειας της αστικής τάξης να αποκοιμίσει και να υποδουλώσει στις επιταγές της το μυαλό της μάζας, πάντα υπάρχει αντίσταση». Προφανώς αυτό δεν ισχύει για κανέναν μας σε αυτή τη χώρα, πέρα φυσικά από αυτούς που αρθρογραφούν και αναλύουν, αυτοί αντιστέκονται μόνο.
Αφορισμοί. Αφορισμοί παντού. Έχω γίνει αριθμός στις δημοσκοπήσεις της MRB και της ΚΑΠΑ research. Έχω γίνει ο λαουτζίκος που θέλει μόρφωση και καθοδήγηση. Στα μάτια των «σωτήρων» μου είμαι ένα άβουλο προβατάκι με κακή ανατροφή, μια και χρόνια τώρα βοσκάω στο τοξικό λιβάδι της ιστορίας, του πολιτισμού και της μιντιακής πραγματικότητας της χώρας μου.  
Βγήκε και ο αρμόδιος Υπουργός και δήλωσε «καμία ανοχή απέναντι στις αξιόποινες πράξεις αστυνομικών, καμιά ανοχή απέναντι σε «προστάτες» της αστυνομίας και επαναπατρισμός των μεταναστών». Θα ήθελα πραγματικά να δω πως θα τα καταφέρει όλα αυτά, όταν το ίδιο το κράτος σφυρά αδιάφορα επί δεκαετίες, τόσο για τις παρακρατικές ομάδες όσο και για τους ίδιους τους μετανάστες. Κανένα όραμα, καμιά σοβαρή πολιτική, απλά, όπως οι κακές νοικοκυρές, όταν το πάτωμα γεμίσει σκουπίδια, σηκώνουμε τα χαλιά και τα κρύβουμε βιαστικά από κάτω.
Και το έθνος όλο, λέει, τώρα πια παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον την ειρηνική επανάσταση της Ισπανίας, περιμένοντας υπομονετικά το παράδειγμα της να περάσει ως μικρόβιο και σε εμάς. Και εγώ θυμάμαι τα λόγια εκείνου του χαμογελαστού κυρίου που είδα πρόσφατα στην τηλεόραση να λέει «στην Ελλάδα υπάρχει κατακερματισμός. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ομάδες με διαφορετικά συμφέροντα, που είναι δύσκολο πολύ να συνασπιστούν σε έναν κοινό αγώνα». Αυτή, ίσως, τελικά να είναι η δική μας «αντίσταση», κατακερματισμένη αρκετά, ώστε να δείχνει τεράστια και εξαπλωμένη, αλλά ουσιαστικά αποδυναμωμένη και διάσπαρτη. Θα είχε πλάκα να το έβλεπα ως παιχνίδι όλο αυτό, ποντάροντας τα λεφτά μου στην ομάδα που θεωρώ πως θα νικήσει. Θα είχε πλάκα, αν δεν εξαρτιόνταν από αυτό το μέλλον μου.
Και η ανεργία καλπάζει. Κάποτε, λέει, ήταν πολύ της μόδας τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά και τώρα οι λίστες στον ΟΑΕΔ (μετά και τις λεγόμενες απολύσεις στο Δημόσιο που καιρό τώρα μας πλασάρουν ως ενδεχόμενο) θα γεμίσουν από διδάκτορες. Και άντε να δούμε τώρα που θα «μεταναστεύσουν» όλοι αυτοί, όταν και οι γύρω ευρωπαϊκές οικονομίες βρίσκονται στο ίδιο χάλι με τη δικιά μας.
Άρες, μάρες, κουκουνάρες. Ορυμαγδός, καταιγισμός και στη μέση η intelligentsia να κατηγορεί το λαουτζίκου και τούμπαλιν. Κουράστηκα από την πολύ επιμόρφωση και εκπαίδευση.
Α! Και ο Στρός Καν είναι φίλος μας, όπως κάποτε ήταν και οι γερμανοί, σταματήστε ανεύθυνοι βλάχοι να γελάτε με το χάλι του! Το γέλιο απαγορεύεται στη χώρα αυτή, είναι σημάδι της πνευματικής μας κατωτερότητας και της κακεντρέχειας μας ως λαός.
Κάπου εδώ το υστερικό κλάμα σκαρφαλώνει επικίνδυνα μέχρι το λαιμό μου και αρχίζει να με πνίγει.

Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως, κάθε που ακούω τα πρωτοσέλιδα, μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος: «Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο»….
Και η καφρίλα καλά κρατεί: 
http://news247.gr/ellada/paideia/etsi_panhgyrisan_th_nikh_epi_ths_pasp_sto_tei_peiraia_dap_foithtikes_ekloges.869365.html

14 Μαΐου 2011

Το remake! (δεν βαριέσαι, μια συνήθεια είναι όλα)


Η οργή, λέει, θα έπρεπε να είναι η 8η θανάσιμη αμαρτία. Κρίμα που σταματήσαμε το μέτρημα στις 7. Με όσα βλέπω και ακούω, νομίζω ότι η οργή παραγκωνίστηκε από τη λίστα, πιθανώς γιατί αυτοί που τη συντάξανε δεν ζούνε στην Ελλάδα του 2011, ούτε χρειάστηκε ποτέ να εναποθέσουν ελπίδες ή την ασφάλεια τους σε ανεπαρκή και λεηλατημένα ηθικά και πολιτικά συστήματα ή να συναναστραφούν με μόνιμους υπαλλήλους του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Και ενώ η Αθήνα βράζει, οι «σκεπτόμενοι» του διαδικτύου και των ΜΜΕ  θέτουν καίρια ερωτήματα (του στυλ «να παραιτηθεί ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη;»), στα οποία αναπτύσσεσαι διάλογος, ο οποίος, μετά από 90 σχόλια (όπου, διαβάζοντας τα,  πλέον ξεχνάς ποια ήταν η αρχική ανάρτηση), καταλήγει σε εντάσεις που αναπαράγουν με πολιτισμένο τρόπο (δύσκολο να σπάσουν καδρόνια ο ένας στην πλάτη του άλλου μέσω του PC) την ένταση που επικρατεί σε γειτονιές και δρόμους της πρωτεύουσας.  Φυσικά, ως επίλογος σε όλη αυτή τη φλυαρία της αγχωτικής (για τον αναγνώστη κυρίως, γιατί οι συμμετέχοντες μια χαρά περνάνε) πληροφόρησης και φιλοσοφίας, έρχεται η έκφραση «Ψυχραιμία, χανόμαστε ως έθνος». Και εγώ συμπληρώνω: «δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια όμορφη ατμόσφαιρα!».
Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω την επικαιρότητα. Νομίζω ότι αυτός ο πανικός που επικρατεί –κυρίως σε απόψεις και λεκτικές αψιμαχίες- μας βοηθά να πάρουμε μια γεύση των ιδεολογιών που αναπτύσσονται στην παρούσα φάση εντός της χώρας, αλλά δεν μας βοηθά σε καμία περίπτωση να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα και να καταλάβουμε την αλληλουχία των γεγονότων και των πραγματικών αιτιών που τα προκάλεσαν. Θα πάρει πολύ χρόνο, κατά τη γνώμη μου, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει και πόσο τα γεγονότα αυτά άλλαξαν το ρου της ιστορίας τελικά.
Θα αναλωθώ σε πράγματα, σε καταστάσεις που συμβαίνουν δίπλα μου, ώστε να μετρήσω (όσο είναι δυνατό) κατά πόσο όλος αυτός ο διάλογος, ο πληροφοριακός πανικός αλλάζει πραγματικά τα πράγματα στη χώρα.
Περίπτωση Νο 1: Μεγάλο πανεπιστήμιο της χώρας αναρτά ανακοίνωση για την πρόσληψη επιστημόνων, ώστε να υλοποιηθεί 12μηνό πρόγραμμα σε ένα από τα Τμήμα του. Οι υποψήφιοι που έχουν τα τυπικά προσόντα επιλέγονται να περάσουν τεστ δεξιοτήτων και συνέντευξη. Δύο από τους 27 υποψηφίους για τη θέση παίρνουν τους υψηλότερους βαθμούς. Μέσα από ένα μαραθώνιο τηλεφωνημάτων και διαβουλεύσεων, στον έναν υποψήφιο υπόσχονται πρόσληψη, που στη συνέχεια ανακαλούν με πρόσχημα πως δεν μπορούν να δεχτούν κάποια από τα τυπικά του προσόντα (τα οποία είχαν δεχτεί αρχικά), ενώ στον άλλον (που ισοβάθμησε σε βαθμολογία με τον πρώτο) αρνούνται την πρόσληψη με τη δικαιολογία ότι ο πρώτος  έχει περισσότερα τυπικά προσόντα από αυτόν (τα οποία, όπως προείπα, τελικά απέρριψαν). Τη θέση τελικά καταλαμβάνει η τρίτος στη σειρά υποψήφιος του οποίου τα τυπικά προσόντα δεν ανακοινώνονται ποτέ. Μετά από αίτημα του πρώτου υποψηφίου, του αποστέλλονται τα πρακτικά της συνεδρίασης για την κάλυψη της θέσης. Συνειδητοποιεί, λοιπόν, πως όχι μόνο ο τρίτος στη σειρά υποψήφιος δεν έχει παραπάνω τυπικά προσόντα από τους πρώτους που ισοβάθμησαν βαθμολογικά, αλλά, ακόμη και βάσει του «μαγειρεμένου» αυτού αρχείου, η λογική λέει πως θα έπρεπε, εφόσον απορρίφτηκε ο πρώτος σε σειρά, τη θέση να καταλάβει ο δεύτερος υποψήφιος. Το μπάχαλο συνεχίζεται, ο τρίτος υποψήφιος προσλαμβάνεται κανονικότατα και το μόνο στοιχείο που δημοσιοποιείται, τελικά, είναι πως ο εν λόγω κύριος είναι υποψήφιος διδάκτορας. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Περίπτωση Νο 2: Στη γενικότερη οικονομική κρίση, η κυβέρνηση μιλά συχνά για ανάπτυξη, ως σανίδα σωτηρίας της χώρας. Τα λόγια της τα κάνει πράξη (εν μέρει, πάντα) και μέσω των επιδοτήσεων του ΟΑΕΔ για νέους επιχειρηματίες ή επιστήμονες, ένα πενιχρό κονδύλι που ουσιαστικά καλύπτει κάποια βασικά έξοδα τα 2 πρώτα χρόνια μιας επιχείρησης. Νέα επιστήμονας, που συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις, κάνει τη σχετική αίτηση και περιμένει την πολυπόθητη χρηματοδότηση, καθώς οι λογαριασμοί τρέχουν στο νέο της γραφείο. Οι μήνες περνούν μα η έγκρισή δεν έρχεται. Αρχίζει να ρωτά τους υπευθύνους για την τύχη της αίτησης της. Οι απαντήσεις είναι πάντα οι ίδιες, «είναι σε φάση επεξεργασίας το αίτημα σας». Πιάνει γνωστούς της λογιστές. Αρχίζουν τα γνωστά, «πρέπει να βάλεις μέσο». Απευθύνεται σε οικογενειακή της γνωστή στο σχετικό Υπουργείο και οι φόβοι της επιβεβαιώνονται: όχι μόνο πρέπει να βάλει μέσο, αλλά επειδή ακριβώς «λεφτά δεν υπάρχουνε» (κατά τη γνωστή φράση που πλέον αντιστράφηκε) όσα υπάρχουνε πάνε ΜΟΝΟΝ εκεί που «πρέπει». Και εδώ, τα συμπεράσματα δικά σας.
Περίπτωση Νο3: Η χώρα χρειάζεται επειγόντως πόρους, αυτό το εμπεδώσαμε όλοι μας. Ένας από τους τρόπους να μαζέψει το κράτος χρήματα είναι η είσπραξη φόρων, αλλά και η πάταξη της φοροδιαφυγής. Το ΣΔΟΕ, λοιπόν, έχει ξεκινήσει τις εφόδους, ακριβώς όπως υποσχέθηκε η κυβέρνηση. Άρα, όλα δουλεύουν ρολόι. Ο πρώτος απολογισμός, όμως, όπως όλοι διαβάσαμε και ακούσαμε, δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τα μεγάλα μυαλά του Υπουργείου οικονομικών προφανώς το ξανασκέφτηκαν, κατάλαβαν το λάθος τους να τα βάλουν με τα «μεγάλα θηρία» και αλλάξανε τακτική. Το νέο διαχύθηκε με τρομερή ταχύτητα ανάμεσα στους νέος επιχειρηματίες και ειδικά αυτούς που ασχολούνται με παραϊατρικά επαγγέλματα: «το ΣΔΟΕ έχει βγει και ξεσκονίζει το συνάφι σας». Και πράγματι, οι υπάλληλοι χτύπησαν την πόρτα νέου επιστήμονα, διέκοψαν το ραντεβού που είχε εκείνη τη στιγμή και του έκοψαν πρόστιμο 400 ευρώ, επειδή το όνομα της πελάτισσας που βρισκόταν εκεί τη στιγμή του ελέγχου δεν είχε γραφεί ακόμη στο βιβλίο των πελατών του. Μετά από αυτό, έφυγαν περιχαρείς, δίχως να ελέγξουν τίποτα παραπάνω, κανένα άλλο λογιστικό στοιχείο. Σε τηλεφωνική συνομιλία του με οικογενειακή φίλη που δουλεύει στο τοπικό παράρτημα της εφορίας, ο νέος επιστήμονας πληροφορείται πως πλέον στο στόχαστρο έχουν μπει οι νέοι επιχειρηματίες/επιστήμονες, ακριβώς επειδή είναι (σε γενικές γραμμές) λιγότερο δικτυωμένοι από τους παλιούς. Συνεπώς, οι πιθανότητες να σβήσουν πρόστιμα ή να τραβηχτούν δικαστικά για πρόστιμα 400 ευρώ είναι λιγότερες. Δεν ξέρω αν μπορούμε εδώ να βγάλουμε συμπεράσματα, αλλά σίγουρα το σχέδιο τους είναι ευφυέστατο και πιθανώς πολύ πιο αποτελεσματικό από το να κυνηγούν τους «μεγάλους».
Στην πρώτη περίπτωση, ο δεύτερος υποψήφιος για τη θέση αποφάσισε να βάλει τα γέλια και μετά τα κλάματα. Αυτό το ξέρω, διότι είμαι ο δεύτερος υποψήφιος για την εν λόγω θέση. Στη δεύτερη περίπτωση, η νέα επιστήμονας ζει σε φάση άρνησης και ευελπιστεί πως θα γίνει ένα θαύμα, διότι μέσο, δυστυχώς δεν διαθέτει. Στην τρίτη περίπτωση, ο νέος επιστήμονας σκέφτεται σοβαρά, αν ποτέ καταφέρει να ξεπεράσει το αφορολόγητο ποσό στα ετήσια έσοδα του, να πάει στο ΣΔΟΕ και να συμφωνήσει μαζί τους να τους δίνει ένα ποσό ετησίως, ως «προστασία». Προφανώς αισθάνεται πως είναι πρωταγωνιστής σε ταινία για την Μαφία.
Εγώ απλά αναρωτιέμαι αν αυτά που συμβαίνουν γύρω μου είναι ο επιθανάτιος ρόγχος ενός σάπιου συστήματος ή το remake της ταινίας Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται. Προχωράμε μπροστά; Όλη αυτή η κουβέντα, οι πορείες, οι φωνές, το χάος, τα σπασμένα κεφάλια και η φιλοσοφία σε επίσημα και μη κανάλια ενημέρωσης και διαλόγου έχουν όντως τρομάξει το «τέρας» ή μήπως, πίσω απ’ όλα αυτά, η Αυτοκρατορία ανασυγκροτείται, μεταλλάσετε και συνεχίζει να βρίσκει ανενόχλητη τρόπους επιβίωσης και επέκτασης;
May the force be with you, «σύντροφοι και συντρόφισσες».




11 Μαΐου 2011

(Need a) Break...





I dreamed I saw a great wave, climbing over green lands and above the hills. 
I stood upon the brink. 
It was utterly dark in the abyss before my feet.
A light shone behind me, but I could not turn. 
I could only stand there, waiting...

9 Μαΐου 2011

Πότε θα σοβαρευτούμε; (οέο)


Κουράστηκα να διαβάζω σε blogs και μη για το βίντεο-αποκάλυψη που προβλήθηκε στην τελευταία εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου. Σύμφωνά με το εν λόγω (καυτό πλέον) βίντεο, οι δηλώσεις του κ. Ντομινίκ Στρος-Καν  καίνε τον έλληνα πρωθυπουργό, μια και επιβεβαιώνουν πως ο Γιωργάκης είχε –υπογείως- προαποφασίσει την είσοδο μας στο ΔΝΤ, ακόμη από την εποχή που εμείς αμέριμνοι σουλατσάραμε στα εμπορικά με την πιστωτική μας στο χέρι, περιχαρείς για τις αγορές μας και ήρεμοι για την αποπληρωμή τους, εφόσον «λεφτά υπάρχουν».
Οι αντιδράσεις, φυσικά, ήταν πολλές και ποικίλες. Μια σειρά από δημοσιεύσεις ξεκίνησε, οι μισές εκ των οποίων επιχειρούσαν να διερευνήσουν τις υπόγειες συμφωνίες του Λαζόπουλου με την αντιπολίτευση και οι άλλες μισές ξέφευγαν τελείως από το θέμα, εξετάζοντας τις αρνητικές επιπτώσεις της τέχνης που λαϊκίζει στην κοινή γνώμη. Όποιος επιχείρησε να τις διαβάσει όλες, σίγουρα κάπου χάθηκε μεταξύ πολιτικών συνομωσιών και κριτικής της τέχνης και της τηλεόρασης.
 Με εκπλήσσει η επιλεκτικότητα μας ως προς τι πιστεύουμε και τι όχι. Μου κάνει εντύπωση, αρχικά,  το γιατί τόσοι πολλοί από εμάς πιστέψαμε απόλυτα το «υπάρχουν λεφτά», μια προεκλογική δήλωση ενός πολιτικού προσώπου, που πάντα ήθελε να αποκτήσεις εξουσία (όλη η πολιτική του πορεία το αποδεικνύει). Αν μη τι άλλο, στην Ελλάδα έχουμε μάθει πως προεκλογικά όλα είναι εφικτά. Μετά την εκλογή είναι που ξεκινάνε τα «δεν ξέραμε, δεν γνωρίζαμε», το γνωστό τροπάρι, δηλαδή, που αν πάνω του οι τζογαδόροι έριχναν τα λεφτά τους, θα κέρδιζαν κάθε φορά. Ξεκινάμε, λοιπόν, την κριτική μας για την αξιοπιστία και ακολουθία των λόγων ενός πολιτικού προσώπου, παίρνοντας ως δεδομένο ότι αρχικά μας έλεγε την αλήθεια, αλλά στην πορεία ανακαλύπτουμε ότι μας έλεγε ψέματα; Και αυτό μας σοκάρει; Μήπως μόλις ανακαλύψαμε την Αμερική; Ήταν πραγματικά συνταρακτική αποκλειστικότητα το απόσπασμα της συνέντευξης που παρακολουθήσαμε, αρκετή ώστε να αναφερθεί και να αναλυθεί ως θέμα σε ενημερωτικές εκπομπές και sites σχολιασμού; Πιθανώς, μετά από τέτοιο σοκ που υπέστη η ελληνική κοινή γνώμη, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να αναφέρω και εγώ πως ο Αϊ-Βασίλης δεν υπάρχει, σωστά;
Διάβασα ολόκληρα κατεβατά σχολίων, όπου –κατά κοινή αποδοχή- εύστροφοι bloggers προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν φράση προς φράση τα λεγόμενα του κ. Ντομινίκ Στρος-Καν και τον τρόπο με τον οποίο αυτά παρουσιάστηκαν, προσπαθώντας οι μισοί να αποδείξουν στους άλλους μισούς πως α) το βίντεο είναι όντως κόλαφος και εκθέτει ανεπανόρθωτα τον Γιωργάκη και –στην αντίπερα όχθη- β) ο Λαζόπουλος είναι ένας πουλημένος λαϊκιστής με πρότερο ανέντιμο (ηθικά και πολιτικά) βίο. Δεν είναι τα επιχειρήματα που με κούρασαν, όχι. Είναι αυτή η ατέρμονη κουβέντα που αναπτύσσεται στα διάφορα sites για θέματα που δεν ενδιαφέρουν πραγματικά κανέναν! Διότι, ας είμαστε ειλικρινείς, όποιος θεωρεί ακόμη είδηση την ανακολουθία του πολιτικού λόγου (ειδικά σε ότι αφορά τα θέματα που αφορούν την οικονομία της χώρας) ή επικίνδυνο για την κοινή γνώμη τον τηλεοπτικό λαϊκισμό, μάλλον μόλις ξύπνησε από χειμέρια νάρκη πολλών ετών και ο κόσμος του φαντάζει καινούργιος.
Κατά την (ταπεινή μου) γνώμη, το πιο ενδιαφέρον, ίσως, στοιχείο της όλης υπόθεσης είναι ότι η όλη κουβέντα ξεκίνησε ουσιαστικά από τα «επίσημα ΜΜΕ» και πυροδότησε μια πρωτοφανή (κυρίως σε συγχρονισμό) κριτική κατά του Λαζόπουλου, γενικότερα. Ξαφνικά, εκεί που μόνον κάποιοι σποραδικά κατέκριναν το δημόσιο λόγο του, η σάτιρα του Λαζόπουλου έγινε η αιτία για την πνευματική πτώχευση και αποβλάκωση ολόκληρου του έθνους. Αυτό μπορεί να μας λέει κάτι για τα πολιτικά και τηλεοπτικά δρώμενα της χώρας μας, μπορεί, όμως και όχι. Τα συμπεράσματα είναι επισφαλή για την ώρα, μια και βασιζόμαστε σε υποθέσεις, όχι απτά στοιχεία.
Η αλήθεια είναι πως η εκπομπή του Λαζόπουλου έχει υπερβεί κατά πολύ τα όρια της σάτιρας και έχει αγγίξει αυτά της κατήχησης. Σε καμιά περίπτωση μια σατυρική εκπομπή δεν θα πρέπει να χρησιμοποιεί ποτ πουρί ειδήσεων και ενημερωτικών εκπομπών και να το διανθίζει στο τέλος με τα συμπεράσματα του καλλιτέχνη, ο οποίος, με σοβαρό ύφος, μας εξηγεί τι ακριβώς ακούσαμε ή είδαμε μόλις τώρα. Σίγουρα δεν είναι αυτός ο ρόλος της σάτιρας. Δεν θα διαφωνήσω με αυτούς, λοιπόν, που θεωρούν την εκπομπή του αμφιβόλου ποιότητας, όμως, θα διαφωνήσω με αυτούς που την θεωρούν επικίνδυνη ή επιφανειακή και κατευθυνόμενη.  
Σε ότι αφορά την επικινδυνότητα και την κατευθυνόμενη θεματολογία της, με την ίδια λογική, εξίσου επικίνδυνες είναι και οι ειδήσεις του Μέγκα ή οποιουδήποτε άλλου τηλεοπτικού καναλιού, που ως γνωστόν έχει τη στήριξη του ενός ή του άλλου πολιτικού χώρου. Εξίσου επικίνδυνοι είναι οι πολιτικοί της ακροδεξιάς, οι ανακοινώσεις του ΚΚΕ ή η διάχυση των αριστερών απόψεων σε όλους τους χώρους της δημόσιας ζωής, για να μην πιάσω εδώ τα διάφορα βήματα δημόσιας γραφής, γεμάτα από ρατσιστικές, φαλλοκρατικές ή στυγνά ορθολογικές και τεχνοκρατικές απόψεις.
Θα μου πείτε: «ναι, αλλά δεν κάνουν όλοι τα 60άρια του Λαζόπουλου». Ένα από τα κύρια λάθη που κάνουν όσοι ασχολούνται με κριτική τηλεόρασης ή πολιτισμικών προϊόντων είναι να ερευνούν το προϊόν και όχι τους ανθρώπους που τα καταναλώνουν. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό κανενός πως ο λόγος που μια τέτοια εκπομπή έχει απήχηση δεν είναι ο τρόπος που παρουσιάζει κάποιες θέσεις ή θέματα, αλλά κυρίως το ότι ο εκλαϊκευμένος, συχνά αφοριστικός ή κατηχητικός τρόπος που το κάνει συμπίπτει ή απλά ταυτίζεται με τον τρόπο που η πλειοψηφία των πολιτών αντιμετωπίζει και σκέπτεται την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα;  Είναι τόσο παράξενο για κάποιους ότι ο μέσος έλληνας δεν έχει τη δική τους πολυτέλεια χρόνου ή ερευνητικού πνεύματος, ώστε να ψάχνει 100 πηγές, πριν καταλήξει σε συμπεράσματα για το τι συμβαίνει γύρω του; Είναι μόνον θέμα παιδείας ή και ελεύθερου χρόνου και πρόσβασης σε εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης; Και ποίος λέει με σιγουριά αν ο τηλεθεατής που βλέπει τον Λαζόπουλο συμφωνεί σε όσα ο Λαζόπουλος του σερβίρει; Και ποίος μπορεί να πει με σιγουριά με ποιόν τρόπο βλέπει ο καθένας τον Λαζόπουλο στο σπίτι του; Δεν σας έχει τύχει, δηλαδή, ποτέ η τηλεόραση να είναι ανοιχτή και εσείς να μιλάτε στο τηλέφωνο ή να πλένετε τα πιάτα, αδυνατώντας ουσιαστικά να ακούσετε με προσοχή τα όσα ειπώθηκαν;
Το πόσο επικίνδυνος ή πειστικός είναι ο Λαζόπουλος δεν μπορεί κανείς να το πει με σιγουριά, παρά μόνον εάν ερευνήσει σε βάθος τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας από εμάς παρακολουθεί και αντιλαμβάνεται την εκπομπή του. Σε όσους τρομάζουν από αυτά που «περνά» μέσα από την εκπομπή του, θα τους συμβούλευα να τρομάξουν πιο πολύ αναλογιζόμενοι το «γιατί» αυτά που λέει μπορεί και να ταυτίζονται με την κοινή γνώμη, παρά το πώς τη διαμορφώνουν. Όσο για το πόσο κατευθυνόμενος ή όχι είναι, εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά. Ζούμε στη χώρα των κατευθυνόμενων απόψεων, της μισής αλήθειας, της κατασκευής ειδήσεων και συνειδήσεων και το βρίσκω εξόχως βαρετό να ασχολούμαστε με το Λαζόπουλο, όταν οι ανίκανοι πολιτικοί που ψηφίσαμε, παρέα με τους καλοθρεμμένους δημόσιους λειτουργούς που διόρισαν, μας τραβάνε στον πάτο της ελπίδας και μαχητικότητας μας.

4 Μαΐου 2011

Blasphemy!!!! Μερικές σκέψεις για το blogging…και όχι μόνο..


Πήξαμε στις επετείους τελευταία και στις νεκρολογίες. Δεν αντιλέγω, κάποια από τα περιστατικά που μνημονεύουμε –όπως αυτό της «εισόδου» στο ΔΝΤ ή τις δολοφονίες στη Marfin- είναι απαραίτητα να τα δούμε ξανά, ψύχραιμα, στο φως των εξελίξεων και των αποφάσεων-ενεργειών που τα ακολούθησαν το χρόνο που πέρασε. Μπορώ να πω με σιγουριά, πως κάποιες από τις αναλύσεις ή παρατηρήσεις που διάβασα υπήρξαν εξόχως διαφωτιστικές, όχι τόσο εξαιτίας της αλήθειας που προσπάθησαν να αποκαλύψουν, όσο της τροφής για σκέψη και περαιτέρω έρευνα που προσέφεραν οι απόψεις που διατυπώθηκαν. Αν δεν το καταλάβατε, η λέξη κλειδί στην παρούσα κατάσταση είναι η λέξη «απόψεις».
Συνεχίζει να με εντυπωσιάζει, όσο και αν προσπάθησα να το πολεμήσω, το πόσο σιγουριά, απόλυτη πεποίθηση, σχεδόν ρητορική δεινότητα εμπεριέχεται σε κάποιες από τις απόψεις που διαβάζω διάσπαρτες σε επίσημα και ανεπίσημα κανάλια. Συνεχίζει να με εντυπωσιάζει, επίσης, ο χλιαρός σχολιασμός της επικαιρότητας από κάποιους/κάποιες και η ατελείωτη λογοδιάρροια που τον ακολουθεί, η οποία θυμίζει πιο πολύ συμπεριφορές σχολικής αυλής, παρά ουσιαστικό διάλογο. Δεν μπορώ να καταλάβω, όσο και αν προσπαθώ, τι το τόσο συναρπαστικό μπορεί να υπάρχει εντός ενός άρθρου/ανάρτησης, που ουσιαστικά αναπαράγει με –για τα δικά μου δεδομένα- αδιάφορο ή αριστερίζον τρόπο ειδήσεις και απόψεις, με τις οποίες συμφωνούμε ήδη. Αυτή η μανία του ανθρώπου –ακόμη και του σκεπτόμενου- να ανήκει σε «κοινότητες ομοϊδεατών» με καταθλίβει απόλυτα. Έχω την αίσθηση πως αποτελεί προέκταση της σάπιας νοοτροπίας των κομματικών οπαδών που τόσο ευδοκίμησε στην Ελλάδα, μόνο που αντί για κόμματα, πλέον ζούμε στον αστερισμό της «δικτυακής παρέας». Προφανώς βοηθάει πολύ τη σκέψη μας (ή μήπως την αυταρέσκεια μας;) να βρίσκουμε ανθρώπους που την αναπαράγουν ή την επικροτούν.
Στη λίστα των ιστολογίων μου θα βρείτε αλλοπρόσαλλες επιλογές. Από blogs λογοτεχνίας και επιστημονικής φαντασίας, μέχρι και blogs προσωπικά ή καθαρής ειδησιογραφίας και πολιτικού σχολιασμού.  Υπάρχουν και άλλα τόσα sites και blogs που παρακολουθώ, αλλά δεν τα έχω συμπεριλάβει εδώ. Τα καλύτερα και πιο διαφωτιστικά άρθρα τα διάβασα σε μπλογκς ή sites όπου η πολυφωνία είναι κανόνας και οι απόψεις αντικρουόμενες, μέχρι και αιρετικές. Συγχωρέστε με που είμαι της άποψης πως ο σχολιασμός ή η αρθρογραφία θα πρέπει να είναι προκλητική, να σε πεισμώνει και να σε σπρώχνει να σκεφτείς και να ψάξεις για αποδείξεις. Συγχωρήστε με, που μέσα σε αυτό το χαμό, σε αυτό το τόσο κρίσιμο για την κοινωνία και τη χώρα μας σταυροδρόμι, δεν έχω την υπομονή να διαβάζω χλιαρές, επιφανειακές μαλακίες από ανθρώπους που θα ήθελαν, πιθανώς, να είναι δημοσιογράφοι στη θέση των δημοσιογράφων.
Προβληματίζομαι συχνά, αναρωτιέμαι αν πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας που στη θέση των «έγκυρων σχολιαστών των ΜΜΕ» έχουν στήσει τους «έγκυρους σχολιαστές της μπλογκόσφαιρας», ως αντίδοτο στο κακό του ορυμαγδού των ειδήσεων και απόψεων που κυκλοφορούν. Ζούμε στον καιρό της πληροφόρησης, έχει γεμίσει ο τόπος ειδήσεις και σχόλια, απόψεις, ρεπορτάζ και ηλεκτρονικά κανάλια επικοινωνίας και όμως, οι πραγματικά σοβαρές ειδήσεις φτάνουν στα αυτιά μας με το σταγονόμετρο. Ο σχολιασμός της πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας είναι ίσως το μοναδικό μας όπλο ενάντια στο χαμό που επικρατεί, αλλά και –όπως υποστηρίζουν μερικοί- το τελευταίο δημοκρατικό προνόμιο (ή μήπως δικαίωμα;) του δυτικού κόσμου, που δεν έχει καταποντιστεί ακόμη. Από αυτή την άποψη, η blogόσφαιρα είναι όχι μόνο χρήσιμη, αλλά και απαραίτητη, όμως, καλά είναι να γνωρίζουμε (επίσης) πως σε καμία περίπτωση δεν είναι αθώα. Αν εξετάσουμε, έστω για ένα λεπτό, τα κίνητρα του καθενός από εμάς να δημοσιοποιούμε τις σκέψεις και τις απόψεις μας, ίσως να βρούμε πως κάποια από αυτά δεν είναι καν υγιή, πόσο μάλλον χρήσιμα.
Υπάρχουν, φυσικά, και οι φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά είναι λίγες. Υπάρχουν αρθρογράφοι που πραγματικά έχουν κάτι να σου πουν, έστω και αν δεν συμφωνείς απόλυτα μαζί τους ή αν ανήκουν στα «κακά ΜΜΕ», ξέρετε, τα συμβατικά και ξεπουλημένα. Υπάρχουν bloggers με άποψη, ψυχραιμία και συγκρότηση στο τρόπο που γράφουν και σχολιάζουν την επικαιρότητα. Υπάρχουν και άλλοι, για μένα πιο πολύτιμοι, που ξεφεύγουν λίγο από τον κλοιό της επικαιρότητας και της πολιτικής και ασχολούνται με θέματα που διευρύνουν τη σκέψη και –γιατί όχι- εκπαιδεύουν τον νου. Υπάρχουν τέλος και αυτοί που είναι απλά ευφυείς και άκρως διασκεδαστικοί. Αυτούς τους ζηλεύω πραγματικά, διότι μπορούν να βλέπουν το παράλογο σε αυτό που πλασάρεται ως λογικό, να διακωμωδούν το τραγικό και κυρίως, να μην παίρνουν τους εαυτούς τους ΤΟΣΟ σοβαρά!
Ακούω συχνά επιχειρήματα για την ελευθερία του λόγου, μα νιώθω πως ξεχνάμε ότι ο δημόσιος λόγος, έστω και μέσω ενός blog με λίγους αναγνώστες, εμπεριέχει εντός του και μια έννοια ευθύνης για τις απόψεις που εκφράζονται. Για μένα η ευθύνη είναι στενά συνυφασμένη με την έννοια της ηθικής, μιας έννοιας άκρως κακοποιημένη στην εποχή μας. Δανείζομαι εδώ τα λόγια ενός συναδέλφου και καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος περιγράφει σε άρθρο του πως η οικονομική κρίση συνδέεται ουσιαστικά με την ηθική, και δίνει μια εικόνα της πραγματικότητας που πιθανώς βιώνουμε: «Το χειρότερο είναι πως η ηθική πλέον είναι παραμετροποιήσιμη. Το άτομο είναι θεμιτό να κρατήσει από τους κανόνες τα στοιχεία εκείνα που το εξυπηρετούν, να ενστερνιστεί προκατασκευασμένες κοσμοθεωρίες για μικρό διάστημα, να τις επαναδιατυπώσει ανάλογα με τις συνθήκες και τους στόχους του, να καταστεί πρόσκαιρος κοινωνός θεωριών, που απλά δικαιολογούν τις πράξεις του. Ουσιαστικά τόσο οι κοινωνίες, όσο και τα άτομα ιεραρχούν τις ανάγκες τους και, επιδιώκοντας την άμεση ικανοποίησή τους, χωρίς να υποπίπτουν σε γνωστικές ασυμφωνίες, τις επικαλύπτουν με ηθικούς μανδύες, που αλλάζουν συχνότερα και από τις επιταγές της εκάστοτε μόδας.»
Σήμερα, λοιπόν, η έννοια της ηθικής είναι σχετική και κατ’ επέκταση, σχετική είναι και η έννοια της ευθύνης. Δεν είναι, λοιπόν, διόλου περίεργο που δεχόμαστε με τόση ευκολία τις συνεχείς αποκαλύψεις σκανδάλων ή των αισχρών ψεμάτων ή της ανακολουθίας που επικρατεί στο δημόσιο πολιτικό λόγο. Δεν είναι διόλου παράξενο που ανεχόμαστε να ανήκουμε σε συνδικάτα ή πολιτικές παρατάξεις ή ακόμη και ιδεολογικά κινήματα, που προάγουν το lifestyle, τον ατομικισμό και την βελτίωση μόνον του εαυτού μας. Δεν είναι διόλου ανεπίτρεπτο να ακούμε ή να διαβάζουμε αναλύσεις, σχόλια και απόψεις από ειδικούς και μη, που πότε προφητεύουν κοσμοϊστορικές ανατροπές και αργότερα κριτικάρουν (πότε με σθένος και πότε χλιαρά) την αδυναμία για αλλαγή του σκηνικού. Δεν μου κάνουν καμιά εντύπωση, πλέον, τα γρήγορα συμπεράσματα, οι αφορισμοί ή η άκρατη αυτοπροβολή μερικών (ανδρών & γυναικών) που μέσα από τον κοινωνικό-πολιτικό προβληματισμό τους, ουσιαστικά περνούν την ώρα τους, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βελτιώσουν (ή να ενισχύσουν) την εικόνα που οι ίδιοι έχουν για τους εαυτούς τους.
Ο τίτλος του ποστ είναι ακριβής. Αυτό το ποστ είναι γεμάτο βλασφημίες και τους βλάσφημους πρέπει να τους πετροβολούμε, σωστά;
Καλημερα!