21 Φεβρουαρίου 2014

Τα πολλά τα hits φέρνουν πονοκέφαλο....

Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ σε μια αρκετά σκοτεινή περίοδο της ζωής μου για πολλούς λόγους. Τα χρόνια πέρασαν και πλέον αδυνατώ να τους θυμηθώ όλους, όμως αυτός που μου έμεινε –και πιθανώς ήταν και ο ποιο αληθινός- ήταν για να γράφω όσα θέλω ή νιώθω την ανάγκη να γράψω, δίχως να παρακαλώ κάποιον να τα δημοσιεύσει και δίχως να περνώ από αυτό-λογοκρισία και λογοκρισία, γενικότερα. Βλέπετε, όταν δουλεύεις σε κάποιο έντυπο, οι ιδέες σου συχνά δεν είναι δικές σου, αλλά ακόμη και αν είναι, περνάνε από τροποποίηση και απαιτούν έγκριση, πριν δημοσιευτούν. Ένας από τους λόγους που αγάπησα τόσο πολύ αυτή τη γωνία, ήταν ακριβώς αυτός: η ελευθερία να επιλέγω και να διαμορφώνω εγώ όπως θέλω τα γραπτά μου και να τα εκθέτω σε κοινή θέα –με συχνά μη-αναμενόμενες αντιδράσεις απ’ όσους τα διαβάζουν.
Από την άλλη, ο λόγος που σταμάτησα να γράφω σε αυτό το μπλογκ είναι καθαρά πρακτικός: διαβάζω και γράφω πολλές ώρες της ημέρας για τη δουλειά μου, πράγμα που δεν μου επιτρέπει –πρωτίστως οργανικά και μετά ψυχολογικά- να περάσω και όσο ελεύθερο χρόνο μου απομένει μπροστά στον υπολογιστή γράφοντας. Δεν ξέρω να σας πω αν το γράψιμο είναι εσωτερική ανάγκη που υπερνικά όλα τα εμπόδια και δεν σε κουράζει ποτέ. Ξέρω καλά πως πολλοί συγγραφείς το παρουσιάζουν ως τέτοιο, αλλά αν λένε την αλήθεια, τότε μάλλον δεν έχω καμιά σχέση με συγγραφέα, δεν είμαι και ούτε και ποτέ θα γίνω συγγραφέας.
Ίσως φταίει που η ενασχόληση μου με τους υπολογιστές και το ίντερνετ γενικότερα ξεκίνησε το 1997-1998 και πλέον δεν ενθουσιάζομαι τόσο όσο παλιά με την virtual reality του κυβερνοχώρου. Για μένα πλέον το internet είναι εργαλείο, όπως η κουζίνα και το ψυγείο μου, και όχι χώρος έκφρασης και έμπνευσης ή γνωριμιών. Το ότι δεν γράφω, λοιπόν, σε αυτό όσο συχνά έγραφα κάποτε είναι αποτέλεσμα τόσο απομυθοποίησης του κόσμου που προσφέρει, όσο και εσωτερική ανάγκη να ζω και να δημιουργώ στον ‘έξω’ κόσμο.
Σκέφτηκα πολλές φορές να καταργήσω αυτή τη σελίδα. Το σκέφτηκα ακόμη πιο εντατικά, όταν μετά από πολλούς μήνες ξαναμπήκα εδώ μέσα για μια περιήγηση και με λύπη μου διαπίστωσα πως σχεδόν όλοι οι μπλόγκερς που λάτρευα –κυριολεκτικά- να διαβάζω κάθε εβδομάδα είχαν και αυτοί καταργήσει τα μπλόγκ τους. Ο λόγος που το κράτησα και το κρατώ ανοιχτό είναι ο ίδιος με αυτόν που με έκανε να το δημιουργήσω εξ αρχής: η ελευθερία έκφρασης που μου δίνει αυτός ο χώρος όποτε και όπως το θελήσω.

Και έρχομαι στο θέμα μου. Έχω ήδη κάνει δύο αναρτήσεις για αυτό, οι δύο αναρτήσεις που βρίσκονται ακριβώς από κάτω. Κάποια στιγμή διάβασα ένα βιβλίο, με την εντύπωση πως διαβάζω κάτι αξιόλογο και φρέσκο, κάτι διαφορετικό στα λιμνάζοντα νερά της ρομαντικής λογοτεχνίας του φανταστικού. Απογοητεύτηκα τόσο που αποφάσισα να κάνω μια ανάρτηση για αυτό και ξαφνικά βρέθηκα –τελείως άθελα μου- στη δίνη μιας ανεξήγητης μανίας, η οποία ως υποκινητή της είχε μια άκρως ναρκισσιστική προσωπικότητα με τάσεις μεγαλομανίας. Το εν λόγω ποστ μου ξαφνικά γέμισε από hits και από σχόλια, πολλά εκ των οποίων δεν είχαν κανένα λογικό ειρμό ή έστω κανένα αξιόλογο επιχείρημα εντός τους. Αυτό, βέβαια, ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι πολλά από τα σχόλια που διάβασα δεν με αφορούσαν καν, ήταν απλά κομμάτια μιας αδικαιολόγητης σταυροφορίας που ξεκίνησε κάποιος με πολύ χαμηλή αίσθηση του τι είναι σημαντικό και τι όχι και με σοβαρές ελλείψεις στα αποθέματα κοινής λογικής που διαθέτει ως άνθρωπος.

Ο λόγος που κάνω αυτό το ποστ, όμως, είναι άλλος. Ο λόγος που γράφω είναι γιατί θέλω να πω ‘enough already!!’, τόσο απλά. Αυτό το μπλογκ είναι γεμάτο σκέψεις, ιδέες, απόψεις και συναίσθημα, κάποιοι το καταλάβανε και αποφασίσανε να μείνουν εδώ. Οι πιο πολλοί, όμως, ήρθαν ως ορκισμένοι σταυροφόροι. Τα hits ανέβηκαν στο Θεό, μα δεν χαίρομαι ούτε λεπτό. Αντιθέτως, θλίβομαι που –ακόμη και όλοι εμείς, οι λάτρεις του βιβλίου και του φανταστικού- λειτουργούμε ως ανεγκέφαλοι ‘παραταξιακοί’ στρατοί καμιά φορά. To be continued….

Δεν υπάρχουν σχόλια: