Λόγια της απελπισίας

Λόγια της απελπισίας, γοερά κλάματα, αδειάζει το στήθος μου ασταμάτητα όσα με κόπο χρόνια τώρα μάζευα μέσα μου. Όσα έκλεβα από τις στιγμές, από τα χαμόγελα  και τα λόγια των γύρω, από τις πολύχρωμες ιστορίες τους. Εικόνες μουτζουρωμένες από ξένα δάκρυα, ολοκαύτωμα στις σελίδες μιας ζωής που δεν τόλμησα ποτέ να καταγράψω. Πήραν μόνα τους τα λόγια ζωή, φώναξαν συνθήματα διαμαρτυρίας και ύστερα χάθηκαν στις σελίδες των περιοδικών, στις στήλες των εφημερίδων. Και ύστερα χάθηκαν στη χαραμάδα που χωρίζει το τώρα από το χθες.

Λόγια βαριάς απελπισίας. Κομμάτια χαρτί κολλημένα στον τοίχο. Κόποι και φόβοι, μαύρες νύχτες και το αίσθημα του πανικού-όλα στοιβαγμένα σε ένα χαρτί, σε κάποιο τοίχο-αντίτιμο προσπάθειας, γραπτή αναγνώριση πως κάποτε άγγιξες τα όρια της σχιζοφρένειας, μα το προστατευτικό δίχτυ σε κράτησε στην επιφάνεια. Οι ξένες πλάτες που σε κουβαλάνε για χρόνια τώρα δεν σε άφησαν να πνιγείς. Μια σιγανή φωνή να σιγομουρμουρίζει μέσα στο αυτί σου: «καλά τα κατάφερες»....μα δεν το βλέπω, πώς;πού;πότε;Και τώρα τί;;;;Δύο κομμάτια χαρτί στοιβαγμένα σε έναν τοίχο. Το πέρασμα στο κόσμο των μεγάλων, το πέρασμα ξυστά από τη σχιζοφρένεια. Είπα της ξέφυγα....μα με φλερτάρει.

Λόγια βουτηγμένα στο σκοτάδι της απελπισίας. Παίζω νευρικά μέσα στα δάχτυλα μου τον αναπτήρα σου, ανάβω φλόγες να φωτίσω το σκοτάδι, μα καίνε τελικά τη ψυχή μου. Δεν φτάνει ο καπνός τους να σε καλύψει, να σε σώσει από τη μανία μου, να σε ζεστάνει όταν σε πνίγει η μοναξιά. Χωρίς ψυχή, χάνομαι στην ανάγκη να καταλάβω τα πάντα. Μα είναι τα λόγια γεμάτα απελπισία, γεμάτα φιλιά αποχωρισμού και μυρωδιές που ο χρόνος δεν σβήνει-λόγια απελπισίας-ανοίγω το στόμα μου και κομματιάζονται οι συλλαβές. Πριν καλά-καλά τις κάνω ήχο, θέλω να τις πάρω όλες πίσω.

Λόγια απελπισίας. Δελτία ειδήσεων και παράθυρα-φτώχεια παντού, μέχρι και στα αισθήματα.....φωτιές που καίνε εκτάσεις, κόπους, ζωές. Δάκρυα που λάμπουν στα φλας των φωτογράφων και ένα μέλλον αβέβαιο να μένει στους σκοτεινούς θαλάμους, θαμμένο κάτω από τη σαβούρα της επιλεκτικότητας μας. Λόγια απελπισίας και ψάχνω μέσα τους τρόπους διαφυγής, λέξεις, τραγούδια, εικόνες, ξένες και αλλοτινές ζωές που μπήκαν στο μικροσκόπιο μιας τηλεοπτικής πραγματικότητας για την τέρψη μου. Ζωές που χίλια μικροσκόπια βρήκαν τρόπο να τις αναβαθμίσουν, να τις κάνουν αναλώσιμες, να κρύψουν και να θρέψουν τη φτώχεια τους σε όλους τους τομείς.....μέχρι και στα αισθήματα-δίνουν χρώμα στα λόγια για να απαλύνουν την εικόνα μας....την εικόνα τους...την εικόνα όλων μας. Λόγια απελπισίας σε μια εικονική πραγματικότητα. Ακροβατώ ανάμεσα στο «ίσως» και το «σίγουρα», στα όσα βλέπω και στα όσα νιώθω, στα όσα ξέρω και στα όσα φαντάζομαι....Ησυχία....μόνο το χρατς-χράτς που κάνει το χαρτί όταν πιέζεις πάνω του το μολύβι.....ο ήχος της διαμαρτυρίας για τα ανορθόγραφα, ασύντακτα, άσχημα λόγια της απελπισίας μου.....

Φίλοι, συγγενείς, αδέρφια, αδερφές, σκυλιά, γατιά ένα πλήθος ανάσες να χνωτίζουν το τζάμι του δωματίου μου. Και εγώ να βλαστημώ.....να βρίσκω τρόπους να δικαιολογηθώ για το τώρα και το χθες, μα να τιμωρώ τον εαυτό μου με τρόπο πιο αυστηρό και από τους απ' έξω. Και οι μέρες μου να φωτίζονται και να σβήνουν μέσα από την πράσινη οθόνη του τηλεφώνου. Όλη μου η σκέψη 13 κουμπιά ...σαν τα πατάω, συνθέτουν μελωδίες...ηλεκτρονικές φωνούλες και κραυγές, το νανούρισμα της ζωής μου. Λόγια βουτηγμένα στην απόλυτη απελπισία....περιμένω υπομονετικά να γίνουν κραυγές, να γίνουν σιωπή, να με πνίξουν.