Απόψε είμαστε για κλάματα και όχι για γέλια….Μια χαρά είχα βγει στη «σύνταξη» τόσα χρόνια, μια χαρά είχα ξεχάσει τα «υψηλά αισθήματα» και τα ποταπά ένστικτα μου. Μια χαρά περπατούσα σκυφτή, δίχως λεπτό να κοιτάω τα βλέμματα που με επεξεργάζονταν. Κοίτα τώρα…Τώρα ψάχνω στις ηλεκτρονικές σελίδες το στίγμα σου, τα μάτια μου εξερευνούν κάθε γραμμή του λόγου σου, το μυαλό μου αναμασά τις λέξεις σου. Και έτσι ξαφνικά, δίχως να το προσκαλέσω, δίχως καν να το υποπτευτώ, κολλάω σαν κοριτσόπουλο σε κάθε χαζο-ποπ τραγουδάκι που παίζει το mp3 μου και με πιάνω να δακρύζω χωρίς λόγο. Με πιάνω να νευριάζω, να μελαγχολώ και να περπατάω στους δρόμους της πόλης που με γέννησε και με μεγάλωσε, αδιαφορώντας παντελώς για τις σκοτούρες της. Και τα ξέρω αυτά τα παιχνίδια. Είμαι πολύ μεγάλη για να τα αγνοήσω, μα είμαι πολύ μικρή για να τα απαρνηθώ.
Έχω ξαναβρεθεί σε αυτό το δρόμο. Τον έχω διαβεί δεκάδες φορές, χωρίς ποτέ να φτάνω στο τέλος του. Η σιωπή είναι ο καλύτερος παράδρομος του. Η σιωπή είναι χρυσός. Η απόλυτη σιωπή είναι η μόνη σωτηρία μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου