16 Μαρτίου 2010

Το reality της ζωής μου. (I am) Everybody’s fool….

Νιώθω όπως τα παιδιά των διαφόρων talent shows ανά τον πλανήτη. Αυτά τα παιδιά, που κάνουν το όνειρο τους εμμονή και την πίστη στις δυνάμείς τους πανοπλία και εκθέτουν τον εαυτό τους στα μάτια χιλιάδων θεατών και στη σκληρή, αδυσώπητη κριτική των εκάστοτε κριτών, με την ελπίδα πως, κάπου μέσα στο πλήθος, θα βρεθεί έστω και κάποιος να αναγνωρίσει το ταλέντο τους. Εννέα φορές στις δέκα το ταλέντο τους μένει στην αφάνεια. Εννέα φορές στις δέκα, η σκληρή κριτική που δέχονται έχει λογική βάση και πολύ καλό λόγο ύπαρξης. Ναι, μοιάζω σε αυτά τα παιδιά. Δεν το ήξερα πως τους μοιάζω, μα το έμαθα. Εσείς το μάθατε; Μάθατε, αλήθεια, πόσο πολύ τους μοιάζετε και εσείς; Ναι, εσείς που τους χλευάζετε, εσάς εννοώ. Είμαστε όλοι υποψήφιοι παίκτες ενός talent show, αν δεν το προσέξατε. Για την ακρίβεια, όλη μας η ζωή είναι ένα talent show! Αυτά τα παιδιά που βλέπετε στην τηλεόραση και τα χλευάζετε πιστεύουν πως έχουν ωραία φωνή και άστρο λαμπερό! Κοιτάξτε τώρα γύρω σας. Τι βλέπετε; Χιλιάδες ανθρώπους που πιστεύουν πως είναι πιο δίκαιοι από τους γύρω, πιο καταρτισμένοι από τους γύρω, πιο όμορφοι από τους γύρω, πιο ικανοί από τους γύρω, πιο καλοί εραστές από τους γύρω, πιο σοφοί από τους γύρω και η λίστα δεν τελειώνει….Όλοι πιστεύουμε πως τουλάχιστον σε ένα πράγμα είμαστε πολύ καλύτεροι από τους γύρω. Γιατί; Απλά γιατί το έχουμε ανάγκη. Αυτά τα παιδιά πιστεύουν πως μπορούν να τραγουδήσουν. Εσύ μπορεί να πιστεύεις πως μπορείς να μαγειρέψεις. Εγώ πως μπορώ να αγαπήσω. Εγώ και εσύ, μπορεί να μην μάθουμε ποτέ πως ο κόσμος γελάει πίσω από την πλάτη μας για τα υποτιθέμενα ταλέντα μας. Αυτά τα παιδιά, αντιθέτως, έμαθαν από πρώτο χέρι τι πιστεύουν οι γύρω για το ταλέντο τους, ακριβώς επειδή μπήκαν στη διαδικασία να ζητήσουν ανοιχτά τη γνώμη μας.

«Θα υπερασπιστώ τους ομοίους μου». Αυτό είπα, αλλά μόλις το είπα, οι ομοιότητες μεταξύ μας τελείωσαν. Όταν η κριτική επιτροπή του εκάστοτε παιχνιδιού τα «χαστουκίσει» γερά και τα στείλει από εκεί που ήρθαν και τα παιδιά αυτά βγουν από την αίθουσα, βροντοφωνάζοντας (με μεγαλύτερο σθένος αυτή τη φορά) την πίστή τους στο ταλέντό τους, εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή που οι μεταξύ μας ομοιότητες παύουν. Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω τι είναι αυτό που τα ωθεί –μετά από τόσα χαστούκια- να πιστεύουν ακόμη στο ταλέντό τους: είναι η πραγματική πίστη στις ικανότητές τους ή απλά η σαθρή ανάγκη που όλοι κρύβουμε μέσα μας: το σαράκι δηλαδή της αναγνώρισης και της αποθέωσης από το κοινό; Για να δοθεί μια απάντηση θα πρέπει να μπούνε πολλά πράγματα κάτω από το μικροσκόπιο: ποια είναι τα κίνητρα των παικτών, ποια είναι τα κίνητρα των κριτών και σίγουρα τι απαιτεί ο χώρος τον οποίο διαλέξαμε να κατακτήσουμε. Τα talent show είναι συχνά όπως η ζωή μας: δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, διότι ή έννοια του καλύτερου είναι σχετική και καμιά φορά, καθαρά υποκειμενική.
Δεν επιθυμώ όμως να επικεντρωθώ στην έννοια της νίκης. Επιθυμώ να επικεντρωθώ πιο πολύ στην αιτία του κακού: δηλαδή στα όνειρα. Όνειρα έχουμε όλοι μας (ακόμη και αυτοί που πιστεύουν πως δεν έχουν κανένα σκοπό ύπαρξης πάνω σε αυτό τον πλανήτη). Το θέμα είναι ποιανού τη γνώμη θα ακούσουμε για να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά τους. Σήμερα λοιπόν, δανείζομαι τα λόγια του Χορχε Μπουκαϊ και ιδού τι λέει για τα όνειρα και το ταλέντο:

«Το όνειρο μας μαθαίνει, στον ύπνο ή στο ξύπνημα, να βλέπουμε, να ακούμε, να συνειδητοποιούμε. Μας δείχνει την πορεία με φευγαλέα προαισθήματα ή με εκτυφλωτικά φωτεινές αστραπές.
Και έτσι μεγαλώνουμε, αναπτυσσόμαστε και εξελισσόμαστε…Κι μια μέρα, ενώ διασχίζουμε αυτό το αιώνιο παρόν που ονομάζουμε ζωή, οι σπόροι των ονείρων μας θα μετατραπούν σε δέντρα και θα ξεδιπλώσουν τα κλαδιά τους, που σαν γιγάντια φτερά θα διασχίσουν τον ουρανό, ενώνοντας με μία μόνο γραμμή το παρελθόν μας με το μέλλον μας.
Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε….Τους συνοδεύει μια εσωτερική σοφία….Γιατί κάθε σπόρος ξέρει πώς να γίνει δέντρο»

Σε κάθε έναν «ταλαντούχο» ανάμεσα μας λοιπόν, συμβουλεύω το εξής: κοίτα, άκου και συνειδητοποίησε! Τα φευγαλέα προαισθήματα, αυτά που σε κρατούν ξύπνιο κάθε βράδυ, προσπαθούν κάτι να σου πουν. Μην τα φιμώνεις. Σου το λέει κάποιος που έχει μέρες να κοιμηθεί καλά. Σου το λέει κάποιος που η «εκτυφλωτικά φωτεινή αστραπή» τον τύφλωσε. Το δράμα δεν ξεκινά την ώρα της συνειδητοποίησης. Το πραγματικό δράμα ξεκινά όταν χρειαστεί να εφεύρεις νέα όνειρα, στη θέση αυτών που μόλις αποκαθήλωσες. Τότε αρχίζουν τα δύσκολα, όπως λέει και το γνωστό άσμα. Μην απελπίζεστε όμως, χρειάζεται ταλέντο να ξέρεις να χάνεις. Υπάρχουν χιλιάδες ανάμεσα μας που δεν το διαθέτουν και ίσως τελικά, όλοι εμείς, τα κατώτερα παιδιά των talent shows της καθημερινότητας, να βρήκαμε επιτέλους σε τι ακριβώς είμαστε «ταλαντούχοι». Πάω και εγώ τώρα να βρω τους «σπόρους», γιατί μάλλον τελικά τόσο καιρό έβλεπα το δάσος και έχανα το δέντρο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: