23 Μαρτίου 2010

Εγχειρίδιο Επιβίωσης Ανέργων: Keep them in the dark and feed them shit!

«Πείτε μου κυρία Χ, πως φαντάζεστε τον εαυτό σας εντός της εταιρείας μας σε 5 χρόνια από τώρα». Αυτή η ερώτηση μου έχει τεθεί δύο φορές ήδη σε συνεντεύξεις για δουλειά και τώρα τελευταία με έχεις βάλει σε σκέψεις. Την πρώτη φορά, η συνέντευξη αφορούσε τη θέση του ασφαλιστή σε μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία της χώρας. Πήγα στη συνέντευξη πιστεύοντας πως αφορά σε θέση διοικητικού υπαλλήλου. Όχι, δεν είμαι ξανθιά και ηλίθια, αυτοί απλά προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρύψουν τι ακριβώς ζητάνε, ελπίζοντας πως με αυτό τον τρόπο θα προσελκύσουν περισσότερους υποψηφίους. Ξεχάστε τα όσα ξέρατε. Τώρα ο ασφαλιστής μετονομάστηκε σε «συνεργάτη», «διαχειριστή πελατολογίου», «υπεύθυνο παραγωγής», «διαμεσολαβητή», και πάνω απ’ όλα «ελεύθερο επαγγελματία». Έχω απαντήσει σε δεκάδες τέτοιες αγγελίες, όπου οι συντάκτες τους θα έπρεπε λογικά να δουλεύουν ως spin doctors σε κάποιο πολιτικό γραφείο, παρά να συντάσσουν αγγελίες. Δεν με πειράζει που ο καθένας προσπαθεί με το δικό του τρόπο να προωθήσει τη δουλειά του. Στην εποχή της ελεύθερης (ή ανεξέλεγκτης αν προτιμάτε) αγοράς, αυτά είναι θεμιτά. Αυτό που με πειράζει είναι ότι παίζουν με τον πόνο μας. Ντύνεσαι, χτενίζεσαι, προετοιμάζεσαι και ξεκινάς να πας σε μια συνέντευξη, με την ελπίδα πως θα βρεις μια δουλειά που θα σου αποφέρει χρήματα και τελικά καταλήγεις να σκέφτεσαι σοβαρά το ενδεχόμενο να τους δώσεις και τα λίγα χρήματα που έχεις στην άκρη. Ο υπεύθυνος προσωπικού παίρνει το ρόλο του παρουσιαστή-πωλητή σε κανάλι telemarketing, διότι μην γελιέστε, το πρώτο πράγμα που σιωπηλά απαιτείται από το νέο ασφαλιστή είναι να ασφαλίσει όσους ξέρει και δεν ξέρει στην ασφαλιστική εταιρεία που τον προσέλαβε. Συνεπώς, οι αγγελίες αυτές δεν έχουν ως σκοπό την εξεύρεση υπαλλήλων, αλλά νέων πελατών.

Παρόμοια ήταν και η αντιμετώπιση μεγάλου τραπεζικού ομίλου, προς τους υποψηφίους που απάντησαν σε μια αγγελία του για πωλητές τραπεζικών προϊόντων. Σε αυτή την περίπτωση συμπεριφέρθηκα πραγματικά ως γνήσια ξανθιά, μια και μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι το άτομο με το οποίο συνομιλούσα τηλεφωνικά ήταν ένας απλός υπάλληλος, επιφορτισμένος με την υποχρέωση να κάνει μια σειρά από τυποποιημένες ερωτήσεις, δίχως καν να έχει την υπομονή να ακούσει τις απαντήσεις. Κάπου στα μισά αυτής της συνέντευξης συνειδητοποίησα πως η συνομιλία καταγράφετε –πράγμα για το οποίο θα έπρεπε τουλάχιστον να είχα ενημερωθεί πολύ πριν τη διεξαγωγή της- με σκοπό να επιδοθεί στους υπευθύνους, να την μελετήσουν και να αποφανθούν για το κατά πόσο είσαι το κατάλληλο άτομο για τη θέση. Η πρώτη ερώτηση της συνέντευξης ήταν εάν είμαι κάτοχος πιστωτικής κάρτας και πόσο συχνά τη χρησιμοποιώ. Αυτή ήταν και η καθοριστική στιγμή που το κεφάλι μου γύρισε ανάποδα και άρχισα να το ρίχνω στη πλάκα. Όταν ο δυστυχής υπάλληλος με ρώτησε εάν θα με ενδιέφερε σοβαρά να κάνω καριέρα στο χώρο των πωλήσεων τραπεζικών προϊόντων, δεν του απάντησα, αλλά τον ρώτησα με τη σειρά μου αν ο ίδιος θα διάλεγε να κάνει πότε καριέρα σε κάτι τέτοιο. Όταν με ρώτησε πόσο εύκολη είναι κατά τη γνώμη μου η προώθηση τραπεζικών προϊόντων, του απάντησα πως θεωρώ πιο κερδοφόρα δουλειά το να πουλάω κουλούρια. Όταν με ρώτησε με ποια τακτική σκοπεύω να προσεγγίζω τους πελάτες, του είπα την απαγορευμένη φράση: «Λέγοντας τους την πάσα αλήθεια για το προϊόν που τους πουλάω». Ο υπάλληλος, όπως ήταν φυσικό, έχασε την υπομονή του, με ευχαρίστησε ευγενικά και έκλεισε το τηλέφωνο.
Η όλη εμπειρία έγινε το ανέκδοτο του μήνα. «Δεν θα βρεις ποτέ δουλειά έτσι που συμπεριφέρεσαι», με προειδοποίησε μια φίλη, η οποία υπήρξε για πολλά χρόνια στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας στην πρωτεύουσα, «πρέπει να τους λες αυτό που θέλουν να ακούσουν». «Να τους λέω ψέματα δηλαδή;», της ανταπάντησα έκπληκτη. «Τι σε πειράζει δηλαδή να πεις ένα ψεματάκι, αν είναι να πάρεις τη δουλειά», με ρώτησε ήρεμα. Δεν βρήκα τίποτα να της απαντήσω, όμως αντιλήφθηκα επιτέλους γιατί δεν θα καταφέρω ποτέ να κάνω καριέρα σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία.
Στην εποχή της οικονομικής κρίσης, με τα νούμερα της ανεργίας να σκαρφαλώνουν σιγά-σιγά σε νέα ύψη, πολλοί επέκριναν τη στάση μου. Παλιότερα, τα εγχειρίδια του επιτυχημένου υποψηφίου για με θέση εργασίας συμβούλευαν όσους ψάχνουν για δουλειά να είναι ειλικρινείς απέναντι στους μελλοντικούς τους εργοδότες. Σήμερα, η ειλικρίνεια θεωρείτε μειονέκτημα, όπως και πολλά άλλα, που σε άλλες εποχές θεωρούνταν προσόντα. Πτυχία και προϋπηρεσία σημαίνουν προσαυξήσεις στο μισθό μας. Αν δε είσαι και παντρεμένος με παιδί, οι προσαυξήσεις στο μισθό σου μπορεί να τινάξουν τον προϋπολογισμό της εταιρείας στον αέρα! Γι’ αυτό, στους μελλοντικούς ανέργους συμβουλεύω τα παρακάτω:
1. Πριν τη συνέντευξη (αν ποτέ σας καλέσουν, πράγμα αμφίβολο) βγάλτε τη βέρα σας ή οποιοδήποτε σημάδι μαρτυρά πως έχετε ζωή και εκτός γραφείου. Ακόμη και οι σχέσεις είναι απαγορευτικές, μια και μπορεί να οδηγήσουν σε γάμο και οικογένεια (και συνεπώς προσαυξήσεις στο μισθό σας).
2. Μελετήστε το προφίλ της εταιρείας που σας κάλεσε για συνέντευξη. Αν είναι οικογενειακή επιχείρηση ξεκινήστε τις περικοπές στο βιογραφικό σας. Αφαιρέστε παραπανίσια πτυχία και μεγαλοστομίες για την προϋπηρεσία σας. Όσο πιο άπειρος δείχνετε, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες πρόσληψης έχετε. Αν είναι πολυεθνική εταιρεία, κάντε το ίδιο καλού κακού. Ακόμη και οι κολοσσοί αγκομαχούν αυτές τις μέρες.
3. Ότι και να σας ρωτήσουν κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, η πιο σωστή απάντηση είναι: «Ναι, βεβαίως και μπορώ», ακόμη και αν η ερώτηση είναι: «Θα καταστρέφατε τον πλανήτη για το καλό της εταιρείας μας;».

Δύο εβδομάδες μετά την πολύ επιτυχημένη μου συνέντευξή και αφού είχα υποστεί σιωπηλά τη γενική κατακραυγή των οικείων μου, δέχτηκα ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα, με το οποίο με πληροφορούσαν πως ο εν λόγω τραπεζικός όμιλος επιθυμεί να με προσλάβει. Τελικά, στη ζούγκλα των ιδιωτικών επιχειρήσεων τίποτα δεν είναι σίγουρο. Μπορεί η ανάγκη μας για δουλειά να είναι μεγάλη, μα, όπως όλα δείχνουν, η δικιά τους απελπισία είναι μεγαλύτερη.

8 σχόλια:

Δημήτρης είπε...

τίποτα δεν είναι εκ πρώτης προφανές...

η απλή κοινή λογική δύσκολα απαντάει στο πως μια εταιρία προσλαμβάνει τους υπαλλήλους της...
οι ερωτησεις δεν ρωτούν μόνο το προφανές όπως και οι απαντήσεις δεν φανερώνουν μόνο το προφανές που είναι το νόημα της απάντησης που φέρει η ερμηνεία των προτάσεων που αρθρώσαμε...

το παιχνίδι πάντα έχει δύο πλευρές ακόμα και αν η μία είναι ένα τοίχος... πότε η εκμετάλευση δεν έχει μία όψη, ποτέ το σύστημα δεν χρησιμοποιεί μόνο...
το σύστημα μπορείς να το χρησιμοποιήσεις, να το εκμεταλευθείς, να το ελέγξεις και ίσως μπορέσεις και να το αλλάξεις φυσικά αν έχεις καταφέρει πρώτα να μη σε αλλάξει εκείνο πρώτα...
στο τελευταίο έρχεται να παιχτεί ακι το τελευταίο στοίχημα... jumping στο κενό ή jumping στο story of success και κάπου εδώ ναι ναι μπορείτε να αρχήσετε να γελάτε σαρκαστικά...

*πολύ όμορφη σκέψη!! πολύ όμορφο blog καλή συνέχεια!!

Δημήτρης Φιλοκώστας είπε...

εξαιρετικό κείμενο!

keep writing miss...

anidifranco είπε...

Με το σχόλιο σου μου έδωσες ιδέα για ένα νέο κείμενο Δημήτρη. Πως οι υπάλληλοι μπορούν να εκμεταλλευτούν το σύστημα; Ποιες είναι οι σωστές τακτικές; Ποιες είναι οι θυσίες; Γιατί, ας μην γελιόμαστε, η κάθε επιλογή σε αυτή τη ζωή έχει κόστος. Υπάρχει πραγματικό success story στις ελληνικές επιχειρήσεις και ειδικά τις Μικρομεσαίες; Επειδή γράφω πάντα για αυτά που ξέρω και δεν κάνω ποτέ υποθέσεις, σύντομα θα βρω το θάρρος να σου εξιστορήσω τι έχουν δει τα ματάκια μου….Πάντως ευχαριστώ για το σχόλιο σου και τα καλά σου λόγια : -)

anidifranco είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
anidifranco είπε...

Κ. Φιλοκώστα, η παρουσία σας και μόνο με τιμά. Ευχαριστώ :-)

G.Hades είπε...

δεν υπάρχει success story στις ελληνικές επιχειρήσεις.
Αν επιτύχεις σ αυτή τη χωρα συμαίνει οτι θυσίασες παρα μα παρα πολλά απο σένα...

Ωκεανός είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ωκεανός είπε...

Συγγνώμη,αλλά είσαι over-qualified..
Σήμερα στην Ελλάδα για να επιβιώσεις πρέπει να δείχνεις βλάκας η αν είσαι τυχερός να είσαι στα αλήθεια..
Τα διπλώματα και τα πτυχία ειναι ύποπτα και θεωρούνται επικίνδυνα.Η συνεντεύξεις γίνονται με κριτήριο να δούν πόσο υπάκουος είσαι και οχι πόσο ικανός.
Πάιξε το παιχνίδι τους και όταν μπείς μέσα στο κόλπο να αισθάνεσαι πως τούς κορόϊδεψες και εσυ..