26 Απριλίου 2010

Does he love me? I want to know!


Αυτό το κείμενο το χρωστούσα καιρό τώρα. Το χρωστούσα στον εαυτό μου και το χρωστούσα και σε σένα, αν και δεν θα το διαβάσεις ποτέ, δεν έχεις πια χρόνο για τέτοια.
Η πρώτη φορά που σκέφτηκα να το γράψω ήταν μετά από μια συνομιλία που είχα με έναν άντρα κατά πολύ μικρότερο μου. Μου είχε πει δυο κουβέντες όλες κι’ όλες, μα μου έμειναν και οι δύο στο μυαλό και για μέρες στριφογύριζαν μέσα μου σαν πιασάρικα στιχάκια ποπ τραγουδιού.
 Η πρώτη του κουβέντα ήταν πως δεν θα άφηνε ποτέ μια γυναίκα να του κάνει κουμάντο. Με αυτό φυσικά εννοούσε πως δεν θα έβαζε καμιά γυναίκα πάνω απ’ το εγώ του. Η δεύτερη –αντιφατική ως προς την πρώτη- ήταν πως όσοι έχουν ερωτευτεί σε αυτή τη ζωή είναι πολύ τυχεροί. Δεν μου κάνει εντύπωση η αντίφαση, στο μυαλό ενός εφήβου τα πάντα είναι μπερδεμένα, γι’ αυτό άλλωστε συχνά, αν και νιώθουν άτρωτοι και δυνατοί, το καράβι του «εγώ» τους βρίσκεται κάθε τρεις και λίγο τσακισμένο στα βράχια. Αυτό που με προβλημάτισε πιο πολύ ήταν ο αδιόρατος φόβος που διέκρινα στα λόγια του, ένας φόβος που καταφέρνει επιτυχώς να πνίξει μια άκρως φυσιολογική ανάγκη μας, αυτή του έρωτα.
Δυστυχώς, τα λόγια του επιβεβαιώνονται στην πράξη, σαν δυσοίωνη προφητεία από την οποία δεν υπάρχει σωτηρία. Κάθε που σεργιανάω στα μπαράκια της πόλης μου, οι κουβέντες του πετάγονται στο μυαλό μου. Παρέες γυναικών από τη μία, παρέες αντρών από την άλλη και στη μέση η ειρηνευτική δύναμη, τα ζευγαράκια. Κοιτιούνται όλοι τους ανέκφραστοι, επιφυλακτικοί. Κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα, κανείς δεν πιάνει την κουβέντα στον άλλον και ας πετάνε σπίθες τα μάτια τους, καθώς κοιτιούνται. Και αν κάποιος (ο Θεός να μας φυλάει!) τολμήσει το αδιανόητο και πλησιάσει μια κοπέλα, αυτή από την αμηχανία της του γυρνά την πλάτη. Δύσκολες εποχές για έρωτες. Πάνε οι εποχές που κερνούσαμε σφινάκια και πιάναμε την κουβέντα μεταξύ μας, το μπαρ γινόταν μια μεγάλη παρέα και ανταλλάσαμε φιλιά στο τέλος της νύχτας με άτομα που μπορεί να μην ξαναβλέπαμε ποτέ. Σήμερα, οι απόμαχοι εκείνης της εποχής καταφεύγουν στα προξενεία (ο φίλος του φίλου μου ξέρει μια κοπέλα που έχει μια φίλη ελεύθερη κτλ) και όπου δεν φωλιάζει το συμφέρον, βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο φόβος.
Φόβος λοιπόν, φόβος μην και κάποιος μπει στη ζωή μας, απαιτήσει το χρόνο και την προσοχή μας, διεκδικήσει την ηρεμία του μυαλού μας και μας κάνει να αισθανθούμε πως πλέον δεν ορίζουμε τη μοίρα μας όπως πρώτα. Φόβος μην και κάποια στιγμή χάσουμε αυτό που μάθαμε να αγαπούμε ή αγαπήσαμε με την πρώτη ματιά. Δεν μπορώ να πω πως συμπάσχω μαζί σας, δεν φοβήθηκα ποτέ τον έρωτα. Για μένα πάντα ήταν το ιδανικό, το πιο υψηλό και σημαντικό συναίσθημα στη ζωή. Ψέματα, δεν ήταν πάντα, ήταν όταν δεν τον είχα γνωρίσει ακόμη.
Από μικρή διάβαζα ποιήματα, στιχάκια και χίλιες δύο ιστορίες που εξυμνούσαν το φτερωτό θεό και γέμιζαν τα μάτια μου καρδούλες. Τόσο μεγάλη ήταν η εμμονή μου που ο πατέρας μου αναγκάστηκε μια μέρα να μου χαρίσει ένα ιατρικό σύγγραμμα (ψυχιατρικό για την ακρίβεια), από εκείνα τα παμπάλαια, που το χαρτί θυμίζει γυαλόχαρτο και οι σελίδες είναι ενωμένες ακόμη μεταξύ τους, όπου ο επιστήμονας εξηγούσε με κάθε λεπτομέρεια το πώς και το γιατί οι ερωτευμένοι μπορούν άνετα να θεωρηθούν ως ασθενείς με ψυχικές διαταραχές. Σοκαρίστηκα να πω την αλήθεια μου, μα δεν πτοήθηκα. Βλέπεις τη ζωή δεν την μαθαίνεις μέσα από τα βιβλία, πρέπει να φας τα «χαστούκια» της για να συνέλθεις. Και εγώ έφαγα πολλά χαστούκια, τόσα μάλιστα που κάποιες από τις ιστορίες μου αποτελούν ακόμη κλασικό παράδειγμα προς αποφυγήν για όσους τις γνωρίζουν. Σε αυτή την περίπτωση όμως, το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο και ας διαφωνείτε όσο θέλετε μαζί μου.
«Πώς να τον αλλάξω;» με ρωτάνε συχνά φίλες. «Τι λες να κάνω σε αυτή την περίπτωση;». «Σιγά μην τον πάρω εγώ τηλέφωνο, να με πάρει αυτός». «Κάτσε, κάτσε, θα δεις τι έχει να πάθει, περίμενε, θα τον κάνω εγώ να σέρνεται». Μερικές μόνο από τις φράσεις που έχω ακούσει κατά καιρούς από φίλες. Οι γυναίκες λοιπόν είναι άλλη φάρα. Καταπολεμούν το φόβο τους για τους άντρες που ερωτεύονται καταστρώνοντας σχέδια, λες και πάνε στον πόλεμο. Κάπως έτσι πρέπει να βγήκε και η φράση «ο πόλεμος των δύο φύλων». Όποιος καταστρώνει σχέδια όμως, μάλλον δεν έχει καταλάβει πως ο έρωτας έχει ως τελικό προορισμό τη συνύπαρξη και τη συντροφικότητα και όχι την κατάκτηση και την υποδούλωση. Καλά τα σχέδια κορίτσια, αλλά δεν πάμε να πάρουμε πίσω την Πόλη και δυστυχώς, δεν υπάρχει μόνον ένας τύπος άντρα εκεί έξω, για να πιάνουν οι πατέντες συμπεριφοράς που ξεπατικώνουμε από το Cosmopolitan. Αν είναι ο έρωτας για να ανθίσει να χρειάζεται σχέδιο δράσης, τότε μάλλον διεκδικούμε λάθος άντρα. Και με το «λάθος» δεν εννοώ λάθος γενικώς, εννοώ λάθος για εμάς!
Σαν serial monogamer λοιπόν, έχω να συνεισφέρω τα εξής στο θέμα και ας μην τα ακούσει κανένας. The best laid plans of mice and men often go awry είπε ο Robert Burns και κάτι ήξερε παραπάνω. Μην βασίζεστε λοιπόν σε σχέδια και στρατηγικές. Ο έρωτας είναι όπως ένα λουλούδι μέσα σε μια γλάστρα. Το βλέπεις στη βιτρίνα, σου τραβάει την προσοχή, μαγνητίζει το βλέμμα σου και αν η τσέπη σου το σηκώνει και το θέλει και η τύχη σου, το αγοράζεις και το παίρνεις σπίτι σου. Από τη στιγμή που το αγοράζεις, πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως μόλις έκανες μια επένδυση και όπως όλες οι επενδύσεις, εμπεριέχεται εντός της η έννοια του ρίσκου. Μπορεί να μην έχεις ιδέα από κηπουρική και να το κοιτάς σαν χαμένη, μα ξέρεις ήδη ενστικτωδώς πως χρειάζεται νερό και ήλιο για να μην μαραθεί. Αυτό σημαίνει πως χρειάζεται την προσοχή σου και τη φροντίδα σου σε καθημερινή βάση. Όσο λοιπόν του αφιερώνεις το χρόνο σου, τόσο αυτό θα μεγαλώνει. Όσο το προσέχεις και το παρατηρείς, όσο προσπαθείς να καταλάβεις τι ακριβώς χρειάζεται, τόσο πιο εύκολα και γρήγορα θα προλαμβάνεις το κακό. Αν τελικά κάνεις τα πάντα σωστά και το λουλούδι μαραθεί, τότε απλά δέξου το και ξαναβγές μια βόλτα στην αγορά. Τώρα ξέρεις ήδη πολύ περισσότερα από κηπουρική και ίσως με τον καιρό να μάθεις και να αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά τα δυνατά από τα αδύναμα λουλούδια.
Και για να επανέλθω στο θέμα μου και συγκεκριμένα στο τίτλο αυτού του ποστ, το ερώτημα παραμένει: does he love me? How will I know? Η απάντηση που μπορώ να δώσω είναι μία και νομίζω πως είναι χρήσιμη και για τα δύο φύλα: το άτομο που -αν και με μεγάλη δυσκολία- σκύβει το κεφάλι και ζητά συγνώμη, αποδέχεται την τρέλα και την ευαισθησία που κουβαλάς στο κεφάλι σου ως δεδομένο και στέκεται δίπλα σου –ακόμη και με τα μούτρα ως το πάτωμα- σε κάθε νέα σου προσπάθεια, είναι αυτό που αξίζει να έχεις δίπλα σου.


6 σχόλια:

spitha είπε...

χαιρετω! σοφη μα και τοσο απλη η παρατηρηση σου στο τελος. αν ελειπε κι η αναγκη για τον φοβο που καλλιεργουμε ως αμυνα μεσα μας, τα πραγματα θα ηταν πολυ πιο απλα. Λιγη πιστη στα συναισθηματα μας, κι οτι θελει ας γινει!

anidifranco είπε...

Καλώς όρισες στο τόπο μου. Χαίρομαι ιδιαίτερα που συμφωνούμε, ξέρω πως δεν είναι και πολλοί μαζί μας. Θάρρος θέλει η ζωή μας, θάρρος και θέληση να μάθουμε, να πέσουμε, να σηκωθούμε και να βρούμε το δρόμο μας. Μακάρι να το καταλάβαιναν όσοι φοβούνται και κρύβονται πίσω από χίλιες δικαιολογίες και αποφθέγματα.

spitha είπε...

εμ ετσι ειναι.. καλως σε βρηκα! καλη συνεχεια λοιπον!

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ δεν έμαθα να σφυρίζω πολύ καλά..
Ειλικρινά δεν έχω πάρει χαμπάρι τίποτα,είμαι λίγο πνιγμένος αυτόν τον καιρό και δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ με το blog..
Που είναι τα κεφάλαια που μου υποσχέθηκες καταραμένη ξελογιάστρα?

anidifranco είπε...

Margrave εδώ κολλάει το άσμα της αοιδού Βανδή που λέει «τι σόι άντρας είσαι συ ρωτώωωω!!!». Με δουλεύεις; Σου έστειλα προσωπικό μήνυμα και το παίζεις Κινέζος! Έχεις απενεργοποιήσει και το μαιλ σου στο προφίλ σου και τηρείς σιγή! Ένα σου λέω, ξέρω που μένεις! (Φοβήθηκες ή ακόμα;) Στείλε μου ένα μαιλ και μην κρύβεσαι. Το address σου θέλω μόνο (για την ώρα) χεχεχεχε!

Spitha πολύ χαίρομαι που αποφάσισες να μείνεις, θα τα λέμε πιο συχνά τώρα! :-)

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον κάτι πάει στραβά..