A requiem.........

Η ζωή μου... Κομμάτια στο βάθος του δρόμου. Αναπνέω με δυσκολία και όλα τα φώτα της νύχτας με τυφλώνουν καθώς ακροβατώ στην άκρη της λάμψης τους. Τρέχει το ταξί προς χιλιοειδωμένες κατευθύνσεις. Τίποτα δεν σβήνει τις εικόνες του επερχόμενου κακού από τα μάτια μου μπροστά. Μια παρέλαση όλων των αισθημάτων και αισθήσεων η νύχτα. Η ψυχή μου παίζει κρυφτό με τα χρώματα και τα σχήματα του κουρασμένου μου μυαλού, του δρόμου, των σκοτεινών πινακίδων. Κάθε στροφή με βγάζει από τον λήθαργο του πανικού, για να ξαναπέσω μέσα του μόλις πιάσουμε την ευθεία. Κι όλα στην ζωή μου ξεδιπλώνονται σε μια ευθεία. Διαβάζω μηχανικά τις σειρές από τα γράμματα που κοσμούν τις πινακίδες. Προσπαθώ απεγνωσμένα να κρατηθώ πάνω σε άγνωστες, σχεδόν αδιάφορες εκφράσεις για να απαλύνω τον φόβο μου, τις εικόνες στο μυαλό μου.
Φτάνω στα ίδια σημεία που με κράτησαν και με νανούρισαν τόσο καιρό. Το υγρό τοπίο παίρνει χρώμα. Παίρνει μια γλυκιά χροιά από γέλια και αγκαλιές και φιλιά. Λόγια, ελπίδες και ανάγκες ειπωμένες σε όλες τις γλώσσες και ξαναειπωμένες σε άλλες, πιο ξένες. Μια τεράστια γιορτή η ζωή μου, με τραβά από όσα ήξερα. Τώρα πια ξέρω, δεν υπάρχει αρκετά ζεστό λιμάνι να αράξει η καρδιά του ανθρώπου. Όλα τα λιμάνια έχουν την ίδια ζεστασιά, αν αγαπάς την ζωή και τα πρόσωπα γύρω σου.
Άνοιξε η καρδιά μου σαν λουλούδι στα λόγια σου. Σαν πιστός οπαδός ακολούθησα τα βήματα σου, προσπάθησα να σε αγγίξω σε κάθε ευκαιρία και εσύ καθησύχαζες συνεχώς την ανησυχία μου λέγοντας μου πως ζούμε σε ένα όνειρο μέχρι να έρθει η ζωή που αφήσαμε πίσω να μας ξυπνήσει. Και γελούσες, και έκλαιγες για το τέλος που έφτανε, και εγώ σε κοιτούσα σαν χαμένη και προσευχόμουν κρυφά τα βράδια όταν με κοιτούσες στα μάτια, να μην μπορέσω ποτέ να ξεχάσω. Με έτρωγε ο φόβος μήπως και ξεχάσω όσα έμαθα δίπλα σου. Και δεν θα μάθεις ποτέ πόσα μου έμαθες, πόσο φώτισες τη ζωή μου και όλος ο κόσμος δεν χωρά πια την χαρά και το γέλιο μου. Δεν μπόρεσα να σου δείξω αρκετά πόσο όμορφα ένιωθα στο πρωινό μου ξύπνημα ξέροντας πως θα σε βρω εκεί, θα σε δω σαν την πρώτη μου εικόνα. Και τα βράδια γέμιζαν γέλια και κουβέντες πιο αληθινές και από αυτές που έλεγα στον εαυτό μου όταν έκανα σιωπηλά σκέψεις. Και κάθε που σε κοιτούσα ένιωθα την ανάγκη να χαμογελάσω, αν και συχνά δεν είχα λόγους να κάνω κάτι τέτοιο. Και εσύ μου έλεγες: "Παίξε το παιχνίδι, γιατί όλα αυτά τώρα είναι ένα όνειρο, ένα όνειρο που θα τελειώσει όταν ξυπνήσεις πάλι πίσω στην παλιά σου ζωή..."
Και ξύπνησα... Θυμάμαι καλά το όνειρο, όσες μέρες και αν έχουν περάσει, θυμάμαι το βουβό μου κλάμα, τα δάκρυα που δεν μπόρεσα ούτε στιγμή να κρατήσω μέσα στα μάτια μου, θυμάμαι όλα τα αντίο που χρειάστηκε να πω και τα κομμάτια των αναμνήσεων που έπρεπε να αποχωριστώ κάθε που θα έλεγα τη λέξη αντίο. Μα είπα και έζησα τόσα λίγα και το όνειρο έγινε εφιάλτης κάθε πρωί που ξυπνώ στα σεντόνια της νέας μου ζωής. Και έχω αντιστρέψει τους όρους στο μυαλό μου. Λέω πως αυτό εδώ τώρα πια είναι το όνειρο και όχι το προηγούμενο. Όλα όσα έζησα πριν είναι η ζωή μου, αυτά που θα κουβαλώ πάντα μέσα μου, γιατί τα κέρδισα και τα αξίζω -και τα καλά και τα άσχημα- αυτά είναι η ζωή μου και το τώρα είναι ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης.
Τα τραγούδια μας με τραβούν από το χέρι και με πάνε πάλι πίσω σε όσα έζησα δίπλα σου, και έτσι πότε γελώ χορτασμένη και πότε κλαίω φοβισμένη για όσα δεν θα ξαναζήσω ποτέ πια στην ζωή μου, όλα αυτά τα πρόσωπα, όλες αυτές οι λέξεις και οι αγκαλιές -το φως του μυαλού μου-. Και αυτό το όνειρο που εσύ μου έλεγες πως είναι ζωή, γίνετε η ζωή των γύρω, μα εγώ δεν έχω δύναμη να το ζήσω μαζί τους, και ας με θεωρούν κομμάτι της. Δεν μπορεί να είναι αυτή η ζωή μου, σκέφτομαι, με το ζόρι γελώ και κλαίω, με το ζόρι μιλώ, με το ζόρι σκέφτομαι. Δεν υπάρχει μια ρανίδα αίμα μέσα μου να τρέξει στις φλέβες μου και να ξεδιψάσω. Δεν έχω ούτε λίγη συμπάθεια για ότι προσπαθεί για μένα την ίδια, δίνω όλο και πιο λίγα, όλο και πιο λίγα... Και αν μπορούσα θα σου έλεγα τώρα πόσο μου λείπει ο τρόπος σου, το παθιασμένο για την ζωή τέμπο σου, η τόσο καλά μεθοδευμένη σου απλότητα και ικανότητα να αγγίζεις την διάθεση μου και να με κάνεις να νιώθω πιο δυνατή, πιο ζωντανή, πιο άτρομη. Και κάποιο πρωί, χωμένη στην ζωή που άφησα πίσω κατάλαβα πως ακόμη δεν κατάφερα να σου πω αντίο. Ακόμα περιμένω το πρωί για να σε δω. Ακόμη ξυπνώ νομίζοντας πως θα είσαι η πρώτη μου εικόνα, το πρώτο μου καλημέρα. Ακόμη προσπαθώ να βρω το κουράγιο να σου πω αντίο. Και έτσι περνά ο καιρός και όλα μοιάζουν με κακό όνειρο -και τα παλιά και τα καινούργια.
Με χτυπά ο ήλιος του καλοκαιριού. Σαν ολόχρυσο πιάτο στέκει πάνω από το κεφάλι μου και φωτίζει την ματιά μου. Μέσα στην επίγεια χαρά πασχίζω να ανασάνω και κάθε μου ανάσα γράφει το χαμόγελο σου και το βουβό σου κλάμα, την ανάγκη σου να σταθείς κοντά μου και την θέληση σου να φύγεις. Κάθε μου χαμόγελο, στο χαρίζω. Είναι ο καρπός των μαθημάτων και της αγάπης σου.