Τον γνώρισα στην Αγγλία, αν και πίστευα πως ήξερα ήδη αρκετά γι’ αυτόν μέσα από τα λόγια και τις διηγήσεις τρίτων προσώπων. Πρέπει να ήταν 19 τότε και εγώ 21. Αυτός ήταν ήδη παντρεμένος και εγώ σκορπούσα το χρόνο μου και την ενέργεια μου σε άντρες, που την έβρισκαν αφάνταστα να με ταλαιπωρούν («Αν σε είχε γνωρίσει ο Πολάνσκι θα σε είχε κάνει πρωταγωνίστρια σε όλες τις ταινίες του» μου είχε πει μια φορά η γυναίκα του πολύ εύστοχα).
Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που τον είδα. Η εικόνα μου έχει μείνει αξέχαστη, απλά επειδή δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Είχε μακριά ανακατωμένα μαλλιά και πυκνά μούσια. Μου θύμισε κάτι αριστερούς φιλόσοφους, τις φωτογραφίες των οποίων περνούσα βιαστικά, καθώς ξεφύλλιζα τα αμέτρητα αναγνώσματα που είχα τότε για τη σχολή. Τον θυμάμαι να κάθετε αναπαυτικά στην καρέκλα του γραφείου –σε ποιο δωμάτιο ήμασταν τότε, ούτε που θυμάμαι πια- και να μιλάει. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει άστρο, είχα σκεφτεί. Το μυαλό του έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός, έμοιαζε να πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο, να ξαναγυρνάει στην αρχή και να βρίσκει τρόπους να συνδέσει τα πάντα μεταξύ τους. Ήταν καυστικός, μα και απολαυστικός συνάμα, ένα παιδί που δεν μπορούσες απόλυτα να παρακολουθήσεις τους συνειρμούς του, μα το ένιωθες πως είχε κάτι να πει.
Ήξερα πως ήθελε να γίνει συγγραφέας και πως μισούσε απίστευτα τη σχολή στην οποία είχε περάσει, μια σχολή που –τότε τουλάχιστον- την προσέγγιζαν (βαθμολογικά) μόνον οι αριστούχοι. Ήταν 19 ετών και είχε ήδη στο συρτάρι του δυο χειρόγραφα. Εγώ, το μόνο που είχα στο συρτάρι μου τότε ήταν τα τσιγάρα μου, τα γράμματα των φίλων μου από Ελλάδα και σκόρπιες σελίδες, γεμάτες στιχάκια και αυτοβιογραφικές μίρλες. Αυτός διάβαζε τόνους φιλοσοφίας, ερωτικής λογοτεχνίας και διηγήματα τρόμου. Εγώ το πιο σοβαρό ανάγνωσμα που είχα έως τότε ήταν Η Φάρμα των Ζώων.
Δεν μου κάνει λοιπόν εντύπωση που εγώ παρέμεινα στη Φάρμα, ενώ αυτός άνοιξε τα φτερά του, αποτίναξε ότι τον βάραινε από πάνω του και έδειξε στο κόσμο τη δύναμη του μυαλού του.
Ο Πέτρος έχει γράψει πάνω από 10 βιβλία ως τώρα, ανάμεσα τους και ένα κινηματογραφικό σενάριο ταινίας, η οποία κέρδισε το 3ο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Είχα την τύχη και την τιμή να διαβάσω τα 2 πρώτα του βιβλία, ένα εκ των οποίων πλέον έχει εξαντληθεί. Μου τα είχε χαρίσει ο ίδιος. Στο προτελευταίο του βιβλίο, το οποίο μπορεί κανείς να βρει στα αγγλικά εδώ: http://augustecorteau.blogspot.com/ νομίζω πως τον βλέπω καθαρά μέσα από τις γραμμές. Ο ίδιος δηλώνει στις αμέτρητες συνεντεύξεις που έχει δώσει ως τώρα πως είναι σκοτεινός, απόμακρος, αντικοινωνικός. Εγώ πιστεύω πως λάμπει και πάντα έλαμπε. Έχει τη λάμψη του ανθρώπου που κατάφερε να κάνει στη ζωή αυτό που αγαπούσε και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου