8 Μαΐου 2010

The essence of inhumanity

Βαρέθηκα να βλέπω την προηγούμενη ανάρτηση, έπρεπε να σκεφτώ μία καινούργια και μάλιστα γρήγορα. Όχι, δεν «έπρεπε» με την έννοια του πρέπει, που τόσο πολύ ορίζει τη ζωή μας και καθοδηγεί την σκέψη μας, αλλά έπρεπε απλά επειδή δεν θέλω να συμμετάσχω πλέον στην τρέλα των ημερών. Όσοι σπεύσουν να με κατηγορήσουν για αυτή μου την απάθεια, θέλω να τους υπενθυμίσω απλά ότι η ησυχία, η απόλυτη σιωπή βοηθάει τη σκέψη και για να σκεφτούμε τα όσα ακούμε και διαβάζουμε, καλά είναι που και που να βγάζουμε το σκασμό.
Αυτοί που κάνουν τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι οι απαισιόδοξοι, είπε πολύ εύστοχα μια κυρία του πνεύματος, όταν την ρώτησαν αν ελπίζει και σε τι. Έτσι και εγώ, έχω μεγάλη ανάγκη από ελπίδα αυτό τον καιρό και την καταναλώνω όπου και να την βρίσκω. Και υπάρχει ελπίδα, απλά πρέπει να την ξεθάψουμε, να την αφουγκραστούμε, να την ανακαλύψουμε. Έχει πέσει πολύ σαβούρα επάνω της και την έχει κρύψει από τα μάτια μας. Η δικιά μου σαβούρα έχει ονοματεπώνυμο, έχει σάρκα και οστά και πάνω απ’ όλα άποψη. Δεν είναι ένα πρόσωπο, είναι πολλά μαζί. Είναι όλα τα άτομα που κατά καιρούς τους απλώνω το χέρι μου, τους καλώ να δουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου και αντί αυτού, καταλήγω να ακούω τεράστιους μονολόγους, με τους οποίους μου εξηγούν με κάθε λεπτομέρεια τους λόγους για τους οποίους προτιμούν το αυτοσχέδιο σκοτάδι τους. Ποτέ άλλοτε τα λόγια δεν είχαν τόση σιωπή μέσα τους. Πρέπει να είναι σημάδι των καιρών, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.
Μπορεί πάλι να φταίει το γεγονός πως αυτά που βλέπω μέσα από τα μάτια μου είναι ακαταλαβίστικα στους πιο πολλούς, ποιος ξέρει;

Δανείζομαι τα λόγια του George Bernard Shaw, γιατί με εκφράζουν: The worst sin towards our fellow creatures is not to hate them, but to be indifferent to them; that's the essence of inhumanity.
Goodnight and good luck. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: