24 Μαΐου 2010

For those about to fall, we salute you!


Τον τελευταίο καιρό το έχω ρίξει στο τσάι, την ανάγνωση και τη συμπάθεια. Ο κόσμος γύρω μου ζει το (δήθεν) προσωπικό του Βατερλό και εγώ σιωπώ. Κάθε που πάω να μιλήσω, δαγκώνω τη γλώσσα μου και μουγκρίζω διακριτικά, για να μην ταράξω την επίπλαστη ευδαιμονία των γύρω. Κρύβομαι στα σκοτάδια, σαν τους κακοποιούς και παρακολουθώ τα τεκταινόμενα, αναμασάω λέξεις, φράσεις, γκριμάτσες. Είμαι αόρατη -για κάποιους ίσως και ανύπαρκτη- μα η απειλή της παρουσίας μου τους κάνει να σιωπούν, να κοιτούν πίσω από τον κόρφο τους και να αναρωτιούνται.

Δεν με πειράζει τίποτα πια. Φυλλομέτρησα πολλές φορές τις σκέψεις μου και το συμπέρασμα δεν άλλαξε, παρά την οχλαγωγία και τις κραυγές. Ήμουν και θα είμαι το μικρό χαλικάκι, που τρύπωσε ακάλεστο μέσα στα αστραφτερά παπούτσια κάποιων. Η παρουσία μου φαντάζει ασήμαντη, μα κάθε τόσο, όταν ξεκινάνε την ολόλαμπρη πορεία τους προς τη «δόξα» που χτίζουν για τους εαυτούς τους, κάνω τη διαδρομή τους κομματάκι πιο επώδυνη.

Όλη η ζωή μου θυμίζει πόλεμο. Χιλιάδες μάχες, με μικρά αντικρίσματα. Στο σπίτι μου πολέμησα ενάντια στις ηλίθιες νοοτροπίες που χωρίζουν τα παιδιά σε αγόρια και κορίτσια. Στο σχολείο πολέμησα ενάντια στις κλίκες, στους στενόμυαλους δασκάλους, στα δήθεν της εποχής και της ηλικίας μου, στα «πρέπει» της παρέας και στα «όχι» των μεγάλων. Στο πανεπιστήμιο πολέμησα ενάντια στις μεγάλες και μικρές ιδέες ανθρώπων πολύ πιο δυνατών και έξυπνων από μένα, μα πάνω απ’ όλα πολέμησα ενάντια σε μένα την ίδια. Κάθισα τον εαυτό μου στο σκαμνί, τον έκρινα, τον ανέκρινα και τον χλεύασα πιο πολύ από τους γύρω σε κάθε του στραβοπάτημα. Στη δουλειά πολέμησα ακόμη πιο σκληρά, όμως εκεί η μάχη δεν έχει τελειωμό και είναι νωρίς ακόμη να βγάλω συμπεράσματα.
Επένδυσα σε ανθρώπινες σχέσεις και ιδέες, σε ανθρώπους και θεότητες και το αποτέλεσμα κάθε φορά μου άφηνε ένα σεντούκι γεμάτο αναμνήσεις και μια πικρή γεύση μέσα στο στόμα. Είναι φρικτός ο απολογισμός μου, όμως η δίψα να ξαναριχτώ στη μάχη μου κλέβει τον ύπνο τις νύχτες. Ναι, οι πράξεις μου φοράνε το μανδύα της αποτυχίας, μα οι σκέψεις μου την πανοπλία του πολεμιστή.
Η ζωή μου θυμίζει αρένα, που στις κερκίδες της κάθονται κάθε λογής προσωπικότητες, με την ελπίδα να δουν τα θηρία να με κατασπαράζουν. Όχι, δεν είναι που με μισούν, είναι που τα λόγια μου καμιά φορά είναι σκληρά και διάφανα, θυμίζουν καθρέπτη. Είναι που στα όνειρα μου δεν ακούω το θαυμασμό και τις φιλοφρονήσεις της βασίλισσάς, αλλά το τελευταίο χειροκρότημα του μονομάχου.
Και αν τώρα σιωπώ, είναι γιατί συχνά, μέσα στη φασαρία της μάχης, η νίκη μοιάζει να έχει το ίδιο πρόσωπο με την ήττα. Μα δεν με πειράζει τίποτα πια. Το μόνο που δεν ανέχομαι είναι να μην εκμεταλλεύομαι την κάθε ευκαιρία που μου παρουσιάζεται για να μάθω.
(Welcome σε όλους τους νέους αναγνώστες, δεν σας περίμενα, όμως χαίρομαι που σας βρήκα)  

5 σχόλια:

Dimos είπε...

Με λυρικές εικόνες κατέδειξες το ψυχικό σου εύρος. Πάντως διαφωνώ μαζί σου σε κάτι. Στο θέμα της ήττας. Και μόνο η διάθεση να συνεχίσεις μετά από μια πορεία σπαρμένη με μάχες δείχνει μια άλλου τύπου νίκη.

Πολύ χαίρομαι που σε ξαναβρήκα. Είχα καιρό να περάσω λόγω διαβάσματος για την εξεταστική, αλλά τελικά βρήκα χρόνο και να σε επισκεφτώ, και να γράψω και κάτι δικό μου στο blog μου. Την καλησπέρα και τα φιλιά μου.

Dimos είπε...

Όσο για τον τίτλο... άλλαξε το "fall" σε "rock" και με ανανεωμένη διάθεση άκου το ομώνυμο τραγούδι των AC/DC. Έτσι πρέπει, γιατί απλούστατα ροκάρεις γλυκιά μου. :)

Ioanna είπε...

Δεν θα μπορούσε να είναι πιο άμεσο το άρθρο σου Bubblegum! Ίσως αντιπροσωπεύουν τις σκέψεις όλων των αγανακτισμένων και μη.

Καλό απόγευμα! Ιωάννα*

anidifranco είπε...

Dimo σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο και χαίρομαι που σε βλέπω ενεργό και πάλι. Ελπίζω να πήγαν όλα καλά με τα μαθήματα. Έχεις δίκιο πάντως, είμαστε λίγο ροκ εδώ μέσα :- ) Το διάβασα ΟΛΟ το κείμενο στο μπλόκ σου. Ήταν ευχάριστη έκπληξη, δεν ήξερα πως γράφεις έτσι. Να ‘σαι καλά φίλε μου, θα τα λέμε πιο συχνά τώρα που ξελάσκαρες κάπως.

@Ioanna σ’ ευχαριστώ πολύ-πολύ για την παρουσία σου εδώ και για το όμορφο μπλοκ σου που ανακάλυψα με τη βοήθεια σου. Το κείμενο ήταν μια προσπάθεια μου να γράψω πέντε κουβέντες για μένα και χαίρομαι αν κατάφερε να αγγίξει και σένα. Αν όντως νιώθεις όπως και εγώ, τότε είσαι σύμμαχος και συμπολεμιστής μου :- ) Καλώς όρισες!

Ioanna είπε...

Καλησπέρα!!!

Όντως το θέμα σου κατάφερε να με αγγίξει, σε αυτή την εποχή που ζούμε. Νοιώθω και εγώ συμπολεμιστής!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Το blog σου μου αρέσει πολύ!

Καλό απόγευμα*