11 Οκτωβρίου 2010

η βροχή

Ξύπνησα στους ήχους του ουράνιου κλάματος. Με ξύπνησε το παράπονο της φύσης. Ο ήχος του, σαν θλιμμένη μελωδία, έπεφτε στο ίδιο τέμπο με αυτόν που καιρό τώρα σιγο-παίζει μέσα μου και η μελωδία ξεχείλισε στα αυτιά μου. Δεν κατάφερα να πνίξω μέσα μου την ανάγκη να φωνάξω για όλα αυτά που μου λείπουν και ο ύπνος χάθηκε ξαφνικά μέσα από τα μάτια μου.


Θαμπός ο ουρανός. Κάθε γωνία και ένα γκρίζο μπαλωματάκι, κάθε σύννεφο και ένα δάκρυ. Αγουροξυπνημένα τα μάτια μου τον εξερευνούν. Πόσο διαφορετική μοιάζει τώρα η βροχή; Πόσο διαφορετική, μετά από τόσους μήνες που έχω να την ακούσω;

Μπαίνει ξαφνικά το δροσερό αεράκι της από τα παράθυρα, παίζει με την κουρτίνα και μετά μου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο. Και το χώμα, βγάζει από μέσα του όλο το δηλητήριο που τόσο καιρό δεν μπορούσε να αποβάλει, και μια υγρή, ζεστή μυρωδιά γεμίζει την ατμόσφαιρα. Ο ήχος, η μυρωδιά της γης... Μου θυμίζουν το δικό μου κλάμα, αυτό που δεν κατάφερα να κρατήσω μέσα μου, γιατί οι τοξίνες σκότωναν σιγά σιγά τα ζωτικά μου όργανα. Τώρα καταλαβαίνω πόσο χαζή και άσκοπη είναι αυτή μου η προσπάθεια να αρνηθώ τα πάντα, όλα αυτά που καιρό βολτάρουν μέσα μου και ψάχνουν το άνοιγμα των ματιών μου για να εκφραστούν. Αν κοιτάξεις καλά θα δεις την τρικυμία πίσω από τις κόρες των ματιών μου, τα ποτάμια που φουρτουνιάζουν μέσα τους, ίδια με αυτά που οργώνουν τώρα ορμητικά το δρόμο.

Μα ήρθε η βροχή... το δηλητήριο χάνει σιγά σιγά τη γεύση και τη δύναμή του. Τα μπαλωματάκια στον ουρανό παίρνουν χρώμα και χαμογελά νυσταγμένος ο ήλιος πίσω τους. Έτσι και το μυαλό μου παίρνει χρώμα, με κυριεύει μια χαρά, μια προσμονή, από αυτές που σε καθηλώνουν στην αναμονή τους. Και δεν χάνω πια το χρώμα από τα μάτια μου, και αν ο ουρανός σκοτεινιάζει που και που, το ίδιο και η σκέψη μου. Μα είναι μόνο για λίγο, γιατί αυτή η πτώση είναι απαραίτητη για να μπορέσεις να πάρεις φόρα και να τιναχτείς πιο ψηλά. Αυτή η πτώση, είναι σαν το νέο αίμα που εισχωρεί στο σώμα σου και σε κάνει να σκεφτείς τη ζωτικότητα και τη σημασία του.

Σαν μικρόβιο μπήκε μέσα μου η χαρά και ξέπλυνα στη βροχή και την τελευταία μου ελπίδα.

Τα δικά μου σύννεφα σκαρφαλώνουν μόνο μέχρι το ταβάνι του δωματίου μου, μα πριν προλάβω να τα κοιτάξω, γίνονται φαντασία, γίνονται πρόσωπα και εικόνες και με πιάνουν τα γέλια. Με πιάνουν τα γέλια γιατί η ζωή είναι μικρή, είναι όμορφη, είναι αυτό που την κάνω εγώ να είναι. Κάτι φωνάζει μέσα μου πως η αγάπη είναι μέσα στα μάτια μου, η ομορφιά είναι μέσα στο βλέμμα μου, ο Θεός είναι μέσα στο αίμα μου, η τύχη ξαποσταίνει πάνω στα χέρια μου και εσύ θα μου χαμογελάς όπως και να σε κοιτάξω, σαν τον ήλιο που τώρα ξεμυτά από τα σύννεφα. Και αν καμιά φορά δεν σε βλέπω να χαμογελάς, είναι γιατί ξεχνάω να κοιτάξω ψηλά. Συγχώρεσε την ανθρώπινη μικροπρέπεια μου, το βουβό μου κλάμα, το θρήνο της ζωής μου, και εγώ υπόσχομαι πως, αν δεν σταματήσεις να μου χαμογελάς, δεν θα σταματήσω ποτέ να κοιτώ ψηλά.

Χαρά της ζωής μου, είσαι ο ήλιος που τώρα ζεσταίνει το άκαμπτο κορμί μου. Μην πάψεις ποτέ να μου χαμογελάς, και εγώ, έχω σύμμαχο τον καιρό και τη μνήμη για να μου θυμίζει περασμένες μας μάχες και τον πόλεμο που θα έρθει.

Τώρα... όλα είναι τώρα, όλη μου η ζωή αρχίζει και τελειώνει με κάθε σου χαμόγελο, με κάθε νέο και παλιό κεφάλαιο της μνήμης μου.

Και αν ερωτευτώ, θα είναι για πάντα.Ό,τι ερωτεύτηκα ως τώρα στη ζωή μου, είναι ακόμη μέσα μου, γιατί αλίμονο σ'αυτόν που δεν αγαπά τη μνήμη του, σ'αυτόν που ξεχνά όλα όσα τον έφεραν ως εδώ, ως την κάθαρση της βροχής, ως το χαμόγελο του ήλιου.

Τi θα ήμουν χωρίς τα χαμογελά σας; Χωρίς τις αναμνήσεις μου, χωρίς τη βροχή...

13 σχόλια:

Dimos είπε...

Οι δύο τελευταίες σου αναρτήσεις σημάδεψαν την σκέψη μου σαν πυρωμένο σίδερο. Τα χρόνια μου πολλά στα εύχομαι λίγο ετεροχρονισμένα, αλλά με εντυπωσίασε τόσο πολύ η στιγμάτιση της blogo - και μη - λογοκρισίας στο κείμενό σου, που ειλικρινά απορροφήθηκα!

Όσο για το παρόν κείμενο, τί να πω; Γεννάει άραγε η βροχή τέτοια ανάταση; Δεν ξέρω, εγώ είμαι πιο πολύ άνθρωπος του Ήλιου. Αλλά ίσως είναι τελικά η γυναίκα που βλέπει στις στάλες, ανάμεσα από τις στάλες, πίσω από τις στάλες, το αντικαθρέφτισμα του φωτός της ημέρας, καθάριο, αστραφτερό, απαλλαγμένο από την ασχήμια και τον πόνο της απευθείας έκθεσης. Γιατί τον Ήλιο δεν μπορείς να τον κοιτάξεις κατάματα. Όμως οι σταγόνες της βροχής ζωγραφίζουν μέσα από το φως του ουράνια τόξα και χίλια μύρια είδωλα στην δροσιά του σταλάχτηκε πάνω στα φύλλα της αρτεμισίας.

Άραγε βλέπεις πιο πολλά από εμένα;

anidifranco είπε...

@Dimos Προσπαθώ ακόμη να κατανοήσω το σχόλιο σου για το προηγούμενο κείμενο. Γράφεις κάτι περί λογοκρισίας; Δεν πιστεύω ότι υπάρχει λογοκρισία στο κείμενο, τουλάχιστον όχι εσκεμμένα από πλευράς μου. Απλά, όταν κάθισα να το γράψω δεν μου έβγαινε πια μουρμούρα, αλλά αισιοδοξία. Θα ήθελα να μου το εξηγήσεις. Σ’ ευχαριστώ πάντως για τις ευχές σου. Σου εύχομαι και εγώ με τη σειρά μου ότι επιθυμείς.
Όσο για αυτό το κείμενο…το έγραψα σε μια στιγμή που η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς και η εικόνα της μου έφερε στο μυαλό την κάθαρση, παρά οτιδήποτε άλλο. Αν το καλοσκεφτείς, η βροχή καθαρίζει τα πάντα, τα κάνει να δείχνουν καινούργια και αστραφτερά, σε βοηθάει μέχρι να ξεπλύνεις τη θλίψη από μέσα σου. Πάντα στεκόμουν απροστάτευτη στη βροχή, από μικρή, με την ελπίδα να καθαρίσει η ψυχή μου. Μάλλον έχω μεγάλη φαντασία, δεν εξηγείται αλλιώς.

Dimos είπε...

Καλημέρα.

Λάθος! Λάθος! Λάθος! Ήθελα να γράψω "blogo - και μη - ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ" και όχι "blogo - και μη - λογοκρισίας"! Εννοούσα ότι συμφωνούσα με αυτά που έλεγες, περί βεβιασμένου χιούμορ, προκειμένου να σχολιάσουν οι αναγνώστες με κενά σχόλια του τύπου "είσαι θεά" κλπ.

Τώρα γιατί έγραψα λογοκρισία αντί για υποκρισία, ιδέα δεν έχω. Μάλλον γιατί τελειώνουν και τα δύο σε - κρισία, τί να πω; :Ρ
Φαίνεται παραήμουν κουρασμένος χτες το βράδυ και δεν έβλεπα τί πληκτρολογούσα.

Τέλος πάντων, τουλάχιστον τώρα το ξεδιάλυνα.

Φιλιά, σμμμμμμμμμμουτς

Ioanna είπε...

Γειά σου Anni! Τις ευχές μου και τα χρόνια μου πολλά και από 'μένα με τη σειρά μου.

Αυτό για τα ανούσια σχόλια το έχω ξαναδιαβάσει σε άλλο blog. Τουλάχιστον στο τέλος σε κάνει και γελάς. Σκέψου το λίγο. Κάποιος σου κάνει ένα σχόλιο που δεν έχει διαβάσει καν το θέμα και νομίζει ότι ο γράφων δεν θα το καταλάβει. Ωραία!

Προσωπικά την αγαπώ τη βροχή. Αλλά εδώ που σπουδάζω - Ιωάννια - η βροχή αποτελεί το μόνιμο ντεκόρ τη πόλης. Και με δυσκολεύει αφάνταστα πολύ όταν βγαίνω έξω. Όχι, δεν τα βάζω με τη βροχή. Απλά το κλίμα είναι κάτι παραπάνω από βαρύ εδώ.

Χαιρετισμούς και φιλιά

Morgana (Ευρυνόμη) είπε...

Οι λέξεις σου γραμμένες με ταξίδεψαν σε αυτό το συναίσθημα που κι εγώ ποθώ..της λύτρωσης....με ένα διάβασμα και μόνο ένιωσα πως συμπάσχω κι εγώ απόλυτα.
Πως χρειάζεται φορές η βροχή....
...Μα ήρθε η βροχή... το δηλητήριο χάνει σιγά σιγά τη γεύση και τη δύναμή του.

Χρόνια πολλλά έστω και ετεοχρονισμένα, να έχεις πάντα τη δύναμη να είσαι αυτή που είσαι!

anidifranco είπε...

@Dimos LOL! Μ'έκανες και γέλασα πολύ! Απίστευτος! Όπως πάντα :-Ρ

anidifranco είπε...

@Ioanna Καλημέρα Ιωάννα μου. Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου και τις ευχές σου, ότι επιθυμείς και εσύ. Το γέλιο με το στανιό για το οποίο γράφω ήταν καλό, ως ένα σημείο όμως. Το κάθε μεγάλο, δημοσιογραφικό ειδικά, μπλογκ έχει και έναν με ψευδώνυμο που γράφει τέτοιες ιστοριούλες, που ουσιαστικά είναι όλες όμοιες και μέτριας γραφής. Μετά από λίγο δεν σου φαίνεται καν αστείο, αυτό λέω απλά.
Και όσο για τη βροχή, σε καταλαβαίνω, όταν την έχεις κάθε μέρα, είναι λίγο δύσκολο να καταλάβεις τις ευεργετικές τις ιδιότητες. Πάνω απ’ όλα όμως είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας πως κάτι σε αγγίζει και πότε. Φιλιά καλή μου!

anidifranco είπε...

@Morgana Συνονόματη καλημέρα! Πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ! Σ’ ευχαριστώ για τις ευχές σου κούκλα μου, ότι επιθυμείς και εσύ. Το κείμενο είναι αισιόδοξο, οπότε σε θέλω να χαμογελάς, οκ; Χαίρομαι πάρα πολύ που το ένιωσες και σου άρεσε. Φιλιά πολλά :- )

Dimos είπε...

Αποφάσισε με το φόντο σου επιτέλους.

anidifranco είπε...

@Dimos LOL! LOL! I know! I am useless with choices....Kisses;-)

Dimos είπε...

Όχι γλυκιά μου. Δεν είσαι useless. Είσαι γυναίκα! Οπότε δικαιολογείται να μην μπορείς να πάρεις μια απόφαση!

Χαχαχαχα. Just teasing you, sweety.

Velvet είπε...

Μου αρεσε αυτη
η καθαροτητα
μεσα απο την υγρασια
της βροχης
Και οι εικονες
απο το κειμενο σου
Δυστυχως εδω
δεν βρεχει σημερα
Καλη σου μερα

anidifranco είπε...

@Velvet2 Θα έρθει και η βροχή εκεί που είσαι, που θα πάει, θα σε φτάσει. Να βγείς στο δρόμο και να κοιτάξει ψηλά λίγο πριν ξεμυτίσει ο ήλιος. Τότε θα καταλάβεις το κείμενο καλύτερα. Φιλιά!