Seasons change, separate paths, separate ways…

Ουφ! Έφτασα! Τα πάτησα! Δεν θα πω τα πόσα, ίσως επειδή αν με ρωτήσεις πόσο χρονών πιστεύω πως είμαι, θα σου απαντήσω 70. Ο χρόνος είναι πολύ υποκειμενική έννοια και αίσθηση τελικά. Κάπου είχα διαβάσει μια ανάλυση του τι σημαίνει χρόνος, αλλά ήταν τόσο αφηρημένη και αφαιρετική που το μόνο που κατανόησα ήταν πως ο χρόνος περνά απελπιστικά αργά, όταν διαβάζεις κακογραμμένα και επίτηδες δυσνόητα κείμενα.


Το ίδιο αργά περνάει και όταν διαβάζεις χιουμοριστικά κείμενα, όπου το γέλιο σου βγαίνει με το στανιό, και από αυτά –δυστυχώς- έχει γεμίσει το διαδίκτυο. Φτηνό χιούμορ της οκάς, με τσιτάτες ατάκες και ανέκδοτες ιστοριούλες καθημερινής τρέλας, σερβιρισμένες με μπόλικο πνεύμα, που όποτε σκαλώνει, πετάει και μερικές βωμολοχίες για να πάει παρακάτω. Και από κάτω, σωρός τα διθυραμβικά σχόλια των αναγνωστών, τύπου «Χαχαχαχαχα! Είσαι θεά!». Υπάρχει βέβαια και η αντίπερα όχθη, όπου το χιούμορ αγγίζει τα όρια επικινδυνότητας της καυστικής σόδας. Σε αυτές τις περιπτώσεις διαβάζεις και γελάς αμέριμνος, μέχρι να φτάσεις στις τελευταίες σειρές και να συνειδητοποιήσεις πως τα σωθικά σου έχουν μετατραπεί σε πυρόπληκτο τοπίο.

Μα το θέμα μου δεν είναι η γραφή των διαφόρων –επαγγελματιών και μη- μπλόκερς, το θέμα μου είναι ο χρόνος. Ήμουν έτοιμη να γράψω έναν απολογισμό του τι σημαίνει χρόνος για μένα, πασπαλισμένο με μπόλικη γκρίνια για «όλα αυτά που ήθελα να κάνω και δεν έχω καταφέρει ακόμη». Το δούλευα από χθες στο κεφάλι μου το κείμενο και μέχρι να με πάρει ο ύπνος, είχα φτάσει αισίως στις 150 σελίδες ακατάσχετης μουρμούρας. Ευτυχώς, ξυπνώντας σήμερα το πρωί, το έγγραφο είχε διαγραφεί ολοκληρωτικά από το σκληρό μου δίσκο.

Μια αγαπητή (σε μένα τουλάχιστον) δημοσιογράφος μεγάλης αμερικανικής εφημερίδας είχε γράψει κάποτε πως όσοι περνάνε την ηλικία των 30, θα ήταν καλό (ή μήπως διασκεδαστικό; Δεν θυμάμαι τι από τα δύο) να γράψουν ένα κείμενο γεμάτο συμβουλές για τους νεότερους. Η ίδια το έκανε και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, όμως εγώ, ομολογώ, πως δεν θα το αποτολμούσα. Αν κρίνω από τις χιλιάδες γνώμες που ακούω και διαβάζω καθημερινά, είμαι ίσως από τους λίγους ανθρώπους σε αυτή τη πλάση που πιστεύει πως δεν έχει κάτι να προτείνει στους άλλους. Ίσως επειδή ξέρω πλέον καλά πως ότι και να προτείνεις σε κάποιον, ο οποίος δεν θέλει βοήθεια, θα πέσει στο κενό. Η πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι δίνουν τις συμβουλές τους σε αυτούς που πραγματικά τις έχουν ανάγκη και όχι στον καθένα. Εγώ δυστυχώς δεν ανήκω ακόμη στην κατηγορία των πραγματικά έξυπνων ανθρώπων, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία, την οποία θα σας διηγηθώ εν καιρώ.



Τι είναι λοιπόν ο χρόνος και πότε αισθανόμαστε πως έχουμε γεράσει; Ο χρόνος για μένα έχει δυο πρόσωπα, ένα πραγματικό και ένα καθαρά υποκειμενικό. Δυστυχώς, το σώμα μας δεν είναι φτιαγμένο από αστερόσκονη και ο χρόνος αφήνει πάνω του σημάδια, είτε μας αρέσει είτε όχι. Φυσικά και υπάρχει ο τρόπος να τα ξορκίσουμε, αρκεί να μπούμε στη διαδικασία του κόψε-τράβα-ράψε ή στην πιο οικονομική λύση του γυμνάζομαι-μέχρι-τελικής πτώσεως. Αυτό που δεν γνωρίζουμε όμως, είναι ότι ο χρόνος και πάλι θα μας αλλοιώσει, όσο και να τον ξορκίζουμε, γι’ αυτό καλύτερα θα ήταν να καταπιούμε τη ματαιοδοξία μας και να τον αποδεχτούμε. Είναι σαν τα σόγια μας, που όταν έρχονται επίσκεψη, το κάνουν δίχως να πάρουν ένα τηλέφωνο πρώτα και μας αναγκάζουν να κάτσουμε ώρες ολόκληρές μαζί τους, χαμογελώντας ψεύτικα στις συνήθως άβολες ερωτήσεις που μας εκτοξεύουν. Αυτή είναι η πραγματική μου σχέση με το χρόνο, όμοια με αυτή που έχω με τους συγγενείς μου: με ξέρουν υπερβολικά καλά, για να μπορώ να τους κρυφτώ και να αποφύγω τις ερωτήσεις τους. Όσο και να λες λοιπόν ότι είσαι, ο χρόνος γνωρίσει πως λες ψέματα.



Το πιο ενδιαφέρον όμως κομμάτι του χρόνου είναι το υποκειμενικό. Για μένα, ο χρόνος μετριέται με βάση τους στόχους που θέτει ο καθένας μας και όχι τα χρόνια που περνούν. Για μένα, ποτέ δεν είσαι αρκετά μεγάλος ή μεγάλη για να ξεκινήσεις μια νέα δουλειά, μια νέα σχέση, μια νέα προσπάθεια, έστω, που ίσως να σε φέρει πιο κοντά στους στόχους σου. Είχα φίλους και φίλες, οι οποίοι περνώντας τα 30, ένιωσαν πως τα χρονικά τους περιθώρια για τη δημιουργία οικογένειας στενεύουν επικίνδυνα. Και εγώ ρωτάω, απλά: είσαι ποτέ πολύ μεγάλος ή μεγάλη για να βρεις ένα σύντροφο, με τον οποίο θα ταιριάζεις και θα περνάς καλά; Από πότε η συντροφικότητα είναι προνόμιο των νέων και μόνο; Είναι απαραίτητη η τεκνοποίηση για την ολοκλήρωση ενός ανθρώπου; Και αν όντως είναι, τότε πως εξηγεί κανείς τη χαρά και την ολοκλήρωση που νιώθουν τα ζευγάρια που υιοθετούν παιδιά και δεν τεκνοποιούν ποτέ;



Θα μπορούσα να δώσω δεκάδες παραδείγματα, αλλά δεν θα το κάνω. Θα πω απλά αυτό, ότι για μένα ο χρόνος είναι μόνο οι στόχοι που θέτουμε οι ίδιοι για τους εαυτούς μας. Γι’ αυτό και πιστεύω πως οι άνθρωποι που έχουν επιτύχει τους στόχους που έθεσαν στη ζωή τους είναι αυτοί, που ακόμα και στα 40 τους, έχουν την πιο μειλίχια και ήρεμη έκφραση, την πιο δοτική και ακομπλεξάριστη συμπεριφορά προς τους γύρω τους. Η ευτυχία και η επιτυχία δεν είναι θέμα ηλικίας, είναι θέμα στόχων και συχνά θέμα τύχης. Σήμερα λοιπόν, είναι η σειρά μου να κάνω μόνη μου τον απολογισμό μου, ξεκινώντας ανάποδα αυτή τη φορά, καταμετρώντας στο μυαλό μου όλα αυτά που έχω επιτύχει. Είναι μια καλή αρχή. Χρόνια μου πολλά!