3 Νοεμβρίου 2010

Αυτή την Κυριακή… εκτονωθείτε!

Οι γονείς μου ήταν πάντα αυτό που λέμε «πολιτικά όντα». Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στο σπίτι άκουγες 2 πράγματα: το ραδιόφωνο να παίζει από τις 8 το πρωί, αναμεταδίδοντας ειδήσεις και εκπομπές επικαιρότητας και την τηλεόραση να ανοίγει ευλαβικά μόνον τις ώρες των προκαθορισμένων δελτίων ειδήσεων. Μάλιστα, η μητέρα μου δεν είχε ποτέ ένα σταθμό, είτε ραδιοφωνικό είτε τηλεοπτικό, που παρακολουθούσε. Αντιθέτως, έκανε ακουστική τσάρκα σε ότι σχετικό κυκλοφορούσε στα ερτζιανά, κολλώντας συχνά σε σταθμούς του «αντίπαλου στρατοπέδου», μόνο και μόνο για να έχει όσο το δυνατόν πιο σφαιρική άποψη των θεμάτων. Βέβαια, αν κρίνω από τη χαμηλή θέση που πήραμε σε πρόσφατη έρευνα σχετικά με την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα, τσάμπα κόπο έκανε η γυναίκα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Οι γονείς μου ήταν φανατικοί οπαδοί των κομμάτων, από αυτούς που αρπάζουν τα σημαιάκια και τα καπέλα και βγαίνουν στους δρόμους, όταν μιλά ο πρόεδρος του κόμματος. Μάλιστα, πήγα στην πρώτη μου προεκλογική συγκέντρωση όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό. Η μάνα μου, μου φόρεσε το κασκόλ του κόμματος και το καπέλο και με τραβολογούσε από το χέρι, σαν βαλίτσα γεμάτη πέτρες. Το μόνο που θυμάμαι είναι οι φωνές, τα φώτα, το πλήθος. Τότε, όλοι έμοιαζαν υπερβολικά ψηλοί και τρομαχτικοί, και ένας φόβος γέμιζε την καρδιά μου, καθώς η μάνα μου με τραβούσε αλαφιασμένη: ότι το χέρι μου θα γλιστρήσει και θα χαθώ στο τεράστιο πλήθος. Από τότε και μέχρι και σήμερα, βλέπω όνειρα ότι χάνομαι στο πλήθος και παραλύω από το φόβο. Αυτό πιστεύω ήταν και το πρώτο προσωπικό «τραύμα» που δέχτηκα στη ζωή μου εξαιτίας του πολιτικού μας συστήματος. Μπροστά, όμως, σε αυτά που ακολούθησαν, αυτό φαντάζει πταίσμα, γι’ αυτό και πάω παρακάτω.

Οι γονείς μου, λοιπόν, ήταν φανατικοί οπαδοί του δικομματισμού. Ήταν οι άνθρωποι που έκριναν τον άλλον, με βάση την πολιτική του ταυτότητα. Ήταν τόσο χωμένοι σε αυτή την ιδεολογία, που η μάνα μου, στα πρώτα της ραντεβού με τον πατέρα μου, τον απείλησε με χωρισμό, αν οι πολιτικές τους απόψεις δεν συνέπιπταν. Του είπε συγκεκριμένα, ότι όλα του τα κουσούρια θα μπορούσε να τα αντέξει, αρκεί να μην ήταν οπαδός του «αντίπαλου στρατοπέδου». Που να ήξερε βέβαια τότε, ότι υπάρχουν τελικά κουσούρια πολύ χειρότερα, απ’ το να είναι κάποιος άλλο κόμμα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το ζουμί της ιστορίας που σας διηγούμαι έγκειται στη λέξη «ήταν». Ναι, οι γονείς μου ανήκουν πλέον στη κατηγορία των ανθρώπων που δεν θα πάνε να ψηφίσουν αυτή την Κυριακή, και υπάρχει ένα πολύ καλό σκεπτικό πίσω από την απόφαση τους.

Ο δικομματισμός της ενήλικης ζωής τους έχει δηλητηριάσει τις επιλογές τους, σε τέτοιο σημείο που να μην μπορούν με τίποτα να ψηφίσουν άλλο κόμμα. Από το να ψηφίσουν, λοιπόν, το κόμμα που τους πρόδωσε και τους έφτασε ως εδώ, προτιμούν απλά να απέχουν. Στα μάτια τους βλέπεις καθαρά την απογοήτευση του οπαδού, την πικρία του ανθρώπου που απλά πίστεψε πολύ σε κάτι, που τελικά αποδείχτηκε απάτη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό σε αυτό τον κόσμο, από την εικόνα του διαμελισμένου πνεύματος. Οι γονείς μου δεν θα ψηφίσουν σε αυτές τις εκλογές, όμως η αποχή τους δεν είναι σημάδι ηχηρής διαμαρτυρίας. Η αποχή τους είναι σημάδι απογοήτευσης και παραίτησης, είναι σημάδι φόβου προς τον ίδιο τους τον εαυτό, που χρόνια τώρα, κάποιοι τον εκπαίδευαν –ή τον υποχρέωναν- να ακολουθεί πιστά της προσταγές ενός κόμματος. Εν ολίγης, είναι σημάδι πλύσης εγκεφάλου, σε σημείο που ο «ασθενής» να μην εμπιστεύεται πλέον την ίδια του την κρίση. Αντιδρούν όπως οι τοξικομανείς σε φάση απεξάρτησης: ξέρουν ότι οι «ουσίες» τους κάνουν κακό, αλλά τις αναζητούν έτσι και αλλιώς. Η μόνη τους σωτηρία, λοιπόν, είναι να ταμπουρωθούν σπίτι τους τη μοναδική μέρα του χρόνου, όπου το «ναρκωτικό» τους κυκλοφορεί ελεύθερα στους δρόμους όλης της χώρας.

Απ’ όλο μου το σόι, είμαι η μόνη που δήλωσε ότι την Κυριακή θα πάει να ψηφίσει. Δεν πιστεύω στη ψήφο διαμαρτυρίας της αποχής, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι έτσι τους λέω «αλωνίστε ελεύθερα, δεν θα σας σταματήσει κανείς». Δεν είμαι καλή χριστιανή, δεν θα γυρίσω στωικά και το άλλο μάγουλο για να με χαστουκίσουν, θα τους ρίξω εγώ μπουνιά πρώτη, ασκώντας το μοναδικό πλέον δημοκρατικό δικαίωμα που μου άφησαν σε αυτή τη χώρα. Και ακόμη και αν μαγειρέψουν τα αποτελέσματα –πράγμα πολύ πιθανό σε μια δικτατορία- μου φτάνει που αυτοί θα ξέρουν μεταξύ τους ότι εγώ δεν τους θέλω εδώ, ότι θα τους πολεμήσω. Μου φτάνει που, ίσως, να καταφέρω με την ανυπακοή μου να τους χαρίσω και εγώ μερικά «τραύματα», τους τα χρωστάω άλλωστε.







6 σχόλια:

Ioanna είπε...

Πόσο δίκιο έχεις Bubblegumculture...

Η ίδια κατάσταση που περιγράφεις επικρατεί και στο δικό μου σπίτι. Με τη διαφορά ότι ο πατέρας μου επηρρέασε αρχικά τη μητέρα μου και η μαμά μου τον ακολουθούσε για να μην τον απογοητεύσει. Εγώ όμως έχοντας μεγαλώσει σε ένα έντονο πολιτικά περιβάλλον έκανα τις δικές μου επιλογές. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα πολιτικό περιβάλλον ή ακολουθούν τα βήματα της οικογένειας ή δρούν αντίθετα. Εγώ αποφάσισα να κάνω το τελευταίο.

Μεγαλώνοντας αποφάσισα να είμαι ελεύθερη όχι μόνο στη θεωρία αλλά και στη πράξη. Μπορεί η σημερινή γενιά των 50άρηδων που ανήκει ο πατερας μου να στήριξε και να πίστεψε ένα πολιτικό σύστημα που εκ του αποτελέσματος φάνηκε πόσο αδύναμο και ψεύτικο ήταν από την γέννηση του όμως η δική μου γενιά είναι πιο ενημερωμένη και πιο υποψιασμένοι απέναντι στη πολιτική που ακολοθείται από τους εκάστοτε επιτήδειους στη χώρα. Για όλα όσα πέρασαν οι γονείς μου και όσα έζησα και εγώ θα τους ανταποδώσω το "δώρο". Η ψήφος είναι ίσως το μεγαλύτερο όπλο που έχει ο πολίτης

Αποφάσισα λοιπόν να μην απέχω και να τους στείλω την επιλογή μου ενεργά γιατί άλλωστε και εγώ τους το χρωστάω.

Dimos είπε...

Fuck yeah. Γουστάρω τον δυναμισμό σου. Επίτρεψέ μου να πω ότι αυτός ο δυναμισμός, συν την ψήφο μας, είναι τα μοναδικά που έχουμε για να πολεμήσουμε.

Ελπίζω μόνο όταν φτάσουμε στην ηλικία των γονιών μας, να μην είμαστε το ίδιο απογοητευμένοι, στο σημείο της απραξίας που έχουν φτάσει εκείνοι. Γιατί αν αυτό έχει συμβεί με εμάς, θα σημαίνει ότι δεν θα είναι μόνο εξαιτίας του καταστρεπτικού διπόλου, που ξέρουμε τί κουμάσια είναι, αλλά κι εξαιτίας όλων των άλλων.

Όπερ έδει δείξαι.

search4Neverland είπε...

Πήρα την πρωτοβουλία και μοιράστηκα το κείμενο σου στο facebook! Στη συνέχεια πήρα το θάρρος κι έγραψα κι εγώ ένα μήπως και πείσω κανέναν φίλο μου!!!

http://randomthinking-theplacetobe.blogspot.com/2010/11/2010.html

Να σαι καλά πάντως! Εμένα οι γονείς μου αν και μέλη κόμματος, ευτυχώς έγιναν ανεξάρτητοι στα γεράματα:Ρ και τους αγαπώ πολύ γι' αυτό!

anidifranco είπε...

@Ιωάννα, χαίρομαι που σε βλέπω εδώ και ακμαία. Εμένα μου πήρε πολύ καιρό να αναπτύξω πάντως ελεύθερη σκέψη, ήρθε φυσικά μόλις άρχισα να δουλεύω και η «φούσκα» έσκασε στη μούρη μου, μόλις είδα από πρώτο χέρι πως δουλεύει το σύστημα. Άργησα, άλλα πήρα τις στροφές μου. Αυτή την Κυριακή do the right thing! Σ’ ευχαριστώ

anidifranco είπε...

@Dimos. Το ήξερα πως εσύ τουλάχιστον θα συμφωνούσες σίγουρα μαζί μου! Η πολιτική, λένε, είναι η τέχνη του εφικτού, και το παιχνίδι δεν παίζεται στο ποιος λέει την αλήθεια και ποιος όχι, αλλά στο ποιος επιχειρηματολογεί καλύτερα. Ας το κρατήσουμε αυτό στο μυαλό μας και θα αποφύγουμε τις απογοητεύσεις. Δεν σε φοβάμαι πάντως, ξέρεις να ξεχωρίζεις και να εκτιμάς, οπότε δεν θα απογοητευτείς εύκολα. Keep up the good fight!

anidifranco είπε...

@Daphne…Σ’ ευχαριστώ πολύ που το μοιράστηκες και με άλλους, μακάρι να το διαβάσουν και να πειστούν. Μακάρι να το σκεφτούν έστω και λίγο, η αποχή δεν είναι η καλύτερη επιλογή στην παρούσα φάση. Θα διαβάσω και το δικό σου τώρα. Πραγματικά σ’ ευχαριστώ. :-)