27 Νοεμβρίου 2010

Γέμισε η πόλη… τρωκτικά

Μια καινούργια μόδα ανθίζει στους παρά-δημοσιογραφικούς (όπως παρακρατικούς) κύκλους της μικρής επαρχιακής πόλη που ζω. Κάποιους μήνες πριν τη διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών εκλογών, ως δια μαγείας, οι νέοι της περιοχής –υποθέτουμε ότι ήταν νέοι, δεν το γνωρίζουμε απόλυτα- συντονίστηκαν όλοι μαζί και δημοσιοποίησαν εν χορώ τις απόψεις τους για τους τοπικούς άρχοντες, εκλεγμένους και μη. Η μορφή της διαμαρτυρίας τους ευδοκιμεί δεκαετίες τώρα στη υπόλοιπη Ελλάδα και είναι γνωστή με την ονομασία ‘blogging’. Σημάδι των καιρών ή σημάδι ότι η τεχνολογία της άμεσης ενημέρωσης μπαίνει επιτέλους και στη ζωή της επαρχίας; Μια προσεκτική ματιά στο περιεχόμενο θα μας πείσει.




Η πόλη απέκτησε σε μια νύχτα γύρω στα 6 blog αποκαλύψεων και καταγγελιών, τα οποία, όπως λένε οι ιδρυτές τους, έχουν στο δυναμικό τους καθημερινούς, νέους ανθρώπους, που απλά νιώθουν την ανάγκη να εκφράσουν την οργή τους ενάντια στην αναλγησία της τοπικής εξουσίας. Και ξεκινάνε οι αναρτήσεις. Καταγγελίες και κρατικά έγγραφα παράνομων προσλήψεων και διορισμών στη φόρα. Όλα αφορούν δημόσια πρόσωπα, τις κόρες τους, τους γιούς τους, τα εγγόνια τους μέχρι. Έγγραφα που μένουν αναρτημένα για κάποιες ώρες μόνο και μετά εξαφανίζονται δίχως περαιτέρω εξηγήσεις. Προκλητική εμμονή σε συγκεκριμένα πρόσωπα της πολιτικής και επιχειρηματικής σκηνής της πόλης και παντελής σιωπή για εκατοντάδες άλλα. Κάθε ανάρτηση, στο τέλος της εμπεριέχει απειλές και βωμολοχίες, γραμμένες με κεφαλαία, τεράστια, κατακόκκινα γράμματα. Και δεν σταματάνε εκεί, προτρέπουν τους αναγνώστες να στείλουν τις δικές τους καταγγελίες και απόψεις και έπειτα εξευτελίζουν αυτές με τις οποίες διαφωνούν, με τον ίδιο πανομοιότυπο τρόπο: βωμολοχίες και απειλές γραμμένες με τεράστια, κατακόκκινα γράμματα, στο τέλος της ανάρτησης.
Ανάμεσα στα 6 blogg της πόλης, ένα είναι αυτό που καυχιέται πιο πολύ απ’ όλα ότι έχει τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα. Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση που αυτό που συγκεντρώνει την προτίμηση του κοινού, είναι αυτό που διαλέγει να βρίζει και να απειλεί όποιον το διαβάζει, με κεφαλαία, τεράστια, κατακόκκινα γράμματα. Εντός του θα βρει κανείς φωτογραφίες ακέφαλων γυναικών της πόλης και από κάτω σχετικά κουίζ του τύπου : ποια είναι η απρόσεκτή συμπολίτισσα μας, της οποίας το κιλοτάκι φαίνεται σε αυτή τη φωτό; Πρώτης γραμμής δημοσιογραφία, δηλαδή, μια και οι νέοι του εν λόγω μπλογκ τυγχάνει να βρίσκονται πάντα –εντελώς τυχαία, αλήθεια- στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή. Η φωτογραφία του Σωκράτη –τρωκτικού- Γκιόλια στην είσοδο του μπλόγκ, επεξεργασμένη έτσι ώστε να μας θυμίζει εθνικό ήρωα ή εθνομάρτυρα λέει πολλά. Παρεμπιπτόντως, και αυτή η φωτογραφία, ως δια μαγείας, εξαφανίστηκε από το μπλογκ μετά από κάποιους μήνες. Τυχαίο; Καθόλου, και θα εξηγήσω το γιατί παρακάτω.

Καθώς οι μήνες κυλούσαν, το μπλογκ με τα περισσότερα κλικ άρχισε να τραβά την προσοχή των τοπικών αρχόντων. Τόσο πολύ τρομοκρατήθηκαν οι δημόσιες φιγούρες της πόλης, ώστε άρχισαν να στέλνουν απαντητικές-απολογητικές επιστολές στο μπλόγκ! Αυτή ήταν και η ταφόπλακα τους, η απόλυτη νομιμοποίηση των καταγγελιών του μπλόγκ στα μάτια όλων των αναγνωστών του. Τι υπέροχη κίνηση ματ ήταν αυτή από πλευράς πολιτικών και μη προσωπικοτήτων! Πόσο εύκολα τους έκαναν την καλύτερη διαφήμιση στην πιάτσα! Τώρα πια οι αναρτήσεις του μπλογκ είναι πολύ πιο σύντομες, κοφτές, γεμάτες τεράστια, κατακόκκινα γράμματα εκφοβισμού. Όταν τα μηνύματα που θέλεις να στείλεις φτάνουν στα σωστά αυτιά αμέσως, δεν έχεις ανάγκη να πεις και πολλά, λίγα φτάνουν για να τρομοκρατήσουν τους διαφθαρμένους.
Και μπήκαν και οι τοπικοί δημοσιογράφοι στο χορό. Και να σου οι καταγγελίες για γνωστές τηλεπερσόνες-δημοσιογράφους της τοπικής κοινωνίας. Και να σου τα έμμεσα θετικά σχόλια για άλλους τηλέ-δημοσιογράφους. Σύντομα άρχισε και η επίθεση στους ιδιοκτήτες μίας και μοναδικής τοπικής εφημερίδας, της πιο κερδοφόρας στο Νομό. Αυτό έφερε και τη ρήξη μεταξύ των -κατά τα’ άλλα αλληλέγγυων- μπλόγκερ της πόλης. Σύντομα το blog γέμισε αλληλοκατηγορίες, θυμίζοντας έντονα συντεχνία, μυρίζοντας άσχημα, αναβλύζοντας βρώμα και τζάμπα μαγκιά. Και ο κόσμος εκεί, προσκολλημένος να παρακολουθεί τα δρώμενα, διότι ο εκβιασμός και η βωμολοχία είναι το καλύτερο φάρμακό κατά της επαρχιακής ανίας. Τυχαία όλα αυτά;

Καθόλου τυχαία, για όσους γνωρίζουν έστω και τα βασικά για τα δημοσιογραφικά δρώμενα της μικρής αυτής πόλης.

Η δημοσιογραφία της πόλης είχε πάντα τον μπαμπούλα της, έναν ανεκδιήγητο τύπο, που απειλούσε τους πάντες μέσα από τη ραδιοφωνική του συχνότητα επί χρόνια. Η πλάκα είναι ότι οι απειλές του έπιαναν πάντα τόπο, ίσως επειδή αυτοί που απειλούσε είχαν όντως πολλά να κρύψουν. Το αλισβερίσι του εκβιασμού μεταξύ εξουσίας και αυτών που κρατούν τα μικρόφωνα ήταν καθημερινή υπόθεση για την πόλη μου, ώσπου οι άρχοντες οργανώθηκαν και με τη βοήθεια του νόμου, του συνεργάτη τους δηλαδή, σώπασαν για πάντα τον εκβιαστή τους. Έλα όμως που τέτοιες –κερδοφόρες πάνω απ’ όλα- συμπεριφορές δημοσιογράφων θα έχουν πάντα συνεχιστές. Η επόμενη γενιά λοιπόν πήρε τη σκυτάλη και τη σωστή εκπαίδευση και βγήκε –ανώνυμα- στην αντεπίθεση, μέσω του μπλόγκ που προανέφερα. Μια γενιά που υπήρξε άκρως εκκωφαντική στα σχόλια της στα διάφορα αθηναϊκά sites, όταν ο Γκιόλιας δολοφονήθηκε. Για όσους ξέρουν, όπως εγώ, είναι τόσες πολλές οι αναρτήσεις που «δίνουν» στεγνά την ταυτότητα των ανώνυμων, ελευθέρων και ανεξάρτητων αυτών μπλόγκερ, που καταντά το λιγότερο αστείο.

Σε μια εποχή που στη μπλογκόσφαιρα έχει ξεκινήσει μια πολεμική σχετικά με τη σημασία της ελευθερίας και της ανωνυμίας, τη χρησιμότητα και την αποτελεσματικότητα των μπλογκς, τη δύναμη τους έναντι στα επίσημα ΜΜΕ και την αξιοπιστία τους, αναρωτιέμαι ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μου. Αναρωτιέμαι ποια θα έπρεπε να είναι η στάση όλων μας, που χρησιμοποιούμε, δημιουργικά ή όχι, αυτούς τους χώρους για να εκφραστούμε, όταν εντός του εισχωρούν άτομα της σχολής του Σωκράτη Γκιόλια, που σαν τους ηλεκτρονικούς μαφιόζους, κάνουν το λαϊκισμό επάγγελμα και μάλιστα κερδοφόρο.

6 σχόλια:

Saq είπε...

Που μένεις, στο Τέξας;

Για να καταλάβω και εγώ, τελικά μας λες ότι μαλώνουν τα τροκτικά, κυβερνώντων και παραδημοσιογράφων μεταξύ τους;

anidifranco είπε...

@Saq Σου κάνει αλήθεια τόση εντίπωση έ; Νομίζεις ότι αφορά άλλη χώρα;; Ναι, είναι η γνωστή σχολή δημοσιογραφίας, που φορά μάσκα "ανεξάρτητου μπλόγκερ" για να εκβιάσει την εξουσία, με κύριο σκοπό να γεμίσει τις τσέπες του και όχι να διαφωτίσει εσένα.

Dimos είπε...

Είναι όλα ένα παιχνίδι εντυπώσεων τελικά. Ένα πάρα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι. Όπως συνέβη και αμέσως μετά την δολοφονία του Γκιόλια όλοι έσπευσαν να καρπωθούν βρώμικα φρούτα, εκμεταλλευομένοι μια υστεροφημία που κατεξοχήν δεν υπήρχε, έτσι και τώρα η ελευθερία και η ανωνυμία των blogs βιάζονται από παντού. Έπρεπε να το περιμένουμε ότι θα γινόταν και αυτό κάποια μέρα.

Εγώ είμαι υπέρ της ελευθερίας της άποψης και των ιδεών, ακόμα και αν αυτές εκφράζονται με έντονο και υβριστικό τρόπο. Σε τελικά ανάλυση, αν κάποιος ακροατής ή αναγνώστης ενοχλείται, ας μην τα ακούσει η διαβάσει. Το να διατυπώνονται όμως εκατέρωθεν απειλές και ο καθένας να κλωθογυρίζει τα άπλυτά του στο blog του κάθε μαλακοκαύλη, αυτό είνια τελείως άλλη ιστορία.

anidifranco είπε...

@Dimos Εγώ πάλι βρίσκω ενοχλητική τη Βωμολοχία και τις απειλές, όχι λόγω καθωσπρεπισμού, αλλά επειδή το πράγμα "φωνάζει" πως αυτός που γράφει έχει σκοπό τον εκφοβισμό και την ταπείνωση όλων. Σιχαίνομαι τους τραμπουκισμούς, ειδικά στην οθόνη, όπου το παίζει ο καθένας τζάμπα μάγκας, πίσω από την ανωνυμία του, όπου κανείς δεν μπορεί να του αντιτάξει τίποτα ή να τον βάλει στη θέση του. Άλλωστε, λίγοι είναι αυτοί που τελικά δεν βρωμάνε και έχουν πολιτικό, δημόσιο ή δημοσιογραφικό αξίωμα.

Velvet είπε...

Οπου υπαρχει πολιτισμος
Υπαρχει καθαροτητα
Στις ιδεες
Στο λογο
Στις πραξεις
Και οχι κιτρινιλα
Τα σκουπιδια στους δρομους
Μας το υπενθυμιζουν καθε μερα
...
Παρεπιπτοντως
Μ΄αρεσει η γραφη σου
Και η καθαροτητα της σκεψης σου

...

anidifranco είπε...

@Velvet. Η απουσία σου ήταν αισθητή, τουλάχιστον σε μένα. Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ :- ) Η γραφή μου δεν φτάνει τη λυρικότητα της δικής σου. Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου.