Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει άδεια;
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη και ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντος. Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν, ν’ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω. Άλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.
Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.
Ξεκίνησα από ένα σκοτεινό σημείο, τη Μήτρα, οδεύω σ’ ένα άλλο σκοτεινό σημείο, το Μνήμα. Μια δύναμη με σφεντονάει μέσα από το σκοτεινό βάραθρο, μια άλλη δύναμη με συντραβάει ακατάλυτα στο σκοτεινό βάραθρο
Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του. Με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δύο γκρεμούς μονοπάτι. Και μάχουμαι πώς να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.
«Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό να προφτάσω να πω στους συντρόφους! Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος. Έζησε και χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιάν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!
Τούτη η αγωνία είναι το δεύτερο χρέος.»
Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική
Στον Γιάννη, που ξέφυγε της πορείας, μα κατάλαβε έγκαιρα ότι δεν υπάρχει πιο απάνεμο λιμάνι από αυτό της αγκαλιάς.
6 σχόλια:
"...Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος. Έζησε και χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της..."
Είναι μια από τις στιγμές εκείνες που νιώθω πως τα πάντα έχουν ειπώθει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και έπειτα ξεχαστεί το ίδιο απλά. Και αναρωτιέμαι αν φταίει κάποιος και ποιος είναι αυτος...
Καλή χρονία σε όλους!
Δεν ξέρω ποιός είναι ο Γιάννης, πάντως είναι τυχερός που του αφιερώνεις αυτό το εξαίσιο απόοσπασμα.
Με χτύπησες κατάστηθα, ξέρεις. Έχω λατρεία στον Καζαντζάκη, άρχισα από μικρός να τον διαβάζω κι έχει ενσταλάξει μέσα μου πολλά πράγματα - αν και μόλις τα τελευταία χρόνια, μέσα από διαδοχικές αναγνώσεις, έχω καταλάβει κάποια βαθύτερα νοήματα των γραπτών του. Είναι επίσης ένας από τους λόγους που από μικρός κοιτάζω το τραγοπαπαδοσυνάφι και μου γυρνάνε τα άντερα.
@Daphne 'Χωρίς μάταιες ανταρσίες να δεισ και να δεχτείς τα σύνορα του ανθρώπινου νού, και μέσα στ' αυστηρά τούτα σύνορα αδιαμαρτύρητα, ακατάπαυτα να δουλεύεις- να ποιο είναι το πρώτο χρέος''. Σου απαντάω με τα λόγια του, αυτά που αργότερα ειπώθηκαν ξανά από τον Κοέλιο και τον Μπουκάϊ. Ναι, τα έχεις όλα ξανακούσει, αλλά αυτός τα έγραψε πιο γαλφυρά και πιο μεστά απ' όλους τους και πολύ πιο νωρίς. καλή χρονιά και σε σένα.
@Dimos Πέρα από baby-face είσαι και soulmate τελικά; Και εγώ ξεκίνησα να τον διαβάζω στο Λύκειο. Με δυσκόλεψε πολύ, αλλά τελικά, είναι ο λόγος που αγάπησα το γράψιμο. Τον ζήλεψα τόσο που τόλμησα να τον φτάσω. Δεν τον έφτασα ποτέ, ούτε στο ελάχιστο. Παραμένει από τους λίγους στοχαστές που θαυμάζω. Πόσο μοιάζουμε τελικά εγώ και εσύ! :-)
Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος... yperoxo!
@Nikolas Σίγουρα ο σκοπός ενός ουράνιου σώματος που υπήρχε πολύ τη γέννηση μας δεν είμαστε εμείς. Εκτός και αν είμαστε το επίκεντρο της Γης στο μυαλό μας. Τότε, ναι, είναι πραγματικά υπέροχο!!!!Φιλικά.
Δημοσίευση σχολίου