«Αυτολύπηση και μια δόση τρέλας στοιχειώνουν τον ύπνο σου κάθε βράδυ, μολύνουν το μοναδικό σου καταφύγιο από τον πυρετό της σκέψης», είπε ξανά και έσκυψε αργά προς το μέρος μου. Τα πρόσωπα μας βρέθηκαν αντικριστά, τα μάτια της διάβαζαν τις απόκρυφες, ταπεινωτικές μου σκέψεις. Μύριζα την ανάσα της και άνδρωνε μέσα μου αργά η μνήμη. Τα μάτια μου γέμισαν νερό. Ένα ολόκληρο ποτάμι στάθηκε στις κόγχες τους, φουρτουνιασμένο, θυμωμένο, γεμάτο όνειρα που μετέτρεψα σε εφιάλτες. Έσκυψα βιαστικά το κεφάλι να μην το δει. Έκλεισα σφιχτά τα βλέφαρα για να το συγκρατήσω και αυτό, αντί να με υπακούσει, χύθηκε με ορμή πάνω στα χέρια μου, μούσκεψε τα πάντα.
«Θυμάσαι τι μου υποσχέθηκες εκείνη τη μέρα; Τότε που ήθελες να ξαπλώσεις δίπλα μου και να σε ξεχάσει ο κόσμος;», με ρώτησε και η φωνή της είχε τη γλύκα του απογοητευμένου γονέα, αυτού που, αν και πρέπει να φανεί αυστηρός, η απέραντη, ανιδιοτελής αγάπη που κρύβει μέσα του δεν του το επιτρέπει.
«Θυμάμαι», απάντησα ξέπνοα και το στόμα μου γέμισε δάκρυα.
«Είπες ‘θα σε κάνω περήφανη, θα το δεις’. Θυμάσαι;»
«Θυμάμαι», είπα ακόμα πιο χαμηλόφωνα και ο ήχος της λέξης χάθηκε στην άκρη των χειλιών.
Άπλωσε τότε το αδύνατο, σχεδόν αποστεωμένο, της χέρι και χάιδεψε τα μαλλιά μου. «Θυμάσαι τα λόγια μου εκείνο το ηλιόλουστο πρωί;», με ρώτησε ξανά και η φωνή της έπεσε σα βάλσαμο μέσα μου, έσβησε με μιας τη φωτιά που πύρωνε στο στήθος μου από το κλάμα και τα αναφιλητά.
«Η ψυχή σου είναι το ίδιο λαμπερή με τον ήλιο», ψιθύρισα και ένα αχνό χαμόγελο τρεμόπαιξε πίσω από τα βουρκωμένα μάτια.
«Να το θυμάσαι, λοιπόν, μην το ξεχνάς ποτέ. Το βλέμμα σου να μην κολλά ποτέ σε ένα σημείο, να εξερευνεί, να καταπίνει τις εικόνες, γιατί κάθε εικόνα είναι γεμάτη λέξεις, γεμάτη έμπνευση, γεμάτη ζωή και νέα γνώση. Αυτός είναι ο προορισμός σου, αυτός ήταν πάντα. Θα το θυμάσαι;»
Σήκωσα τα μάτια και την κοίταξα. Στο πρόσωπο της είδα όλα όσα είχα ξεχάσει. Είδα μικροσκοπικά χέρια να σκάβουν με πείσμα μια ρωγμή στο στρώμα για να δραπετεύσουν. Είδα καλοκαίρια ξέγνοιαστα, βόλτες με τα ποδήλατα πάνω στο ανώμαλο έδαφος της ακροθαλασσιάς. Είδα παρέες και άκουσα γέλια που ξεσήκωναν τη γειτονιά, σκανδαλιές και παιχνίδια, ματωμένα γόνατα και γοερά κλάματα μέχρι το τελευταίο φως της μέρας να χαθεί από τον ορίζοντα. Είδα τη νεραντζιά που κάποτε έστεκε φουντωτή έξω από την πόρτα μου και το στόμα μου γέμισε από τη γλυκιά πίκρα του καρπού της, όταν τον κάνεις κέρασμα. Χαμογέλασα. Για να ξέρεις με σιγουριά που πάς, θα πρέπει πάντα να θυμάσαι από πού ξεκίνησες.
«Θα το θυμάμαι», της απάντησα και μας σφιχταγκάλιασε με μιας η σκόνη του χρόνου.
2 σχόλια:
Υπέροχο. Ερώτηση: ο κεντρικός χαρακτήρας που μιλάει σε πρώτο πρόσωπο είναι άνδρας ή γυναίκα;
Είδα το e-mail σου. Σου απαντάω μόνο αυτό: ΓΙ'ΑΥΤΟ ΣΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. ΓΙΑΤΙ, ΤΕΛΙΚΑ, Ο,ΤΙ ΠΙΚΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΣ, ΕΧΕΙΣ TEΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ATTITUDE. Attitude που είναι χαρακτηριστικό γυναίκας με FUCKING WITS. Τέλος.
Βρήκα χριστιανοταλιμπάνικο blog και σκάω στα γέλια. Σύμφωνα με ό,τι διαβάζω εκεί και βλέποντας ότι κάνω Ο,ΤΙ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ, συμπεραίνω για τον εαυτό μου ότι είμαι σατανιστής, βδέλυγμα, διεστραμμένος, σοδομιστής, διαταραγμένος και ξημεροβραδιάζομαι μαστιγώνοντας τα @@ μου, θυσιάζοντας στο σπίτι μου έμβρυα και πίνοντας το αίμα από καθυστερημένα παιδάκια. What the fuck! Δεν ήξερα ότι είμαι τέτοιο κάθαρμα!
Πρόσεχε, ani. Μπορεί να σε διαφθείρω και να σε σύρω μαζί μου στην Κόλαση όπου θα κάνουμε παρέα στον Johnny Cash, τον Jim Morrison, τον Bon Scott και άλλα τέτοια ποταπά αποβράσματα.
@Dimos Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ότι θέλεις να είναι,δεν έχει σημασία, οι εικόνες και οι λέξεις έχουν μόνο.
Thanks για το κοπλιμέντο, αλλά, όλα δειχνούν ότι είμαι το αντίθετο από αυτό που λες:-Ρ. Χαχαχαχα! όσο για τους χαρακτιρισμούς που τόσο εύστοχα απαριθμείς, τι να πω; They are on to you, buddy, σε πήρανε χαμπάρι:-Ρ Και αν είναι να πάμε στην κόλαση και να δω τον Jim Morrison etc τότε ετοιμάζω ήδη βαλίτσες, wait for me!! :-)
Δημοσίευση σχολίου