19 Φεβρουαρίου 2011

Oh! Look at all the plastic people!

Ο νούμερο ένα κανόνας των πωλήσεων, για την επισφράγιση μιας πώλησης προϊόντος, είναι λέει η αδιαφορία. Δεν πρέπει, λέει, να δείχνεις ιδιαίτερα πρόθυμος να πουλήσεις το εμπόρευμα που διαθέτεις, θα πρέπει να κρατάς μια στάση αποστασιοποιημένου επαγγελματία που πιστεύει απόλυτα πως το εμπόρευμα του θα πουλήσει από μόνο του, ακριβώς επειδή είναι τόσο καλό. Συνεπώς, δεν πιέζεις ποτέ τον πελάτη να αγοράσει, απλά, με τον τρόπο σου, του δείχνεις ότι θα είναι μεγάλος βλάξ αν δεν το πράξει. Ο δεύτερος κανόνας των πωλήσεων, λέει, είναι ότι δεν κοιτάμε σχεδόν ποτέ τον πελάτη στα μάτια. Δεν τον κοιτάμε απλά και μόνο α) για να μην ρισκάρουμε να αποκαλυφτεί ότι προσπαθούμε να του πουλήσουμε κάτι πάση θυσία, ανεξαρτήτως ποιότητας ή χρησιμότητας του εμπορεύματος και β) γιατί η οπτική επαφή με τα μάτια του άλλου ενδέχεται να δώσει μια αίσθηση οικειότητας και ειλικρίνειας στην όλη συνάντηση, πράγμα που δεν επιθυμούμε να συμβεί με κάποιον που δεν θα ξαναδούμε πιθανώς ποτέ στη ζωή μας.


Αυτά μου είπε χθες βράδυ μια φίλη, ως συμβουλές που αξίζει να εφαρμόζουμε και στη ζωή μας, διότι ο κόσμος –λέει- είναι ζούγκλα και εμείς είμαστε όπως οι πωλητές, που προσπαθούν να πλασάρουν ότι διαθέτουν με τον πλέον πειστικό τρόπο και τις λιγότερο δυνατές συνέπειες. Μόνο που εμείς, αντί για εμπόρευμα, πλασάρουμε τους εαυτούς μας. Την κοίταξα προβληματισμένη. Την κοίταξα προβληματισμένη, όχι τόσο γιατί ήθελα να σκεφτώ σοβαρά τα όσα είπε, αλλά γιατί, δυστυχώς, άρχισα να απαριθμώ στο μυαλό μου τα άτομα που γνωρίζω και διαθέτουν τον αέρα του «πωλητή». Ψευτο-διανοούμενοι της πεντάρας, αλλά και άνθρωποι του μόχθου και της απλής καθημερινότητας. Άτομα που βαφτίζουν τους σκοπούς τους με μεγάλα, βαρύγδουπα ονόματα, μα παραμένουν στην ουσία τους ταπεινά ένστικτα. Άτομα που αισθάνονται τόσο μειονεκτικά για το ποιοι είναι και το πόσα μπορούν, που έχουν πραγματικά πείσει τον εαυτό τους ότι είναι κάποιοι άλλοι. Άτομα που δεν αντιλαμβάνονται απόλυτα το νόημα των λέξεων που ξεστομίζουν, αλλά το κάνουν με στόμφο, που πλασάρουν ως ταπεινότητα και σύνεση. Άτομα που εύκολα θα κρίνουν, θα κατηγορήσουν και θα αναθεματίσουν τους γύρω για τις ανέντιμες πράξεις τους, αλλά τα ίδια θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο και κάθε τέχνασμα για να επιτύχουν το σκοπό τους. Άτομα που τη γνώση που συσσωρεύουν αχόρταγα δεν την έκαναν ποτέ σοφία, αλλά βιτρίνα διανόησης και εκλεπτυσμού, με απώτερο σκοπό το «φαίνεσθε». Άτομα, δηλαδή, πλασμένα από πλαστικό.

Το κακό με τους «πωλητές» είναι ότι, σε αντίθεση με ένα μεγάλο (θέλω να πιστεύω) κομμάτι των συνανθρώπων μας, αφιερώνουν ώρες πολλές στο να τελειοποιήσουν την τέχνη τους. Σε αντίθεση με πολλούς, η βιτρίνα του εαυτού τους είναι τόσο, πλέον, κομμάτι τους, που δύσκολα την αποχωρίζονται και δύσκολα ξεχωρίζουν και οι ίδιοι τι από αυτά που προβάλουν είναι ψέμα και τι αλήθεια. Το κακό με τους «πωλητές» είναι ότι είναι ευυπόληπτοι και αξιόπιστοι. Λίγοι είναι αυτοί ανάμεσα μας που τους παίρνουν χαμπάρι έγκαιρα και τους παίζουν στο ίδιο τους το παιχνίδι με τα ίδια τεχνάσματα. Το χειρότερο, όμως, απ’ όλα είναι ότι οι «πωλητές» δεν έχουν αίσθηση ότι είναι πλαστικοί, γι’ αυτό και ποτέ δεν θα καταφέρουν να αλλάξουν ή να βελτιωθούν. Η μόνη τους βελτίωση θα είναι σε επίπεδο τακτικής και προσέγγισης. Κοινώς, μόνο τους μέλημα είναι η βελτίωση της τέχνης τους, ποτέ του εαυτού τους.

Το παραδέχομαι πως δεν ήμουν ποτέ καλή στις «πωλήσεις». Το λόγο μου τον έκανα πάντα πράξη και τον εαυτό μου τον πλάσαρα πάντα ως έχει: ως εμπόρευμα, δηλαδή, που αν ενδιαφερθείς αρκετά, ώστε να διαβάσεις τις οδηγίες πριν το χρησιμοποιήσεις, θα σου κρατήσει για χρόνια. Από την άλλη πάλι, όπως όλα τα εμπορεύματα, η κατασκευή θα έχει και τις ατέλειες της, αλλά, εφόσον ο «πωλητής» σε κοιτάει στα μάτια κατά τη διάρκεια της πώλησης, τότε οι όροι είναι ξεκάθαροι και η εγγύηση επιστροφής στη διακριτική σου ευχέρεια.

Προσοχή, λοιπόν, στις «μαϊμούδες», στους πλαστικούς ανθρώπους που γέρνουν, λυγίζουν και πλάθονται ανάλογα την περίσταση. Είναι φτιαγμένοι από ανθεκτικά υλικά, γυαλίζουν πάντα και δεν σπάνε ποτέ. Αν τους συναντήσετε και τους παρατηρήσετε αρκετή ώρα, θα τους καταλάβετε. Εύχομαι, όμως, να μην φτάσετε ποτέ τόσο κοντά, διότι η «πώληση» θα έχει ξεκινήσει ήδη εν ερήμην σας.

3 σχόλια:

Dimos είπε...

Όσο οι πελάτες δεν γνωρίζουν και οι ίδιοι από τακτικές του marketing θα παραμένουν για πάντα έρμαια σε κάθε είδους πωλητή. Για μένα, το χειρότερο σενάριο δεν είναι το να αρχίσουν να αμς πουλάνε κάτι εν ερήμην μας. Στην τελικά, μπορούμε πάντα να το καταλάβουμε και αργότερα ότι αυτό που αποκτήσαμε είναι σκάρτο - άσχετο αν μας πονέσει πιο πολύ τότε. Το χειρότερο είναι το σημείο που ο καθένας μας θα αρχίζει να γίνεται πωλητής.

Ο Nitsche το είχε πει. "Όποιος πολεμάει τέρατα, πρέπει να προσέχει να μη γίνει και ο ίδιος τέρας στη διάρκεια της προσπάθειάς του.
Και όταν κοιτάς την Άβυσσο, η Άβυσσος σε κοιτάει κι εκείνη."

anidifranco είπε...

@Dimos Δυστυχώς, εγώ αργώ πολύ να καταλάβω το "παραμύθι". Δυστυχώς, δεν ξέρω το παιχνίδι και δεν μπορώ να αντικρούσω τίποτα. Από την άλλη, όμως, ο φόβος δεν θα με κάνει να αλλάξω τα πιστεύω μου, αρνούμαι πεισματικά να τους μοιάσω.Προσωπικά, δεν θεωρώ πως διαπρέπουν και σε κάτι, οπότε δεν βλέπω το λόγο να θέλω να τους μοιάσω. Είναι άλλες οι αξίες στις οποίες προσκυνάω μπροστά εγώ φίλε μου, και είναι πολύ πιο ουσιαστικές.

Dimos είπε...

Κανείς δεν θέλει αν τους μοιάσει. Το ύπουλο του όλου πράγματος είναι το τί μεταχειρίζονται εκείνοι για να το καταφέρουν χωρίς εμείς οι ίδιοι να το πάρουμε είδηση.

Αγγελάκας for the win στο προηγούμενο σχόλιό σου!