2 Μαρτίου 2011

Συναισθηματική αναπηρία

Αντιδράστε! Μια λέξη, μια προτροπή και χιλιάδες αναρτήσεις. Κοιτάω ξανά και ξανά τις φωτογραφίες από την Αίγυπτο. Τις συγκρίνω με αυτές της Λιβύης. Με ένα κλικ διαβάζω για τα κινήματα διαμαρτυρίας στην Αμερική, την πλέον «αποκοιμισμένη» χώρα στον πλανήτη. Ένα κουμπάκι πιο πέρα, το «Κουτί της Πανδώρας» εξηγεί τα «πως» και τα «γιατί» του κινήματος των διοδίων και κάπου στα ψιλά περνάει το θέμα της Κερατέας. Άραγε τι να γίνεται στον Άγιο Παντελεήμονα και πόσοι από τους μετανάστες που κάνουν ακόμη απεργία πείνας θα βγάλουν την εβδομάδα;


Στις ειδήσεις οι σχολιαστές κρυφογελάνε, καθώς στο Παρίσι οι φοιτητές γιουχάρουν τον Πάγκαλο και στη Γερμανία τον Παπανδρέου. Μια ερώτηση κρέμεται από τα χείλη τους: θα πτωχεύσουμε ή όχι; Πότε θα πάρουμε την επόμενη δόση και ποια συντεχνία θα κάνει απεργία αύριο; Γέμισε η μπλογκόσφαιρα βιντεάκια από τις πορείες και σχολιασμούς. Το χόμπυ μας έγινε επιτακτική ανάγκη και η ψηφιακή οθόνη τοίχος οργής και συχνά μιζέριας. Όλη η υφήλιος μοιάζει καζάνι που σιγοβράζει, ένα ποτάμι οργής που κοιτά θυμωμένο το καπάκι της κατσαρόλας, περιμένει υπομονετικά αυτούς που αποφασίζουν για την τύχη μας να κάνουν το λάθος να πλησιάσουν αρκετά κοντά, ώστε να το εκτοξεύσουν στα μούτρα τους. Γνώμες, γνώμες, παντού γνώμες. Κάπου ανάμεσα τους διακρίνω τη σοβαροφάνεια και την αυτοπροβολή για το χειροκρότημα, μα προτιμώ να σιωπήσω, δεν είμαι σε θέση να το «ξεσκεπάσω» και να το καυτηριάσω.

Μέσα σε αυτό το τεράστιο ποτάμι οργής, υπάρχουν δισεκατομμύρια κουκίδες με ονοματεπώνυμο. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που θέλουν να διαμορφώσουν συνειδήσεις και να υψώσουν τη φωνή τους, όμως ακόμη δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν και να κουμαντάρουν τον εαυτό τους.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν….Όταν ζεις στην ασφάλεια της αυτόεξαρτησης σου, μέχρι που φτάνει το χέρι που απλώνεις για να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο σου; Όταν βλέπεις τον εαυτό σου μόνον ως μονάδα, πως μπορείς να επηρεάζεις ή να παρακινείς το σύνολο; Όταν δεν αφήνεις τίποτα και κανέναν να σου χαλάσει την επίπλαστη ευτυχία σου, πως νομίζεις ότι μπορείς να συμπονείς και να συμπάσχεις; Όταν τα άτομα που συγκεντρώνεις γύρω σου εξυπηρετούν κυρίως τις ανάγκες σου και εσύ τις δικές τους για να συνυπάρχετε, πως μπορείς να μιλήσεις για αλτρουισμό ή πραγματική ελευθερία; Όταν φοβάσαι να νιώσεις, να δόσεις, να προσπαθήσεις και να πονέσεις, πως θέλεις να σε αγαπάνε; Όταν αποφεύγεις να κριτικάρεις τον εαυτό σου, πώς επιμένεις να ασκείς κριτική στους γύρω; Όταν δεν τολμάς να παλέψεις στα δύσκολα για κάτι που θέλεις, πως μπορείς να προτρέψεις τους γύρω να αγωνιστούν; Όταν εσύ δυσκολεύεσαι να ζητήσεις ειλικρινά συγνώμη, πως μπορείς να παρεξηγείσαι με την αδικία των γύρω; Όταν δεν σε νοιάζουν οι αρνητικές επιπτώσεις των πράξεων της ιδιωτικής σου ζωής και των προσωπικών σου επιλογών, πως μπορείς να ζητάς από το σύνολο να αναλάβει τις ευθύνες του δημοσίως;

Αναρωτιέμαι, πόσο τελικά συνδέεται το «δημόσιο» προφίλ μας με το «ιδιωτικό»; Διερωτώμαι, ποιοι δικαιούνται να ομιλούν «δημόσια» τελικά και ποιοι όχι; Οι αρχές της πολιτικής κοινωνιολογίας λένε πως ο κοινωνιολόγος, εξαιτίας της εκπαίδευσης του, δεν μπορεί παρά να είναι ένας βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος, όμως, δεν φτάνει αυτό να το προβάλει μόνο δημόσια, θα πρέπει να το ενστερνίζεται και στην ιδιωτική του ζωή, θα πρέπει και εκεί ακόμη να ζει παραδειγματικά, με γνώμονα τα ουμανιστικά πιστεύω του. Αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι αυτό, σε έναν κόσμο που σε προτρέπει να αγαπάς ασύστολα τον εαυτό σου και να κοιτάς πάντα το συμφέρον σου, μα εδώ πλανιέται μια οικτρή τελικά αυταπάτη, την οποία όλο και περισσότεροι διανοούμενοι της διπλανής πόρτας σφιχταγκαλιάζουν: η αυταπάτη πως το δόγμα της «λατρείας του εγώ μας» είναι σημάδι δυναμισμού και ωρίμανσης. Και αναρωτιέμαι, πόσο μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου, όταν φοβάσαι να κρίνεις, να ανακρίνεις, να σιχτιρίσεις και τελικά ίσως και να αλλάξεις τον εαυτό σου; Ζούμε στην εποχή των τολμηρών ιδεολόγων ή των συναισθηματικά ανάπηρων και ματαιόδοξων ανδρείκελων;

6 σχόλια:

Dimos είπε...

... ζούμε στην εποχή του fake. Δώσε στην έννοια του fake την βαρύτητα που θέλεις, αλλά όλα καταλήγουν στο εξής: η δικτατορία της εικόνας ξεπερνά τις ανάγκες της δράσης.

Θάνος Μαλανδράτος είπε...

Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του!
Γιατί το μεγαλύτερο μυστήριο δεν είναι ότι έχουμε εκσφενδονιστεί τυχαία ανάμεσα στην αφθονία της γης και στον γαλαξία των αστεριών αλλά ότι σε αυτή τη φυλακή μπορούμε να πλάθουμε εικόνες του εαυτού μας πολύ ισχυρές για να αρνούμαστε τη μηδαμινότητά μας.

anidifranco είπε...

@Dimos fake ε?Το κακο είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι 'πλαστικοί'. Το κακο είναι ότι κάνουν κακό όχι μόνον στον εαυτό τους, αλλα και στους γύρω...το κακο είναι ότι άστα να πάνε, φίλε μου...και άλλο κακο να μην μας βρει...

anidifranco είπε...

@ Θάνος. Αρχικά καλώς όρισες! Καλά τα λες, συμφωνούμε. Όπως προείπα όμως οι εικόνες αυτές μπορεί να προκαλέσουν διάφορα. Το ερώτημα παραμένει: ποιος δικαιούται να μιλά τελικά;;

Ωκεανός είπε...

To θέμα που έθιξες είναι ισως το σπουδαιότερο απο ολα.Τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας μαζί με την ελευθερία έκφρασης απελευθέρωσαν και συναισθηματικά ανάπηρα και ματαιόδοξα άτομα οχι μονο να λένε την γνώμη τους,αλλά και να προσπαθούν να διαμορφώσουν και την γνώμη άλλων.Ο κάθε τυχάρπαστος αποτυχημένος ή φιλόδοξος δημοσιογραφίσκος βρήκε τρόπο να βγάλει τα κόμπλεξ του.Δεν υπάρχει αυτοκριτική πουθενά και όπου αυτή υπάρχει γίνεται απο ανθρώπους που είναι σοβαροί και δεν πουλάνε όσο οι σοβαροφανείς..
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Το Fake..book ένα καλό παράδειγμα όπου εχουθν βρεί καταφύγιο πολλοί απο δαύτους γιατί μπορούν να μπλοκάρουν όποιον τους χαλάει την σούπα και τούς κάνει αντίλογο.

anidifranco είπε...

@Ωκεανός Fake..book όπως τα λες. Νομίζω τελικά ότι τα πάντα παίρνουν τη χροιά των δικών μας κόμπλεξ-συμφερόντων-φόβων στη νέα τεχνολογία. τα μέσα μας δίνουν άπειρες δυνατότητες, το θέμα είναι ότι δεν έχουμε τη 'μαγιά' για να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά. Δυστυχώς, αυτό που περιγράφεις είναι ο κανόνας, γεμίσαμε 'δήθεν'. Γεμίσαμε 'αρπακτικά' στον ηλεκτρονικό ορίζοντα, ψάχνουν κουφάρια για να τραφούν. Κρατώ αυτό που είπες κάποια στιγμή:΅"μακριά από τους ΑΝΟΗΤΟΥΣ''. Αυτή είναι η μόνη λύση. καλημέρα:)