Dear Madame No2…ή αλλιώς το σύμπαν μου χρωστά τα κέρατα του

«Αγαπητή κ. Ψυχολόγε,

Σήμερα είναι Τετάρτη. Αποφάσισα να πάρω σοβαρά τη συμβουλή σας και να ξεκινήσω να γράφω το ημερολόγιο που μου ζητήσατε. Μου είχατε εξηγήσει τη λογική πίσω από αυτή τη θεραπευτική –όπως είπατε- πρακτική, όμως δεν την θυμάμαι με λεπτομέρειες. Από πότε το γράψιμο θεωρείται ψυχοθεραπεία; Αν ήταν έτσι, τότε ο μισός και παραπάνω πληθυσμός της χώρας θα ήταν σε κατάσταση Ζεν συνεχώς, και δεν θα έβριζε σαν βαρκάρης σε κάθε φανάρι και γωνιά της χώρας! Δεν θέλω να αμφισβητήσω την επιστημονική σας κατάρτιση, όμως η μισή Ελλάδα γράφει ποιήματα, τραγούδια και διηγήματα! Δεν θα έπρεπε να αισθανόμαστε έστω και λίγο καλύτερα έως τώρα;;; 

Ξέρω ότι απεχθάνεστε τις αφελέστατες ερωτήσεις μου. Θα προσπαθήσω να τις περιορίσω στο ελάχιστο για να σας αποδείξω ότι πραγματικά θέλω να θεραπευτώ! Του λόγου το αληθές, χθες βράδυ ακολούθησα τις συμβουλές σας. Πριν πέσω για ύπνο άνοιξα τα παράθυρα του δωματίου να αλλάξει ο αέρας και η θερμοκρασία, έσβησα κάθε ηλεκτρονική συσκευή για να μην παρεμβάλετε στα ενεργειακά μου κύματα, έκλεισα όλα τα φώτα και ξάπλωσα ήρεμη στο κρεβάτι μου. Σας υπόσχομαι πως είχα αδειάσει το μυαλό μου από οτιδήποτε. Με τόσες γλυκανάλατες σειρές και ανεγκέφαλες συζητήσεις που παρακολούθησα στην τηλεόραση, δεν μου είχε μείνει δράμι φαιάς ουσίας για να σκεφτώ σοβαρά το οτιδήποτε! Σας παραθέτω λοιπόν το όνειρο που είδα προς μελέτη: ήμουνα λέει σε ένα μεγάλο κρουαζερόπλοιο, το οποίο έμοιαζε πιο πολύ με διαστημόπλοιο, παρά με  πλοίο. Οι διάδρομοι του ήταν στενοί, αλλά οι καμπίνες του είχαν μπαλκονόπορτες, αντί για φινιστρίνια! Το κακό ήταν πως η κουπαστή δεν είχε κάγκελα, οπότε κανένας μας δεν μπορούσε να απολαύσει το προσωπικό του «μπαλκονάκι» με θέα τη θάλασσα. Είχα πέσει για ύπνο, όταν ένιωσα κάποιον να σκύβει από πάνω μου, να με πιάνει από το λαιμό και να με πνίγει. Σηκώθηκα τσιρίζοντας. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως, αν ήμουν ο Στίβεν Κίνγκ, μόλις θα είχα βρει την κεντρική ιδέα του επόμενου βιβλίου μου. Αν όλα αυτά τα όνειρα που βλέπω κατά καιρούς τα είχα κάνει σενάρια, θα ήμουν πρώτη μούρη στο κόκκινο χαλί τώρα!

Η κολλητή μου λέει πως το όνειρο είναι ενδεικτικό της επιθετικής συμπεριφοράς που έχω απέναντί της τις τελευταίες ημέρες, αλλά πάλι, η κολλητή μου πιστεύει ακράδαντα πως τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την ίδια. Το μόνο που θα ήθελα να περιστρέψω εγώ γύρω της είναι ένα μεγάλο κομμάτι κολλητικής ταινίας γύρω από το στόμα της, για να πάψει επιτέλους να μιλάει!!!!!!!

Να το πάλι! Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι…

Ξέρω τι φταίει, φταίνε αυτά τα ψαγμένα βιβλία που μου δώσατε να διαβάσω για να βρω τον εαυτό μου. Αυτό ειδικά με το σύμπαν που μας μιλάει ή μας χρωστάει ή δεν ξέρω και εγώ τι, ήταν πραγματικά χρήσιμο. Το θέμα μου, λοιπόν, δεν είναι τι μου λέει το σύμπαν, το θέμα μου σήμερα είναι που σκατά είναι αυτό το σύμπαν, διότι έχω και εγώ πέντε λογάκια να του πω. Αυτό το κωλό-σύμπαν με φτύνει καιρό τώρα. Έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου και το χρώμα μου, από το πολύ σάλιο που γλιστρά αηδιαστικά αργά πάνω μου.

Και επειδή εσείς, λόγω της επιστημονικής σας ιδιότητας, πρέπει λογικά να το γνωρίζεται καλά και να συνομιλείτε συχνά μαζί του, μεταβιβάστε του, λοιπόν, τα παρακάτω: εσύ μεγάλο και αχανές σύμπαν, μην με κοιτάς καν! Ξέχασε με! Δώσε αλλού τις χάρες και τις κατάρες σου, εγώ πλήρωσα τα χρωστούμενα και θα τα πληρώνω για πολύ ακόμη. Μην με κοιτάς, μην με ζυγιάζεις στις σκέψεις σου και μην αποφασίσεις για μένα. Αρκετές οι κατραπακιές, αρκετές οι πληγές που πρέπει να γλύψω για να γιάνω. Να χαρείς, ξέχασε με, κάνε πως δεν υπάρχω, γιατί τα δώρα σου και οι κόποι μου με οδήγησαν στο μηδέν. Ότι έδωσες, έδωσες και ότι είχα να σου δώσω το πήρες και με το παραπάνω. Είμαστε πάτσι! Άντε, γιατί είμαι και λίγο νευρική τελευταία!

Ευχαριστώ για την προσοχή σας»