Rewind and Reset…

Διαβάζω πολύ και πολλά τελευταία και όμως, παρά το χαμό σε επίπεδο επικαιρότητας, δεν νιώθω την ανάγκη να γράψω για τίποτα. Τα αφήνω όλα στους «επαγγελματίες σχολιαστές» πλέον, είτε αυτοί είναι στις οθόνες της τηλεόρασης είτε στην οθόνη του υπολογιστή μας. Μια απλή περιπλάνηση, χτυπώντας τα πλήκτρα ή τα κουμπάκια στο τηλεκοντρόλ μας είναι αρκετή για να νιώσουμε όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων: οργή και σαστιμάρα για την οικονομικό-πολιτική σκηνή της χώρας, προβληματισμό για τις συντεχνίες ή τους απλούς ανθρώπους που βγαίνουν στους δρόμους ή καίνε ότι βρουν τόσο εδώ, όσο και έξω από τα σύνορα της χώρας, αηδία για κάθε νέο σκάνδαλο ή παιχνίδι εντυπώσεων και μια διάχυτη θλίψη για ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά, σαν αυτή του θανάτου ενός αστέγου από το κρύο ή της καθημερινότητας-κακοποίησης των παιδιών με ειδικές ανάγκες και διανοητικές στερήσεις. Το κοινωνικό κράτος της χώρας –όποιο και να ήταν αυτό- συρρικνώνεται μέρα με την μέρα και ειδήσεις σαν αυτή που βγήκε στο φως για τον ΟΚΑΝΑ με κάνουν να σκύβω το κεφάλι απογοητευμένη και κουρασμένη.


Τι να πω; Τι μπορώ να πω που δεν έχει ήδη ειπωθεί από χιλιάδες άλλους «επαγγελματίες σχολιαστές»; Πόση διαφορά θα κάνει αλήθεια αν πω και εγώ κάτι;

Ανακαλύπτω ότι το να αγαπάς τόσο τις σκέψεις σου, ώστε να νιώθεις συνεχώς την ανάγκη να τις εκθέτεις, είτε γραπτώς είτε προφορικώς, δεν είναι κατ’ ανάγκη ψυχοθεραπεία ή στάση ζωής, μπορεί άνετα να δηλώνει ματαιοδοξία και παθογένεια. Ανακαλύπτω ότι συχνά διαβάζουμε πράγματα και δεν τα αφήνουμε ούτε καν να αγγίξουν το μυαλό μας, το κάνουμε απλά για να σπρώξουμε τις ώρες, να λέμε ότι ενημερωθήκαμε. Ανακαλύπτω τελικά ότι όταν η καρδιά δεν δουλεύει, το μυαλό κάνει υπερωρίες για να μας αυταπατά ότι είμαστε ακόμη στη ζωή, πως δεν βγήκαμε λεπτό από τη δίνη των συνηθειών μας.

Πού και πού, όμως, πέφτεις πάνω σε κάποιες λέξεις, σε κάποιο κείμενο που κάνει την καρδιά να αρχίσει να χτυπά, να λειτουργεί αναπάντεχα γρήγορα και δυνατά. Εγώ αυτές τις λέξεις δεν τις βρίσκω σχεδόν ποτέ στα ενημερωτικά μπλογκς και sites. Δεν τις βρίσκω σχεδόν ποτέ στα σχόλια και τις γνώμες των «διανοούμενων ιδεολόγων» που μας περιτριγυρίζουν.

Τις βρίσκω πάντα εκεί που υπάρχουν δημιουργοί, άνθρωποι καθημερινοί που τις ελλείψεις και τους φόβους τους, τους έκαναν τέχνη.

Να, λοιπόν, τι ήταν αυτό που έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει τελευταία, σας το παραθέτω, με την ελπίδα να έχει το ίδιο αποτέλεσμα και στη δικιά σας. Καλημέρα.

1

Μ' έβγαλες απ' το μόνος
και μπήκα στο " μαζί".
Για μια στιγμή...
« Υπάρχεις εσύ, μόνο εσύ» είπες.
Τα μάτια είπαν.
Πολιορκία στιγμής- μπουμπούκι στοργής
καρπός φυγής...
« Θα σε έχω» είπες.
Για μια στιγμή.

Και με είχες
στο λέω.
Για, μόνο, μια στιγμή.

Γιατί φοβάμαι;
Αυτό δεν καλούσα, γι' αυτό δεν εκλιπαρούσα
αύριο;
Αύριο κι αύριο και μεθαύριο!
Πως μπορώ να σε κεράσω απόρριψη σ' αντίδωρο ζωής;
Σήμερα- ναι- ζωής.
Μαρτύριο.

Έβγαινα στους δρόμους σα γύρευα δυό μάτια...
Όλη μου τη ζωή!
Τώρα κρύβομαι στους δρόμους γιατί με τα δικά σου μάτια
δεν άδραξα τη στιγμή.
Κομμάτια ζωή.

Ένα βλέμμα, ένα·
και ξαναγίνομαι νέος.
Πως αποκτούν τα πόδια φτερά
πώς λυγισμένα γόνατα φεύγουν μακριά;
Έρωτας χτυπά την πόρτα·
ζητιάνος στο κατώφλι μου.
Ζητά ένα ξέρασμα εγωισμού
-ξεροκόμματο-
δώρο γι' αντάλλαγμα δίνει
γουλιά ζωής.

Άπιστος εγώ, αμέτοχος
κρατώ το ξεροκόμματο!
Ξερό...
στο ξερό μου.

Κι αναρωτιέσαι,
κι αμφισβητείς...
« Ήρθε η ώρα να ζήσω; »
Νεκρός σ' αυτό τον κόσμο, γι' αυτό υπάρχεις·
για μια στιγμή ζωής.
Μια στιγμή ρε, έτσι είναι ο έρωτας
κι ένα βλέμμα.
Χίλια βλέμματα;
ΟΧΙ.
Το δικό σου, μόνο, βλέμμα.

Παναγιώτης Α. Φερεντίνος:

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1983. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών(2002-2007), στο Α' Εργαστήρι Ζωγραφικής, και Χαρακτική (2004-2007) στο Β' Εργαστήρι Χαρακτικής. Το 2005 κερδίζει υποτροφία από την Ακαδημία Αθηνών για Ανώτατες σπουδές τέχνης στο Παρίσι όπου το 2006 συμμετέχει στο πρόγραμμα Erasmus (Université Paris 8 Vincennes-Saint-Denis), στα πλαίσια των προγραμμάτων ανταλλαγών φοιτητών. Σήμερα, είναι τελειόφοιτος του Τομέα Χαρακτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Από το 2008, εργάζεται στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Πατρέων ως καθηγητής Σχεδίου-Ζωγραφικής. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος εκθέσεων, Μπιενάλλε και Διαγωνισμούς όπου απέσπασε αξιόλογες κριτικές για το έργο του. Δουλεία του έχει παρουσιαστεί στην Ελληνική και Κυπριακή τηλεόραση. Μέρος του έργου του έχει παρουσιαστεί και βρίσκεται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές σε Ελλάδα, Κύπρο, Γαλλία, Σερβία και Καναδά. Με τη συγγραφή ασχολείτε τα τελευταία δέκα χρόνια, κυρίως με το διήγημα, την αρθρογραφία και την ποίηση.

Link: http://stellasliterarybistro.com/ferentinos.htm