Aint no angel gonna greet me...

Και ενώ όλοι αγανακτούν αυτό τον καιρό, εγώ σκέφτομαι τα λόγια του φίλου μου του Ντίνου, ο οποίος, με τον πάντα μοναδικό του τρόπο, αποκαλεί κάθε επίσκεψη που κάνει στο μπλόγκ αυτό ως «βόλτα σε έναν κήπο γεμάτο οργισμένες λέξεις», και χαμογελάω. Ναι, απλά χαμογελάω, δίχως καμιά ενοχή ή δεύτερη σκέψη. Όταν όλος ο κόσμος γύρω μου «αγανακτεί», εγώ θέλω μόνο να χαμογελάσω.

Και αυτό όχι επειδή είμαι αδιάφορη. Το αντίθετο θα έλεγα. Δεν νομίζω πως υπάρχει πιο δημόσιος, πιο δυνατός και πιο εμφανής τρόπος να επικοινωνήσει κανείς την αγανάκτηση του από το να επιτρέπει κάθε του σκέψη να δημοσιοποιείται μέσα από λέξεις. Η οργή –συναίσθημα πολύ πιο ισχυρό από αυτό της αγανάκτησης- που αισθάνομαι 24 ώρες το 24ωρό τους τελευταίους μήνες βγαίνει ωμή και ασύντακτη κάθε που αγγίζω το πληκτρολόγιο.

Οργή για την ανικανότητα αυτών που μας κυβερνούν και δεν ψήφισα ποτέ για να με εκπροσωπήσουν, αλλά πρέπει να τους ανεχτώ, γιατί τους επέλεξαν όλοι οι υπόλοιποι. Οργή που τα πάντα, μα τα πάντα, σε αυτή τη χώρα γίνονται υπογείως. Ακόμα και αυτά που γίνονται υπέργεια, ακόμα και αυτά μένουν ατιμώρητα. Οργή για την αναξιοκρατία, την χαοτική κατάσταση του δημόσιου λόγου και διαλόγου, τις ασυμφωνίες, τα συμφέροντα, τα κεκτημένα, τα επικοινωνιακά και οικονομικά παιχνίδια. Οργή για τη βία, την παρακμή…ειδικά την παρακμή. Μια παρακμή που έχει ποτίσει τη σκέψη και έχει στάξει και στις καρδιές μας.

Τυχοδιωκτισμός και ‘στ’αρχιδισμός’ και μεταξύ μας. Ψέμα που αγιάζει τα μέσα και σπασμένες συνειδήσεις παντού. Χλευασμός της ευαισθησίας μας, των συναισθημάτων μας, της αδυναμίας μας. Ψυχικά τραύματα και χιλιάδες ανθρώπινα κουσούρια μασκαρεμένα, κρυμμένα καλά για να μην τα ανακαλύψει κανένας. Το θάρρος της γνώμης μας το έχουμε μόνο στις πορείες και στους λεκτικούς και μη τραμπουκισμούς, ποτέ προς τους ανθρώπους που λέμε πως «αγαπάμε». Ευτελισμός των εννοιών, να ταιριάζει με τα ευτελή αισθήματα μας. Μόλις δούμε τα δύσκολα, γυρνάμε την πλάτη στο διπλανό μας, προφασιζόμαστε διάφορα, αρκεί να μην μοιραστούμε τη θλίψη του. Κρίνουμε τους πάντες για διασκέδαση, για να περάσει η ώρα μας. Σπάμε καρδιές και ανθρώπους δίχως δεύτερη σκέψη. Προσέχουμε υπερβολικά τον εαυτούλη μας, δίχως ποτέ να τον βάζουμε στη θέση του συνομιλητή μας. «Ας πρόσεχε», «ας το χειριζόταν διαφορετικά», «ας μην ήταν τόσο χαζός», «ας μην ήταν τόσο ευκολόπιστος», «ας πάει σε έναν ψυχολόγο να τον βοηθήσει»….

Τα αισθήματα φτώχυναν και μαζί τους και οι λέξεις. Η φτώχεια έφερε οργή και η οργή έφερε νέες λέξεις, γεμάτες περιφρόνηση και ανώφελο κομπασμό.

 Έχει δίκιο ο Ντίνος, αυτό το μπλόγκ γέμισε «οργισμένες λέξεις» και τώρα, που με έχει καταβάλει η πραγματικότητα και δεν βρίσκω πια παρηγοριά στις ιστορίες μου, θέλω να διαβάσω χίλια ποιήματα στην σειρά, μπας και εξιλεωθώ. Θέλω απλά να κλάψω, να χαμογελάσω και να ονειρευτώ παρέα με χιλιάδες λέξεις. Λέξεις που δεν μοιάζουν σε τίποτα με αυτές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. Λέξεις ερωτικές, λέξεις χαρούμενες, λέξεις ονειρικές, αλλά και εφιαλτικές. Δεν με πειράζει το περιεχόμενο, αρκεί να αναδίδουν συναίσθημα. Μπούχτισα από την πολύ «επιχειρηματολογία». Ξέχασα πως πέρα από το πνεύμα, υπάρχει και το σώμα.

Το μυαλό είναι το πιο διεστραμμένο όργανο του ανθρώπινου σώματος, όμως, η καρδιά είναι ο πιο δυνατός  μυς. Αν η καρδιά σταματήσει, τότε το μυαλό παύει να λειτουργεί. 

Διαλέγω τις λέξεις αυτού του τραγουδιού, λοιπόν, για να μου κρατάνε συντροφιά σε αυτή την μεγάλη πορεία που για την ώρα απλώνεται μπροστά μου. Το κάνω ίσως επειδή συνάντησα πολλούς ανθρώπους σε αυτή την πορεία που νιώθουν με το μυαλό τους και πολύ λίγους που σκέφτονται με την καρδιά τους.

Και Ντίνο…σου ανταποδίδω την αφιέρωση…