Ότι να’ ναι…..

It’s all a state of mind. Αυτό είναι το μότο μου για το υπόλοιπο του χρόνου μέχρι την επόμενη εκλογική περίοδο της χώρας. Μετά το φιάσκο των αποδείξεων, όπου τα λαμπρά μυαλά του κράτους επινόησαν ένα μηχανισμό που ουσιαστικά τους ζημιώνει παρά τους ωφελεί, απλά πλέον γελάω . Τόσα μεταπτυχιακά, τόσα διδακτορικά, τόσα χρόνια υποτιθέμενης προϋπηρεσίας για να στήσουν έναν μηχανισμό που τελικά συμβάλει στο να μην υλοποιηθούν οι στόχοι για τους οποίους δημιουργήθηκε; Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάς. Με τέτοια τρανά μυαλά στο τιμόνι της χώρας (και ειδικά των οικονομικών της) θα πρέπει επιτέλους να απενοχοποιήσουμε το υστερικό γέλιο μέχρι δακρύων.

Δεν το λέω τυχαία το περί «υστερικού γέλιου». Το υστερικό γέλιο έρχεται συνήθως όταν συνειδητοποιούμε την τραγικότητα και τη ματαιότητα μιας κατάστασης, αλλά και την αναπόφευκτη αποτυχία οποιασδήποτε προσπάθειας για να την αλλάξουμε. Είναι το σημείο όπου ο εγκέφαλος μας αρνείται πεισματικά να δεχτεί το μέγεθος της τραγικότητας μιας κατάστασης και αυτό-αμύνεται, μετατρέποντας το τραγικό σε αστείο. Γι’ αυτό άλλωστε συχνά τα υστερικά γέλια φέρνουν και υστερικά κλάματα. Εγώ, τουλάχιστον, τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να μετακινείται με απίστευτη ταχύτητα μεταξύ των δύο αυτών ψυχικών καταστάσεων. Τα υστερικά γέλια έρχονται ακάλεστα παρακολουθώντας τις εξελίξεις σε επίπεδο ειδησεογραφικής ενημέρωσης. Τα υστερικά κλάματα έρχονται στην πορεία, διαβάζοντας τις αναλύσεις και τους σχολιασμούς των ειδήσεων. Ο κοινός παρανομαστής στη παρούσα φάση είναι η υστερία, φυσικά.

Η δική μου υστερία έχει αιτία και λέγεται: δημόσιος μονόλογος ή και διάλογος. Υπάρχει κάτι παράδοξο και άκρως ανούσιο στο δημόσιο μονόλογο-διάλογο που αναπτύσσεται τελευταία. Πόσο (ηλεκτρονικό και μη) μελάνι χύθηκε για τη δολοφονία του 44χρονού και τα όσα επακολούθησαν; Η είδηση της σύλληψης των δραστών, όμως, δεν έτυχε παρόμοιας μοίρας, διότι (σωστά κατά τη γνώμη μου) το κλίμα είναι ήδη φορτισμένο από τα όσα συνέβησαν μετά το φόνο και πιθανώς  από τα όσα γράφηκαν εν συνεχεία. Ο τρόμος και η προπαγάνδα των ΜΜΕ, λοιπόν, έφερε παρόμοιο τρόμο και σε όσους τα κριτίκαραν; Αυτή είναι μια πιθανή απάντηση. Εγώ κρατάω απλά την «επιλογή» στο τι ακούγεται και σχολιάζεται ως γεγονός και τίποτα άλλο. Κάπου εδώ θυμάμαι αχνά τις θεωρίες ενός μεγάλου μεταμοντέρνου γάλλου φιλοσόφου, ο οποίος μάταια προσπαθούσε να πείσει την intelligentsia της εποχής (που λόγο εκπαίδευσης κατείχε και καλά την πάσα αλήθεια σε όλα τα θέματα) πως κάθε διάλογος εμπεριέχει εντός του το στοιχείο της προκατάληψης και της εξουσίας, την ανάγκη κάθε ομιλούντα, δηλαδή, να επιβληθεί στη σκέψη και τη συμπεριφορά του συνομιλητή του ή του ακροατή του.

Παρόλα αυτά, πολλοί είναι αυτοί στην Ελλάδα που μιλούν και αναλύουν πεπεισμένοι ότι κατέχουν την αλήθεια. Με όπλο τους μεγάλους φιλοσόφους και ιστορικά στοιχεία δεν διστάζουν να το παίξουν «Πάγκαλος», λέγοντας μου πως είμαι πολύ κοντά στο να γίνω φασίστρια εξ αιτίας του παρελθόντος μου, πως ίσως και να είμαι «κρυφό-φασίστρια» και να μην το έχω συνειδητοποιήσει. Φασίστρια μπορεί να μην είμαι, όμως, σίγουρα το χαμηλό επίπεδο κουλτούρας και παιδείας στην Ελλάδα με έχει κάνει ατομικίστρια, αποβλακωμένη, φοβισμένη και κολλημένη στο παρελθόν. Τουλάχιστον αυτό λένε οι «εδικοί» αναλυτές και σχολιαστές της επικαιρότητας και εγώ έχω πλέον πάθει κρίση ταυτότητας. Βρε μπας και είμαι ρατσίστρια, φασίστρια, ακροδεξιά, μικροαστή βλαχοδιανοούμενη και δεν το ξέρω; Μήπως τελικά η περιρρέουσα κατάσταση να με έχει φανατίσει κρυφά και ύπουλα; Είμαι και εγώ ένας «καραγκιοζάκος» της νέας ελληνικής πραγματικότητας; Μα είμαι σίγουρη, θυμάμαι καλά πως έχω διαβάσει κάπου πως «ακόμη και εντός της προσπάθειας της αστικής τάξης να αποκοιμίσει και να υποδουλώσει στις επιταγές της το μυαλό της μάζας, πάντα υπάρχει αντίσταση». Προφανώς αυτό δεν ισχύει για κανέναν μας σε αυτή τη χώρα, πέρα φυσικά από αυτούς που αρθρογραφούν και αναλύουν, αυτοί αντιστέκονται μόνο.

Αφορισμοί. Αφορισμοί παντού. Έχω γίνει αριθμός στις δημοσκοπήσεις της MRB και της ΚΑΠΑ research. Έχω γίνει ο λαουτζίκος που θέλει μόρφωση και καθοδήγηση. Στα μάτια των «σωτήρων» μου είμαι ένα άβουλο προβατάκι με κακή ανατροφή, μια και χρόνια τώρα βοσκάω στο τοξικό λιβάδι της ιστορίας, του πολιτισμού και της μιντιακής πραγματικότητας της χώρας μου.  

Βγήκε και ο αρμόδιος Υπουργός και δήλωσε «καμία ανοχή απέναντι στις αξιόποινες πράξεις αστυνομικών, καμιά ανοχή απέναντι σε «προστάτες» της αστυνομίας και επαναπατρισμός των μεταναστών». Θα ήθελα πραγματικά να δω πως θα τα καταφέρει όλα αυτά, όταν το ίδιο το κράτος σφυρά αδιάφορα επί δεκαετίες, τόσο για τις παρακρατικές ομάδες όσο και για τους ίδιους τους μετανάστες. Κανένα όραμα, καμιά σοβαρή πολιτική, απλά, όπως οι κακές νοικοκυρές, όταν το πάτωμα γεμίσει σκουπίδια, σηκώνουμε τα χαλιά και τα κρύβουμε βιαστικά από κάτω.

Και το έθνος όλο, λέει, τώρα πια παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον την ειρηνική επανάσταση της Ισπανίας, περιμένοντας υπομονετικά το παράδειγμα της να περάσει ως μικρόβιο και σε εμάς. Και εγώ θυμάμαι τα λόγια εκείνου του χαμογελαστού κυρίου που είδα πρόσφατα στην τηλεόραση να λέει «στην Ελλάδα υπάρχει κατακερματισμός. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ομάδες με διαφορετικά συμφέροντα, που είναι δύσκολο πολύ να συνασπιστούν σε έναν κοινό αγώνα». Αυτή, ίσως, τελικά να είναι η δική μας «αντίσταση», κατακερματισμένη αρκετά, ώστε να δείχνει τεράστια και εξαπλωμένη, αλλά ουσιαστικά αποδυναμωμένη και διάσπαρτη. Θα είχε πλάκα να το έβλεπα ως παιχνίδι όλο αυτό, ποντάροντας τα λεφτά μου στην ομάδα που θεωρώ πως θα νικήσει. Θα είχε πλάκα, αν δεν εξαρτιόνταν από αυτό το μέλλον μου.

Και η ανεργία καλπάζει. Κάποτε, λέει, ήταν πολύ της μόδας τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά και τώρα οι λίστες στον ΟΑΕΔ (μετά και τις λεγόμενες απολύσεις στο Δημόσιο που καιρό τώρα μας πλασάρουν ως ενδεχόμενο) θα γεμίσουν από διδάκτορες. Και άντε να δούμε τώρα που θα «μεταναστεύσουν» όλοι αυτοί, όταν και οι γύρω ευρωπαϊκές οικονομίες βρίσκονται στο ίδιο χάλι με τη δικιά μας.

Άρες, μάρες, κουκουνάρες. Ορυμαγδός, καταιγισμός και στη μέση η intelligentsia να κατηγορεί το λαουτζίκου και τούμπαλιν. Κουράστηκα από την πολύ επιμόρφωση και εκπαίδευση.

Α! Και ο Στρός Καν είναι φίλος μας, όπως κάποτε ήταν και οι γερμανοί, σταματήστε ανεύθυνοι βλάχοι να γελάτε με το χάλι του! Το γέλιο απαγορεύεται στη χώρα αυτή, είναι σημάδι της πνευματικής μας κατωτερότητας και της κακεντρέχειας μας ως λαός.

Κάπου εδώ το υστερικό κλάμα σκαρφαλώνει επικίνδυνα μέχρι το λαιμό μου και αρχίζει να με πνίγει.

Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως, κάθε που ακούω τα πρωτοσέλιδα, μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος: «Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο»….
Και η καφρίλα καλά κρατεί: 
http://news247.gr/ellada/paideia/etsi_panhgyrisan_th_nikh_epi_ths_pasp_sto_tei_peiraia_dap_foithtikes_ekloges.869365.html