Το remake! (δεν βαριέσαι, μια συνήθεια είναι όλα)

Η οργή, λέει, θα έπρεπε να είναι η 8^η θανάσιμη αμαρτία. Κρίμα που σταματήσαμε το μέτρημα στις 7. Με όσα βλέπω και ακούω, νομίζω ότι η οργή παραγκωνίστηκε από τη λίστα, πιθανώς γιατί αυτοί που τη συντάξανε δεν ζούνε στην Ελλάδα του 2011, ούτε χρειάστηκε ποτέ να εναποθέσουν ελπίδες ή την ασφάλεια τους σε ανεπαρκή και λεηλατημένα ηθικά και πολιτικά συστήματα ή να συναναστραφούν με μόνιμους υπαλλήλους του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Και ενώ η Αθήνα βράζει, οι «σκεπτόμενοι» του διαδικτύου και των ΜΜΕ  θέτουν καίρια ερωτήματα (του στυλ «να παραιτηθεί ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη;»), στα οποία αναπτύσσεσαι διάλογος, ο οποίος, μετά από 90 σχόλια (όπου, διαβάζοντας τα,  πλέον ξεχνάς ποια ήταν η αρχική ανάρτηση), καταλήγει σε εντάσεις που αναπαράγουν με πολιτισμένο τρόπο (δύσκολο να σπάσουν καδρόνια ο ένας στην πλάτη του άλλου μέσω του PC) την ένταση που επικρατεί σε γειτονιές και δρόμους της πρωτεύουσας.  Φυσικά, ως επίλογος σε όλη αυτή τη φλυαρία της αγχωτικής (για τον αναγνώστη κυρίως, γιατί οι συμμετέχοντες μια χαρά περνάνε) πληροφόρησης και φιλοσοφίας, έρχεται η έκφραση «Ψυχραιμία, χανόμαστε ως έθνος». Και εγώ συμπληρώνω: «δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια όμορφη ατμόσφαιρα!».

Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω την επικαιρότητα. Νομίζω ότι αυτός ο πανικός που επικρατεί –κυρίως σε απόψεις και λεκτικές αψιμαχίες- μας βοηθά να πάρουμε μια γεύση των ιδεολογιών που αναπτύσσονται στην παρούσα φάση εντός της χώρας, αλλά δεν μας βοηθά σε καμία περίπτωση να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα και να καταλάβουμε την αλληλουχία των γεγονότων και των πραγματικών αιτιών που τα προκάλεσαν. Θα πάρει πολύ χρόνο, κατά τη γνώμη μου, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει και πόσο τα γεγονότα αυτά άλλαξαν το ρου της ιστορίας τελικά.

Θα αναλωθώ σε πράγματα, σε καταστάσεις που συμβαίνουν δίπλα μου, ώστε να μετρήσω (όσο είναι δυνατό) κατά πόσο όλος αυτός ο διάλογος, ο πληροφοριακός πανικός αλλάζει πραγματικά τα πράγματα στη χώρα.

Περίπτωση Νο 1: Μεγάλο πανεπιστήμιο της χώρας αναρτά ανακοίνωση για την πρόσληψη επιστημόνων, ώστε να υλοποιηθεί 12μηνό πρόγραμμα σε ένα από τα Τμήμα του. Οι υποψήφιοι που έχουν τα τυπικά προσόντα επιλέγονται να περάσουν τεστ δεξιοτήτων και συνέντευξη. Δύο από τους 27 υποψηφίους για τη θέση παίρνουν τους υψηλότερους βαθμούς. Μέσα από ένα μαραθώνιο τηλεφωνημάτων και διαβουλεύσεων, στον έναν υποψήφιο υπόσχονται πρόσληψη, που στη συνέχεια ανακαλούν με πρόσχημα πως δεν μπορούν να δεχτούν κάποια από τα τυπικά του προσόντα (τα οποία είχαν δεχτεί αρχικά), ενώ στον άλλον (που ισοβάθμησε σε βαθμολογία με τον πρώτο) αρνούνται την πρόσληψη με τη δικαιολογία ότι ο πρώτος  έχει περισσότερα τυπικά προσόντα από αυτόν (τα οποία, όπως προείπα, τελικά απέρριψαν). Τη θέση τελικά καταλαμβάνει η τρίτος στη σειρά υποψήφιος του οποίου τα τυπικά προσόντα δεν ανακοινώνονται ποτέ. Μετά από αίτημα του πρώτου υποψηφίου, του αποστέλλονται τα πρακτικά της συνεδρίασης για την κάλυψη της θέσης. Συνειδητοποιεί, λοιπόν, πως όχι μόνο ο τρίτος στη σειρά υποψήφιος δεν έχει παραπάνω τυπικά προσόντα από τους πρώτους που ισοβάθμησαν βαθμολογικά, αλλά, ακόμη και βάσει του «μαγειρεμένου» αυτού αρχείου, η λογική λέει πως θα έπρεπε, εφόσον απορρίφτηκε ο πρώτος σε σειρά, τη θέση να καταλάβει ο δεύτερος υποψήφιος. Το μπάχαλο συνεχίζεται, ο τρίτος υποψήφιος προσλαμβάνεται κανονικότατα και το μόνο στοιχείο που δημοσιοποιείται, τελικά, είναι πως ο εν λόγω κύριος είναι υποψήφιος διδάκτορας. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Περίπτωση Νο 2: Στη γενικότερη οικονομική κρίση, η κυβέρνηση μιλά συχνά για ανάπτυξη, ως σανίδα σωτηρίας της χώρας. Τα λόγια της τα κάνει πράξη (εν μέρει, πάντα) και μέσω των επιδοτήσεων του ΟΑΕΔ για νέους επιχειρηματίες ή επιστήμονες, ένα πενιχρό κονδύλι που ουσιαστικά καλύπτει κάποια βασικά έξοδα τα 2 πρώτα χρόνια μιας επιχείρησης. Νέα επιστήμονας, που συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις, κάνει τη σχετική αίτηση και περιμένει την πολυπόθητη χρηματοδότηση, καθώς οι λογαριασμοί τρέχουν στο νέο της γραφείο. Οι μήνες περνούν μα η έγκρισή δεν έρχεται. Αρχίζει να ρωτά τους υπευθύνους για την τύχη της αίτησης της. Οι απαντήσεις είναι πάντα οι ίδιες, «είναι σε φάση επεξεργασίας το αίτημα σας». Πιάνει γνωστούς της λογιστές. Αρχίζουν τα γνωστά, «πρέπει να βάλεις μέσο». Απευθύνεται σε οικογενειακή της γνωστή στο σχετικό Υπουργείο και οι φόβοι της επιβεβαιώνονται: όχι μόνο πρέπει να βάλει μέσο, αλλά επειδή ακριβώς «λεφτά δεν υπάρχουνε» (κατά τη γνωστή φράση που πλέον αντιστράφηκε) όσα υπάρχουνε πάνε ΜΟΝΟΝ εκεί που «πρέπει». Και εδώ, τα συμπεράσματα δικά σας.

Περίπτωση Νο3: Η χώρα χρειάζεται επειγόντως πόρους, αυτό το εμπεδώσαμε όλοι μας. Ένας από τους τρόπους να μαζέψει το κράτος χρήματα είναι η είσπραξη φόρων, αλλά και η πάταξη της φοροδιαφυγής. Το ΣΔΟΕ, λοιπόν, έχει ξεκινήσει τις εφόδους, ακριβώς όπως υποσχέθηκε η κυβέρνηση. Άρα, όλα δουλεύουν ρολόι. Ο πρώτος απολογισμός, όμως, όπως όλοι διαβάσαμε και ακούσαμε, δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τα μεγάλα μυαλά του Υπουργείου οικονομικών προφανώς το ξανασκέφτηκαν, κατάλαβαν το λάθος τους να τα βάλουν με τα «μεγάλα θηρία» και αλλάξανε τακτική. Το νέο διαχύθηκε με τρομερή ταχύτητα ανάμεσα στους νέος επιχειρηματίες και ειδικά αυτούς που ασχολούνται με παραϊατρικά επαγγέλματα: «το ΣΔΟΕ έχει βγει και ξεσκονίζει το συνάφι σας». Και πράγματι, οι υπάλληλοι χτύπησαν την πόρτα νέου επιστήμονα, διέκοψαν το ραντεβού που είχε εκείνη τη στιγμή και του έκοψαν πρόστιμο 400 ευρώ, επειδή το όνομα της πελάτισσας που βρισκόταν εκεί τη στιγμή του ελέγχου δεν είχε γραφεί ακόμη στο βιβλίο των πελατών του. Μετά από αυτό, έφυγαν περιχαρείς, δίχως να ελέγξουν τίποτα παραπάνω, κανένα άλλο λογιστικό στοιχείο. Σε τηλεφωνική συνομιλία του με οικογενειακή φίλη που δουλεύει στο τοπικό παράρτημα της εφορίας, ο νέος επιστήμονας πληροφορείται πως πλέον στο στόχαστρο έχουν μπει οι νέοι επιχειρηματίες/επιστήμονες, ακριβώς επειδή είναι (σε γενικές γραμμές) λιγότερο δικτυωμένοι από τους παλιούς. Συνεπώς, οι πιθανότητες να σβήσουν πρόστιμα ή να τραβηχτούν δικαστικά για πρόστιμα 400 ευρώ είναι λιγότερες. Δεν ξέρω αν μπορούμε εδώ να βγάλουμε συμπεράσματα, αλλά σίγουρα το σχέδιο τους είναι ευφυέστατο και πιθανώς πολύ πιο αποτελεσματικό από το να κυνηγούν τους «μεγάλους».

Στην πρώτη περίπτωση, ο δεύτερος υποψήφιος για τη θέση αποφάσισε να βάλει τα γέλια και μετά τα κλάματα. Αυτό το ξέρω, διότι είμαι ο δεύτερος υποψήφιος για την εν λόγω θέση. Στη δεύτερη περίπτωση, η νέα επιστήμονας ζει σε φάση άρνησης και ευελπιστεί πως θα γίνει ένα θαύμα, διότι μέσο, δυστυχώς δεν διαθέτει. Στην τρίτη περίπτωση, ο νέος επιστήμονας σκέφτεται σοβαρά, αν ποτέ καταφέρει να ξεπεράσει το αφορολόγητο ποσό στα ετήσια έσοδα του, να πάει στο ΣΔΟΕ και να συμφωνήσει μαζί τους να τους δίνει ένα ποσό ετησίως, ως «προστασία». Προφανώς αισθάνεται πως είναι πρωταγωνιστής σε ταινία για την Μαφία.

Εγώ απλά αναρωτιέμαι αν αυτά που συμβαίνουν γύρω μου είναι ο επιθανάτιος ρόγχος ενός σάπιου συστήματος ή το remake της ταινίας Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται. Προχωράμε μπροστά; Όλη αυτή η κουβέντα, οι πορείες, οι φωνές, το χάος, τα σπασμένα κεφάλια και η φιλοσοφία σε επίσημα και μη κανάλια ενημέρωσης και διαλόγου έχουν όντως τρομάξει το «τέρας» ή μήπως, πίσω απ’ όλα αυτά, η Αυτοκρατορία ανασυγκροτείται, μεταλλάσετε και συνεχίζει να βρίσκει ανενόχλητη τρόπους επιβίωσης και επέκτασης;

May the force be with you, «σύντροφοι και συντρόφισσες».