Ασυμφωνία χαρακτήρων

Πέρασα πάνω από μία ώρα κολλημένη στην οθόνη του υπολογιστή μου, αποσβολωμένη, διαβάζοντας την ανάρτηση στο iNews τόσες φορές που την έμαθα απ’ έξω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να πατήσω το «Χ» και να την κλείσω. Άρχισα να την απαγγέλω απ’ έξω, λες και ήταν σχολικό ποίημα.

«Ιδιαίτερα σκληρούς όρους περιλαμβάνει η συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι πολυήμερες διαπραγματεύσεις κυβέρνησης και τρόικας, προκειμένου η χώρα μας να πάρει το «πράσινο φως» για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης.

Η κυβέρνηση επιδιώκει με τα νέα μέτρα την άντληση 6,5 δισ. ευρώ, ωστόσο αναμένεται να προσκρούσει στις έντονες κοινωνικές αντιστάσεις των εργαζομένων, που θα υποστούν νέο γύρο «αιματηρών» περικοπών.

Η συμφωνία, μεταξύ άλλων προβλέπει μείωση των αποδοχών για τους δημόσιους υπαλλήλους, που θα δουν τους μισθούς τους να μειώνονται κατά 8% από την 1η Ιουλίου, μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα κατά 2% και «κούρεμα» κατά 2%-4% των υψηλών συντάξεων.

Επίσης, η κυβέρνηση θα επιβάλλει νέα, έκτακτη εισφορά σε ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας, με όριο τις 300-350 χιλιάδες ευρώ, σε κατόχους σκαφών αναψυχής και ΙΧ πολυτελείας άνω των 2.000 κυβικών, καθώς και σε ιδιοκτήτες κατοικιών με πισίνες.

Ιδιαίτερο πλήγμα αναμένεται να προκαλέσει σε χιλιάδες φορολογούμενους η μείωση του αφορολογήτου ορίου στις 6.000 ευρώ, έναντι του σημερινού 12.000 ευρώ, για τους ελεύθερους επαγγελματίες και στα 10.000 ευρώ για τους μισθωτούς. Παράλληλα, στις συντάξεις άνω των 1.700 ευρώ θα επιβληθεί μεγάλη μείωση, λόγω της αύξησης του ΛΑΦΚΑ, μέχρι 40%.»

Και όμως, υπάρχουν ανάμεσα μας συμπολίτες μας που δεν θέλουν να βγούμε από το Μνημόνιο. Ναι, σιχτιρίζουν τον τρόπο που το χειρίζεται η κυβέρνηση, αλλά και πάλι το βλέπουν ως τη μόνη λύση σωτηρίας. Ίσως και να έχουν δίκιο, η μαφία –είτε οικονομική είτε πολιτική- έχει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας και συμφωνίας. Ίσως τελικά να είναι η διαπραγμάτευση ο μόνος δρόμος, όμως, δεν μπορώ να καταλάβω –ειλικρινά- πως κανείς μπορεί να επαναπαυτεί στις διαπραγματεύσεις μεταξύ μαφιόζων και  καιροσκόπων για να εξασφαλίσει το μέλλον του. Ίσως αυτοί οι κώδικες να μην είναι κατανοητοί από εμάς τους αδαείς μικροαπατεώνες της καθημερινότητας. Και είμαστε μικροαπατεώνες, το είπε ποικιλοτρόπως και ο συντάκτης του παρακάτω κειμένου στο protagon.gr : http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=7193

Δεν χρειάζεται βέβαια να διαβάσω τα κείμενα άλλων για να δω σε συνεχής αναπαραγωγή αυτά τα σχόλια, τα ακούω στις καθημερινές μου συζητήσεις με φίλους και γνωστούς. Χθες έγινα πάλι μάρτυρας μιας –κλασικής πλέον- ελληνικής σκηνής: μαιευτήρας σε δημόσιο νοσοκομείο ζήτησε 500 ευρώ φακελάκι για καισαρική και ο συνάδελφος του –και δις καταδικασμένος για διάφορα- αναισθησιολόγος ζήτησε 300 ευρώ. Φυσικά η εγκυμονούσα τα έσκασε κανονικά και στους δύο γιατρούς και εγώ πέρασα ένα βράδυ ολόκληρο ακούγοντας το δριμύ κατηγορώ της κοινής μας φίλης προς τη νοοτροπία της εγκυμονούσας.  Δυστυχώς, εγώ δεν μπορώ να τα βάλω με την εγκυμονούσα. Να με συγχωρείται, αλλά δεν μπορώ να τα βάλω με τους εκφοβισμένους, προτιμώ να κοιτάξω στα μάτια τους εκφοβιστές. Στην εν λόγω ιστορία, οι τρομοκράτες είναι απλοί πολίτες, που όμως, πέρα από θέση σε δημόσιο ίδρυμα, έχουν και επιστημονική κατάρτιση, άκρως απαραίτητη για τη ζωή ή το θάνατο πλήθους ανθρώπων. Ναι, είμαστε εμείς που συντηρούμε το κακό σε αυτή τη χώρα, αλλά –πείτε την αλήθεια- όταν κινδυνεύει η υγεία σας και η υγεία του αγέννητου παιδιού σας και το φακελάκι στο δημόσιο σας βγαίνει πιο φτηνό από τη νοσηλεία στην ιδιωτική κλινική, τι θα κάνατε; Θα κάνατε υψηλή φιλοσοφία και αντίσταση ή θα κάνατε ότι μπορείτε για να σωθείτε;

Το θέμα δεν είναι ποιος είναι σωστός και ποιος λάθος, το θέμα είναι ότι σε μια δημοκρατική χώρα, με νομοθετικό και δικαστικό σύστημα, κανείς πολίτης δεν θα έπρεπε να μπαίνει σε τέτοια διλλήματα, κανείς δεν θα έπρεπε να βάζει σε ζυγαριά την ηθική του ή τα φρονήματα του και να ταλανίζεται για να πάρει τέτοιες αποφάσεις ζωής ή θανάτου. Σε μία δημοκρατία θα έπρεπε να είμαστε όλοι εξασφαλισμένοι για τα αυτονόητα, όπως είναι το δικαίωμα στη δωρεάν και υπεύθυνη ιατρική περίθαλψη.  Δεν ξέρω, αλήθεια, αν φταίει το σύστημα (που και αυτό απαρτίζεται από άτομα-πολίτες) ή αν φταίμε εμείς για τα αδιέξοδα, γιατί αυτή η σύγκρουση που παίζει καιρό τώρα μεταξύ μας (εσύ φταις, όχι, ο άλλος φταίει, όχι ο παραδίπλα φταίει για όλα) μου θυμίζει πολύ την αναπάντητη ερώτηση: κάνει η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα;

Όσο συνεχίζουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας με γνώμονα μόνο  το τι έκαναν ή τι δεν έκαναν σωστά οι γύρω μας, ουσιαστικά αποφεύγουμε να δούμε τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση τη συνολική εικόνα. Με άλλα λόγια, βαρέθηκα να διαβάζω αναρτήσεις για τους κακούς, ανεύθυνους, βολεμένους πολίτες και τους ανεύθυνους, ανίκανους πολιτικούς που χρόνια τώρα υποστήριζαν. Ναι, φταίμε όλοι και η συνειδητοποίηση της ευθύνης μας είναι ένα καλό, πρώτο βήμα, μόνο που στην παρούσα φάση θα πρέπει να τρέξουμε, όχι να μπουσουλάμε, σπρώχνοντάς στην πορεία μας όσους μπουσουλάνε πλάι μας, επειδή φταίνε –και καλά- πιο πολύ από εμάς. Μια ματιά στα νέα μέτρα που «κλείδωσαν» θα μας/σας πείσει, νομίζω, ως προς το γιατί αυτό είναι αναγκαίο.

Δεν σας κρύβω ότι κουράστηκα. Κουράστηκα πολύ να γράφω τα ίδια και τα ίδια σε αυτό το μπλόγκ. Κουράστηκα γιατί μια ζωή ήμουν έξω από το χορό των συμφερόντων, των επιχειρήσεων, των κολιγιών, των κομμάτων, της κουμπαριάς, των κομματικών-ιδεολογικών-λογοτεχνικών (μέχρι) κύκλων, μια ζωή ήμουν το outsider & underdog, αυτή που δεν υπολόγιζε κανείς, είτε γιατί δεν μιλούσε και κοιτούσε τη δουλειά της είτε γιατί δεν πλαθόταν για να χωρέσει στα σχήματα και τα σύνολα που ήδη υπήρχαν. Και όμως, δεν έχω δικαίωμα να κατηγορώ και να εχθρεύομαι κανέναν σας, δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Δεν το επιτρέπω όχι γιατί είμαι καλύτερη, αλλά γιατί δεν βγάζει και πουθενά. Σας χρειάζομαι για να υπάρξω και με χρειάζεστε για να υπάρξετε. Όταν αυτό το καταλάβουμε, το διαισθανθούμε καλά, τότε μόνο θα πιστέψω πως η αλλαγή είναι εφικτή, πως υπάρχει ελπίδα για αυτή τη τόσο διχασμένη, ανασφαλής και φανατισμένη χώρα.

Δεν θα κάνω άλλη ανάρτηση για το θέμα. Απλά κουράστηκα.