30 Ιουνίου 2011

Ήρθε η ώρα….


«Έχουμε πόλεμο» διαλαλούσαν κάποιοι στην αρχή της εποχής του Μνημονίου και σήμερα βγήκαν αληθινοί. Θα μπορούσαμε να μαζευτούμε όλοι μαζί, με τα θεωρητικά βιβλία μας παραμάσχαλα και τα ψαγμένα μας αποφθέγματα και να διαφωνούμε για ώρες: είναι η μούντζα, το γιούρτωμα, το γιουχάισμα ή το σπάσιμο των μαρμάρων και ο πετροπόλεμος σημάδι ώριμων, δημοκρατικών, κοινωνικά συνειδητοποιημένων πολιτών ή όχι; Είναι οι «αγανακτισμένοι» μια μορφή ψυχολογικής εκτόνωσης ή είναι ένα σημάδι πως ο κόσμος ξεπερνά τις διαφορές του και συσπειρώνεται κάτω από μια κοινή δυσαρέσκεια για την παρούσα πολιτική και οικονομική κατάσταση. Είναι η βία και τα επεισόδια μορφή αποδεκτού αγώνα; Μήπως η απεργίες είναι η σωστή μορφή ή μήπως η δύναμη μας είναι στη ψήφο μας τελικά και όχι στην παρουσία μας στις πλατείες; Να χαμογελάσουμε κρυφά –όπως έκανε ο πρόεδρος της Βουλής ανακοινώνοντας τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για το Μεσοπρόθεσμο- ή να τα κάνουμε όλα λίμπα και μετά να βάλουμε και μια μεγάλη φωτιά να ησυχάσουμε; Όντως, ήρθε η ώρα που όλοι φοβόμασταν, η ώρα που θα πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο, να σκεφτούμε σοβαρά τις επιλογές μας, να διαβάσουμε «πίσω από τις γραμμές» και να αποκωδικοποιήσουμε τα κρυφά χαμόγελα και τις δηλώσεις ευφορίας και ανακούφισης των συνομιλητών μας.
Τα εδάφια του Μεσοπρόθεσμου ξεπερνάνε κάθε ευφάνταστο σενάριο τρόμου, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για εκτιμήσεις και αναλύσεις, είναι σαφή και θα πρέπει να είσαι μεγάλος μαέστρος της προπαγάνδας και της αληθοφανής επιχειρηματολογίας για να πείσεις και τον πιο αδαή πως αυτή ήταν –αν όχι η μόνη- τουλάχιστον η καλύτερη λύση.
Βλέποντας σήμερα το σκηνικό, όπου εντός του Κοινοβουλίου 155 εκλεγμένοι εκπρόσωποι μας –αψηφώντας τη γενική ανησυχία και δυσαρέσκεια- ψήφισαν την καταδίκη ενός μεγάλου κομματιού του ελληνικού λαού (γιατί, μην γελιέστε, κάποιοι δεν θα πάθουν τίποτα) και το ξεπούλημα όλης της χώρας, ενώ εκτός του Κοινοβουλίου, η οργή ξεχείλιζε και ο κόσμος πνίγονταν στα αέρια και τα χημικά, αισθάνομαι πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Το σκηνικό με γυρνά στην αρχή, σε ένα επώδυνο deja-vu όπου οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι συνομιλούν και αφουγκράζονται μόνον τους ομότιμους τους, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας, ενώ τα ΜΑΤ βαράνε και οι 10, 20, 200 αν θέλετε ανταπαντούν με πέτρες, καδρόνια και ότι άλλο έφεραν μαζί τους ή του χορηγήθηκε ποικιλοτρόπως. Κάπου ανάμεσα στέκει και μια άλλη μερίδα ανθρώπων, αυτοί που πάντα φώναζαν και οδύρονταν πως βαδίζουμε προς το γκρεμό αλλά και αυτοί που –ίσως και κάπως αργά πια- συνειδητοποίησαν πως α) σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει μόνον το ‘’εγώ’’ τους και β) τα προνόμια και το βόλεμα σε αυτή τη χώρα δεν είναι εσαεί. Αυτή η μερίδα είναι και η πιο θλιβερή απ’ όλες, όχι μόνο γιατί έφαγε ξύλο και δακρυγόνα με τη σέσουλα, αλλά γιατί θα φάει και στην πορεία την ευθεία βολή στην καρδιά από το όπλο του κ. Πρωθυπουργού, ξέρετε, αυτό που είχε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το ξεπούλημα του μέλλοντος μας. Ανήκω και εγώ σε αυτή τη μερίδα, είμαι ήδη στημένη στον τοίχο, περιμένω το εκτελεστικό απόσπασμα.
Κάπου εδώ οι πρώην και νυν οπαδοί των κομμάτων θα μπορούσαν να σας κάνουν μια ωραία αναδρομή στο παρελθόν, να σας παραθέσουν καλά μελετημένα μοντέλα, παραδείγματα και ιστορικά γεγονότα ή ακόμα οικονομικές αναλύσεις για να σας πείσουν για το οτιδήποτε: είτε το γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση, είτε το γιατί αυτή ήταν η χειρότερη λύση, αλλά η πιο συμφέρουσα για κάποιους. Η επιχειρηματολογία ανθεί σε αυτή τη χώρα, ειδικά τέτοιες ώρες, αυτό που μας λείπει σίγουρα είναι η κοινή λογική.
Αναρωτιέμαι: ποίοι είστε εσείς; Ποιοι είστε που μπαίνετε στη διαδικασία να επιχειρηματολογήσετε υπέρ ενός κειμένου που σκοπό έχει τη λεηλασία και την αφαίμαξη; Με ποια κίνητρα και ποια ανταλλάγματα το κάνετε και είστε τόσο σίγουροι, τόσο δυνατοί και εξασφαλισμένοι πως αν αρχίσουμε να βουλιάζουμε δεν θα θιγούν και τα δικά σας συμφέροντα; Με ποια προοπτική, με ποιο όραμα υπερθεματίζετε υπέρ μιας τόσο καταστροφικής λύσης;
Τα λόγια περισσεύουν τέτοιες ώρες. Κάποιοι, ήδη, μιλούν για κοινωνική αντίσταση, για αντίδραση στην εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου. Και εγώ ερωτώ: ποια αντίσταση και πως; Με ποιους τρόπους θα αποφύγει ο πολίτης τους άμεσους και έμμεσους φόρους, τις έκτακτες και μη εισφορές από το μισθό του, το μαρασμό της αγοράς και την περεταίρω μείωση των συντάξεων; Πως θα αντισταθεί, όταν σε λίγο καιρό θα πρέπει να πληρώνει ιδιώτες για να κάνει ένα μπάνιο, να διασχίσει ένα δρόμο, να πάει το παιδί σου σε έναν –πρώην- δημοτικό παιδικό σταθμό; Ποίο το μέλλον των κοινωνικών υπηρεσιών τώρα πια, ενός τόσο σημαντικού και ήδη τόσο υποτιμημένου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας;
Είμαστε η χώρα των πειραμάτων τελικά. Από το πατερναλιστικό, υπερδιογκωμένο, υδροκέφαλο κράτος πλέον περνάμε στην εποχή του ανύπαρκτου κράτους και του σκληρού, αδίστακτου καπιταλισμού, όπου όλα θα γίνονται για τα έσοδα, ώστε να αποπληρώνουμε δόσεις. Ω! Τι λαμπρό μέλλον!
Δεν έχω απαντήσεις σήμερα, μόνο μια απέραντη θλίψη, έναν κρυφό φόβο, καθώς χιλιάδες εφιαλτικά σενάρια περνάνε από το μυαλό μου. Κάπου είχα γράψει πως είμαστε η αδικημένη γενιά του ’80 και μου είχαν απαντήσει πως πρέπει μόνοι μας να σώσουμε τον εαυτό μας, να μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά. Και όμως, αυτές οι «αμερικανιές» δεν είναι η απάντηση. Αν μη τι άλλο, σε αυτή τη χώρα το «εγώ» και το «μόνος μου», το «εγώ και κανένας άλλος» μας έφαγε και μας καταπόντισε. Η ευθύνη είναι συλλογική, είμαστε μέλη μιας κοινωνίας και η κοινωνία μας απαρτίζεται από μέλη, πρέπει να σεβαστούμε και να μας δείξουν σεβασμό. Δεν θα το επιτύχουμε ποτέ εάν δεν πάψουμε να σκεφτόμαστε ως μονάδες.
Ήρθε, όντως, η ώρα. Ήρθε η ώρα που όλοι φοβόμασταν. Πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε: θέλουμε να είμαστε υπεύθυνα μέλη του συνόλου ή μονάδες; Θέλουμε να ψηφίζουμε και να αγωνιζόμαστε για το κοινό καλό ή για τον εαυτό μας μόνο; Τι διαλέγουμε; Είναι, πλέον, αυτή η ώρα…..

13 σχόλια:

grsail είπε...

Θα είναι μακρύς ο δρόμος.
Τα ζητήματα φαίνεται να μην λύνονται πλέον σε εθνικό επίπεδο.
.

Saq είπε...

Το καράβι που λέγεται Ελλάδα περνάει σήμερα από τις συμπληγάδες. Αισθάνομαι ότι μας άφησαν να φτάσουμε στη μέση της διαδρομής πριν αρχίσουν να κλείνουν και τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε μπρος ούτε πίσω. Λυπάμαι πολύ διότι πολλοί Έλληνες δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Εχτές το βράδυ την ώρα που οι σχετικά λίγοι Θεσσαλονικείς μαζεύονταν στο Λ.Πύργο, χιλιάδες άλλοι συνέχιζαν να πίνουν τον καφέ τους, να τρων την κρέπα τους, να μηζεριάζουν βλέποντας το μισθό τους να χάνεται.

Ανώνυμος είπε...

Αχ άσε.. Τα είδα έφριξα, έσκασα, θύμωσα, γέλασα, απογοητεύτηκα, ντράπηκα..
Τώρα απλά μου φαίνεται ανάξιο λόγου όλο το θέμα. Όχι δεν παραιτούμαι από την προσπάθεια αλλά βαρέθηκα να γίνομαι θεατής γελοίων παραστάσεων. Ούτε να το συζητήσω μπορώ πια.
Κοιτάω εμένα, μέσα μου. Φτιάχνω τους κανόνες μου. Φτιάχνω τη σχέση μου με την οικογένειά μου και με τους γύρω μου. Αν κάνω παιδιά θα τους μάθω να κάνουν το ίδιο.
Το πλαίσιο; Είναι το χάλι το μαύρο. Αλλά στο χάλι αυτό θα έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορώ και σύμφωνα με τη δική μου θεώρηση αν κάνουν όλοι το ίδιο και το πλαίσιο αυτό θα αλλάξει.
Δεν αλλάζει σε μια μέρα, μόνο με αλλαγή δική μας και επένδυση στους χαρακτήρες των παιδιών. Να μη τους κάνουμε όπως ήμασταν ούτε όπως είμαστε ή όπως θέλουμε να είμαστε. Να τους δείξουμε το δρόμο να γίνουν όπως θέλουν να γίνουν, να μας έχουν σωστά παραδείγματα και όχι προς αποφυγή. Ακούγονται βαρετά και μακροπρόθεσμα; Μόνο το μεσοπρόθεσμο είναι πιο εγγύς...
Αλλά πάλι αυτά είναι η δική μου θεώρηση κι όπως ξέρεις ο καθένας έχει απο μια.

Ωκεανός είπε...

Η τάξη απέτυχε.Προσβλέπομεν είς το χάος.
"In chaos we trust".
Χάος στόν δρόμο,στήν κάλπη,στήν ζωή μας,στίς σχέσεις μας,στο μυαλό μας και στήν καρδιά μας.
Μόνο ετσι θα σωθούμε.
Και κάποιοι στίχοι απο το animals των Pink Floyd για να μας θυμίσουν πως ήταν,πώς είναι και πώς θα είναι η κοινωνία και οι άνθρωποι:
"You gotta be crazy, you gotta have a real need.
You gotta sleep on your toes, and when you're on the street,
You gotta be able to pick out the easy meat with your eyes closed.
And then moving in silently, down wind and out of sight,
You gotta strike when the moment is right without thinking.

And after a while, you can work on points for style.
Like the club tie, and the firm handshake,
A certain look in the eye and an easy smile.
You have to be trusted by the people that you lie to,
So that when they turn their backs on you,
You'll get the chance to put the knife in."
Καλό μήνα.

anidifranco είπε...

@grsail Ο δρόμος είναι σίγουρα μακρύς, κάτι σαν Γολγοθάς, όπου θα ανεβαίνουμε αργά και η ζωή μας θα προσπερνά. Δεν καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς με το ότι η λύση δεν είναι εθνική. Αν μιλάς για το ντόμινο της οικονομίας, τότε ναι, το διαβάζω και εγώ ότι "μας χρειάζονται'' αλλά αυτές οι κολιγίες και τα πάρα δώσε δεν είναι ποτέ σταθερά...

anidifranco είπε...

@Saq Λοιπόν, αυτό που λες το βλέπω και εγώ, το βλέπω μέχρι και σε φίλους. Ξέρεις τι πιστεύω; Πέρα από κάποιους που ο "σταρχιδισμός'' είναι στάση ζωής, υπάρχει μερίδα που απλά ΔΕΝ θίγεται από τα μέτρα. Αυτοί είναι που δεν θα πάνε ποτέ στο Σύνταγμα, και γι' αυτό τα παίρνω όταν "αναλύουν'' κάποιοι με υποτιμητικά λόγια αυτούς που πάνε στο Σύνταγμα και στις πορείες. Όπως και να χει, φίλε μου, κάποιοι ζούνε ακόμη πλουσιοπάροχα, με παχυλούς μισθούς, τόσο στο δημόσιο (βλέπε γιατροί π.χ.0 όσο και στον ιδιωτικό τομέα (βλέπε Οικ.Διευθυντές εταιρειών). Γιατί να μην φάνε την κρέπα τους αμέριμνοι;;;

anidifranco είπε...

@AnD Σε καταλαβαίνω και επικροτώ αυτό που λες, η αλλαγή όντως ξεκινά από μέσα μας για να βγει προς τα έξω. Εσύ ήδη κάνεις την αυτοκριτική σου και διαλέγεις τη στάση σου. Εσύ ήδη δεν σκέφτεσαι ως μονάδα, η κοινωνική ευαισθησία και συνειδητοποίηση την οποία ζητάω, την αναπτύσσεις ήδη. Το θέμα είναι σε αυτούς-αυτές που ακόμη δεν το έχουν αποφασίσει ή δεν έχουν υποχρεωθεί να το σκεφτούν ή να το αποφασίσουν. Δες απλά το συνολικό ποσοστό ψηφοφόρων των 3 μεγάλων κομμάτων και θα καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω. καλημέρα :)

anidifranco είπε...

@Ωκεανός Βρε συ, τι εφιαλτική εικόνα είναι αυτή; Είμαι που είμαι φοβισμένη-προβληματισμένη μου παρουσιάζεις και εσύ το Νόμο της Ζούγκλας και με αποτελειώνεις;;; Έλα, δεν θέλω χάος! Θέλω τάξη που θα την χτίσουμε σιγά-σιγά και με κόπο, θέλω σεβασμό, αλληλεγγύη και συνεννόηση. Θέλω αλληλοκατανόηση και ανθρωπιά!!! Δεν θέλω χάος λέμεεεεεεεεεε!! Καλό μήνα και σε σένα :)

Ωκεανός είπε...

To χάος δεν είναι απαραίτητα κακό.Χάος για τον άνθρωπο είναι οτι δεν μπορεί να ελέγξει ο ίδιος και ότι δεν μπορεί να καταλάβει.Το σύπμαν ολόκληρο είναι χάος και όμως λειτουργεί μια χαρά.Μήπως ήρθε η ωρα να σκεφτούμε ξανά πως ίσως πια η δημοκρατία όπως μας την πετάνε στα μούτρα και εμείς την υποστηρίζουμε σαν ηλιθιοι είναι ενα πεπερασμένο σύστημα που ναι μεν πρόσφερε κάποια πράγματα,αλλά τωρα γύρισε εναντίον του λαού;Μήπως ήρθε η ωρα να σκεφτούμε και άλλες λύσεις;Τόσα χρόνια κυνηγάμε ενα πλαστικό όνειρο.Το φτάσαμα (το 1973) και το φάγαμα και αυτό στην μάπα και αν κοιτάξεις πίσω στην ιστορία μια απο τα ίδια.Κύκλοι ατέλειωτοι απο το ίδιο ψέμα.Μήπως ήρθε η ωρα να ακούσουμε και κάποιους γραφικούς που ζωγραφίζουν ενα Α με κύκλο στούς τοίχους;Μήπως ήρθε η ώρα..;
Mπαααα...

Ioanna είπε...

Καλησπέρα Αννυ μου! έχω καιρό να περάσω αλλά με έφαγαν οι εργασίες, οι διορίες και η βιβλιοθήκες....
Συμφωνώ σε όσα γράφεις...έτσι είναι ακριβώς...μόνο που αυτές τις μέρες και τις προηγούμενες που κορυφώθηκαν τα επεισόδια συμπεραίνω ότι η δημοκρατία, το πολίτευμα και το κράτος καταύθηκε τόσο από τους εντός 300 όσο και από τους εκτός...

Πολύ σωστά είπες...είμαστε το κράτος του πειραματισμού! ΤΑ πειραματόζωα! και ακόμη δεν έχουμε μάθει αλληλοσεβασμό, αλληλεγγύη, ευγένεια, ούτε καν τυπική...και ποτέ δεν θα σοβαρευτούμε επιτέλους...τα λέω αυτά με αφορμή όσα συνέβησαν στο Σύνταγμα την προηγούμενη εβδομάδα...κάποιοι διαμαρτύρονται αληθινά, κάποιοι προσποιητά και κάποιοι μιμούνται όσους διαμαρτύρονται και δεν ξέρουν καν γιατί είναι εκεί αν τους ρωτήσεις...εγώ προτείνω ψυχραιμία και εσωτερική γαλήνη για να μπορέσουμε όσοι είμαστε σκεπτόμενοι και ώριμοι τουλάχιστον να βγούμε ανώτεροι από τους 300, καλύτεροι από τους "τζάμπα μάγκες" και νικητές για τον εαυτό μας... Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι τα πράγματα για να γίνουν καλύτερα θα πρέπει να γίνουν πολύ χειρότερα προηουμένως...και στην περίπτωση της Ελλάδας αφού δεν έμαθε με το καλό, και ήταν τόσες οι ευκαιρίες, τα πακέτα ντελόρ, οι επενδύσεις, τα έσοδα, δυστυχώς θα μάθει με τον άσχημο τρόπο...καιδυστυχώς θα το υποστούν και όσοι δεν φταίνε...δυστυχώς..

Να είσαι πάντα καλά Άννυ μου και συνιστώ ψυχραιμία...δεν αξίζει να ταράζεσαι και να προβληματίζεσαι, πίστεψέ με....

anidifranco είπε...

@Ioanna καλώς την, όντως σε χάσαμε:) Από το σχόλιο σου καταλαβαίνω πως η απογοήτευση σου είναι περισσότερο με τους πολίτες και παρά με την πολιτική του τόπου. Είναι λογικό να βλέπεις τις κοινωνικές εξεγέρσεις με καχυποψία, ειδικά όταν έρχονται μετά τη δεκαετία του '90, τη δεκαετία της αφθονίας, της αδιαφορίας, της γκλαμουριάς και του νεοπλουτισμού με δανεικά. Ναι, ο λαός εκπαιδεύτηκε σε μια κουλτούρα του τίποτα και είναι λογικό κάποιοι να ψηφίζουν το τίποτα, να υποστηρίζουν το βόλεμα, να φωνάζουν σαν το χάσουν. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε όλοι έτσι, αλλιώς δεν θα κάναμε τώρα -και καιρό τώρα- αυτή την κουβέντα. Με άλλα λόγια, υπάρχει μεγάλο, πολύ μεγάλο κομμάτι που διαμαρτύρεται συνειδητά, με σοβαρότητα και κοινωνική ευθύνη εκεί έξω, μην μασάς με όσα διαβάζεις για αυτούς.
Τώρα για το αν πρέπει να 'μάθουμε' όπως λες, θα συμφωνήσω, αλλά δεν ξέρω αν θα είναι μέσω του Μνήμονίου ή του Μεσοπρόθεσμου. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η μεσαία τάξη -η δικλείδα ασφαλείας στο καπιταλισμό- αφανίζεται. Αυτό σημαίνει πολλά και δυσάρεστα, πιο δυσάρεστα από αυτά που γίνονται σήμερα. Συνεπώς, ναι, ψυχραιμία, όμως και πλήρης εγρήγορση, αυτό θα πρότεινα εγώ, δίχως ταραχή και φόβο. Δεν μας παίρνει να πιστεύουμε σε θαύματα πλέον, μα ούτε και να στεκόμαστε μόνοι μας. Περιμένω το σχόλιο σου. καλημέρα :)

Ioanna είπε...

Καλημέρα Άννυ! Ξέρω ότι οι εργασίες κα η μελέτη δεν είναι δικαιολογία αλλά στην περίπτωσή μου ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό..ίσως εγώ δεν μπορώ να τα συνδυάσω και τα δύο (γράψιμο εργασιών και γράψιμο blog) λόγω πίεσης.
Έχεις δίκιο. Μάλλον στο προηγούμενο σχόλιο παρέλειψα να αναφέρω ένα σημαντικό μέρος του κόσμου που είναι πραγματικά, δικαιολογημένα και φανερά αγανακτησμένος, ίσως προδομένος από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και πλέον αφού ξέρει από όσα προηγήθηκαν χρόνια τώρα ότι δεν έχει να χάσει τίποτα, γιατί τίποτα δεν του απέμεινε, θα κατέβει στις πλατείες και θα φωνάξει γιατί ευτυχώς του έμεινε η φωνή του...όμως ξέρω ότι κάποιοι θα αποστασιοποιηθούν και δεν θα κατέβουν στις πλατείες γιατί έχουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, μία πιο ρομαντική αν θέλεις, πιο αγνή θεώρηση των πραγμάτων και στεναχωριούνται σιωπηλά, διαμαρτύρονται εσωτερικά και προτιμούν να μην προσβάλλουν κανέναν με τις πράξεις τους γιατί αυτό που τους συμβαίνει δεν μπορούν, δεν δύνανται να το ακολουθήσουν και να το αντιμετωπίσουν. Είναι ένα σοκ για εκείνους και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση...πώς να αξιλογήσουν τς πληροφορίες που τους έρχονται απανωτά και στο τέλος καταλήγουν να στεναχωρούν τον εαυτό τους από το να ξεσπούν σε αυτούς που πραγματικά φταίνε..δεν μπορώ να τους κρίνω όμως, γιατί αυτό θα ήταν θράσσος. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ενοχλούν κανέναν. Ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να κάνει τις επιλογές του. Απλώς εκείνοι είναι ίσως οι χαμένοι της υπόθεσης σε μία εποχή που απαιτεί όλα όσα δεν έχουν.

Είμαι όμως δεν σου κρύβω προβληματισμένη και ίσως λίγο καχύποπτη με τους "βολεμένους" και όσους από την αστική μεσαία τάξη ξαφνικά διαμαρτύρονται αυτή την στιγμή ενώ είχαν χιλιάδες ευκαιρίες να το κάνουν στο παρελθόν όταν έπρεπε... Έχουν βάλει και εκείνοι το λιθαράκι τους στην εξέλιξη των συνθηκών προς το χειρότερο δρόμο όμως... Αυτοί έχουν όλα όσα δεν έχουν οι πρώτοι που ανέφερα παραπάνω και είναι - κυρίως αυτό είναι που τους κάνει να διαφέρουν τόσο πολύ - είναι έτοιμοι για όλα. Θα διεκδικήσουν, θα φωνάξουν, θα φτάσουν στα άκρα ίσως για να δείξουν ότι συμμετέχουν στην γενικότερη αγανάκτηση των πολιτών. Δεν τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, αν θα νικήσουν ή όχι, αν θα ρίξουν την κυβέρνηση ή αν θα περάσουν τα μη-δημοκρατικά νομοπλαίσια της κυβέρνησης, αλλά απλώς θέλουν να δειχτούν και να αποσπάσουν τις εντυπώσεις. Είναι αυτοί που σε αντίθεση με τους πρώτους θα κάνουν τον μεγαλύτερο θόρυβο...

Πολλά πολλά φιλιά Άννυ μου! και θυμήσου ψυχραιμία και να μην προβληματίζεσαι...πάρε βαθιές ανάσες και σιγά-σιγά όλα θα γίνουν όπως τα θέλεις! και εσύ και όλοι μας!

anidifranco είπε...

@Ioanna Νομίζω ότι η πρώτη κατηγορία ''αγανακτισμένων'' που αναφέρεις είναι ίσως και η πιο αόρατη και συνεπώς μη-μετρήσιμη, αλλά σίγουρα καθοριστική. βασικά, έχω μια αντιπάθεια προς τις φωνές και τα συνθήματα και εγώ, πιστεύω ακράδαντα πως ο σεβασμός μεταξύ κράτους=πολιτών θα πρέπει να είναι αμοιβαίος, αλλά αυτό στην Ελλάδα είναι ουτοπία.
Τώρα για τη μεσαία τάξη που λες, πιστεύω ότι δεν είναι αυτοί οι πραγματικά ''βολεμένοι''. Θα έλεγα πως αυτοί που πραγματικά βολεύτηκαν ανήκουν πλέον στην αμέσως επόμενη, την ανώτερη τάξη. Κοινώς, η μεσαία είναι μεταξύ φτωχολογιάς και ανώτερης και ανα πάσα στιγμή ενδέχεται να γλιστρήσουν είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Με το μεσοπρόθεσμο τους βλέπω προς τα κάτω πάντως.