Intelligentsia και λαουτζίκος: Χίλιοι και δύο τρόποι να αγανακτήσετε!

«Και τι έπρεπε να κάνω; Να αράξω στον καναπέ μου;». Αυτό με ρώτησε μέσω sms ένας –αρκετά νεότερος- φίλος μου, που βρίσκονταν στη διαδήλωση των «Αγανακτισμένων» χθες βράδυ. Καταπονημένη από τα ταξίδια για λόγους δουλειάς και απόλυτα κυνική με τον κόσμο γύρω μου, προσπαθούσα μέσω του κινητού μου να τον πείσω να μην ξαναπάει σε τέτοιες συγκεντρώσεις. Τα χέρια μου έτρεχαν πάνω στο πληκτρολόγιο του κινητού, παραθέτοντας του όλα τα επιχειρήματα γιατί αυτή η διαδήλωση είναι αποτυχημένη, μα οι απαντήσεις που λάμβανα με βουτούσαν όλο και πιο βαθειά στην αμφιβολία. «Πρέπει να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου περί ελπίδας και μαχητικότητας» μου έγραψε ως απάντηση στα άκρως ψαγμένα μου επιχειρήματα. Αυτό ήταν. Μέσα στη σιγαλιά της νύχτας ακούστηκε ένα ηχηρό «σλάπ» και η ελπίδα του έριξε ένα γερό χαστούκι στην κυνικότητα της περίλαμπρης γνώσης και εμπειρίας μου.  

Όχι, δεν πήγα πλατεία. Αυτό με κάνει επαναστάτη του καναπέ ή κολλημένη με κάποιο κόμμα; Αυτό με κάνει αδιάφορή; Αυτό δεν αναρωτιόμαστε όλοι εμείς, οι τόσο «πολιτικοποιημένοι» στοχαστές της μπλογκόσφαιράς; Λες και η παρουσία μας στην πλατεία της κάθε πόλης αποτελεί «παράσημο» ή απόδειξη ότι το λόγο μας τον κάνουμε πράξη. Λες και η απουσία μας σημαίνει αυτόματα και «κριτική σκέψη» απέναντι στις εκάστοτε μόδες του λαουτζίκου που τόσο υποτιμάμε. Και επειδή εγώ, εσύ, ο άλλος, ο παραδίπλα, βρε αδερφέ, δεν πήγε στην πλατεία σημαίνει αυτόματα πως ή θα πρέπει να απολογηθεί στο σύνολο ή θα πρέπει να κρίνει, να αναλύει, να σιχτιρίζει ή να κριτικάρει όλους αυτούς που πήγαν; Πόσο μας αρέσει αλήθεια να ισχυροποιούμε τη φωνή και την υπόσταση μας, συγκρίνοντας τη δική μας λογική με αυτή της μάζας ή της μόδας για να αποδείξουμε (πρωτίστως στους εαυτούς μας) πως εμείς (και μόνον εμείς) κατέχουμε την πάσα αλήθεια και δεν παρασυρόμαστε από τα «κύματα απολιτίκ ενθουσιασμού» και τα σχετικά.

Όχι, δεν πήγα πλατεία, δεν φώναξα και δεν μούντζωσα κανέναν αυτές τις μέρες. Μόνον τον εαυτό μου μούντζωσα, κάθε φορά που ερχόμουν πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του στον καθρέπτη του μπάνιου. Δεν πήγα πλατεία γιατί δεν είμαι απλώς αγανακτισμένη, είμαι και απελπισμένη συνάμα. Δεν πήγα πλατεία γιατί δυσκολεύομαι να πιστέψω, φοβάμαι να ελπίσω σε κάποια αλλαγή, μπας και φάω τα μούτρα μου εκ νέου. Γιατί τρέχω σαν το Βέγγο να καλύψω υποχρεώσεις, να βγάλω πέντε δεκάρες και να περισώσω ότι έχει μείνει από την πληγωμένη μου αξιοπρέπεια σε μια χώρα που βουλιάζει καθημερινά. Δεν πήγα πλατεία, γιατί οι δικές μου επιλογές σε αυτή τη ζωή μου επέβαλλαν να περπατάω και να παλεύω μόνη μου για λίγη αξιοπρέπεια – η οποία είναι έννοια υποκειμενική τελικά- και  η δική μου πάλη δεν συγκρίνεται με την πάλη των γύρω και ούτε θα έμπαινα ποτέ σε μια τέτοια διαδικασία, διότι είναι μάταιη και –πάνω απ’ όλα- εγωκεντρική. Αυτό, όμως, δεν με κάνει καλύτερη ή χειρότερη από κανέναν, αυτό είναι το θέμα και η ουσία.

Διάβασα τόσες απόψεις, τόσες γνώμες για το θέμα της «αγανάκτησης» και όσο λογικά και να μου φάνηκαν τα συμπεράσματα και τα επιχειρήματα στην κάθε μία από αυτές, δεν μπορώ με τίποτα να αποτινάξω από μέσα μου αυτή την αίσθηση της «φαγωμάρας» που μου δημιούργησαν. Για ακόμη μια φορά η εικόνα που θέλουμε να δείχνουμε είναι αυτή της διάσπασης και ποτέ της ένωσης, μόνο που η δική μας διάσπαση έχει ιδεολογία και ηθική από πίσω, δεν είναι (και καλά) άσκοπη και ελιτίστικη. Για άλλη μια φορά, η ρητορική περιστρέφεται γύρω από το ποιος είναι καλύτερος άνθρωπος, ποιος είναι λιγότερο βολεμένος, ποιος είναι λιγότερο φασίστας ή ποιος έχει περισσότερα και ποιος λιγότερα. Για άλλη μια φορά ο διάλογος αναλώνεται μεταξύ των σωστών και των λάθος ιδεολόγων, των «σκεπτόμενων» πολιτών και των μη, των απολιτίκ και των πολιτικοποιημένων, των «εκλεπτυσμένων» και του λαουτζίκου, που άκριτα ή με λάθος αιτήματα ξεχύνετε στους δρόμους και δηλώνει αγανακτισμένος. Για άλλη μια φορά χωριζόμαστε σε στρατόπεδα, δυσκολευόμαστε να συνυπάρξουμε, ζοριζόμαστε να αναπνεύσουμε, μπας και προδώσουμε τις ιδέες μας ή (ο θεός να μας φυλάει) γίνουμε έστω και στιγμιαία ένα με όσα (και όσους) μισούμε.

Το έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτηση, είμαι καιρό τώρα αγανακτισμένη με πολλά, αλλά κυρίως με την σκατοψυχία των ανθρώπων. Μικρόψυχοι, φοβισμένοι και πολύ δήθεν άνθρωποι. Άνθρωποι μορφωμένοι και εκλεπτυσμένοι, που τα βιβλία που διάβασαν τα έκαναν πανοπλία τους, δίχως ποτέ να αφομοιώσουν επαρκώς τον πλούτο και τις αντιθέσεις των μηνυμάτων τους. Άνθρωποι που πίσω από την εικόνα που στήνουν για τους εαυτούς τους κρύβουν καλά την αδυναμία τους να δουν πέρα και πάνω από τις δικές τους ιδέες και θέλω. Άνθρωποι  που απορρίπτουν με μιας τους γύρω, αλλά επειδή το κάνουν  τόσο διαλλακτικά και ψύχραιμα, νομίζουν πως έτσι η σκατοψυχία τους φοράει μανδύα που την κάνει αόρατη στους γύρω.

Μια μερίδα αυτών είναι που γράφει τώρα ολόκληρα κατεβατά αναλύοντας τη ματαιότητα των κινητοποιήσεων που λαμβάνουν χώρα σε όλη την Ελλάδα, υπερτονίζοντας τις ετερόκλητες ιδεολογίες του πλήθους και την απολιτίκ χροιά του. Άνθρωποι, λοιπόν, που δεν γράφουν ποτέ στο Α’ ενικό, δίνοντας έτσι την εντύπωση πως τους απασχολεί το κοινό καλό, μα με κάθε τους λέξη ανυψώνουν τον εαυτό τους και τη σκέψη τους πάνω απ’ όλους, υποτιμώντας με κάθε λογικό τρόπο τη «μάζα». Άνθρωποι που πιστεύουν ακράδαντα πως έχουν αγγίξει την τελειότητα σε προσωπικό και ιδεολογικό επίπεδο, ώστε να τους δίνει το δικαίωμα να απευθύνονται στους άλλους στο Γ πληθυντικό ή ακόμη χειρότερα στο Α’ πληθυντικό. Για εμένα, οι του Α’ πληθυντικού είναι ακόμη χειρότεροι, μια και θεωρούν τον εαυτό τους ως «έναν από εμάς», μόνο και μόνο για να υποτιμήσουν ευγενικά το σύνολο, δίχως να προκαλέσουν αντιδράσεις. Είναι αλλιώς να λες κάποιον ‘πρόβατο’ ή ‘ηλίθιο του συρμού’ κομπάζοντας παράλληλα για τη δική σου (πεφωτισμένη) στάση και είναι αλλιώς να λες τα ίδια ακριβώς πράγματα παριστάνοντας το φιλόσοφο που οκλαδόν μέσα στο πλήθος προσπαθεί να νουθετήσει τα παραστρατημένα μυαλά των συμπολιτών του.

Ο λαουτζίκος που τόσο περιφρονείτε για το χαμηλό του IQ και την εύπλαστη ηθική του είναι ο λαουτζίκος που προσπαθείτε να νουθετήσετε και να «σώσετε», κύριοι και κυρίες. Καλά θα κάνετε, λοιπόν, να μην τον κρίνετε τόσο αυστηρά, αν θέλετε να τον πάρετε με το μέρος σας ή αν επιθυμείτε διακαώς να τον σώσετε από τον εαυτό του. Στην τελική, για να μιλήσω και με όρους που απεχθάνεστε τόσο, ποιος πέθανε και σας διόρισε θεούς στη θέση του; Μήπως να αγανακτήσετε λίγο με τον εαυτό σας;