Απολογία

Έχετε δει κάτι αναποφάσιστους τύπους που βολτάρουν έξω από τις βιτρίνες των καταστημάτων ή τις εισόδους των πολυκατοικιών, μιλώντας στον εαυτό τους, κοιτώντας έντονα το κενό, καπνίζοντας νευρικά, χωρίς όμως να αποφασίζουν να κάνουν το επόμενο βήμα; Ε, κάπως έτσι είμαι και εγώ αυτό τον καιρό. Δεν το αποφασίζω, γενικά. Δεν το αποφασίζω για τίποτα στη ζωή μου. Κοιτώ νευρικά τις «εισόδους» που χάσκουν γύρω μου και στο μυαλό μου φτιάχνω και από ένα πιθανό σενάριο για την κάθε μία. Βέβαια, το ανησυχητικό δεν είναι τόσο η αναποφασιστικότητα μου να περάσω τις «εισόδους», το ανησυχητικό είναι η βεβαιότητα μου πως, μόλις διασχίσω το κατώφλι τους, θα συμβεί η συντέλεια του κόσμου.

Υπάρχουν μέρες που δεν συμβαίνει τίποτα αξιομνημόνευτο στη ζωή μας, μέρες που χάνονται και περνούν δίχως να τις απολαύσουμε ή να τις επεξεργαστούμε, μέρες που δεν αφήνουν μνήμες και αποφάσεις πίσω τους. Υπάρχουν, όμως, και μέρες, ώρες, στιγμές που μπορούν να φέρουν τον κόσμο σου ανάποδα. Τον τελευταίο καιρό είχα και από τα δύο είδη μέρας και η εναλλαγή των συναισθημάτων με έκανε να χάσω την ισορροπία μου για τα καλά. Μια ισορροπία που είχε χτιστεί σιγά-σιγά, με προκατ υλικά και πρόχειρες λύσεις, όπως και όλα στη χώρα που ζω. Τα προκατ κτήρια, όμως, τα ρίχνει είτε ο άνεμος είτε οι μπουλντόζες. Άντε τώρα να βρεις την πόρτα και τα παράθυρα μέσα στο σωρό από χαλάσματα που σε περικυκλώνει…

Τα πάντα, λοιπόν, για την ώρα είναι under construction. Λυπάμαι για την καθυστέρηση και την απουσία μηνών, αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ ζορίζομαι να κάνω, να λέω και να νιώθω πολλά πράγματα συγχρόνως. Είμαι σαν τις μηχανές, το έχω ξαναπεί, κάποιες στιγμές το OFF πρέπει να πατηθεί και να αρχίσει η συντήρηση, αλλιώς η υπερφόρτιση θα οδηγήσει στην υπερβολή, κάτι για το οποίο –όπως ανακαλύπτω- φημίζομαι.

Είναι μακρύς ο δρόμος αυτό το χειμώνα, μακρύς και δύσβατος, μα, δεν σας το κρύβω, έχω καταφέρει πλέον να αποκτήσω μια αναισθησία που, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί να μοιάζει και με αισιοδοξία. Το μότο μου για φέτος λέω να είναι το «άγνοια κινδύνου». Άγνοια κινδύνου στο τρόπο που επαναστατούμε, που λέμε ότι μας χαλάει, που εκφράζουμε αυτά που θέλουμε, που προσεγγίζουμε τους ανθρώπους και που βουτάμε στις καταστάσεις.  Άγνοια κινδύνου στα αισθήματα και στις αποφάσεις. Δεν είναι τυχαία αυτή η απόφαση μου, όχι. Το διάλεξα γιατί σιχάθηκα την ακατάσχετη επιχειρηματολογία των τελευταίων μηνών στο δημόσιο διάλογο και το φόβο, τα ‘πρέπει’ και τα μικροσυμφέροντα στον ιδιωτικό.

Εύχομαι «άγνοια κινδύνου» σε όλους μας!