8 Αυγούστου 2012

Μην ενοχλήστε κύριοι!


Όταν αφήνεις πίσω σου αυτά που σε χαρακτηρίζουν νομίζω πως μετατρέπεσαι αυτόματα σε φάντασμα. Είσαι άυλος, άοσμος, άχρωμος και συνεπώς ανύπαρκτος στα μάτια των γύρω. Υπάρχεις μέσα από την ανυπαρξία σου. Γίνεσαι λευκός καμβάς, για να περνάει ο καθένας και να απλώνει την μπογιά του πάνω σου. Τα χρώματα που σε ντύνουν σε κάνουν ξαφνικά ελκυστικό, μα σε μετατρέπουν και σε κλόουν: αποκτάς, δηλαδή, άθελα σου το ρόλο του διασκεδαστή, έναν ρόλο που απαιτεί –απ’ τη φύση του- τη δική σου γελοιοποίηση προς τέρψη των άλλων.
Οι κλόουν, όμως, κάνουν καριέρα. Η γελοιοποίηση τους είναι ο βιοπορισμός τους. Η δική μας προθυμία να μετατραπούμε σε κλόουν για τους γύρω από πού πηγάζει;; Ιδού η απορία….
Λείπω μήνες τώρα από αυτό το blog. Το παράτησα για να κάνω καριέρα ως κλόουν στη ζωή των γύρω, για να διασκεδάζω τυχάρπαστους και να τρέφω τις φανταστικές μου ανάγκες. Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι κερδίζω απ’ όλα αυτά. Σαν κάνω το λογαριασμό πάντα βλέπω ότι οι νόμοι της αγοράς, τελικά, έγιναν και νόμοι διαπροσωπικών σχέσεων. Ότι δίνεις, παίρνεις, εκτός και αν δεν είσαι ψυλλιασμένος καταναλωτής και απλά αρπάζεις ότι βρεις μπροστά σου, καταλήγοντας να πληρώνεις μια περιουσία για πράγματα που αξίζουν πενταροδεκάρες. Δεν είναι καινούργιο το συμπέρασμα, αλλά είναι μεγάλη μάστιγα η ελπίδα και η ξεροκεφαλιά, που μας ωθεί να μην μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας, να μην διαβάζουμε ποτέ λογικά τα σημάδια.
Κουράστηκα να κάνω τον κλόουν. Κουράστηκα, ίσως επειδή δεν ήμουν ποτέ λευκός καμβάς, απλά ντυνόμουν στα λευκά για να βρω ποια χρώματα ταιριάζουν στα δικά μου. Ίσως απλά να συνειδητοποιώ –όπως όλοι μας- πως ο καιρός της πλαστής ευδαιμονίας πέρασε ανεπίστρεπτη και πλέον ο «προσωπικός μου λογαριασμός» είναι συνεχώς μείον σε αγάπη, υπομονή, κατανόηση, ικανοποίηση, ποτέ πιστωτικός. Ίσως πάλι και οι κλόουν κάποτε να βγαίνουν στη σύνταξη, να κουράζονται απ’ την πολύ γελοιότητα που αναγκάζονται να πωλήσουν και να θέλουν απλά να ξαναβρούν λίγη από τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και ας ψωμολυσσάξουν. Ίσως απλά να θέλω να επιστρέψω. Νομίζω πως ναι, θέλω απλά να επιστρέψω σε εμένα…..


4 σχόλια:

Ωκεανός είπε...

Εχεις απόλυτο δίκιο.
"νόμοι της αγοράς, τελικά, έγιναν και νόμοι διαπροσωπικών σχέσεων."
Το καταλαβαίνεις καλύτερα αυτό αν μείνεις άνεργος.Αυτόματα χάνεις και "φίλους" με τους οποίους είχες επαφές όσο δούλευες.
Οπου νιώθεις πως κάνεις τον κλόουν για να γεμίζει η ζωη άλλων που είναι πραγματικοί κλοόυν να φεύγεις.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με οσοα μας είναια αναγκαία και οχι να γινόμαστε σκλάβοι και κλόουν για να αποκτήσουμε πράγματα που στην ουσία δεν έχουν καμμία αξία.
Πολυ καλη η ανάρτησή σου και ελπίζω να ξεφορτωθείς οτι σε έκανε να νιώσεις άσχημα.

anidifranco είπε...

@Ωκεανός. Πρέπει να βρούμε ξανά τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Και, ναι, θα είναι δύσκολος ο δρόμος, μοναχικός πιθανότατα, αλλά, προτιμώ να θυμάμαι το πόσο καλά ένιωσα, όταν επιτέλους διεκδίκησα ένα κομματάκι αξιοπρέπειας. Όπως λέει και η διαφήμιση Priceless!!!! Σ ευχαριστώ που είσαι (ακόμη) εδώ :-)

AnD είπε...

Οι κλόουν ντύνονται έτσι για να μας ξεμπροστιάζουν. Είναι τα πιο ανιδιοτελή πλάσματα, προσπαθούν να μας δείξουν αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε κι ας στοχοποιούνται.

Όλοι είμαστε κλόουν κατά τον τρόπο που περιγράφεις. Πόσοι όμως το καταλαβαίνουν τελικά και ξεβάφονται;
Δεν είναι κακό να περάσεις από αυτό το στάδιο, μόνο έτσι το απορρίπτεις και βρίσκεις τον εαυτό σου.
Δεν πήγε τίποτα χαμένο λοιπόν. Όλα είναι τώρα και μπροστά.

Σε φιλώ και χάρηκα που σε είδα.

anidifranco είπε...

@ AND Χαίρομαι που σε βλέπω εδώ. Αν και λείπω μήνες σε διαβάζω κάθε φορά:-) έχεις δίκιο. Οι άλλοι είναι ο καθρέπτης μας, μέσα τους βλέπουμε τα κενά μας. Για να το επιτύχουμε όμως, πρέπει να κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά και τον εγωισμό μας σε συνεχές τσέκ. Σε φιλώ.