22 Απριλίου 2013

Γιατί ο «Μύθος», της Βίβιαν Φόρτη, δεν είναι το νέο Twilight.


Πρόσφατα διάβασα το «Μύθο», μετά από προτροπή φίλης, της οποίας τη γνώμη εκτιμώ πολύ. Αφού το τελείωσα, για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη του έργου, έκανα αυτό που κάθε οπαδός του είδους θα πρέπει να κάνει: έψαξα συνεντεύξεις, κριτικές και το προσωπικό blog της συγγραφέως. Αυτό που με ξένισε αρχικά ήταν οι πυκνές αναφορές των λογοτεχνικών κριτικών πως το εν λόγω βιβλίο είναι μοναδικό, το πρώτο ή από τα λίγα του είδους στην εγχώρια λογοτεχνία του φανταστικού. Εξ’ αρχής, τέτοιες κριτικές πρέπει να προσπερνιόνται, δίχως καν να διαβαστούν, διότι, δηλώσεις σαν τις παραπάνω, καταμαρτυρούν την άγνοια των εν λόγω κριτικών σε ότι αφορά τον πλούτο μικρών και μεγάλων διηγημάτων, ιστοριών και μυθιστορημάτων που κυκλοφορούν από έλληνες συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού στη χώρα μας (επαγγελματιών και μη, δες www.sff.gr).  Στην Ελλάδα, όμως, είσαι ότι δηλώσεις και οι κριτικές βιβλίων –πλέον- είναι περισσότερο κομμάτι των δημοσίων σχέσεων ενός οίκου ή ενός συγγραφέα, παρά εμπεριστατωμένες απόψεις ανθρώπων που –τουλάχιστον- έχουν μια σφαιρική –έστω- γνώση του λογοτεχνικού χώρου τα έργα του οποίου αξιολογούν.
Δεν είναι, βέβαια, αυτός ο λόγος που αποφάσισα να ασχοληθώ με το εν λόγω βιβλίο. Ο λόγος είναι κάποια από τα σχόλια αναγνωστών που διάβασα αναρτημένα στο site του εκδοτικού οίκου -στο οποίο διαφημίζεται το παραπάνω βιβλίο- στα οποία τονίζονται οι ομοιότητες της ιστορίας του «Μύθου» με το Twilight, της Stephenie Meyer. Αν και η αίσθηση Déjà vu είναι απολύτως δικαιολογημένη από μερίδα αναγνωστών του «Μύθου», παρόλα αυτά, προσωπικά πιστεύω πως ο «Μύθος» δεν θα μπορούσε –σε καμιά περίπτωση- να θεωρηθεί το νέο Twilight για λόγους που θα αναλύσω παρακάτω.
Η Meyer, απόφοιτη Αγγλικής Φιλολογίας, εμπνεύστηκε την ιστορία της μέσα από ένα όνειρο. Σε καμία συνέντευξη της δεν παραδέχεται πως είναι οπαδός της γοτθικής λογοτεχνίας ή της λογοτεχνίας του φανταστικού, χώροι από τους οποίους θα μπορούσε να εμπνευστεί το θέμα του βιβλίου της, παρόλα αυτά, η γραφή της και η κατάργηση κάποιων ‘κανόνων’ σε ότι αφορά τα φανταστικά πλάσματα της γοτθικής λογοτεχνίας (π.χ. βρικόλακες που δεν καίγονται στον ήλιο)  δείχνουν πως γνωρίζει πολύ περισσότερα απ’ όσα παραδέχεται για το εν λόγω λογοτεχνικό είδος (βρικόλακες που περπατούν τη μέρα βλέπουμε και στις ιστορίες του κατά πολύ προγενέστερου της Christopher Pike).
Η Βίβιαν Φόρτη, απόφοιτή Γαλλικής Φιλολογίας, εμπνεύστηκε την ιστορία της σε μια εκδρομή-επίσκεψη σε ένα από τα πολλά σημεία –πλούσια σε αρχαιοελληνικούς μύθους- που υπάρχουν στη χώρα μας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η μυθολογία μας είναι η ‘μαμά’ όλων των μυθολογιών, πλούσια σε έρωτες και ενώσεις μεταξύ θεών/αθανάτων  και θνητών, από την οποία, όμως, δανείζονται και αναπαράγουν στοιχεία πολλές μυθολογίες ανά τον κόσμο, είτε αρχαίες είτε σύγχρονες. Κατά αυτή την άποψη, η επιλογή της Β. Φόρτη να χρησιμοποιήσει ως αφετηρία της ιστορίας της την αρχή όλων των μύθων και μάλιστα μύθων οικείων προς το ελληνικό κοινό, λειτουργεί σίγουρα υπέρ της. Η ιδέα είναι σαφώς πιο πρωτότυπη από αυτή της Meyer, η οποία κινείται στα ήδη καθορισμένα και με μακρά ιστορία όρια της γοτθικής λογοτεχνίας του φανταστικού.
Αν θέλουμε, όμως, να είμαστε ακριβοδίκαιοι, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στη Meyer μία –έστω- πρωτιά, η οποία λειτούργησε σαφώς υπέρ και της Φόρτη: την ανακάλυψη ενός μεγάλου αναγνωστικού κοινού, εφηβικής κυρίως ηλικίας, που διψά για ιστορίες έρωτα με υπερφυσικά στοιχεία. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το βιβλίο της Meyer ‘γέννησε’ μια στρατιά από αναγνώστες, είτε γιατί ήδη προϋπήρχε και δεν μπορούσε να εκφραστεί είτε γιατί ‘παρασύρθηκε’ από αυτό που διάβασε. Πλέον, το είδος της εφηβικής, αισθηματικής  λογοτεχνίας του φανταστικού σαρώνει σε όλο τον κόσμο εξαιτίας της, πράγμα που δεν είχαν καταφέρει να κάνουν συγγραφείς όπως η L.J. Smith πολύ νωρίτερα. Όπως είναι λογικό, για να επιχειρήσουμε να δικαιολογήσουμε την επιτυχία της Meyer έναντι προγενέστερων συγγραφέων, που ασχολήθηκαν με παρόμοια θέματα, θα πρέπει να εξετάσουμε δύο παραμέτρους: η πρώτη είναι η κουλτούρα και η χρονική στιγμή στην οποία εμφανίστηκε το βιβλίο της (από πολιτισμική-κοινωνιολογική σκοπιά) και η δεύτερη είναι η ίδια η ιστορία και οι χαρακτήρες του βιβλίου. Εδώ, θα επικεντρωθούμε –αναγκαστικά- στο δεύτερο, γιατί το πρώτο απαιτεί πολύ έρευνα και χώρο για ανάλυση.
Η ιστορία της Meyer επικεντρώνεται στη γνωριμία και τον έρωτα που αναπτύσσεται μεταξύ μίας θνητής, έφηβης κοπέλας, της Μπέλλα, και ενός αθανάτου βρικόλακα, του Έντουαρντ. Ομοίως, η ιστορία της Φόρτη αφορά μια θνητή, νέα κοπέλα, τη Δάφνη, και έναν αθάνατο θεό του Ολύμπου, τον Φοίβο ή Απόλλωνα. Στην περίπτωση της Μπέλλα, έχουμε να κάνουμε με μια μοναχική έφηβη, από διαλυμένη οικογένεια, με χαμηλή αυτοπεποίθηση, η οποία μετακομίζει σε μια άγνωστη για εκείνη πόλη, ώστε να ζήσει με τον πατέρα της, τον οποίον έβλεπε έως τότε σπανίως, λόγω του διαζυγίου των γονιών της. Αντιθέτως, η Δάφνη είναι μια θνητή νέα, με υπερβολικά μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητες της, πολύ περήφανη για τη μόρφωση της (όλα σχεδόν τα αποφθέγματα της είναι είτε στα αρχαία ελληνικά είτε στίχοι ποιημάτων του Καβάφη και του Ελύτη!), υπερβολικά οξυδερκής και δυναμική για την ηλικία της, με μια υγιής άποψη για την εξωτερική της εμφάνιση και απόλυτα προσκολλημένη στις απόψεις και ιδέες της οικογένεια της (η περίοδος της αμφισβήτησης που φέρνει η εφηβεία, προφανώς, έχει ξεχαστεί) που, όμως –παραδόξως- δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνική.
Κατά τα’ άλλα, και οι δύο ηρωίδες βρίσκονται σε ‘ξένους’ τόπους και πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα τους πραγματικότητα. Και οι δύο ηρωίδες είναι νέες και άπειρες.  Οι αποφάσεις της Μπελλα, όμως, οι αμφιβολίες και οι φόβοι της, η αμφιταλάντευση της μεταξύ της  ασφάλειας και της περιπέτειας αναλύεται και ξετυλίγεται λεπτομερώς μέσα σε 4 βιβλία. Αντιθέτως, η Δάφνη συμπεριφέρεται σαν ‘έτοιμη από καιρό’ για τη μεγάλη περιπέτεια, ενεργεί με απόλυτη σιγουριά και είναι επιθετική, απαιτητική και βάζει όρια στο φλερτ της με τον Φοίβο, μέχρι αυτός να της αποκαλύψει όλη την αλήθεια. Όπως και η Μπέλλα, δηλώνει αθεράπευτα ερωτευμένη με έναν αθάνατο άντρα, αλλά , σε αντίθεση με πολλές άλλες παρόμοιες λογοτεχνικές ηρωίδες (π.χ. Μπέλλα), αυτό που δείχνει να προέχει για εκείνη είναι κυρίως η αξιοπρέπεια της και λιγότερο ο έρωτας. Η Δάφνη δεν είναι παρορμητική, δεν εξωτερικεύει –ούτε καν στις κολλητές της- τα αισθήματα της, είναι απόλυτα εγκρατής μέχρι να σιγουρευτεί για το Φοίβο, δεν τον βλέπει στα όνειρα της και προτιμά να το ξεπεράσει, παρά να μπλέξει μαζί του, όταν αντιλαμβάνεται πως κάτι της κρύβει.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η Φόρτη προσπάθησε να φτιάξει μια πιο δυναμική, πιο ‘επιθετική’ ηρωίδα ρομαντικής ιστορίας -σαν αυτές στα μυθιστορήματα της Τζέιν Όστιν- πράγμα που ‘σπάει’ το λογοτεχνικό καλούπι που υπάρχει σήμερα, που θέλει τις ηρωίδες αυτών των ιστοριών πιο μπερδεμένες συναισθηματικά και ανυπεράσπιστές. Αυτή την εκδοχή  θα μπορούσα να την δεχτώ και να την επικροτήσω, αν η Δάφνη δεν ήταν μόλις 19 χρονών, υπερβολικά προσκολλημένη στο μπαμπά, τη μαμά και τα αδέρφια της και τόσο άπειρη συναισθηματικά και ερωτικά. Με άλλα λόγια, η Δάφνη είναι μια 19χρονή κοπέλα, που όμως, σκέφτεται, μιλά και ενεργεί σαν μια –τουλάχιστον- 30χρονη γυναίκα. Σίγουρα, τέτοιες γυναίκες υπάρχουν γύρω μας, όμως, στα πλαίσια της ιστορίας του «Μύθου», η μικρούλα, άπειρη, αντικοινωνική και ολίγον τι μαμμόθρεπτη, Δάφνη δεν θα μπορούσε να έχει τέτοια ωριμότητα εξαιτίας –και μόνον- της παιδείας της. Δυστυχώς, η προσωπικότητα της Μπέλλα, όσο εκνευριστική και επαναλαμβανόμενη και αν είναι σε πολλά σημεία και των 4 βιβλίων, είναι πολύ πιο ρεαλιστική και τυπική της εφηβικής ψυχολογίας, από αυτή της Δάφνης. Ακριβώς επειδή η αυτοπεποίθηση της Δάφνης και η πίστη στη δύναμη-εξυπνάδα του μυαλού της είναι τόσο προβεβλημένη μέσα στο βιβλίο, δυσκολεύτηκα αρκετά να την δω ως μια απλή, 19χρονη φοιτήτρια. Για μένα, η Δάφνη είναι μια ώριμη γυναίκα, φυλακισμένη ‘με το ζόρι’ στο κορμί και τις συνήθειες μιας 19χρονής φοιτήτριας, μια αντίθεση που περισσότερο με απωθεί, παρά με τραβά, ως αναγνώστρια, δεδομένου ότι προσδίδει μια αίσθηση διχασμένης προσωπικότητας στην ηρωίδα.
Παρόμοια είναι και τα θέματα που προκύπτουν ως προς την ανάπτυξη του υπερφυσικού χαρακτήρα του μυθιστορήματος, του Φοίβου. Όπως και ο Έντουαρντ στο βιβλίο της Meyer, ο Φοίβος είναι ευγενικός, ιππότης, προστατευτικός και τρυφερός, αλλά και πιο  μεγάλος ηλικιακά, πιο πεπειραμένος και πιο σοφός από τη Δάφνη. Είναι, επίσης, πιο δυνατός σωματικά και ικανός πολεμιστής, δεδομένης της θεϊκής, αθάνατης υπόστασης του. Οι ομοιότητες, όμως, σταματούν εκεί.
Ο Φοίβος αποκαλύπτει πολύ λίγα στοιχεία του παρελθόντος και του χαρακτήρα του στη Δάφνη, με το πρόσχημα ότι έτσι μόνο την προστατεύει. Οι υπερφυσικές του δυνάμεις, πέρα από το να μαντεύει τις σκέψεις των άλλων και το μέλλον, αποσιωπούνται συστηματικά εντός της αφήγησης, με εξαίρεση τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου. Όλη του η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από σύντομες σκηνές, που μοιάζουν με στιγμιότυπα, μεταξύ του εαυτού του και των λοιπών θεών του Ολύμπου, καθώς και τις ατελείωτες ερωτήσεις της Δάφνης, σε μια προσπάθεια, όχι τόσο να τον γνωρίσει καλύτερα, όσο να λύσει τους γρίφους όλων των μύθων της αρχαίας Ελλάδας και να βρει την απάντηση στο ερώτημα της αθανασίας. Αν και ως αφηγηματική τεχνική παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, με τις πληροφορίες που μας δίνει για τη γέννηση και ερμηνεία πολλών εκ των μύθων, παρόλα αυτά δεν προσθέτει υπόσταση και ουσία, σάρκα και οστά στο αντικείμενο του πόθου της Δάφνης, μια και μαθαίνουμε πολύ περισσότερα για την οικογένεια του και την ιστορία της, παρά για τον ίδιο.
Αντιθέτως, ο ήρωας της Meyer, από την πρώτη κιόλας στιγμή δεν κρύβει τη δυνατή, υπερφυσική και επικίνδυνη φύση του, σε κάποια σημεία μάλιστα υπερηφανεύεται για αυτή και ας είναι η αιτία του πόνου και της απέχθειας του προς τον ίδιο του τον εαυτό. Μέσα από την ιστορία του και τη σχέση του με τα μέλη της οικογένειας του αποκαλύπτει κυρίως το χαρακτήρα και τα συναισθήματα του, εξηγεί τις επιλογές και τη στάση ζωής που επέλεξε ο ίδιος και όχι τη γενικότερη ιστορία και συνήθειες των βρικολάκων από την αρχή του χρόνου. Με άλλα λόγια, η προσωπικότητα του Έντουαρντ είναι συγκεκριμένη, διαφορετική και μοναδική και ας ανήκει σε μια πολύ συγκεκριμένη  –λογοτεχνικά τουλάχιστον- ομάδα μυθικών όντων. Σε αντίθεση με το Φοίβο, η φύση του αθανάτου δεν τον καθορίζει απόλυτα, δεν του προσδίδει όλες του τις δυνάμεις  (μαντική, ευαισθησία, καλλιτεχνική φύση κτλ) αλλά αποτελεί, απλά ένα κομμάτι του χαρακτήρα του. Αυτή και μόνο η διαφορά στο τρόπο παρουσίασης του ήρωα, κάνει τον Έντουαρντ πολύ πιο ‘ζωντανό’ χαρακτήρα στο χαρτί, απ’ ότι το Φοίβο. Δυστυχώς, πέρα από την ομορφιά, την ευγένεια, την υπερ-προστατευτικότητα και το χρέος του προς την θεϊκή του ταυτότητα και οικογένεια, ο Φοίβος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο άντρας που αγαπά η Δάφνη, ένα άδειο κοινώς δοχείο για να συγκρατεί εντός του τα όνειρα, τα συναισθήματα και τη μελλοντική πορεία της ηρωίδας μας.
Κατά τ’ άλλα, η δομή των δύο βιβλίων φαίνεται να ακολουθεί την ίδια ακριβώς πορεία: η θνητή ζει μια πολύ ήσυχη και μοναχική ζωή μέχρι που μαγεύεται από τον αθάνατο, ο αθάνατος βλέπει κάτι το ξεχωριστό στη θνητή, που κανείς άλλος δεν εντοπίζει εύκολα, και οι δύο προσπαθούν να αποφύγουν την ερωτική έλξη, διάφορες  καταστάσεις, όμως, τους φέρνουν ξανά κοντά και αναγκάζονται να αποδεχτούν και να ομολογήσουν των έρωτα τους. Μεγάλο κομμάτι της αφήγησης επικεντρώνεται στη γνωριμία τους, καθώς ο ένας μαθαίνει τον άλλο (αν και στη περίπτωση του Μύθου, οι πληροφορίες για τον Φοίβο δίνονται με το σταγονόμετρο και αργούμε πολύ να τον καταλάβουμε ως χαρακτήρα). Η ειδυλλιακή ηρεμία του νέου ζευγαριού αναστατώνεται πότε από πρακτικά θέματα (π.χ. τι θα πούμε στους γύρω και στους γονείς μας) και πότε από υπερφυσικά εμπόδια (βρικόλακες, λυκάνθρωπούς και Τιτάνες). Γάμοι, παιδιά και τα σχετικά –ότι, δηλαδή, ολοκληρώνει έναν έρωτα- φέρνουν μαζί τους εμπόδια, δυσκολίες και κινδύνους που οι δύο εραστές πρέπει να υπερνικήσουν. Στο τέλος, η αγάπη τους θριαμβεύει και βρίσκουν και συμμάχους (κυρίως τις οικογένειες τους και τους φίλους που αποκτούν). Υπό αυτή την έννοια, αν αφήσουμε εσκεμμένα στην άκρη τις μικροδιαφορές σε επίπεδο μυθολογίας, διαλόγων και μεμονωμένων περιστατικών, όντως, ο «Μύθος» θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιους το νέο, ελληνικό Twilight (τριλογία το ένα, τετραλογία το άλλο, τα sequels είναι της μόδας). Δυστυχώς, όμως, λόγω της μικρής του έκτασης και του τρόπου με τον οποίον ξετυλίγονται οι χαρακτήρες και οι μεταξύ τους σχέσεις, ο «Μύθος» υστερεί σημαντικά σε βάθος και ουσία απ’ το Twilight της Meyer.
Η Φόρτη αδυνατεί να δώσει μέσα από το πρώτο της βιβλίο το χώρο και το χρόνο που χρειάζονται δύο τόσο διαφορετικά πλάσματα για να ερωτευτούν τόσο βαθιά και αφήνει υπερβολικά πολλά κενά, για μεγάλο χρονικό διάστημα, σε ότι αφορά την αφήγηση της γύρω από τα υπερφυσικά στοιχεία της ιστορίας της. Δεν είναι μόνον η Δάφνη που ψάχνει για την αλήθεια πίσω από τους θεούς και τους μύθους, είμαστε και εμείς οι ίδιοι, οι αναγνώστες της, που πρέπει να μαντεύουμε τι, ποιος, που και γιατί μέσα από τα σύντομα και αόριστα στιγμιότυπα που μας προσφέρει εκτός της αφήγησης Δάφνης-Φοίβου. Μια τεχνική που θα μπορούσε να δημιουργήσει σασπένς, αν η συγγραφέας είχε κάνει τον κόπο, έστω εισαγωγικά, να μας πει λίγα πράγματα για τα πρόσωπα, την παρούσα κατάσταση και τα προβλήματα των θεών που μας παρουσιάζει, έστω και μέσα από τα μάτια του Φοίβου.


32 σχόλια:

Harry είπε...

Θα αρχίσω λέγοντας ότι δεν είμαι κριτικός, ούτε συγγραφέας, ούτε καθηγητής. Πάντα ήμουν της άποψης ότι οι κριτικοί ειναι άχρηστο επάγγελμα, γιατί; Γιατι τα γούστα του καθενός διαφέρουν, πως μπορεί λοιπόν ένας μόνο άνθρωπος να μιλήσει εκ μέρους όλων; Εμένα ο Μύθος μου άρεσε, έτσι όπως ακριβώς ειναι, δεν μπορω να καταλάβω που ειναι το περίεργο σε μια 19 χρονη που σκέφτεται και ειναι δυναμική, έχω δει 17χρονες να σκέφτονται αναλόγως, όσον αφορά την σύνδεση με τους γονείς και τα αδέρφια, φυσικά και θα υπάρχει. Στην Ελλάδα ζούμε, όπου ο γιος ή η κόρη ακόμα και 35 ετών να ειναι πάντα έχουν μια σύνδεση/εξάρτηση με τους γονείς...Προσωπικά λοιπόν ο Μύθος δεν μπορει να συγκριθεί με το παγκόσμιο best seller Twilight γιατι ποιοτικά ειναι πολυ ανώτερο βιβλίο απο την σχεδόν εφηβική φαντασίωση που έκανε βιβλίο η Μεγιερ...Αυτά...

Ανώνυμος είπε...

Ειμαι απλα ενας 14χρονος φανατικος βιβλιοφαγος. Στην αρχη οταν πηρα τον Μυθο στα χερια μου ειπα: "Μα καλα, τι ειναι αυτη η βλακεια; Πως θα διαβασω αυτη την γλυκαναλατη ιστορια;" Παρ' ολ' αυτα αρχισα να διαβαζω το βιβλιο. Σε δυο απογευματα το ειχα τελειωσει. Αυτο το βιβλιο μιλησε στην ψυχη μου. Ειμαι μικρος αλλα εχω διαβασει φιλοσοφια, επιστημονικες μελετες, λογοτεχνια, ποιηση και πολλα αλλα πραγματα. Στο συγκεκριμενο βιβλιο ειδα κατι ξεχωριστο. Οταν το τελειωσα εκανα λιγη ερευνα για το Twilight. Εχετε ακουστα το Vampire Diaries; Λοιπον το Twilight ειναι μια εκδοχη του Vampire Diaries αλλα μαλλον η Meyers ψιλοβαρεθηκε να γραψει οσα αναφερονται στη γοτθικη μυθολογια και γεμισε τα βιβλια της με ερωτικες βλακειες. Εχω διαβασει και τα 4 βιβλια της σειρας και πραγματικα με ξενισαν. Πως τολμα, με ολο τον σεβασμο, ενας ανθρωπος της συνομοταξιας σας να συγκρινει τους θεους του Ολυμπου με αιμοσταγεις βρυκολακες!!!! Γενικα διαβασα ολη την κριτικη η οποια εσταζε φαρμακι και να σας πω την αληθεια..... ΣΚΥΛΟΒΑΡΕΘΗΚΑ. Θα σας παρακαλουσα λοιπον να παρατησετε το επαγγελμα που ασκειτε, να αφησετε τον Μυθο και την συγγραφεα του στην ησυχια του και να παρετε τον Μαικ τον Φασολακη (ο οποιος μαλλον ειναι του γουστου σας) στο τρελοκομειο απ' οπου δραπετευσατε και να κλειστειτε εκει μεσα για να γλιτωσουμε και εμεις οι καημενοι απο τις μπαρουφες σας.

Ειλικρινα δικος σας,
Thor

Angeliki Bouliari είπε...

Συμφωνώ με τον άγνωστο φίλο Harry.
Το βιβλίο είναι ποιοτικά ανώτερο του Twilight,είναι ενδιαφέρον, καλογραμμένο, και προσωπικά δεν είδα καμία αδυναμία στις περιγραφές των κεντρικών χαρακτήρων, όσο γι' αυτό που εσείς θεωρείτε αδυναμία σχετικά με την ηλικία και την ωριμότητα της Δάφνης, εγώ το θεωρώ προτέρημα. Γιατί όχι μια διαφορετική, δυναμική, ώριμη δεκαενιάχρονη; Είναι ένα θετικό πρότυπο. Και στο τέλος, ποιος νοιάζεται αν μοιάζει ή δεν μοιάζει ένα έργο με ένα άλλο, τη στιγμή που στον κινηματογράφο για παράδειγμα έχουμε ριμέικ, ή στο θέατρο διασκευές κλπ. Σημασία έχει ότι ο Μύθος είναι συναρπαστικός,όμορφα και σωστά γραμμένος, στηρίζεται στη δική μας ελληνική μυθολογία και προβάλλει την Ελλάδα.
Αντίθετα, θεωρώ 'αδύναμη' τη δική σας αρνητική κριτική, η οποία τελικά εκφράζεται μόλις στην τελευταία παράγραφο του άρθρου σας με ένα άνευ ουσίας,'ανύπαρκτο' επιχείρημα.
Ο καθένας με τη γνώμη του...

Ανώνυμος είπε...

Με μεγάλη δυσκολία αν και γνωρίζω ελληνικά,κατάφερα να διαβάσω την κριτική.Ισως να εφταιγε πολύ ο τρόπος της γραφής που δεν είχε τίποτα που να την τοποθετεί ...στην κριτική βιβλίου.Το λεξιλόγιο,οι απόψεις και οι τοποθετήσεις δεν σου έδιναν επ ουδενί το δικαωμα να σκεφτείς πως ο'η κριτικός έχει καταρχήν διαβάσει το βιβλίο.Υπολογίζω απλώς πως είναι εντελώς ορμόμενος'η από εμπάθεια ..ίσως επειδή καθοδηγεί η προμοτάρει με η χωρίς χρήμα άλλα βιβλία που έχουν γραφτεί γεμάτα γελοιότητες ,ανακατεμενες κουλτουρες κλπ.Ειλικρινά καμμιά φορά ντρέπομαι ως αναγνώστης να διαβάζω είτε βιβλία που οι συγγραφείς τους νομίζουν πως ...είναι συγγραφείς και μποορδολογούν με την φανταστική λογοτεχνία, είτε κριτικές που γράφοντες'ουσες νομίζουν πως είναι κριτικοί βιβλίων και μπουρδολογόντας καταστρέφουν και ποδοπαστούν τον τίτλο του κριτικού.!!!Κύριε,η κυρία παρακαλώ σας μη γράφετε κριτικές βιβλίων διότι δεν έχετε ουτε την παιδεία ούτε και την αναγνωστική ικανότητα για να έχετε τον τίτλο του αναγνώστ ... στρια!!!Και αφήστε μια συγγραφέα καταπληκτική να συνεχίσει ..μην μας αφήνετε στα χέρια ανίδεων ...τάχα συγγραφέων....!Παρακαλώ σας !!!ΜΗ!!
Γιώργης

Ανώνυμος είπε...

μαζεύτηκε όλο το σόι (Harry δεν είναι o "συγγραφικός" σύζυγος;) και το φαν κλαμπ της και απαιτεί να σταματήσουν να γράφονται αρνητικές κριτικές! Δεν συμφωνώ σε αρκετά σημεία με τη δημοσιευμένη κριτική, αλλά μεταξύ άλλων σωστών λέει βέβαια το προφανές, πως η πλοκή, το στήσιμο της ιστορίας είναι καρμπόν ίδιο με το Λυκόφως. Και παιδί Δημοτικού θα το έβλεπε. Ας μη θίγεται η συγγραφέας, ας σκεφτόταν κάτι πιο πρωτότυπο. Από κει και πέρα μπράβο της που το έφερε στα ελληνικά μυθολογικά δεδομένα.
Ο Γιώργης που δυσκολεύτηκε να διαβάσει την κριτική της μπλόγκερ, ας προσπαθήσει να διαβάσει τη δική του κριτική. Πολύ δυσανάγνωστη. Πιθανόν από τη σύγχυση και το πάθος....
Stella

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητά μου κορίτσια,
Είναι ασυνήθιστο να παρεμβαίνει ο πεθερός για να υπερασπιστεί την νύφη του και μάλιστα μέσω του facebook της κουμπάρας της.
Η Δάφνη κορίτσια μου είναι το ιδανικό θηλυκό. Δεν αναφέρομαι μόνον στο αθλητικό σώμα και το υπέροχο ελληνικό πρόσωπο. Είναι γεμάτη καλοσύνη, ζωντάνια, ευγένεια. Και περηφάνια για την οικογένεια της που της έμαθαν όσα ξέρει … και τα μεγαλύτερα αδέλφια της, που πάντοτε προσπαθούσε να τους φτάσει, της έμαθαν να φέρεται με αξιοπρέπεια και ωριμότητα…
Έτσι είναι η ιδανική γυναίκα . H γυναίκα που ο άνδρας δεν βαριέται ποτέ.
Και σας το λέω εγώ που έχω γνωρίσει 45.654.343 γυναίκες…
Μόνον έτσι θα έχετε ελπίδα να κατακτήσετε έναν θεό και να μπορέσω και εγώ να παντρέψω τον Άρη μου που δεν μιλιέται από τα νεύρα του και τον Ερμή μου που μαραζώνει….
Αυτές τις τελειωμένες Κατίνες που κατηγορούν την νυφούλα μου, στα blogs και στο facebook, να μην τις ακούτε. Θέλουν να σας στερήσουν την ελπίδα … από ζήλεια !
Αυτές οι Κατίνες κριτικάρουν ακόμη και τον ΜΎΘΟ που εγώ έστειλα σαν ιδέα στην κουμπάρα και νομίζω ότι είναι προφανής ο θεϊκός τρόπος γραφής!!!
Άντε, και όταν παντρέψω τους γιούς μου τους μαμούχαλους , θα ασχοληθώ και με την αποκατάσταση των κοριτσιών μου. Τι τραβάω ο ταλαίπωρος πατέρας…
Ο ίσκιος μου να σας προστατεύει
ΔΙΑΣ

Harry είπε...

Παρεμπιπτόντως είμαι ο Χάρης, ένας θαυμαστής βάζω και το FB σύνδεσμο για να το δείτε...δεν είμαι ο σύζυγος της κας Στεφάνου, έλεος...μην απαιτείτε να έχουν ΌΛΟΙ την ίδια γνώμη με εσάς, οκ δεν σου άρεσε το βιβλίο...γούστο σου και καπέλο σου!

Harry είπε...

Αυτό που με τρελένει όμως είναι ότι αν κάποιος διαφωνεί με την κριτική σου αμέσως ψάχνεις να βρεις την παγαποντιά...αν δεν θες σχολία απενεργοποίησε τα...και κρίνε το βιβλίο του Πάγκαλου...;)

anidifranco είπε...

Σας χαιρετώ όλους σας και αν δεν σας αναγνωρίζω ως αναγνώστες μου (κάποιος πόσταρε κάπου την κριτική μου;;;) σας ευχαριστώ θερμά για τα σχόλια σας.Σε αυτό το μπλόγκ όλες οι γνώμες είναι καλοδεχούμενες και αγαπώ τρελά τον διάλογο. Η κριτική δεν είναι ενός επαγγελματία, είναι ενός φαν της λογοτεχνίας του φανταστικού, οπότε επιστρέφω κάποια σχόλια, τα οποία είχαν σκοπό να προσβάλουν άτομα και όχι να αντικρούσουν απόψεις (ξέρετε ποιοι είστε). Εγώ έγραψα την προσωπική μου γνώμη για ένα από τα πολλά βιβλία φαντασίας που έχω διαβάσει. Υπάρχουν και αρνητικές απόψεις, δεν είναι τόσο πρωτότυπο, εξωφρενικό ή τρομερό, μην ταράζεστε τόσο.

anidifranco είπε...

Σας παρακαλώ, μάλλον γνωρίζεστε μεταξύ σας κάποιοι, αλλά μην μαλώνετε στο 'χώρο' μου, δεν θέλω να συμμετάσχω. Για την ώρα κρατάω την άποψη που σχημάτισα για το βιβλίο και δυστυχώς το διάβασα ΟΛΌΚΛΗΡΟ...Ω ναι!

anidifranco είπε...

Χαχαχαχ! Κάποιοι εδώ μέσα, με τα σχόλια σας, με ωθείτε να απαντήσω όπως απαντά η κ. Φόρτη στις αρνητικές κριτικές. Με απλά λόγια, κάποιοι με αποκαλέσατε αμόρφωτη και Κατίνα...και κάπως έτσι δείξατε -φαντάζομαι- την παιδεία και τη δική σας ανατροφή και αξιοπρέπεια. Σας ευχαριστώ θερμά για τα καλά σας λόγια και για τον κόπο σας να αφήσετε τόσο μακροσκελή σχόλια. Θα ήθελα -τώρα- να ακούσω και την γνώμη των απλών αναγνωστών, των φαν του είδους, των ανθρώπων που ξέρουν να κάνουν διάλογο και να εκφέρουν απόψεις. Τα σχόλια είναι ανοιχτά σε όλους σε αυτό το μπλογκ, όπως θα παρατηρήσατε και όχι, δεν χρηματίζομαι από κάπου, καλά θα ήταν, αλλά δεν συμβαίνει. Αντιθέτως, οι πραγματικοί κριτικοί είναι αυτοί που χρηματίζονται από εκδοτικούς οίκους και συγγραφείς. Οι υπόλοιποι είμαστε ερασιτέχνες και αγαπάμε τη λογοτεχνία (για την ιστορία, αναφέρω στη κριτική μου την συγγραφέα των Vampire Dairies,μήπως να προσέχουμε λίγο παραπάνω;;).

anidifranco είπε...

Αν και κάπως αργά, τώρα καταλαβαίνω από που ορμώμενοι κάποιοι άφησαν τα σχόλια που άφησαν σε αυτή την ανάρτηση. Απαντώ, λοιπόν:1)Οι συγκρίσεις μεταξύ λογοτεχνικών έργων δεν απογορεύονται ούτε υπαγορεύονται, το έργο είναι δημόσιο (πλέον) και δημόσια κρίνεται, πρωτίστως από αναγνώστες και μετά από τους 'κριτικούς' 2)Αν γίνονται συγκρίσεις με συγκεκριμένα έργα, ένας λόγος είναι ότι ΟΝΤΩΣ μοιάζουν μεταξύ τους (στη δομή, όχι στην επιτυχία που σημειώνουν),ας εξεταστεί αυτό το σενάριο πρώτα, πριν το γυρίσουμε σε 'θεωρίες συνωμοσίας' 3)οι ακαδημαϊκοί τίτλοι ενός συγγραφέα αναφέρονται όταν γράφει κάτι σχετικό με την επιστήμη του (κατά κανόνα τουλάχιστον) 4)τα χτυπήματα κάτω από τη μέση ως απάντηση δείχνουν έλλειψη επιχειρημάτων, σύγχυση και κυρίως έπαρση και τέλος, το ότι μάντεψα τη συνέχεια της ιστορίας, ε, δεν το λες και καλό...Όταν είναι να γεννηθεί ένα παιδί, φυσικό είναι να ακολουθήσει ή να προηγηθεί γάμος (ειδικά στην Ελλάδα), ας μην τρελαινόμαστε και βλέπουμε 'φαντάσματα'. Δεν ανήκω σε καμιά 'αυλή' και -με αυτά που διάβασα τελευταία- πολύ χαίρομαι που δεν ανήκω σε κάποιους κύκλους..

Bizoux είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Bizoux είπε...





Μάλιστα…. Χαίρομαι που βλέπω πως οι Έλληνες εξακολουθούν να διαβάζουν ΚΑΙ ελληνικά βιβλία είτε αυτά είναι της λογοτεχνίας του φανταστικού είτε Άρλεκιν είτε τον Μάικ τον Φασολάκη…
Από την άλλη, βλέπω που το κατιναριό εξακολουθεί, αφού ουδένας δέχεται μία αρνητική κριτική. Καλώς ή κακώς (κάλλιστα κατ’ εμέ) όσοι παίρνουμε το θάρρος να δημοσιεύουμε τις απόψεις μας, υφιστάμεθα κριτική. Άλλες φορές καλή, άλλες όχι και τόσο του γούστου μας. Το αυτό συνέβη και σε αυτή την περίπτωση, μάλλον η παραπάνω κριτική δεν άρεσε στην κ. Φόρτη, γι αυτό κι έβαλε τους «κολλητούς» να αντιτάξουν κάποια παιδικά επιχειρήματα και να προσβάλλουν με χυδαιότητες την ασκούσα την κριτική. Κατινίστικη συμπεριφορά (μια που «φοριέται» πολύ η λέξη αυτή στην παρούσα ανάρτηση) κατά τη γνώμη μου και οπωσδήποτε δεν ταιριάζει σε μία wannabe ακαδημαϊκό.
Στα καθ’ ημάς… διάβασα το βιβλίο «Μύθος» για την ακρίβεια το «ρούφηξα» μέσα σε λίγες ώρες. Δεν μου συμβαίνει σπάνια αυτό, το ίδιο παθαίνω με πολλά βιβλία, μου έκανε εντύπωση, όμως, το συναίσθημα του απόλυτου έρωτα που μου έβγαλε. Και χαίρομαι που μία ελληνίδα συγγραφέας το κατάφερε αυτό (βαρέθηκα να μαθαίνω για βιβλία που απευθύνονται σε ώριμες 40+ γυναίκες, οι οποίες λόγω της παρατεταμένης χμμμμμ... χμμμμ….αποχής από το σεξ, επιδίδονται σε ονειρώξεις με διάφορους δήθεν απελπισμένους έρωτες – μπλιαχ).
Επειδή, όμως, έχω διαβάσει φανατικά και το Twilight, είμαι σε θέση να συγκρίνω τα δύο βιβλία: είναι όμοια. Παραδεχτείτε το, ακόμη και πολλές φράσεις του Απόλλωνα/Φοίβου είναι copy/paste φράσεων που έχει χρησιμοποιήσει ο Edward. Ακόμη και το πώς τυραννιέται ο έρμος μέχρι να της πει την αλήθεια, ακόμη και η συμπεριφορά του – απαθής ως επί το πλείστον – ώσπου να ξεκαθαρίσει η αγαπημένη του τι θα κάνει είναι παρόμοια.
Δεν ξέρω τι θα γίνει παρακάτω, ίσως αν πέσει στα χέρια μου η συνέχεια να την διαβάσω, ελπίζω, όμως, η φαντασία της συγγραφέως (αλήθεια κ. Φόρτη, ξέρω να κλίνω τα δευτερόκλιτα ουσιαστικά; ) να πάει παρακάτω και να μην μας σερβίρει τη νέα ιστορία της ως wow ιδέα της που της ήρθε μετά από πολύ διάβασμα, εμπεριστατωμένη μελέτη κλπ κλπ. Και ναι, ούτε μισός νορμάλ άνθρωπος δεν αναφωνεί τις ώρες του πανικού του ή του μεγάλου του έρωτα φράσεις από τα Ελευσίνια Μυστήρια ή τον Καβάφη – ήμαρτον!
Εν κατακλείδι… μία ωραία ερωτική ιστορία, αρκετά κοντά σε Άρλεκιν, που κεντρίζει το ενδιαφέρον μεν, αλλά απογοητεύει όλους εμάς που αγαπούμε την ανάγνωση και θέλουμε νέους συγγραφείς, με όρεξη για δουλειά, με γόνιμη κι ενδιαφέρουσα φαντασία κι όχι απλούς συγγράφοντες που νομίζουν ότι απευθύνονται σε χάπατα (όχι τόσο comme il faux, το ξέρω… συγχωρέστε με) και με αντιγραφή – επικόλληση και καλό μάρκετινγκ νομίζουν ότι έπιασαν τον τράγο απ’ τα αρχ… και τον πάπα απ’ τα κέρατα… ή κάπως έτσι τέλος πάντων.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο για το νηφάλιο σχολιασμό του/της bizoux. Τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρα ή μόνο μαύρα, οπότε καλό θα ήταν η κα Φόρτη να χαίρεται με τα καλά που της επισημαίνονται και να φροντίζει να διορθώσει τα κακά = να αυτονομηθεί από τη γραμμή δράσης του Twilight.
Πάντως είναι αναμενόμενο ως ένα βαθμό να τη στενοχωρούν τα αρνητικά που της επισημαίνονται και ο.κ. είναι κατανοητό αυτό, αλλά λίγος αυτοέλεγχος δεν βλάπτει πριν αρχίσει να ωρύεται περί συγγραφέων, κριτικών κλπ. κλπ. Αν αναρωτιέται αυτή για το πώς έγιναν όλοι συγγραφείς και κριτικοί, το ίδιο αναρωτιόμαστε και μεις για τους "κριτικούς" που έχουν γράψει διθυράμβους για το έργο της, σε προβληματικά ή απλοϊκά ελληνικά, και που φυσικά τους αναπαράγει στο μπλογκ της.
Και μιας και μας σηκώνει το δάχτυλο ως καθηγήτρια για τα δευτερόκλιτα, ας την ενημερώσουμε εμπεριστατωμένα πως το υγιής δεν είναι δευτερόκλιτο.
πέραν της πλάκας, θα έπρεπε να χαρεί και λίγο με την κριτική του μπλογκ αυτού γιατί είναι σοβαρή και αναλυτική, έστω κι αν κάποιος δεν συμφωνεί σε όλα τα σημεία. Αλλά προφανώς μερικοί συγγραφείς μπερδεύουν την κριτική με την ασύστολη κολακεία.
ΝΙΚ

anidifranco είπε...

@ Bizoudaki & @ NIK Σας ευχαριστώ θερμά! Έκανα καλά που ξανάνοιξα τα σχόλια εδώ τελικά. Φοβήθηκα λίγο από την 'τρομοκρατία΄της κ. Φόρτη και ήθελα να απέχω, αλλά τελικά, υπάρχουν και άνθρωποι που ξέρουν να μιλούν ψύχραιμα και με επιχειρήματα. Και εγώ ανέφερα θετικά στην κριτική μου, αλλά οι 'φίλοι' του βιβλίου την διάβασαν στο πόδι και προτίμησαν απλά να υπερασπιστούν όχι το έργο, αλλά τη συγγραφέα.Ελπίζω και οι υπόλοιποι να κατάλαβαν τι σημαίνει 'μιλώ με επιχειρήματα' τώρα πια. Σας ευχαριστώ!

Πυραμίδα είπε...

Ξεκινώ αυτό το σχόλιο και υποθέτω ότι μάλλον αρχικά θα πρέπει να αναφέρω αναλυτικά όλους τους τίτλους σπουδών μου γιατί η Κυρία Φόρτη δεν είναι η μόνη που έχει κοπιάσει πολύ γι' αυτούς αλλά και τόσοι άλλοι Έλληνες επίσης! Επί της ουσίας όμως. Πήρα αυτό το βιβλίο με καλές συστάσεις και ξεκίνησα να το διαβάζω με τις καλύτερες προθέσεις. Λυπάμαι αλλά προσωπικά το θεωρώ κανονική αντιγραφή του Twilight. Δεν έχει να κάνει μόνο με την εξέλιξη της πλοκής αλλά ακόμα και με σκηνές. Θα διαλέξω μία στην τύχη (από τις πολλές που υπάρχουν) και θα αναφέρω εκείνη που ο Απόλλωνας παίζει ένα νανούρισμα στο πιάνο και η Δάφνη κάθεται δίπλα του... Και αν ήταν μόνο αυτό είμαι σίγουρη ότι κανείς δεν θα το πρόσεχε αλλά όπως είπα και πριν διάλεξα μία στην τύχη! Αφού τελείωσα το βιβλίο με βαριά καρδιά και μεγάλη απογοήτευση, είδα πολλές φορές να γίνεται λόγος περί ομοιότητας σε site - blogs κτλ. Οι απαντήσεις της συγγραφέως ήταν πάντα οι ίδιες. Ότι έχει κάνει μία πολύ βαθιά έρευνα (πράγμα που ο κάθε συγγραφέας κάνει όταν θέλει να γράψει ένα βιβλίο φαντάζομαι), πως έγραψε για αρχαίους Έλληνες Θεούς και όχι για σκοτεινά πλάσματα (λες και αυτό είναι λόγος για να επιλέγουμε βιβλία, στη συνέχεια της ζωής μου δεν ξαναδιαβάζω για σκοτεινά κακά πλάσματα ή δολοφόνους πχ, δεν έχουν τίποτα να μου πουν!), και άλλα παρόμοια. Δεν πείθομαι, διάβασα το βιβλίο όπως είχα διαβάσει και την τετραλογία του Twilight στο παρελθόν, μυαλό έχω και μπορώ να κρίνω. Καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους δεν θα δεχθεί ποτέ ότι αντέγραψε.

anidifranco είπε...

@Πυραμίδα. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Εγώ, βασικά, στην ανάρτηση μου δεν λέω καν ότι αντέγραψε, αντιθέτως, λέω ότι υπάρχει αρκετά όμοια δομή στα δύο έργα, που όμως, δεν τα κάνει και τα δύο εξίσου καλά. Δυστυχώς, ο "Μύθος", με τη μοναδική μεν, τελείως μη-ρεαλιστική δε, Δάφνη και τον κενό και άκαμπτο, σχεδόν 'χάρτινο' Φοίβο, δεν καταφέρνουν να συναρπάσουν και να αγαπηθούν όσο οι ήρωες της Μάγιερς. Αντίθετα με εσένα, εγώ θα ήμουν ΠΟΛΥ υπέρ μιας αντιγραφής, αν αυτή κατάφερνε να ξεπεράσει το πρωτότυπο. Άλλωστε, κανένα έργο δεν βγήκε από παρθενογένεση, μην γελιόμαστε, όλα λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους, ειδικά στη κατηγορία ρομάντζο φαντασίας

Πυραμίδα είπε...

Θα συμφωνήσω μαζί σου, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη αλλά στην προκειμένη περίπτωση κατά την άποψη μου το κακό παραγίνεται... Δεν μπορώ να πω ότι απλά επηρεάστηκε ή πως έστω εμπνεύστηκε την δική της κεντρική ιδέα. Όπως ανέφερα και στο πιο πάνω σχόλιο, υπάρχουν ολόκληρες παραπλήσιες σκηνές. Το ίδιο ισχύει για την γενικότερη πλοκή και δομή του βιβλίου. Όσο για τους χαρακτήρες εκεί είναι που δεν έχω λόγια! Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα και για τον "ώριμο" χαρακτήρα της 19χρονης Δάφνης αλλά και για τον ανύπαρκτο Φοίβο. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί θίγεται η δημιουργός; Πιστεύει πραγματικά πως έχουν τόση εμπάθεια μαζί της ένα σωρό αναγνώστες; Ή μήπως δεν είναι δικαίωμα τους να τους αρέσει το Twilight επειδή σύμφωνα με τα δικά της δεδομένα δεν είναι ποιοτικό και μιλάει για σκοτεινά πλάσματα; Μάλλον απέτυχε λοιπόν το εγχείρημα της να το ξεπεράσει πασπαλίζοντας το με αρχαιοελληνική μυθολογία. Και δεν φτάνουν μόνο η μελέτη και οι σπουδές για να γράψεις ένα καλό βιβλίο.

Ανώνυμος είπε...

Ας επανέλθω κι εγώ, γιατί με έχει εκνευρίσει το ύφος της συγγραφέως του Μύθου, κι όχι ο Μύθος, που εντάξει είπαμε τις αρετές και τις αδυναμίες του. Το ότι στερείται έμπνευσης και δουλειάς το βιβλίο φαίνεται και από τη σκηνή που είναι αντιμέτωποι οι θεοί με τους Γίγαντες, Τιτάνες, δε θυμάμαι τι λέει. Η μάχη γίνεται με φλογοβόλα και κάτι περίεργα κινητά, ένα σκάφος, κάτι τέτοια.... ό,τι δηλαδή έχουν ΟΛΑ τα βιβλία φαντασίας είτε αναφέρονται σε εξωγήινους είτε σε βαμπίρια είτε σε οτιδήποτε. Πρωτοτυπία και προσαρμογή καμία! Ε αυτό είναι η βαθιά δουλειά της συγγραφέως; Και φυσικά, όπως είπε κι ο άλλος φίλος και φίλη, ο Απόλλωνας είναι χάρτινος, δεν έχει βάθος κι ας λέει η κυρία Φόρτη στο μπλογκ της ότι ο Απόλλωνας είναι ο ένας και μοναδικός κλπ κλπ. Στο βιβλίο πώς το δείχνει αυτό; Απλούστατα, δεν το δείχνει. Μας τον δείχνει βασανισμένο για τα ερωτικά του. Μάλλον με καλομαθημένο γιάπη που είχε προβλήματα ερωτικά και πληγώθηκε μοιάζει. Και αυτό μια χαρά ταιριάζει σε ένα ανάλαφρο ευπώλητο βιβλίο. Αλλά όχι να πέσουμε και ξεροί για τη λογοτεχνικότητά του. Είναι ευχάριστο να το διαβάζεις και μάλιστα κυλάει γρήγορα, όλοι θέλουμε λίγο άρλεκιν, συναίσθημα, έρωτες με Απόλλωνες, ιδεώδεις οικογένειες κλπ κλπ και είναι ευπρόσδεκτο που συνδυάζει και την ελληνική μυθολογία, αλλά το πράγμα δεν πάει παρακάτω, τις υπαρξιακές ανησυχίες θα τις αναζητήσουμε, αν τις αναζητήσουμε αλλού. Και την πρωτότυπη λογοτεχνική συγγραφή επίσης θα την αναζητήσουμε αλλού.
ΝΙΚ

anidifranco είπε...

@Πυραμίδα. Εγώ προσωπικά δεν παρατήρησα με τόση προσοχή αυτό που λες για το "Μύθο", ότι δηλαδή υπάρχουν σκηνές που είναι απόλυτα όμοιες. Ίσως επειδή βρήκα πολλούς από τους διαλόγους αδιάφορους ή και εκνευριστικούς. Ειδικά οι διάλογοι μεταξύ της Δάφνης και της φίλης της μου θύμισαν κυρίες των Βορείων Προαστίων και όχι νέα, φρέσκα κορίτσια στην Αμερική. Από την άλλη, η άποψη που έχω περί ποιότητας στη λογοτεχνία διαφέρει από αυτή που εκφράζει δημόσια η κ. Φόρτη. Το ότι κάποιος έγραψε ένα ρομάντζο φαντασίας για Ολύμπιους Θεούς αντί για βαμπίρ -ας πούμε- δεν του προσδίδει αυτόματα και αίγλη. Με την ίδια λογική, αξιοσέβαστοι είναι και ο Βελόπουλος με τον Καρατζαφέρη, που μιλάνε συνεχώς για την αρχαία Ελλάδα και γράφουν δεκάδες βιβλία με θέμα την Αρχαία Ελλάδα. Το ίδιο και ο Γεωργιάδης. Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως πολλοί ακαδημαϊκοί με ειδίκευση στις κλασικές σπουδές πιθανώς να θεωρήσουν το βιβλίο της σκουπίδι. όσο για την ποιότητα του Twilight, νομίζω ότι αν καταφέρει να μεταφραστεί και το δικό της βιβλίο σε τόσες γλώσσες και κάνει τις ίδιες πωλήσεις, τότε θα αλλάξει γνώμη για το τι είναι ποιοτικό και τι όχι.

anidifranco είπε...

@ ΝΙΚ Μην σου κάνει εντύπωση το ύφος. Αν μπεις στα φόρουμ λογοτεχνίας θα δεις ότι όλοι οι νέοι και ερασιτέχνες συγγραφείς έχουν αυτό ακριβώς το ύφος για τη δουλειά τους. Στο μπλόγκ αυτό θα βρεις και σχετικές δικές μου αναρτήσεις για το θέμα αυτό. Τώρα, σε ότι αφορά τη μάχη, το ότι οι Θεοί κατείχαν μεγάλες γνώσεις τεχνολογίας αποτελεί σχολή σκέψης πολλών ερευνητών-ακαδημαϊκών. Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι ήταν εξωγήινα όντα. Βασικά, για τους λάτρεις του φανταστικού, που από απλή εσωτερική ανάγκη και μόνο αυτά τα έχουν ψάξει πολύ, η κ. Φόρτη δεν μας λέει κάτι καινούργιο. Για το μέσο αναγνώστη ίσως φαντάζει φαντασμαγορικό, όμως, για εμένα, το λάθος της είναι ότι δεν έκανε μια έρευνα στο χώρο του φανταστικού για να συνειδητοποιήσει σε τι κοινό απευθύνεται και τι γνώσεις έχουν.Αν το κοινό που θέλει να προσεγγίσει είναι 40+ αναγνώστριες ρομάντζων, τότε η έρευνα της και οι ιδέες της είναι υπερ-αρκετές. Αν όμως θέλει πραγματικά να κερδίσει τους φαν του φανταστικού, οι απαιτήσεις τους και οι γνώσεις τους είναι υπερβολικά πολλές για να τους εντυπωσιάσει τόσο εύκολα. Οι φαν του φανταστικού είναι όλοι μορφωμένοι, γνωρίζουν καλά ιστορία και μυθολογία απ' όλο τον κόσμο και έχουν διαβάσει πολλά, μα πάρα πολλά βιβλία. Στο λέω εγώ αυτό που ανήκω σε μια κοινότητα που απαριθμεί πάνω από 3000 μέλη και έχω συμμετάσχει στις συζητήσεις τους. Οι γνώσεις τους είναι απεριόριστες, σε όλους τους τομείς. Όταν ένας συγγραφέας, λοιπόν, θέλει να μπει σε αυτό το χώρο και θέλει να γίνει σεβαστός δεν φτάνουν μόνον τα πτυχία του και οι 'μεγάλες' δηλώσεις, ούτε η στήριξη του Λογοτεχνικού Κλαμπ των κυριών με τις οποίες συναναστρέφεται.

Ανώνυμος είπε...

Anidifranco, έχεις δίκιο που θέτεις το θέμα των φαν φανταστικής λογοτεχνίας που δεν είναι έφηβοι ή 20κάτι. Σίγουρα ο Μύθος δεν μπορεί να συναρπάσει αυτό το ψαγμένο κοινό που λες. Εξ όσων (λίγων) γνωρίζω κι εγώ πρόκειται για άτομα όντως πολύ καλλιεργημένα και πολυδιαβασμένα, οπότε σίγουρα δεν θα εντυπωσιαστούν από τον Μύθο, που δεν προσφέρει κάτι το τόσο ψαγμένο. Η μάχη που έλεγα παραπάνω μένει στην ξερή αναφορά των φλογοβόλων και του κινητου, άντε κι ένα σκάφος που το βλέπουμε σε όλα τα παρόμοια βιβλία, κι όσο για τη μυθολογία καλή είναι, αλλά λίγη ή μάλλον αναμενόμενη. Προφανώς η συγγραφέας δεν ήξερε και πολλά από ελληνική μυθολογία, οπότε αυτά που βρήκε της φαίνεται ότι δεν τα ξέρει και δεν μπορεί να τα βρει ουδείς άλλος. Στο κάτω-κάτω μυθιστόρημα που αναφέρεται στη μυθολογία έγραψε, τι κομπάζει ότι έκανε έρευνα; Έτσι όφειλε!
Αλλά όπως είπες, αυτό το ύφος είναι χαρακτηριστικό των τωρινών επίδοξων συγγραφέων. Να κραυγάζουν οι ίδιοι, αντί να περιμένουν να ακούσουν επαίνους από άλλους.
Εγώ πάντως νομίζω ότι ο Μύθος θα ενθουσιάσει νεαρά παιδιά και γυναικόκοσμο που θέλει ρομαντισμό, άρλεκιν και καλό θα του κάνει που θα διαβάσει και λίγη μυθολογία. Οπότε σε αυτό έχει να προσφέρει κάτι η κυρία Φόρτη, πλησιάζει ολίγη μυθολογία με γλυκό, ανάλαφρο τρόπο σε ομάδες που δεν τη γνωρίζουν, οι υπόλοιποι θα διαβάσουν απλώς ένα άρλεκιν χωρίς να πέσουν ξεροί από την έρευνά της! Όσο για το ύφος της σε αυτά που δηλώνει, ΟΚ εδώ έχουμε άρλεκιν σκέτο ή μάλλον Δυναστεία! Παραλήρημα μεγαλείου!

Ανώνυμος είπε...

Καλά ούτε κι εγώ τρελάθηκα με τα Twilight αλλά δεν είμαι και κορίτσι που κρίνω από το εξώφυλλο…
Γενικώς όμως πριν κάνουμε συγκρίσεις, καλό θα ήταν να κάνουμε σωστή έρευνα.
Μία νοικοκυρά με σύζυγο μορμόνο (που αν δεν γνωρίζεται τι συνεπάγεται να το κοιτάξετε) τον οποίο και γνώρισε στο λύκειο και όλα αυτά στην Αμερικανική επαρχεία, προφανώς θα γράψει το Twilight όπως το έγραψε και σίγουρα δεν είναι κατανοητό (και πόσο μάλλον αρεστό) αν δεν έχεις τις ίδιες εμπειρίες-γνώσεις και ας αφήσουμε τις, με τα συγχωρήσεως, επικοινωνιακές μπούρδες για "όνειρα" στην άκρη. Είναι γεγονός ότι σε όλα τα βιβλία μπορείς να διαβάσεις κάτι για τη ζωή του συγγραφέα. Που είναι και απόλυτα λογικό γιατί ο καθένας γράφει γι’ αυτά που ξέρει και τον/την εμπνέουν (αλλιώς να μην γραφεί καθόλου κατά τη ταπεινή μου άποψη…) Όσο για τα Vampire Diaries ας μην ξεχνάμε ότι είναι ένα βιβλίο του ’80. Και απ’ ότι έχω διαβάσει γράφτηκε από την L.J.Smith «κατά παραγγελία». Δεν της ανήκουν ούτε οι χαρακτήρες, ούτε η ιστορία και για αυτό το λόγο όταν ο εκδοτικός οίκος είχε άλλη άποψη για την εξέλιξη, ανάθεσε την συγγραφή των υπόλοιπων βιβλίων της σειράς, σε ένα συγγραφέα-φάντασμα (ghost-writer).
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι μιλάμε για ξενόγλωσσα βιβλία που η απόδοση τους στα ελληνικά σίγουρα αλλοιώνει τη μορφή και ίσως και το νόημα. Πάντα μου άρεσε να διαβάζω ξενόγλωσσα και στην αρχική γλώσσα και στην απόδοση για να δω διαφορές. Συχνά μπορώ να πω, ήταν σαν να διάβαζα άλλο βιβλίο. Ίσως έχει να κάνει και με την κατανόηση. Άλλη επαφή έχω με την ελληνική και άλλη με τα γαλλικά, ισπανικά και τα αγγλικά. Το Twilight κατά τη γνώμη μου ήταν κακό και στις δυο.
Αντίστροφα σκεφτείτε στην περίπτωση του «Μύθου» πως θα μπορούσε να μεταφραστεί η στιχομυθία του Απόλλωνα και της Δάφνης που αποκαλεί ο ένας τον άλλο Βελλεροφόντη και Ιππολύτη αντίστοιχα, και να είναι εξίσου πνευματώδες χωρίς να χρειαστεί να παραθέσεις σε παράρτημα όλη την ιστορία των πολέμων των Αμαζόνων. Όπως επίσης σε εμάς φαίνεται αστείο που όταν η ξένη συμφοιτήτρια της Δάφνης της λέει: “It’s all Greek to me…” όταν την ακούει να συνομιλεί με τον καθηγητή στα ελληνικά.
Εν κατακλείδι προτιμώ τον «Μύθο» από οποιοδήποτε Twilight για χίλιους-δυο λόγους τους οποίους δεν μπορώ να παραθέσω εδώ και είναι σίγουρα υποκειμενικοί. Όπως επίσης γνώμη μου είναι ότι τα βιβλία αυτά απλά είναι αδύνατο να συγκριθούν μεταξύ τους.
Αλλά εμένα η γνώμη μου δεν μετράει γιατί είμαι 'fan'... Η δική σας ενδύεται την εγκυρότητα της 'κριτικού'. Συμφωνώ ως προς κάποια σχόλιά σας πάνω στη δομή του βιβλίου της κυρίας Φόρτη αλλά δεν συμφωνώ καθόλου με τη γλώσσα γραφής σας. Θα έπρεπε να είναι "απαθής" (από το α- στερητικό και το 'πάθος') για να μην χάνει από την "εγκυρότητα" που προσδίδει η θέση σας. Όχι τίποτα άλλο μπορεί και να αποτρέψετε κόσμο από ένα πραγματικά ευχάριστο ανάγνωσμα...

anidifranco είπε...

@Anonymous Δεν ξέρω πως να σας προσφωνήσω, διότι το σχόλιο είναι ανυπόγραφο. Ευχαριστώ πάντως που αποφασίσατε να συμμετάσχετε. Αν διαβάζατε τα σχόλια μου, θα βλέπατε ότι έχω γράψει πολλές φορές ότι ΔΕΝ είμαι κριτικός. Δεν είναι αυτό το επάγγελμά μου και δεν βρίσκεστε σε μπλογκ λογοτεχνικής κριτικής. Καλά θα ήταν αν διαβάζατε (όχι μόνον εσείς, αλλά και όσοι πέρασαν από εδώ) και κάποια άλλη ανάρτηση για να καταλάβετε τι μπλογκ είναι αυτό...Μάλλον ούτε και εσείς κάνατε έρευνα πριν με αποκαλέσετε 'κριτικό΄. Ευχαριστώ, πάντως, θα το δω ως φιλοφρόνηση :-) Δεν μπορώ να πω με σιγουριά κατά πόσο η προσωπική ζωή της συγγραφέως του Twilight επηρέασε τη γραφή της. Αν αυτό ισχύει, τότε η άποψη μου ότι η Δάφνη είναι μια γυναίκα 30+ σε κορμί 19χρονής μάλλον έχει βάση, διότι η προσωπική ζωή της κ. Φόρτη επηρέασε την ηρωίδα της (βάσει του επιχειρήματος σας, πάντα). Έχετε κάθε δικαίωμα να προτιμάτε το Μύθο και να απεχθάνεστε το Twilight, όπως και εγώ έχω κάθε δικαίωμα να κριτικάρω ή και να συγκρίνω τα δύο. Για την ώρα δεν είναι αξιόποινο, οπότε λέω να συνεχίσω -όσο μου επιτρέπεται- να έχω το θάρρος της γνώμης μου. Στην κριτική μου δεν εξέτασα ποιός και πότε ακριβώς έγραψε τα Vampire Diaries, αυτό δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αυτό που λέω είναι ότι το τελικό προϊόν μοιάζει αρκετά ως ιδέα με το μεταγενέστερο Twilight. Αυτό κρίνω και όχι τη συγγραφέα - όποια και να ήταν αυτή. Αναρωτιέμαι γιατί τέτοιες ιδέες δεν είχαν ανάλογη επιτυχία στο παρελθόν -αν διαβάζατε προσεκτικά το κείμενο θα το εντοπίζατε και εσείς. Τα σχόλια σας περί μετάφρασης βιβλίων θα με βρουν απόλυτα σύμφωνη, μόνο που εγώ το Twilight και τα λοιπά βιβλία που αναφέρω τα έχω διαβάσει στη γλώσσα που γραφτήκανε, σε εκείνη τα κρίνω, μια και την κατέχω πολύ καλά. Και το βιβλίο της κ. Φόρτη το κρίνω στη γλώσσα την οποία γράφτηκε. Οπότε, το επιχείρημα σας δεν αφορά εμένα προσωπικά. Τέλος, χαίρομαι ιδιαίτερα που ακούω γνώμες των 'fan', τις προτιμώ από των 'κριτικών', οι οποίοι -συχνά-πυκνά- αναπαράγουν τα δελτία τύπου των εκδοτικών οίκων και ξεπληρώνουν χάρες και γνωριμίες με συγγραφείς. Να ξαναπώ ότι δεν είμαι κριτικός;;Να το ξαναπώ, μήπως και γίνει επιτέλους κατανοητό. Συνεπώς, δεν με απασχολεί η απάθεια ή η 'εγκυρότητα', δεδομένου ότι δεν απασχολεί ΚΑΝ τους επαγγελματίες του χώρου (αν κρίνω από τις κριτικές-'γλειψίματα'-στο πόδι που διαβάζω σε έγκυρα sites' κατά καιρούς. Ελπίζω να σας κάλυψα :-) Ευχαριστώ θερμά!

Νόρα είπε...

Οι κριτικές συνήθως χωρίζονται σε θετικές ή αρνητικές και νομίζω ότι ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να κρίνει αν του αρέσει κάτι ή δεν του αρέσει και φυσικά αυτό είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό. Για το θέμα της μετάφρασης απλά θα πω ότι έχω διαβάσει το Twilight και στις δύο γλώσσες, Ελληνικά και αγγλικά. Είναι συνηθισμένο πάντα το πρωτότυπο να είναι καλύτερο και δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να το αναλύσω αυτό περισσότερο, όλοι καταλαβαίνουμε το γιατί. Εγώ διαβάζοντας ένα βιβλίο καταλήγω να πω - να ξέρω - αν μου άρεσε ή όχι από τα συναισθήματα που μου δημιούργησε και μόνο. Έτσι λοιπόν οφείλω να πω ότι το Twilight μου δημιούργησε πολλά συναισθήματα και ναι, με έκανε να ταυτιστώ με την ηρωίδα όσο προβληματική - σπαστική και αν έχει πολλές φορές χαρακτηριστεί. Τουλάχιστον είναι αληθινή. Η Δάφνη είναι πολύ ιδανική και ψεύτικη, λυπάμαι αλλά δεν μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί της. Το ίδιο περίπου συνέβη και με τον Έντουαρντ. Μέσα από τις περιγραφές της η δημιουργός κατάφερε να με κάνει να τον ερωτευτώ. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τον Φοίβο ο οποίος είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Αυτή φυσικά είναι η δική μου προσωπική γνώμη η οποία είναι αποτέλεσμα των εμπειριών μου, της παιδείας μου, του οικογενειακού μου περιβάλλοντος και της ανατροφής μου. Αλίμονο αν όλοι ήμασταν ίδιοι μεταξύ μας άλλωστε! Και όπως αυτή εδώ η κριτική μπορεί να "αποτρέπει" τον κόσμο να αγοράσει το συγκεκριμένο βιβλίο υπάρχουν πολλές άλλες που κάνουν το αντίθετο κι εγώ εμπιστεύτηκα μία από αυτές καταλήγοντας να στεναχωριέμαι για τα χρήματα που έδωσα.

anidifranco είπε...

@Νόρα Αρχικά καλώς όρισες και σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Θα συμφωνήσω απόλυτα με όλα όσα γράφεις, αλλά θα σταθώ λίγο σε αυτό που αναφέρεις περί κριτικής. Όπως θα καταλάβεις, αν διαβάσεις όλα τα σχόλια και εντοπίσεις γιατί η εν λόγω κριτική έχει γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος (μια επίσκεψη στο site της συγγραφέως θα σε βοηθήσει)οι κριτικές -ουσιαστικά για κάθε βιβλίο- χωρίζονται σε θετικές έως απίστευτα θετικές από 'επαγγελματίες' και μόνο. Οι εκδοτικοί οίκοι είναι αδερφάκια και ξαδερφάκια πολλών άλλων εντύπων. Ομοίως, οι δημοσιογράφοι-κριτικοί, για να έχουν υλικό, πρέπει να διατηρούν καλές σχέσεις με τους εκδοτικούς οίκους. Συνεπώς, σπανίως θα διαβάσεις εμπεριστατωμένες, τεκμηριωμένες και πραγματικά δίκαιες κριτικές βιβλίων εκεί έξω. Αυτή εδώ, όπως σωστά κατάλαβες, είναι μια μη-επαγγελματική κριτική ενός έργου, η οποία δεν βάλετε για το περιεχόμενο της τόσο, όσο για το γεγονός ότι γράφτηκε από 'μη-επαγγελματία' και συνεπώς δεν 'χρωστά' χάρες σε κανέναν. Τώρα, περί υποκειμενικότητας, θα συμφωνήσω, υπάρχει αρκετή και σε αυτή την κριτική εδώ, μια και κρίνουμε χαρακτήρες και συμπεριφορές ηρώων. Αντικειμενικά, όμως, το κάθε βιβλίο, ανάλογα με το θέμα που πραγματεύεται, εισέρχεται άθελα του ή μη σε ένα λογοτεχνικό χώρο, στον οποίο προϋπάρχουν κανόνες αφήγησης, δομής, τεχνικής, μυθοπλασίας και ανάπτυξης χαρακτήρων. Αυτοί οι κανόνες δεν είναι υποκειμενικοί, είναι απλά δεδομένοι. Εγώ, βάσει αυτών των κανόνων προσπάθησα να κάνω την κριτική που έκανα, χωρίς, βέβαια, να φοβηθώ να εκφράσω παράλληλα και την υποκειμενική μου άποψη για το έργο :-)

Unknown είπε...

Είμαι απλά μια 14χρονη βιβλιοφάγος. Δεν έχω διαβάσει ακόμα το "Μύθο" αλλά από τα αποσπάσματα που διαθέτει ο εκδοτικός του οίκος μου φαίνεται πολύ καλό. Δε βρίσκω το λόγο της σύγκρισης του εν λόγω βιβλίου με το Twilight -αν και είμαι φανατική θαυμάστριά του-. Εσείς σαν κριτικός δεν θα έπρεπε να πιαστείτε από σχόλια αναγνωστών του. Αντιθέτως θα μπορούσατε απλά να παραθέσετε μια κριτική για το "Μύθο". Βρίσκω τη σύγκριση μεταξύ των δύο βιβλίων εντελώς άτοπη και άχρηστη.

anidifranco είπε...

@Esme Αγαπητή Esme δεν είμαι κριτικός. Ας το πω ακόμη μία φορά, τι πειράζει; Και εγώ αναγνώστρια είμαι, σαν και εσένα, μόνο κομματάκι πιο μεγάλη :-) Σε παραπέμπω στα παραπάνω σχόλια, ώστε να καταλάβεις γιατί έγινε η σύγκριση. Στα 27 σχόλια που προηγούνται το δικό σου υπάρχει πολύ καλή εξήγηση. Όταν με το καλό διαβάσεις το 'Μύθο΄, αν θέλεις, έλα ξανά εδώ και άφησε το σχόλιο σου, ΟΚ; Φιλιά και ευχαριστώ που πέρασες.

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει, δε θα πω ψέμματα. Με αφετηρία το goodreads έφτασα στη συγκεκριμένη ανάρτηση μέσω του blog της κ. Φόρτη. Να ξεκαθαρίσω οτι δεν έχω διαβάσει το Μύθο και οτι έχω διαβάσει το Έπος του Λυκόφωτος, το οποίο δε βρηκα και πολύ επικό ή καλό. Ωστόσο, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την ανάρτησή σου και με την όλη μάχη που γίνεται στα σχόλια.

Τον Μύθο ήθελα να τον διαβάσω απο πέρυσι, επηρεασμένη απο διθυραμβικές κριτικές και τις διαβεβαιώσεις της συγγραφέως οτι έκανε πολλή έρευνα, θεωρώντας οτι θα αποκτήσω περισσότερες γνώσεις γύρω από την ελληνική μυθολογία αν και αρχικά με ξένισε η ιδέα "φοιτητριούλα ερωτεύεται καθηγητή-υπεράνθρωπο". Ένα χρόνο μετά, χαίρομαι που τελικά δεν το έκανα, γιατί απ'ό,τι είδα στο ποστ σου και σε κάποια σχόλια μοιάζει αρκετά στο Τουάιλαιτ, οπότε και ευχαριστώ δε θα πάρω (σοβαρά τώρα, έβαλε σκηνή με πιάνο;)

Μπορεί σε αρκετά σημεία να διαφωνώ με όσα γράφεις, εκτιμώ ωστόσο οτι εκθέτεις ειλικρινά τις σκέψεις και τις απόψεις σου και οτι δεν απαντάς με αγένεια σε σχόλια που σε προτρέπουν να διαβάσεις το Μάικ το Φασολάκη και σε συναφείς υστερίες. ακόμη, θέλω να πω σε σχέση με αυτό που ακούστηκε παραπάνω και ισχυρίστηκε και η κ. Φόρτη οτι δε γινεται/χρειάζεται να συγκρίνεις παγκόσμια μπεστ σελλερ και ελληνικά βιβλία, ε, ναι λοιπόν, μπορείς! Μπορείς να συγκρίνεις το Λυκόφως με το Μύθο, τον Πέρσι Τζάκσον με τους Άθλιους, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι με τις 50 Αποχρώσεις του Γκρι (ίσως όχι τόσο τραβηγμένα, αλλά καταλαβαίνεις τί θέλω να πω). Έχεις το δικαίωμα, ακαδημαικός ή μη, κριτικός ή μη, μπορείς να το κάνεις εξετάζοντάς τα κάτω από ένα κοινό πρισμα. Ίσως το αποτέλεσμα να μην είναι καλό αλλά θεωρητικά πάντα μπορείς. (πως γεννήθηκε άλλωστε πχ. το gender studies; από την ανάγκη να εξεταστούν λογοτεχνικά έργα κάτω απο το πρισμα του φεμινισμού. Εντάξει μπορεί η συγκεκριμένη κριτική να μην είναι πανεπιστημιακού επιπέδου, αλλά νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ το δικαίωμα του "απλού αναγνώστη" να κριτικάρει αυτό που διαβάζει όπως του αρέσει)

Αυτό που δεν καταλαβαίνω, όμως είναι πώς μια υποψήφια διδάκτωρ του Καποδιστριακού που περηφανεύεται για τη μόρφωσή της (και ως ένα βαθμό, καλά κάνει) καταδέχεται να πέσει τόσο χαμηλά ωστε να πετάξει μπηχτές έναντι μιας κοπέλας που δε διαφήμησε τα πτυχία της στο μπλογκ της και έγραψε απλά την άποψή της. Μου κακοφάνηκε πάρα πολύ αυτή η βολή της κ.Φόρτη. Να μειώσει έναν άνθρωπο επειδή έκανε ορθογραφικά; Να "πετάξει" την κριτική του επειδή δεν της αρέσει; Λοιπόν, αυτό που έχω να πώ σε όποιον διαβάσει το σχόλιό μου είναι οτι πολλοί κοπιάζουν για τη μόρφωσή τους και μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια και δεν έχουν την αξίωση να τους το αναγνωρίζουν οι άλλοι γιατί δεν το κάνουν για το θεαθήναι αλλά για τον εαυτό τους. Και η όποια παιδεία τους, πιστεύω, φαίνεται από τη συμπεριφορά τους και τα λεγόμενά τους και προς τους "φίλους" τους και προς τους "εχθρούς" τους. Στην περίπτωση της κ. Φόρτη απογοητεύτηκα και θεωρώ οτι όσα πτυχία και να έχει, όση μελέτη και να κάνει δε σημαίνει απαραίτητα οτι θα γράψει και ένα καλό βιβλίο. Με την ίδια λογική του "θεε μου όλοι βιβλιοκριτικοί έγιναν" μπορεί κάποιος να αντιλέξει "θεέ μου, όλοι συγγραφείς έγιναν".

Ελπίζω να μην πρόσβαλα θανάσιμα κανέναν και η γραμματική μου να είναι άξια αποφοίτου λυκείου. Ευχαριστώ.
Μαίρη

anidifranco είπε...

@Μαίρη Καλημέρα και σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου! Χαίρομαι για πολλά απ' όσα γράφεις, αν και θα ήθελα να αναφερθείς και στα σημεία της κριτικής με τα οποία διαφωνείς, διότι αυτό είναι και το ζητούμενο της ανάρτησης, ως αναγνώστες να το σχολιάσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις :-) Δεν θέλω να αναφερθώ στην ανάρτηση της κ. Φόρτη για εμένα προσωπικά. Αρκεί να σου πω ότι σοκαρίστηκα όσο και εσύ όταν την είδα και μου έκανε την ίδια κακή εντύπωση, όσο και σε εσένα. Καλό είναι πάντως -εμείς οι αναγνώστες- να ψι λιαζόμαστε από κάτι τέτοια ποια είναι πραγματικά τα είδωλα που στήνουμε στο κεφάλι μας για τους δημιουργούς...

Ανώνυμος είπε...

Με 2+ χρόνια καθυστέρηση έπεσα ("σερφάροντας" στο διαδίκτυο) στην "ιστορία" που προέκυψε με το συγκεκριμένο βιβλίο. Δεν το διάβασα κι ούτε πρόκειται να το διαβάσω. Η συγγραφέας έπεσε να φάει έναν/μία blogger γιατί ΤΟΛΜΗΣΕ να γράψει τη γνώμη του για ένα βιβλίο που διάβασε. Και γενικότερα εκφράσεις του τύπου "Ευτυχώς, δε που η «κριτικός» - ω Θεέ μου όλοι βιβλιοκριτικοί έγιναν και συγγραφείς θα τρελαθώ πια!!!" δε μου αρέσουν. Φυσικά έχει όλο το δικαίωμα να λεεί και η συγγραφέας την αποψή της. Απλά δε μου άρεσε ο τρόπος. Και για να μη παρεξηγούμαστε δε γνωρίζω καμιά απο τις δύο. Ούτε τη blogger ούτε τη συγγραφέα κι ούτε έχω διαβάσει το βιβλίο. Η όλη "ιστορία" όμως που προέκυψε μου έκανε εντύπωση και μου προκάλεσε θλίψη. Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου...ή κάπως έτσι. Θέλουμε και καλά την ελέυθερη διακίνηση ιδεών (αλλά μόνο όταν μας αρέσουν οι ιδέες) και δυστυχώς είσαι ότι δηλώσεις.
Μπήκα στον κόπο να γράψω αυτά το ολίγα δίνοντας τροφή για σκέψη κι όχι κακοπροαίρετα.
Με εκτίμηση