18 Απριλίου 2010

Το πάθος του ανήκειν δεν το έζησα ποτέ


‘Everyday is like Sunday, everyday is silent and grey’. Θυμάμαι ακόμη την κοπέλα στη τάξη μου που είχε την παραπάνω φράση χαραγμένη στο θρανίο της. Ήταν ένα ξανθό, μικροκαμωμένο πλάσμα, όμορφο σαν αγγελούδι και όπως όλα τα αγγελούδια, ήταν πάντα το «μήλο της Έριδος» για κάθε μορφής δαίμονα. Θυμάμαι πως, καθώς άγγιζα με το δάκτυλο μου τα χαραγμένα γράμματα στο θρανίο της, αναρωτιόμουν πως είναι δυνατό ένα τέτοιο πλάσμα, τόσο περιζήτητο, να αισθάνεται τόσο θλιμμένο. Δεν την κατάλαβα πότε, η ομορφιά της με τρόμαζε και πάντα την απέφευγα. Οι μέρες της ήταν γεμάτες φιλοφρονήσεις και προσκλήσεις, τα βράδια της γεμάτα ποτά και ξέφρενους χορούς κι’ όμως, κάτι την έκανε να θλίβεται. Κανείς δεν περίμενε να την δει να συνεχίζει παραπέρα, όλοι περίμεναν πως θα βρει κάποιον να παντρευτεί μόλις τελειώσει το σχολείο. Όταν πέρασε -με την πρώτη- τρίτη σε σειρά κατάταξης στη σχολή παιδαγωγικών στη Θεσσαλονίκη, όλοι έμειναν άφωνοι. Εγώ απλά χαμογέλασα. Επιτέλους κατάλαβα το λόγο της θλίψης της.
Είμαστε όλοι ηθοποιοί στο σανίδι του μικρόκοσμου μας. Η συμμαθήτρια μου έπαιζε ένα ρόλο που δεν διάλεξε, της δόθηκε απλά επειδή ο σκηνοθέτης την έπλασε όπως την ονειρεύονταν. Κανένας μας δεν μπόρεσε να δει πέρα από την όμορφη μάσκα του προσώπου της, κανείς δεν μπόρεσε να την σπάσει. Όταν την ξαναείδα, μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις, της χαμογέλασα πονηρά και της ψιθύρισα «Συγχαρητήρια». Με κοίταξε λίγο ανήσυχη, μα χαρούμενη. «Ναι, άντε να δούμε πως θα πάει», μου είπε χαμηλόφωνα. Δεν κατάλαβα τότε τι μπορεί να ήταν αυτό που την φόβιζε, μα σύντομα έμαθα. Κάποια χρόνια μετά την συνάντησα στη Θεσσαλονίκη. Έδειχνε κουρασμένη και μπουχτισμένη. «Είναι από τα ξενύχτια», μου είπε σχεδόν συνωμοτικά η κοινή μας φίλη, «χρωστάει ένα κάρο μαθήματα στη σχολή», συμπλήρωσε και το ύφος της γέμισε με μια κρυφή ικανοποίηση που με τρόμαξε. Λυπήθηκα διπλά. Λυπήθηκα για την παλιά μου συμμαθήτρια, που δεν κατάφερε να ξεφύγει από το ρόλο που της έδωσαν κάποιοι με το στανιό, όταν ήταν ακόμη στην πρώτη της εφηβεία. Λυπήθηκα όμως και με τη φίλη μου, καθώς το κρυφό χαμόγελο ικανοποίησης για την αποτυχία των γύρω που είδα εκείνη τη μέρα στο πρόσωπο της, ήταν η αρχή του τέλους της πολυετούς φιλίας μας.
Αυτό ήταν και το πρώτο καλό μάθημα που έλαβα για τους ανθρώπους που είχα επιλέξει να έχω γύρω μου. Θα μπορούσα να πω κι’ αλλά, αλλά μισώ τα ημερολόγια. Μισώ το ξεγύμνωμα της ψυχής δημοσίως. Προτιμώ την ανασκαφή, το παιχνίδι του κρυφτού, και ας είμαι εγώ πάντα το άτομο με την πιο άθλια κρυψώνα, αυτή που πάντα βγαίνει πρώτη απ’ το παιχνίδι.
Έπαψα όμως να κρύβομαι και πολύ, γιατί με τα χρόνια ανακάλυψα ότι τελικά δεν έχει καμία σημασία ποια μάσκα διαλέγεις να φορέσεις σε αυτή την παράσταση, ο κόσμος πάντα θα προσκολλά διάφορα νοήματα στην ερμηνεία σου, ανάλογα με τα δικά του «θέλω» ή «πιστεύω».
«Είσαι απόμακρη και κοιτάς τους πάντες αφ’ υψηλού», μου είπε κάποτε ένας συνάδελφος, μόνο και μόνο επειδή δεν ήμουν ποτέ το πρότυπο της γυναίκας-γατούλας που χαριεντίζεται ασκόπως που θα επιθυμούσε να δει.
«Είσαι τόσο συμπαθητικό κορίτσι, θα πρέπει κάτι να κάνεις σύντομα για να διαιωνιστεί το είδος», μου είπε γελώντας μια φίλη, που είναι ήδη έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Αν την έχω ακούσει αυτή την ατάκα, και όμως, κάθε φορά με αφήνει άφωνη. Τρέχω σε αρραβώνες, γάμους και βαφτίσια φίλων εδώ και χρόνια. Εγώ τους βλέπω ως ολοκληρωμένες και ξεχωριστές οντότητες, αλλά αυτοί επιμένουν να βλέπουν τον εαυτό τους ως το «άλλο μισό» κάποιου ή «το όλο» του παιδιού τους. Υποθέτουν πως λαχταράω να νιώσω το ίδιο. Εγώ λέω απλά: assumption is the mother of all fuck-ups.
Χθες δέχτηκα το απρόσμενο τηλεφώνημα μιας φίλης που είχα –εσκεμμένα- να της μιλήσω πάνω από ένα χρόνο. Ζει με το σύζυγο της και τα δυο παιδιά της στο πιο απομακρυσμένο σημείο της χώρας. Πάντα την θεωρούσα λαμπρό μυαλό, μα διάλεξε την μητρότητα, αντί του ταλέντου της. Λυπήθηκα τότε πολύ, αλλά δεν της το έδειξα ποτέ. Είχα πει θα σεβαστώ την επιλογή της και το έκανα, μέχρι τη στιγμή που οι δικές μου επιλογές άρχισαν να την ενοχλούν, ακριβώς επειδή πήγαιναν κόντρα στις δικές της. Δεν αναγνώρισα αρχικά τη φωνή της. Τα πρώτα λόγια που άκουσα ήταν ειρωνικά και χλευαστικά, καλυμμένα όμως πίσω από τον απενοχοποιητικό μανδύα της «πλάκας». Το τηλεφώνημα κράτησε 40 λεπτά. Δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει, λες και ήταν για μήνες υποχρεωμένη να σιωπά και τα λόγια είχαν σωρευτεί στο λαιμό της και την έκαιγαν. Παράτησα ότι έκανα και προσπαθούσα –σαν ηλίθια- να την κάνω να γελάσει. Έκλεισα το τηλέφωνο και έμεινα να κοιτάω το κενό.
Τελικά, δεν κρύβομαι καθόλου καλά. Τελικά υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω –άνθρωποι που έχω ξεγράψει από τη μνήμη μου- που ξέρουν πως ότι και να γίνει, ότι και να πω, όσο και να χαθώ, είμαι το πρώτο άτομο που θα τους ακούσει υπομονετικά, θα τους καθησυχάσει και θα προσπαθήσει να τους κάνει να γελάσουν.





2 σχόλια:

Dimos είπε...

Κακά τα ψέματα όμως, όταν φτάνεις σε κάποια ηλικία, το να παραμείνεις σκλάβος/α κάποιου χαρακτηριστικού που έχει στιγματίσει την μέχρι τότε ζωή σου, όπως η υπέρμετρη ομορφιά, το υπερβολικό χρήμα κ.λ.π. είναι και θέμα επιλογής. Γιατί μην μου πεις ότι η ξανθιά κουκλάρα που περιγράφεις δεν τα 'θελε τα ξενύχτια και τις κραιπάλες; Μήπως ήταν λίγο τραβάτε με κι ας κλαίω;

Sorry που γίνομαι λίγο κυνικός αλλά παίρνω σαν παράδειγμα και τον εαυτό μου. Τα πρώτα δύο χρόνια των σπουδών δεν είχα ανοίξει βιβλίο γιατί ονειρευόμουν να κάνω καριέρα ως μουσικός, έχοντας φουσκωμένα τα μυαλιά μου και από προσωπική αντίληψη αλλά και από τις εκάστοτε κοπέλες μου. Όταν έφτασαν όμως οι καταλήψεις στρώθηκα, ανακάλυψα πως λατρεύω την επιστήμη μου και πέρασα τα μαθήματα 2 ετών σε 3 εξεταστικές, και τώρα φτάνω στο τέλος και σχεδόν χωρίς να περάσω τα 5 χρόνια, συμμετέχοντας ήδη σε ερευνητικές δραστηριότητες του πανεπιστημίου! Και όλα αυτά χωρίς να εγκαταλείψω την μουσική. Απλά έβαλα κάποιον στόχο. Μήπως αυτό θα έπρεπε να κάνει και η κοπέλα στην οποία αναφέρεσαι;

Πέρα από αυτό, το ότι είσαι ένα άτομο έξω καρδιά που επιδιώκει να ανακουφίζει τους άλλους είναι μεν αρκετές φορές ψυχοφθόρο για εσένα την ίδια, αλλά αν μη τι άλλο δείχνει μια άλλη ποιότητα χαρακτήρα. Μακάρι να μπορούσα να σε γνωρίσω. :)

anidifranco είπε...

Dimo σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Όσο το κοιτώ το κείμενο μου, τόσο μου την δίνει. Έχει πολλά κενά.
Θα συμφωνήσω μαζί σου, κανείς δεν μας υποχρεώνει απόλυτα να αναλάβουμε ρόλους, πρέπει να το θέλουμε κιόλας, αλλά για πες μου ειλικρινά, ποιος από εμάς θα έλεγε όχι στις ευκολίες που προσφέρει απλόχερα η ομορφιά; Είναι μεγάλος ο πειρασμός και οι επιλογές καμιά φορά καταλήγουν να μην είναι 100% συνειδητές εξαιτίας του. Αυτό προσπάθησα να δείξω. Η κοπέλα είχε τις δυνατότητες (πνευματικές) αλλά δεν είχε τη σωστή ώθηση.
Φοβήθηκα πως κάποιοι ίσως δουν την τελευταία παράγραφο σαν μια προσπάθεια να περιαυτολογήσω. Χαίρομαι ειλικρινά που εσύ δεν έπεσες στην παγίδα αυτή. Δεν είμαι αγία. Είμαι αυτό που πολλοί θα χαρακτήριζαν «μαλάκας», όχι αγία. Όσο για τους φοιτητές του σήμερα…χμμ…σύντομα θα ανεβάσω κάτι σχετικό :- )
Μετά το τελευταίο σου κείμενο, και τις διαδρομές που λες πως θέλεις να ακολουθήσεις, το σχόλιο μου στο μπλοκ σου τα λέει όλα πιστεύω. Take me with you!!! Pleaseeeeeeee!!!!! :- )