26 Μαΐου 2010

Υπάρχει η καλύτερη Ελλάδα! Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;


Τι να πει κανείς σε μια χώρα, όπου τα ΜΜΕ της πιστεύουν σοβαρά πως μας ενδιαφέρει να μάθουμε τι έκανε η Α. Γκερέκου το πρώτο 24ωρό μετά την παραίτηση της; Βαρέθηκα να ακούω τις επιτυχίες του Βοσκόπουλου (από τον καιρό του Νώε) σε κάθε κανάλι. Το αστείο είναι πως ακριβώς οι ίδιοι ειδησεογραφικοί οργανισμοί που μου ζαλίζουν το κεφάλι με τέτοια θέματα είναι αυτοί που τον τελευταίο καιρό ξεσκέπασαν –ξαφνικά- όλα τα σκάνδαλα του πολιτικού τοπίου. Κάθε μέρα βλέπουμε τα δυο πρόσωπα της Ελλάδος σε πρώτο πλάνο. Υπάρχει και ένα τρίτο όμως πρόσωπο, το πιο άγριο απ’ όλα και το πιο αμφιλεγόμενο. Αυτό της καθημερινότητας.

Ασχολούμαστε συχνά με μεγαλοστομίες και βαρύγδουπες δηλώσεις. Αν ακολουθήσουμε το τηλεοπτικό σαφάρι της εφορίας, τις ανακρίσεις και τις καταθέσεις για το Βατοπέδι, τα όργια σπατάλης στους δημόσιους οργανισμούς, τις αποκαλύψεις για τα golden boys και τα φουλάρια που αγόρασε ο Α. Σπηλιωτόπουλος θα βγάλουμε μόνον ένα συμπέρασμα: ότι τόσο καιρό κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου και ξαφνικά οι αρμόδιοι φορείς θυμήθηκαν το ρόλο τους, φόρεσαν τη στολή του Ζορρό και ξεχύθηκαν στους δρόμους ως νέοι τιμωροί της διαφθοράς. Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει μπει σε έναν αγώνα δρόμου για να μας αποδείξει πως κάνει δουλειά, πως η Ελλάδα αλλάζει. Ναι, η Ελλάδα αλλάζει, μα όλοι παραμένουν στη θέση τους. Αναρωτιέμαι απλά πως είναι δυνατόν να βάλλουν τάξη σε μια χώρα τα ίδια άτομα που ευθύνονται για την αταξία της; Αναρωτιέμαι απλά, πως είναι δυνατόν οι ίδιοι εκδότες και δημοσιογράφοι, που τόσο καιρό δεν έβγαζαν κιχ, τώρα ξαφνικά να βροντοφωνάζουν κατά της διαφθοράς και να διαπομπεύουν σε έντυπα και κανάλια τα πρόσωπα, τις επιχειρήσεις και τους δημόσιους οργανισμούς που καιρό τώρα προστάτευαν. Καλά, εγώ μπορεί να μην μάθαινα ποτέ πως υπάρχει δημόσιος οργανισμός με δεκάδες υπαλλήλους για την αποξήρανση λίμνης, η οποία έχει αποξηραθεί εδώ και μισό αιώνα, αλλά αυτοί δεν γνώριζαν; Τώρα το κατάλαβαν;

Η αλήθεια είναι πικρή, διότι μας αφορά άμεσα. Σίγουρα ξέραμε για την ύπαρξη αυτών των δημόσιων οργανισμών, απλά επειδή κάποιοι από εμάς –ή έστω και ένας γνωστός μας- δουλεύαμε (και μάλλον δουλεύουμε ακόμη) σε έναν από αυτούς τους οργανισμούς. Γνωρίζαμε για τα ρουσφέτια, την διαφθορά στο δημόσιο και την απραγία (ή νεοπλουτισμό) των ανθρώπων που εργάζονται εντός του, διότι τους βλέπαμε στις καθημερινές συναλλαγές μας και κάποιοι από εμάς τους πληρώσαμε και κάτω από το τραπέζι για να γίνει η δουλειά μας. Γνωρίζαμε όλοι καλά τον τρόπο που γίνονται τα deals στο ιδιωτικό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, διότι εργαστήκαμε και εργαζόμαστε σε εταιρείες που εξαρτώνται από τα δημόσια κονδύλια ή την ανοχή των αρμόδιων για να συνεχίσουν να υφίστανται. Τα ξέραμε όλα, τα πάντα, και αυτά που δεν τα ξέραμε, τα υποπτευόμασταν. Και γιατί σιωπούσαμε, θα με ρωτήσετε. Ποιο απ’ όλα τα παραπάνω μας βόλευε; Θα σας ανταπαντήσω και εγώ.

Το σύστημα του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας εκπαιδεύει τους πολίτες στο μοτίβο των πελατειακών σχέσεων, αναφέρει χαρακτηριστικά ένας από τους στοχαστές της πολιτικής κοινωνιολογίας. Είμαστε τόσο καλά εκπαιδευμένοι σε αυτού του είδους τις συναλλαγές, ώστε να τις θεωρούμε πλέον φυσιολογικές. Η σχέση όμως είναι αμφίδρομη και όχι μονόπλευρη. Δεν μπορούμε να προβάλουμε τους εαυτούς μας ως κακόμοιρους για πολύ ακόμη. Έχουμε πνιγεί στα μικροσυμφέροντα μας, στην ανάγκη μας να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα μας, στην απόλυτη πεποίθηση μας πως υπάρχουμε εμείς και κανένας άλλος σ’ αυτή την πλάση.
Στο Νομό που μένω ο προεκλογικός αγώνας εν όψει του Καλλικράτη έχει ήδη ξεκινήσει. Οι δήμαρχοι οσφράνθηκαν τον ανταγωνισμό, που μεγάλωσε, και άρχισαν από νωρίς τα ρουσφέτια και τις υποσχέσεις. Στο τοπικό παράρτημα του ΟΑΕΔ οι ουρές μεγαλώνουν. Κι’ όμως, υπάρχουν ακόμη υπάλληλοι εντός του που μασουλάνε τυρόπιτα και μιλάνε με κολλητούς τους στο τηλέφωνο, λέγοντας επιδεικτικά (ώστε να ακούγονται στους ταλαίπωρους ανέργους, που συνωστίζονται σαν στοιβαγμένα ζώα στην ουρά των 2 μόνον γραφείων που λειτουργούν) πως «βολοδέρνουν» για ακόμη μια μέρα. Ποιος πρέπει να συνετίσει αυτούς τους υπαλλήλους; Εγώ ή οι συνάδελφοι τους; Και η συνέχεια είναι ακόμη καλύτερη! Φιλικό ζευγάρι μου παραπονιόταν περίλυπο πρόσφατα για την οικονομική τους κατάσταση. Ο άντρας, που δούλευε ως υπάλληλος στο Δήμο, έμεινε χωρίς δουλειά, γιατί δεν του ανανέωσαν τη σύμβαση. Η γυναίκα είναι ήδη διορισμένη εκπαιδευτικός. Έχουν ιδιόκτητο σπίτι, 3 διαμερίσματα που νοικιάζουν και μία επιχείρηση εστίασης. Το πρόβλημα τους δεν είναι λοιπόν η ανεργία του συζύγου, αλλά το γεγονός ότι η ανεργία του στάθηκε εμπόδιο στα σχέδια τους να ανακαινίσουν (για 2η φορά) το σπίτι τους.
Ναι, η Ελλάδα αλλάζει, οι Έλληνες όμως όχι. Ώπα! Καλή επιτυχία Ελλάδα!

4 σχόλια:

Ioanna είπε...

Πολύ εύστοχο και άμεσο το κείμενό σου! Η ελληνική πραγματικότητα στο μεγαλείο της. Σχετικά με το "Καλλικράτη" είχα την ατυχία, λόγω καταγωγής, να το ζήσω από κοντά και όλο το παρασκήνιο και το προσκήνιο του σχεδίου είναι τραγελαφικό... η πλήρης διαφθορά σε όλα τα επίπεδα.

Μάλλον κάποιοι στη χώρα με τη νοοτροπία του "νεοέλληνα νεόπλουτου" ξαφνικά ανακάλυψαν ότι ζούσαν σε ένα "σοκ ευημερίας" που τους βόλευε και τώρα θα πρέπει να πληρώσουν ό,τι κατανάλωσαν... Ποιά είναι η έννοια της δικαιοσύνης τελικά?

Καλό σου απόγευμα! :)

anidifranco είπε...

@Ioanna Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου σχόλια για το μπλοκ. Μας δίνετε τελευταία η αίσθηση ως πολίτες ότι η διαφθορά ξεσκεπάζεται και τιμωρείται, μα έχω αμφιβολίες πολλές. Έχω αμφιβολίες γιατί οι ίδιοι οργανισμοί και πρόσωπα που την στήριζαν τόσο καιρό, τώρα –και καλά- βάζουν τάξη. Απλά, όπως και εσύ, δεν αντέχω άλλο δούλεμα και νιώθω την ανάγκη να μιλήσω, να φωνάξω, να ακουστώ. Να ‘σαι καλά, η παρουσία σου μετράει πολύ. Καλημέρα.

elefterifoni είπε...

Πέρασα να πω ένα γεια!
Ωραία η ανάρτησή σου!
Έννοια της Δικαιοσύνης δεν υπάρχει
και αυτά που μας λένε είναι (κουραφέξαλα).Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι....

anidifranco είπε...

Καλώς όρισες Δρομέα! Αχ, γράφω και εγώ τις σκέψεις μου για να τις εκτονώνω που και που, γιατί βαραίνουν πολύ το μυαλό μου. Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Και το δικό σου μπλοκ είναι πολύ ενδιαφέρον, άργησα αλλά το ανακάλυψα. Μ’ αρέσει πολύ που μεγαλώνει η παρέα μας! :- )