1 Δεκεμβρίου 2010

H Daphne και οι «Συμβουλές» της.

Αυτή η ανάρτηση είναι απάντηση στην ανάρτηση της φίλης blogger Daphne. Παίρνω αφορμή από την ανάρτηση σου με τίτλο «Συμβουλές» και σου αφιερώνω το παρακάτω, γιατί, για άλλη μια φορά, συναντηθήκαμε ψυχικά και πνευματικά. Σ’ ευχαριστώ, keep writing!


Φοράω τη θλίψη μου πάνω στο στήθος μου, σαν τεράστια ταμπέλα που διαλαλεί την πραγμάτια μου, λες και την πουλάω με το κομμάτι, 50 λεπτά το κάθε δάκρυ. Βαρέθηκα να ακούω συμβουλές, βαρέθηκα να μπλοκάρω σκέψεις από το μυαλό μου. Σιχάθηκα να διαβάζω γραμμές που με γεμίζουν τρόμο. Δεν είναι εποχές για παιχνίδια μυαλού, δεν είναι εποχές για ξεσπάσματα και τολμηρές κινήσεις. Κάθε επικοινωνία και μια λακκούβα γεμάτη λάσπες και σπασμένα γυαλιά, ή θα κοπείς ή θα λερωθείς, δεν υπάρχουν εναλλακτικές.

Θέλω να μαζευτώ στο καβούκι μου, όπως τα σαλιγκάρια μόλις οσμιστούν τον κίνδυνο.

Θέλω να πάψω να μιλάω.

Θέλω να πιστέψω μια και για πάντα πως το θάρρος του να δείχνουμε ποιοι είμαστε δεν είναι πια προσόν, αλλά μειονέκτημα.

Θέλω επιτέλους να καταλάβω ότι η ευαισθησία κοστίζει όσο ο χρυσός, γι’ αυτό καλά θα κάνουμε να την κλειδώσουμε σε κάποιο αεροστεγή χρηματοκιβώτιο και να την ανταλλάσουμε μόνο σε καιρούς μεγάλης κρίσης και χαμού για ένα κομμάτι ψωμί. Θέλω επιτέλους να μεγαλώσω, να σας μοιάσω, να γίνω το ίδιο καχύποπτη με εσάς. Θέλω να γίνω το ίδιο αδίστακτη, για να σας κερδίσω στο ίδιο σας το παιχνίδι.

Θέλω να σας καταστρέψω, έτσι χωρίς λόγο, απλά για να σας αποδείξω ότι μπορώ. Θέλω να μπορώ να προδίδω, να ψεύδομαι και να κοκορεύομαι για ανύπαρκτα ή ασήμαντα επιτεύγματα.

Θέλω να στήσω την αυλή μου και να ταλαιπωρώ τους υπηκόους μου, απλά για διασκέδαση.

Θέλω να μιλάω απαξιωτικά και να με κοιτάτε όλο σεβασμό για τις σοφίες που ξεστομίζω.

Θέλω να προσέχετε μόνο το περιτύλιγμά μου και να αγνοείτε την ουσία μου. Θέλω να παραπλανήσω και να μαγέψω χιλιάδες, να τους πείσω για το απίστευτο και να τους αποπροσανατολίσω για πάντα.

Θέλω να μεγαλώσω.

Θέλω να σου μοιάσω.

Θέλω να πουλάω τις διδαχές μου με την οκά.

Θέλω να μεγαλώσω και να σου μοιάσω, να σου μοιάσω τόσο, που όταν με βρεις μπροστά σου, να με αναγνωρίσεις. Διότι, ως γνωστόν, κάποιοι στιγμή οι μαθητές ξεπερνάνε τους δασκάλους τους, γίνονται πολύ πιο δολοφονικά και εξελιγμένα μοντέλα του πρωτότυπου.

6 σχόλια:

Dimos είπε...

Καλημέρα και καλό μήνα γλύκα.

Τώρα τελευταία γράφεις ευχάριστα συχνά. Πολύ μου αρέσει! Όπου να'ναι θα βγάλω κι εγώ στην φόρα το επόμενο πόνημά μου, το οποίο μάλλον θα διαβαστεί μόνο από εσένα και δύο - τρεις άλλους. Προβλέπεται να είναι απάλευτο.

Το συγκεκριμένο κείμενό σου είναι γεμάτο από μία υπόγεια ένταση, μια ένταση που άμα ξεσπάσει θα παρασύρει στο διάβα της ό,τι δεν είναι αρκετά στερρό (όχι στερεό) και ό,τι δεν εχει συνηθίσει να ανθίσταται σε τέτοιες εκρήξεις οργής. Μου άρεσε τόσο πολύ που, διαβάζοντάς το, μου δημιούργησε την ιδέα ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν πρόλογος για ταινία τύπου Old Boy ή το αντίστοιχο Sympathy for Lady Vengeance. Ξέρω ότι αυτός δεν ήταν ο σκοπός της συγγραφής του παρόντος, αλλά εν πάσει περιπτώσει, εμένα αυτό μου έβγαλε σε πρώτη ανάγνωση.

Όταν το ξαναδιάβασα ένιωσα πως ό,τι γράφηκε, γράφηκε από κάποια (ή κάποιον, universally speakin') που τόσο καιρό δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί δεν ήθελε. Αλίμονο όμως, αν τα κάνει, ποιός θα είναι ο αντίκτυπος;

Αλήθεια, σε ποιόν υποτίθεται ότι μιλάς; Ποιός είναι ο φερώνυμος "δάσκαλος";
Παρεμπιπτόντως, οι τελευταίες σειρές μου θύμισαν το περίφημο "Master's apprentices" των Opeth, ένα τραγούδι με στίχο που διαπραγματεύεται ακριβώς αυτό: το πόσο πιο επικίνδυνα εργαλεία προώθησης γεγονότων μπορούν να γίνουν οι μαθητές. Μην το ψάξεις το τραγούδι, είναι βαριά ντεθμεταλιά και πιθανότατα δεν θα σου αρέσει. Αλλά και πάλι, αν θέλεις, be my guest.

Αμάν βρε κουκλί μου, με ένα κείμενο μερικών αράδων μου δημιούργησες εικόνες που θα τις σκέφτομαι όλη την υπόλοιπη μέρα!

Υ.Γ. Σου χρωστάω κάτι. Δεν το έχω ξεχάσει, απλά δεν είχα τον χρόνο αυτές τις μέρες να το τσεκάρω. Έλειπα, άλλωστε. Soon...

anidifranco είπε...

Τι θα κάνω με σένα ρε συ; Πρόσεχε στις υποσχέσεις που δίνεις και στις φιλοφρονήσεις που μοιράζεις, διότι αρχίζεις να μοιάζεις όλο και πιο πολύ στην περιγραφή που προσφέρεις στο προφίλ σου! You are living up to your reputation, my friend, and that is not necessarily a good thing LOL!
Λοιπόν, φίλε Δήμο, μέσα έπεσες στα πιο πολλά και ωραίες και εύστοχες οι αναφορές σου στις ταινίες, αν και δεν είχα αυτές στο μυαλό μου όταν το έγραψα. Όσο για το σε ποιον απευθύνομαι, δεν μπορώ να πω ότι είναι κάποιος συγκεκριμένος, είναι κυρίως απάντηση-έμπνευση στιγμής στην ανάρτηση της φίλης Daphne. Τώρα, αν σε κάποιους θυμίζει κάτι τότε θα πρέπει να ψάξουν μόνοι τους το γιατί ;-) Εγώ αυτό που προσπαθώ να δείξω είναι ότι αν πάρουμε σοβαρά τις συμβουλές που ακούμε γύρω μας, θα καταλήξουμε να γίνουμε ένα με τα σκατά. Σε φιλώ, και σε προειδοποιώ, μην δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να υλοποιήσεις.

search4Neverland είπε...

Έγω σε ευχαριστώ!!!
Μίλας για τον Ανθρωπάκο ε; :)
Περαστικά μας!

NOSTOS είπε...

Πολυ καλο το κειμενο σου..πιστευω οτι οι συμβουλες οσο και καλοπροαιρετες και αν ειναι εμπεριεχουν μεσα τους το στοιχειο της υποκειμενικοτητας..πιστευω οτι ο πιο καλος συμβουλατορας ειναι ο ευατος μας και οχι παντα.Καλο σου βραδυ και καλο μηνα..

anidifranco είπε...

@Dapne! Welcome, ήθελα να σου το αφήσω σαν σχόλιο το κείμενο, αλλά δεν θα χωρούσε στο μπλόγκ σου. Περαστικά μας δεν λές τίτποτα φίλη μου! χαχαχα! Εγώ σ'ευχαριστώ για την έμπνευση. Θα σε διαβάζω πιο συχνά και καιρός να σε μάθουν και οι υπόλοιποι

anidifranco είπε...

@NOSTOS καλώς όρισες! Πάντα χαίρομαι να βλέπω νέους φίλους εδώ. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου και την παρουσία σου εδώ. Σύμφωνω μαζί σου, είμαστε οι καλύτεροι συμβουλάτορες του εαυτού μας, και τα λάθη μας είναι και τα μαθήματα μας σε αυτή τη ζωή, γι' αυτό και είναι αναγκαίο να τα κάνουμε.