Κάποτε, κάπου γράφτηκαν τα παρακάτω λόγια. Η ευχή μου για αυτό το νέο έτος έχει ως εξής: να μας φυλάει ο Θεός από τις κακοτοπιές που η τύχη φέρνει προς το μέρος μας, να μας προστατεύει από όσους τη μαλακιά τους και την έπαρση τους την έχουν κάνει χόμπι, δίχως να αναλογιστούν ποτέ τις συνέπειες. Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως, και η τύχη έχει χιούμορ.
"Ντυμένη στη μαύρη μου στολή, το πρόσωπο στη σκιά, το βλέμμα στη γη. Μια πανούργα πόρνη, σέρνω αργά το βήμα μου στους δρόμους, ζυγίζω ανυποψίαστα θύματα με την άκρη του ματιού μου. Μαγεύω με τα λόγια μου όσους κοντό-στέκονται στο δρόμο μου. Σπέρνω ελπίδες, τις θερίζω μόλις καταλάβω πως βγάζουν καρπούς. Θερίζω ψυχές και όνειρα, χαρίζω λόγια σκληρά, ανάβω και σβήνω φωτιές πριν προλάβουν να γίνουν ένα με τον αέρα, να ανασάνουν τη γαλήνη της νύχτας. Σέρνω το βήμα μου εδώ και εκεί, ψάχνω το βασιλόπουλο, ψάχνω να βρω τρόπους καταστροφής και πέπλα μαύρα να ντύσω τη ψυχή μου και ύστερα να τα απλώσω πάνω από την ευτυχία των άλλων, να καταστρέψω, να καταστρέψω...να καταστραφώ.....''
7 σχόλια:
Στην Ελλάδα θα έπρεπε να βάλουμε αυτό το αυτοκόλλητο έξω από την Βουλή.
Κατά τα άλλα, οι ευχές και οι κατάρες δεν έχουν καμία σημασία όταν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Είναι απλά κενά λόγια.
Διάβασα μαζεμένα, μαζί με αυτό το post, και το προηγούμενό σου. Ιστορία αγάπης, ε; Fuck yeah! Ήταν τόσο διεστραμμένο σαν κείμενο που γούσταρα τρελά διαβάζοντάς το. Your imagination can be really fucked up sometimes, and I like it! Αν κι ένιωσα ένα τσίμπημα τρόμου καθώς είναι μια πιθανότητα που θα μπορούσε να υφίσταται... να φτάσουμε δηλαδή σε ένα ζοφερό μέλλον όπου τα πάντα θα έχουν ξεπουληθεί στα media και ακόμα και ο έρωτας θα έχει στεγανοποιηθεί στα πλαίσια ενός reality...
@Dimos Ώρες-ώρες είσαι μέσα στο μυαλό μου..Λοιπόν, η πρώτη είναι όντως ιστορία αγάπης, αλλά δοσμένη με μια διαφορετική ματιά, αποτέλεσμα των πολλών βιβλίων τρόμου και φαντασίας που διαβάζω συνήθως. Η δεύτερη ανάρτηση, ετούτη εδώ δηλαδή, είναι πιο πολύ αυτό που λένε «μπούχτισα, έφτασα στα όρια μου και άρχισα να τα ξεπερνώ κιόλας». Δυστυχώς για μένα, λέω πάντα την αλήθεια. Μπορεί να μην είναι πάντα σωστή, αλλά είναι σίγουρα η δική μου αλήθεια. Όντως, πάντως, έχεις δίκιο, ούτε οι κατάρες, ούτε οι ευχές πιάνουν όταν ανακαλύπτεις ότι τελικά τα λόγια είναι κενά.
Διαισθάνομαι ένα addiction προς τα αναγνώσματα του Poe, του Lovecraft και του Stevenάκου του King;
Πολύ θα ήθελα να γράψω κι εγώ κάτι τέτοιο, αλλά εμένα ο ψυχολογικός και καμιά φορά γοτθικός τρόμος δεν μου βγαίνει σε συγγραφικό επίπεδο.
@Dimos Ω! ναι, τα ονόματα που αναφέρεις με έχουν συντροφεύσει για ώρες ολόκληρες, είναι όλοι φίλοι μου πια! χαχαχαχα! Μια και γράφεις, και γράφεις και καλά, πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου να "παίξεις" με το ύφος και τη θεματολογία των κειμένων σου, θα το δεις, θα σου έρθει αυθόρμητα πιστεύω.
Κάποια μέρα, την ώρα που πειραματιζόμουν στη δημιουργία ενός (δεύτερου) ιστολογίου μου, δέχτηκα την επίσκεψή σας. Με καθυστέρηση, είναι αλήθεια, ήρθα εδώ και διάβασα τις αναρτήσεις, από την πρόσφατη της αρχικής σελίδας έως και την ανάρτηση με ημερομηνία 30 Ιουνίου 2010. Θα επανέλθω για να ολοκληρώσω τη μελέτη μου. Από τα παρόντα, δηλώνω γοητευμένος: Για τον βαθύ και πολύπλευρο προβληματισμό σας, για τη συγκρότηση των σκέψεων σας και για τη χαρισματική γραφή σας. Αυτό που μου αρέσει στα κείμενά σας, εκτός των άλλων είναι η αίσθηση ελευθερίας που αισθάνεται ο αναγνώστης σας να διαφωνήσει, αν χρειαστεί, μαζί σας διατυπώνοντας, όμως, επιχειρήματα ήθους και επιπέδου. Βρήκα σε όλα τα κείμενά σας παρούσα τη λογοτεχνική γραφή κι έχω να πω, από τα μέχρι τώρα δείγματα, πως είναι σπουδαία.
Με εκτίμηση
Βαγγέλης Φίλος
Έφτασα έως την πρώτη ανάρτηση. Δεν έχω να αναιρέσω κάτι από την πρώτη μου κατάθεση. Έχω κάτι να προσθέσω:
Υποκλίνομαι.
Με τιμή
Βαγγέλης Φίλος
@Βαγγέλης Φίλος. Αρχικά να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας εδώ και για τα τόσο επαινετικά σχόλια. Δεν έχω συνηθίσει σε τόσο καλά λόγια και πραγματικά δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Θα πω απλά ευχαριστώ πολύ, με τιμούν ιδιαίτερα τα λόγια σας, και δεν το λέω από ευγένεια. Δεν πίστευα ποτέ ότι η γραφή μου είναι ιδιαίτερα καλή, ειδικά στο λογοτεχνικό της κομμάτι, διότι ξέρω ότι το γράψιμο είναι τέχνη και ως τέχνη θέλει καθημερινή εξάσκηση (πράγμα που εγώ δεν κάνω). Επίσης, δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει ο μονόλογος, θέλω διάλογο με τους αναγνώστες για να μπορώ και εγώ να μαθαίνω νέα πράγματα και να βλέπω νέες οπτικές (φταίει και η κοινωνιολογική μου εκπαίδευση σε αυτό βλέπετε, ο κοινωνιολόγος ενδιαφέρεται πιο πολύ να ακούσει, παρά να μιλήσει). Όπως και να’ χει, το σχόλιο σας ήρθε σε μια στιγμή που είχα σταματήσει να γράφω και είναι ευλογημένο, διότι μου έδωσε την ώθηση να συνεχίσω. Γι’ αυτό και μόνο σας ευχαριστώ θερμά. Πιστεύω, τέλος, ότι θα βρω πολλές καλές ιδέες, όμορφες εικόνες και συναίσθημα και στη δικής σας δουλεία. Ανυπομονώ να την ανακαλύψω.
Με εκτίμηση
Μαρία
Δημοσίευση σχολίου