18 Φεβρουαρίου 2011

Τα άκρα

Η πολύ ευαισθησία είναι κουραστική, το ίδιο κουραστική με την πολύ αναισθησία. Οι γρήγορες αποφάσεις μπορεί να αποβούν λανθασμένες, όμως, το ίδιο λανθασμένες μπορεί να αποβούν και αυτές που από πίσω τους κρύβεται σκέψη, δισταγμός, πλάνο και προγραμματισμός. Το πολύ συναίσθημα μπορεί να σε καταστρέψει, όπως το ίδιο μπορεί να συμβεί όταν πιστεύεις πως μπορείς να σκεφτείς και να πράξεις απόλυτα λογικά. Ο πολύ θυμός ή εγωισμός μπορεί να σε βλάψει ανεπανόρθωτα, όμως το ίδιο μπορεί να σε βλάψει και η πραότητα ή η έλλειψη επαρκής αυτοεκτίμησης.


Τα άκρα σε αυτή τη ζωή δικαίως διατηρούν το όνομα τους, διότι τους αξίζει να είναι στο περιθώριο της ζωής μας και όχι στο κέντρο. Κάθε τόσο, όμως, παίρνουν το ρόλο του πρωταγωνιστή. Κάθε τόσο τα βρίσκουμε μπροστά μας, μας τυφλώνουν, μας γυρνάνε πίσω στο χρόνο, τότε που πασχίζαμε να μάθουμε το σωστό και το λάθος για να μπορέσουμε επιτέλους να αποκτήσουμε βηματισμό σε αυτή τη ζωή, να διαμορφώσουμε το δικό μας, μοναδικό όπως νομίζουμε, ρυθμό.

Δυστυχώς, ο ρυθμός δεν είναι ποτέ ο ίδιος και όποιος πασχίζει να τον διατηρήσει αναλλοίωτο, μάλλον πασχίζει (αδίκως) να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του . Ο ρυθμός αλλάζει κάθε χρόνο, όπως και η ζωή μας, μια και δεν εξαρτούνται όλα σε αυτή αποκλειστικά και μόνο από εμάς ή από τη μελωδία που έχουμε στο κεφάλι μας και επιθυμούμε να διαχυθεί και γύρω μας. Καμιά φορά οι αποφάσεις μας θα είναι αποτέλεσμα συναισθήματος και άλλες πάλι αποτέλεσμα λογικής σκέψης. Και τα δύο μαζί δύσκολα θα συνυπάρξουν, παρά μόνον όταν ενδιάμεσα τους θρονιαστεί ο φόβος: ο φόβος της απώλειας. Μερικές φορές, επίσης, κάποιες από τις αποφάσεις μας θα είναι της στιγμής, ενώ άλλες θα έχουν τη σφραγίδα ατελείωτων ωρών σκέψης και ζυγιάσματος. Στην περίπτωση αυτή, το ενδεχόμενο να συνυπάρξουν και τα δύο είναι όταν σπαταλάς πολύ από το χρόνο σου σκεπτόμενος τα λάθος πράγματα και όταν πια το συνειδητοποιείς, τότε βιάζεσαι να δράσεις. Η βιασύνη είναι πάντα κακός σύμβουλος, αλλά κάποιες φορές μπορεί και να σε σώσει. Μπορεί το λάθος που έκανες λόγω βιασύνης να γίνει η αιτία να κάνεις αργότερα το σωστό.

Ο ρυθμός του βηματισμού μας, λοιπόν, στη ζωή είναι σίγουρα το αποτέλεσμα των αποφάσεων μας, είναι το αποτέλεσμα των βιωμάτων μας, εξαιτίας αυτών των αποφάσεων και είναι, τέλος, το πόσο καλά ξέρουμε να διαχειριζόμαστε το πέρασμα μας από «τα άκρα» αυτής της ζωής. Επιτυχία είναι να βάζεις ως στόχο σου το κέντρο, μα να μην φοβάσαι να φτάσεις που και που στα άκρα, αν πιστεύεις πως αυτό είναι απαραίτητο για να ξαναβρείς το βηματισμό σου προς το κέντρο. Επιτυχία είναι να έχεις πλάνο, αλλά και χώρο μέσα σου να δεχτείς τις αλλαγές που μπορεί να φέρει η ζωή προς το μέρος σου, όποιες και να είναι αυτές. Επιτυχία είναι να μην εγκλωβίζεσαι στις συνέπειες που αναγκαστικά επιφέρει το πέρασμα σου από «τα άκρα», αλλά να μπορείς -πρώτος απ’ όλους- να συγχωρείς εσύ τον εαυτό σου, όταν πέφτει ή σκοντάφτει στα όρια της κάθε κατάστασης. Όπως είπε και ένας μεγάλος πολιτικός άντρας, ο άνθρωπος φαίνεται από τον τρόπο που σηκώνεται και όχι από τον τρόπο που πέφτει. Όπως είπε και ένας άλλος σημαντικός μουσικός και ερμηνευτής, η ζωή δεν είναι για να τη φοβάσαι, αλλά για να τη ζεις, γι’ αυτό και πάντα πρέπει να τη ζεις σε χρόνο ενεστώτα και όχι σε παρελθοντικό ή αόριστο.

Καλή νύχτα και καλή τύχη.

2 σχόλια:

Dimos είπε...

Αυτό το "καληνύχτα και καλή τύχη" το γουστάρεις τελικά πολύ, ε; Πρόσεχε μόνο τους πανταχού μακαρθιστές.

Θέλω πάντως να μου πεις τελικά τί πρέπει αν γίνει: να τρέχουμε; Ν κάνουμε τζόκινγκ; Να βηματίζουμε; Τί; Δυστυχώς έχει αποδειχθεί ότι το στραβοπάτημα μπορεί να μας τύχει έτσι κι αλλιώς.

anidifranco είπε...

@Dimos Ναι, το στραβοπάτημα είναι μέρος του ρυθμού, αυτό λέω, πρέπει να είμαστε λίγο ευέλικτοι, να κάνουμε λίγο χώρο μέσα μας και γύρω μας. μακάρι να ήξερα ποιός πρέπει να είναι ο βηματισμός για τον καθένα μας. Μάλλον δεν υπάρχει συγκεκριμένος βηματισμός, μια και κάθε τόσο αλλάζει ανάλογα τις συνθήκες. όσο για τα στραβοπατήματα, θα σου δώσω τους παρακάτω στίχους ώς απάντηση: Μην γκρινιάζεις που δεν σου'ρθε η ζαριά, ποντάρισες στο όνειρο και είσαι έτοιμος για όλα, το λέει και ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά, ο χαμένος τα παίρνει όλα