«Είναι αναντίρρητο γεγονός πως οι άντρες είμαστε γουρούνια, βόδια, γαϊδούρια και όποιο άλλο χαριτωμένο κοσμητικό μας προσάπτουν οι γυναίκες. Έχουμε αποθεώσει τον ρόλο και την σημασία του σεξ, δίνοντάς του βαρύτητα χρυσού τροπαίου σε ολυμπιακούς αγώνες. Εξακολουθώ, άλλοτε έκπληκτος και άλλοτε αδιάφορος (αναλόγως την πηγή), να δέχομαι "συμβουλές" από κατά τα άλλα σοβαρότατους, ευφυέστατους και επιτυχημένους άντρες, του στυλ "Το μόνο που αξίζει σε αυτή την ζωή είναι το μαμήσι", "Μάμα όσο είναι καιρός, όσο μπορείς περισσότερο", "Παράτα την λογοτεχνία και άρχισε να μαμάς", "Μάμα πριν στην βαρέσει εντελώς στο κεφάλι". Βλακώδη αξιώματα που δεν μπορούν να σταθούν κριτικής, τα οποία ασφαλώς είχαν αλιεύσει από άλλους μαμιάδες-σύμβουλους.. Γνωρίζω περίπτωση ανθρώπου που είχε ταυτόχρονα τρεις γκόμενες (ας μου επιτραπεί η λέξη, ποιητική αδεία αν θέλετε) σε τρεις πόλεις (Αθήνα, Κόρινθο και Πάτρα), γιατί όπως μου είχε πει κατά λέξη... "Ποτέ δεν ξανακάνω το λάθος να έχω πάνω από μία γκόμενα στην ίδια πόλη"!! Ε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος είχε γράψει μία από τις καλύτερες και πιο πρωτότυπες ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ, ολόκληρο μυθιστόρημα με τα όλα του. Εμφανώς αυτοβιογραφικό όμως, και γεμάτο πόνο...
Κρατώντας το τελευταίο ας μιλήσουμε λίγο για διανοητικό και συναισθηματικό δυναμικό.Οι περισσότεροι από τους παραπάνω πρόκειται για πανέξυπνους ανθρώπους, γι'αυτό και παραξενεύτηκα. Σε σημείο που να φτάσω για λίγο να αναρωτηθώ "Μήπως είμαι εγώ λάθος;" Αν επρόκειτο για πανίβλακες ούτε που θα ασχολιόμουν. Ψάχνοντάς το όμως λίγο βαθύτερα άρχισα να κατανοώ τους λόγους. Ο τελευταίος που ανέφερα ήταν ένα κλικ πριν την κλιμακτήριο ηλικιακά, συναισθηματικά την είχε πατήσει για τα καλά. Ήταν επίσης χωρισμένος με τρία παιδιά (αγνοώ το αν ο χωρισμός προήλθε από απιστία του, δεν μου είπε δεν ρώτησα). Οι άλλοι επρόκειτο για διανοητικά φτασμένους μα για συναισθηματικά νήπια, με πλείστες ενδείξεις οιδιπόδειων. Ας περιγράψω λίγο τι εννοώ με το "συναισθηματικά νήπια". Χρησιμοποίησα την λέξη νήπια, αντί του παιδιά, για να τονίσω πως είχαν για τα καλά πάψει να ακούν το παιδί μέσα τους, είχαν εντελώς χάσει "την σοβαρότητα που είχαν όταν ήταν παιδιά και έπαιζαν", όπως λαμπρότατα το είχε θέσει ο Νίτσε. Διανοητικά ήταν ενήλικες μα δυστυχώς δεν αισθάνονταν παιδιά, ήταν παιδιά.
Πως λοιπόν ένας άντρας μπορεί να πάψει να είναι παιδί και να αρχίσει να ξανακούει εκείνη την παιδική φωνή μέσα του, με αποτέλεσμα να αρχίσει να αγαπάει και να σέβεται πραγματικά, να μην χρειάζεται αυτοεπιβεβαίωση σε καμία ηλικία, να γίνει με δυο λόγια αυτό που λένε "ολοληρωμένος άντρας"; Η απάντηση λίαν συντόμως στο δεύτερο μέρος, όπου θα προσπαθήσω να περιγράψω την, όχι και τόσο μακράν, πορεία προς τον ολοκληρωμένο άντρα και τις διεξόδους από την φαινομενικά μόνο αναπόφευκτη απιστία».
Καλησπέρα και υπομονή, κάποτε όλοι φτάνουμε στην ενηλικίωση, δυστυχώς
7 σχόλια:
Σωστά όλα αυτά. Φυσικά παρόμοια ισχύουν και για πολλές συναισθηματικώς και κοινωνικώς ανώριμες γυναίκες, γιατί κακά τα ψέματα, εδώ που έχουμε φτάσει, η ανωριμότητα και η βλακεία ισομοιράζεται στα δύο φύλα. Γιατί το να κάνεις την μαλακία να συμπεριφέρεσαι σαν ξαναμμένος κόκορας με 3 ή 4 γκόμενες είναι δείγμα συναισθηματικής ανωριμότητας. Αλλά επίσης, δείγμα ανωριμότητας είναι να είσαι γυναίκα και σαν κλασικό θύμα να αποδέχεσαι την παραπάνω κατάσταση, είτε γιατί ζεις στα σύννεφα και δεν έχεις χαμπαριάσει, είτε γιατί το ξέρεις αλλά έχεις εγκλωβιστεί και δεν θέλεις να καταρρέυσει η ψεύτικη ροζ ουτόπία που έχεις χτίσει.
Δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν μαλάκες και σκλάβες (κατ'ευφημισμό) - θύματα, όπως επίσης και καριόλες και σκλάβοι - σερνάμενοι από την μύτη.
Πάντως θα συμφωνήσω σε κάτι με τους τύπους αυτούς: ας γαμηθούμε όσο μπορούμε. Δεν είναι ανάγκη αυτό να γίνει με 15000 παρτενέρ. Μπορεί κάποιος/α να ξεσκίζεται με την σταθερή του/της σχέση και μόνο και να μην χρειάζεται κανέναν άλλον.
Να σχολιασω
η θα πεσει λογοκρισια
οπως στα ακρα
Θα σχολιασω κι ας μου βγει και σε κακο...
Θα συμφωνησω εκει που γραφει
"για την λογοτεχνια"
Ειναι γεγονος οτι οι πολυγραφοτατοι
συγγραφεις δεν μαμουσαν
Πιθανο να παρατηρειται το ιδιο και με τους πολυγραφοτατους μπλογκερς
Attention please
...
@VelvetΜεγάλη η χάρη σου φίλε μου, αφού αν και πιωμένη σου απαντάω. Για να ξεκαθαρίσω την ατμόσφαιρα, σου λέω ότι λογοκρίθηκες για τεχνικούς λόγους και όχι ουσιαστικούς, μια και αναγκάστηκα να σβήζω την ανάρτηση επειδή είχε διάφορα προβλήματα. Επίσης, θέλω να πω ότι τα 23χρονά αυτής της πλάσης έχουν εκτροχιαστεί.,.τα υπόλοιπα αύριο....:-)
... αναφέρεσαι σα κάποιον συγκεκριμένο;
@Dimos.Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Α) Ζητώ συγνώμη για το χθεσινό σχόλιο, μιλούσε το αλκοόλ και το σοκ. Είχα μια αναίμακτη «μετωπική σύγκρουση» με έναν νεανία, εξού και το σχόλιο περί 23χρονά, δεν πήγαινε σε σένα, φαντασμένε! Β) δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τα λόγια άλλων (στην προκειμένη περίπτωση του φίλου Νικόλα, στον οποίο ανήκει και η ανάρτηση) απλά, αυτό που μου έκανε εντύπωση στα όσα γράφει είναι αρχικά ότι ΜΠΟΡΕΙ και βλέπει με κριτικό μάτι τις αδυναμίες του φύλου του και κατ’ επέκταση το ότι στο κείμενο του κάνει λόγο για επιτυχημένους, έξυπνους άντρες, που εγώ προσωπικά –λανθασμένα τελικά- θεωρούσα πάντα «ολοκληρωμένους». Μπορώ να καταλάβω έναν άντρα με απωθημένα ή έναν άντρα που νιώθει ανασφαλής με τον εαυτό του και αυτή (το σεξ δηλαδή) είναι η μοναδική του επιβεβαίωση σε αυτή τη ζωή. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω όμως τέτοια ανωριμότητα στους (δήθεν μάλλον) φτασμένους επαγγελματικά ή πνευματικά άντρες. Όσο για τις γυναίκες-θύματα, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Αν μη τι άλλο, εγώ είμαι η μεγαλύτερη ένοχη αυτής της κατηγορίας που περιγράφεις. Από την άλλη όμως, επέτρεψε μου να σου θέσω και μια παράμετρο που ίσως δεν σκέφτηκες: πολλές φορές η στάση μας καθορίζεται και από το πόσο πειστικό είναι το «παραμύθι» που μας ταΐζουν και κατά πόσο το έχουμε ανάγκη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Νομίζω πως καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω:-)
@Velvet. Αφού σου έλυσα την απορία περί λογοκρισίας (ελπίζω να κατάλαβες ότι δεν ήταν εσκεμμένη η διαγραφή) προχωράω σε αυτά που γράφεις. Περί λογοτεχνίας και το κατά πόσο οι μεγάλοι λογοτέχνες είχαν και δραστήρια σεξουαλική ζωή, το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν αυτό του Henry Miller. Νομίζω ότι τα βιβλία του τα λένε όλα και αποδεικνύουν ότι το σεξ με πολλές γυναίκες μπορεί να γίνει και καριέρα για κάποιους λογοτέχνες. Σε επίπεδο ερασιτεχνικής λογοτεχνίας τώρα, επέτρεψε μου να έχω πάλι αντίθετη άποψη από αυτή που εκφράζεις, αλλά δεν θα την αναλύσω εδώ, για λόγους ευπρέπειας:-)όσο για τους bloggers…θα σου παραθέσω αυτό που γράφει ένας από αυτούς στο blog του για να πάρεις μια γεύση της προσωπικότητας τους: «Όσοι δημοσιοποιούν τα γραπτά τους, συνήθως το κάνουν από ματαιοδοξία• από τούτο το γενικό αξίωμα δεν εξαιρούμαι. Όσο ακαθόριστες κι αν είναι οι αιτίες που γράφουμε, η δημοσίευση ενός κειμένου άλλοτε κρύβει κι άλλοτε διαδηλώνει την ματαιόσπουδη φιλοδοξία να αλλάξουμε τον κόσμο με λέξεις - με προθέσεις αγαθές ή ιδιοτελείς. Δεν ξέρω περισσότερη αλήθεια από την υποψία της πλάνης μου - αυτό.» Ο εν λόγω κύριος τουλάχιστον ξέρει τι του γίνεται. Υπάρχουν και άλλοι που κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους.
Γιατί αφήνετε απ' έξω και τον παράγοντα "γυναικεία συμπεριφορά";
Μαμάδες, γιαγιάδες, θείες, δασκάλες, αδερφές, και δή Βαλκάνιες, ευνουχίζουν σε πολλές περιπτώσεις συναισθηματικά τα αγοράκια με αποτέλεσμα να καταλήγουν να γινονται αυτά τα τέρατα που σημαδεύουν και πληγώνουν τις ζωές τόσων γυναικών.
Δεν τους απαλλάσσω φυσικά, αλλά να μην θεωρούμε ότι γεννήθηκαν τέρατα. Αρκετοί από αυτούς μεταστράφηκαν στην πορεία...
Δημοσίευση σχολίου