The evil that men do…

Από τότε που ο πόλεμος έγινε ψυχαγωγικό πρόγραμμα σε απευθείας μετάδοση στους τηλεοπτικούς δέκτες όλης της γης, οι εικόνες καταστροφής και δυστυχίας έπαψαν να με αγγίζουν. Ήμουν αρκετά μικρή για να καταλάβω απόλυτα τι ήταν αυτό που παρακολουθούσα σε απευθείας μετάδοση στην τηλεόραση, όταν ξέσπασε ο πόλεμος του κόλπου ή οι σφαγές μεταξύ Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, αλλά και πάλι, είχα την ανατριχιαστική αίσθηση στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως αυτό που βλέπω ζωντανά, από την ασφάλεια του καναπέ μου, εμπεριέχει εντός του μια μορφή τηλεοπτικού κανιβαλισμού. Το σοκ των εικόνων διαδεχόταν άνετα την αστείρευτη περιέργεια που με διακατείχε για όσα έβλεπα, όμως, γρήγορα, όλη αυτή η πρωτόγνωρη αίσθηση εγρήγορσης που είχα καταπνίγονταν από ενοχές για την αδράνεια μου, την ανικανότητα μου να επέμβω, να σταματήσω με κάποιο τρόπο τις αιματοχυσίες και τη καταστροφή.


Αυτή η σχεδόν σαδιστική διασκέδαση έπαψε να με ενδιαφέρει λίγο μετά το Λύκειο. Πάτησα το κουμπάκι στο τηλεκοντρόλ μου και η οθόνη έσβησε. Τόσο απλά. Καλύτερα, σκέφτηκα, το μαύρο της άγνοιας, παρά τα ψυχολογικά παιχνίδια των ταχυδακτυλουργών της διεστραμμένης διασκέδασης. Όπως παλαιότερα απέρριψα ενστικτωδώς τη διδασκαλία της ιστορίας στα σχολεία που φοιτούσα μ ε το ζόρι (μια διδασκαλία γεμάτη κουμπάκια εθνικής προπαγάνδας και ψεύτικων φρονημάτων), έτσι απέρριψα και τις εικόνες καταστροφής στην τηλεόραση. Και ακολούθησαν πάμπολλες, από πολέμους, εξεγέρσεις και σφαγιασμένους αμάχους, μέχρι απεγκλωβισμούς μικρών παιδιών από τα συντρίμμια πολυκατοικιών μετά από σεισμούς. Έχουμε φάει τόσο πόνο, τόσο αίμα και τόσα δάκρυα στη μάπα ως θεατές, που είναι πλέον φυσικό να έχουμε αποκτήσει ανοσία.

Λυπάμαι, μα σαν αρχίζουν οι απέραντες και ασταμάτητες αναλύσεις και παρουσιάσεις της τελευταίας καταστροφής του πλανήτη, αυτής που συμβαίνει στην Ιαπωνία, η δική μου οθόνη μαυρίζει. Τόσο απλά. Δεν είμαι κατά της ενημέρωσης, είμαι όμως κατά της δημοσιογραφικής εξουθένωσης και δραματοποίησης της είδησης. Δεν την βρίσκω πια με τον πόνο των γύρω, δεν μπορώ να μπω σε φάση «κάθαρσης» μέσα από εικόνες καταστροφής, δεν μου πάει να συμπάσχω με ανθρώπους στην άλλη άκρη του πλανήτη, όταν δίπλα μου υπάρχουν τόσοι που μου απλώνουν το χέρι και μου ζητάν λίγο από το χρόνο, την προσοχή και ίσως τη βοήθεια μου. Δεν μου αρέσει πλέον ο καναπές μου απέναντι από την τηλεοπτική οθόνη, δεν χρειάζομαι τις αναλύσεις και τις δηλώσεις για να σκεφτώ τα αυτονόητα. Και όλη αυτή η ‘πολιτικά ορθή’ θλίψη στη μπλογκόσφαιρα, καθώς και αυτή η ασταμάτητη φλυαρία περί πυρηνικής ενέργειας με έχει εξοργίσει. Σταματήστε, να χαρείτε (έχω και νεύρα τελευταία!). Αφήστε τα πολλά μπλα-μπλα και σκεφτείτε απλά τον παράγοντα ‘άνθρωπο’. Ο άνθρωπος κάνει τις ανακαλύψεις-επινοήσεις ή όπως αλλιώς θέλετε να τις ονομάσετε και αυτός είναι που αποφασίζει τη χρήση τους. Ο άνθρωπος είναι αυτός που κάνει τις πράξεις και οι άνθρωποι είναι αυτοί που δέχονται τις συνέπειες τους. Ο άνθρωπος είναι αυτός που εκλέγει αυτούς που θα τον εκπροσωπήσουν ή διαλέγει να σιωπήσει στην καθημερινή του επαφή με άλλους ανθρώπους. Εσύ, εγώ, όλοι μας, είμαστε αυτοί οι άνθρωποι.

Πάτα το κουμπάκι, λοιπόν, και αφουγκράσου τους ανθρώπους δίπλα σου. Πάω στοίχημα ότι τους είσαι χρήσιμος.