14 Απριλίου 2011

Μνήμη


Μεγάλο φορτίο το μυαλό, μεγάλη κούραση η μνήμη. Μελέτες, ποιήματα, πεζά και ταινίες, όλα παίζουν με την έννοια της, προσπαθούν να την ορίσουν, να την κατανοήσουν, να την τεμαχίσουν μέχρι και να την χαλιναγωγήσουν, ως έσχατη λύση. Αν βρείτε τον τρόπο, να μου τον πείτε. Μήνες τώρα πασχίζω να την υποτάξω και έχω αρχίσει να απελπίζομαι, είναι πιο πεισματάρα και από μένα την ίδια, πιο ανθεκτική και από τα κόκκαλα μου.
Κοιμάμαι και ξυπνάω ήρεμη, όσο ήρεμη μου επιτρέπει να είμαι η εποχή. Θόρυβοι με περικυκλώνουν από παντού, είτε λέξεις στο χαρτί είτε ήχοι στην οθόνη. Η χρησιμότητα του θορύβου έχει εξυμνηθεί δεόντως, ως μέσω λήθης και αποβλάκωσης της σκέψης, μα στην περίπτωση μου, ούτε και αυτό δουλεύει. Αυτές οι άχρηστες, πεισματάρικες διακλαδώσεις εντός του κεφαλιού μου, πάντα βρίσκουν τρόπο να ενώνουν τις κουκίδες, να φτιάχνουν δικά τους ψηφιδωτά και το «δημόσιο» να γίνετε ξαφνικά «προσωπικό», να γίνετε παρελθόν που φέρει ακόμη επάνω του τη δική μου σφραγίδα. Είναι αυτή η «υπογραφή» που βλέπω, κάθε τόσο. Πέφτω πάνω της και ο κόσμος μου γκρεμίζεται, καταρρέει αργά, γίνεται το υγρό που στριφογυρίζει σε αυτές τις αναθεματισμένες, ανυπότακτες διακλαδώσεις που θρονιάστηκαν στα μηνίγγια μου. Κλείνω τα μάτια, τα σφίγγω και αντιστέκομαι στις εικόνες που πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Αναθεματισμένη μνήμη! Σε τάισα τόσες ιστορίες, τόσες νότες, τόσους στίχους και ποιήματα και εσύ δεν λες να χορτάσεις, δεν λες να σιωπήσεις λίγο, να με αφήσεις ήσυχη.
Διάβασα κάπου πως τις μνήμες, όταν τις θάβεις στα βάθη του μυαλού σου, είναι σαν τα πτώματα που σιγά-σιγά αποσυντίθενται. Κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, θα ανοίξεις την καταπακτή του μυαλού σου και θα βρεις εντός του τα πάντα μολυσμένα από τη δυσοσμία και τη σαπίλα τους. Οι μνήμες, λέει, θέλουν θρήνο, κηδεία και μνημόσυνα για να αναπαυτούν, θέλουν χρόνο και υπομονή, αντοχή και θάρρος για να ξεχαστούν, να σβήσουν ή να αλλάξουν σχήμα και όψη. Ποίος έχει χρόνο γι’ αυτά σήμερα; Ποίος είναι αρκετά δυνατός για να αναλωθεί σε τέτοιους ηρωισμούς; Το παράχωμα και η τσαπατσουλιά είναι πιο εύκολα, μα δυστυχώς, όχι το ίδιο αποτελεσματικά.
Αναθεματισμένες μνήμες. Αλλάξατε σχήμα, μα η δυσοσμία σας δεν λέει να υποχωρήσει, πληγώνει το ίδιο τις αισθήσεις, όπως όταν ήσασταν ακόμη παρόν. Όποια ταμπέλα και να σας κρεμάσω δεν σας ξεγελάω. Όποια χροιά και να σας δώσω, δεν αλλάζετε χρώμα και γεύση. Θα κάνετε του κεφαλιού σας, θα πάτε όπου θέλετε, θα αλωνίσετε στο χώρο και στο χρόνο και θα θρονιαστείτε, όπως πάντα, σε λάθος σημείο.
Έχει πλάκα τελικά αυτή η ζωή. Βγάζει γέλιο ο πόλεμος που μαίνεται μέσα στα κεφάλια μας, καθώς τραβάμε τον εαυτό μας απ’ το γιακά, του ρίχνουμε χαστούκια και απειλές για να τον συνετίσουμε, να τον κάνουμε να δει τα σημαντικά, να τον πάρουμε μαζί μας οικειοθελώς, και όχι σαν κανένα μωρό που το σέρνει ο γονιός του απ’ το χέρι. Έχει μια αίσθηση σαδιστικής γελοιότητας η διαμάχη που εξελίσσεται μέσα μας καμιά φορά, όταν το σωστό και το λάθος συνομιλούν φωναχτά, προτάσσοντας το καθένα ετοιμόρροπα, γεμάτα υποκειμενικότητα, επιχειρήματα.
Α! βαρέθηκα. Κουράστηκα ειλικρινά από την ακατάπαυστη φλυαρία της μνήμης. Αν είχα χιούμορ, θα έβλεπα τον εαυτό μου σας σκετσάκι επιθεώρησης, γεμάτο τσιτάτες ατάκες και πομπώδης αυτολύπηση, που εκβιάζει το αίσθημα θαυμασμού από  το κοινό του. Αν είχα κουράγιο, θα έκανα μια πολύ πιο επιστημονική ανάλυση της κατάστασης, με δεκάδες παραπομπές σε δεκάδες πηγές, όπως κάνουν οι «ευυπόληπτοι & σοβαροί» μπλόγκερς, για να εισπράξουν το χειροκρότημα της «κοινότητας». Αν είχα χρόνο, θα εξηγούσα τι ακριβώς θέλω να πω, όμως δεν έχω. Πρέπει να μαζέψω τις μνήμες που σουλατσάρουν ανενόχλητες, να τις βάλω στη σειρά και να τις νουθετήσω, λες και είναι παιδιά σε αυλή νηπιαγωγείου.
Το μάθημα σήμερα περιλαμβάνει το εξής απόφθεγμα: «Να είμαστε σαν το Φοίνικα! Να το μόνο κατόρθωμα του ανθρώπου που θα είχε αξία. Να μπορούμε σαν το μυθικό εκείνο πουλί να ξαναγεννιόμαστε ακατάπαυτα από τις στάχτες μας. Τίποτα άλλο. Η χίμαιρα! Να έχεις τη δύναμη να πιστεύεις επ’ άπειρο στο θαύμα! Το πέτυχες; Έλυσες το πρόβλημα της ζωής».
Καλημέρα!

12 σχόλια:

Ioanna είπε...

Καλησπέρα Ani, το ξέρω έχω καιρό να περάσω αλλά πάντα σε διαβάζω αθόρυβα. Θα προσπαθήσω να μισοαστειευτώ, τελικά η μόδα ευννοεί τους άντρες. Αυτός ο κόσμος θα μείνει για πάντα αρσενικός...Χαμένοι τόσοι κόποι από τις σουφραζέτες... ποτέ δεν κατάλαβα τη λογική του κινήματός τους. Κρατάω οπως είπες ότι λίγη πίστη στα θαύματα θα κάνει τη δική μας ζωή, τον μικρόκοσμό μας καλύτερο. Για αυτό αξίζει να παλέψεις και εσύ. Μην παίρνεις την καθημερινότητα τόσο σοβαρά γιατί ούτε και αυτή μας παίρνει τελικά...
Καλή Ανάσταση από καρδιάς:)

anidifranco είπε...

@Ioanna.καλημέρα και από εδώ Ιωάννα μου. Το σχόλιο σου φαντάζομαι ήταν και για τα 2 κείμενα, σωστά; Κοίτα, πάντα ήταν ο καιρός των αντρών, this is a man's world, afterall. Τώρα για το πόσο σοβαρά πρέπει να πάρουμε τη ζωή, δεν θα με βρεις απόλυτα σύμφωνη μαζί σου, η ζωή είναι για να την παίρνουμε σοβαρά, απλά θα πρέπει να ξεχωρίσουμε πόση σοβαρότητα (ή βαρύτητα) θα δώσουμε σε τι και σε ποιόν. Εκεί είναι το μυστικό της επιτυχίας και για την ώρα, μάλλον, δεν το "έχω":))Σου εύχομαι και από εδώ Καλό Πάσχα και να σε διαβάζουμε πιο συχνά, ναι;

Ioanna είπε...

Έλα Ani μου, ναι ο σχολιασμός πήγαινε και στα δύο κείμενα. Απλώς σκέφτηκα να γράψω ένα που να αφορά τα δύο τελευταία θέματα σου για να μην γεμίζω τις αναρτήσεις με σχόλια... λές ε; με αυτό σου το συμπέρασμα σχετικά με την εύννοια που δέχονται οι άντρες μπορώ να πώ ότι μου γκρέμισε κάθε ελπίδα μου για να ξεχωρίσω έστω κάπου! Ναι, και εγώ αυτής της λογικής είμαι απλώς είπα να γίνω λίγο κυνική προς την πεζή καθημερινότητα που τόσο με ταλαιπωρεί όπως και όλους φαντάζομαι... Θα κάνω ό,τι μπορώ για να είμαι παρούσα:)
Σε φιλώ!

anidifranco είπε...

@Ioanna Ω! όχι, μην απελπίζεσαι Ιωάννα, υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα πετυχημένων γυναικών, πάρε τη Μέρκελ για παράδειγμα!:)χα!Ξέρεις τι με τρομάζει λίγο; Ότι για να πετύχεις πρέπει να σκέφτεσαι (και να ενεργείς) σαν άντρας:)Για να σου δώσω ελπίδα θα σε στρέψω στο κόσμο της λογοτεχνίας και λίγο στο κόσμο της επιστήμης, εκεί θα βρεις πραγματικά λαμπρά παραδείγματα επιτυχημένων & έξυπνων γυναικών. Αν πάλι δεν βρεις και εκεί, απλά κοίτα γύρω σου, πάω στοίχημα ότι γύρω μας υπάρχουν αρκετές, απλά δεν τις βλέπει κανείς.

Νοσφεράτος είπε...

ωραιοτατο ..αναδημοσιευσα αποσπασματα(με αναφορά βεβαια σε σενα ) στην ετικετα Μνημη

anidifranco είπε...

@Νοσφεράτος...Δικό μου κείμενο και αν δημοσίευση;;;Αυτό ήταν σίγουρα η έκπληξη του μήνα!:)Σ' ευχαριστώ πάρα, παρά πολύ και καλώς όρισες :)

ΧΡΥΣΑΝΘΗ είπε...

Έχεις τόσο δίκιο για την μνήμη! Δύσκολα μπορείς να την ξεριζώσεις... Είναι άδικο να ζούμε με τις αναμνήσεις και όχι με το μέλλον! Αλλά νομίζω ότι έρχονται πάντα εξίσου ατιθάσευτες μνήμες στη ζωή μας που τότε εκπλήσσουν και συγκλονίζουν!

Καλησπέρα!

Bizoux είπε...

Πειράζει που θέλω να έχω αναμνήσεις μόνο από (για) το μέλλον;

*Πληροφορίες εντός.. χχχ

anidifranco είπε...

@Χρυσάνθη. Πάντα μια νότα αισιοδοξίας είναι απαραίτητα σε αυτή τη ζωή. ναι, υπάρχουν και οι καλές, οι συγκλονιστικές, οι υπέροχες μνήμες, ας τις πολλαπλασιάσουμε! σ' ευχαριστώ:)

anidifranco είπε...

@ Μικρό μου Μπιζουδάκι, είδα το μέλλον σου και θα είναι λαμπρό!! χεχεχε!Έτσι σε θέλω φιλενάδα, αισιόδοξη και χαμογελαστή. Φιλιά καλή μου!

Velvet είπε...

Οποιος ζει με τις
μνημες τους παρελθοντος
ταιριαζει με τα απολιθωματα
Καιρος να βγαλεις τα παλια αποφορια
και να αλλαξεις φορεμα
Βαλε τα κοκκινα, τα κιτρινα, τα μπλε τα θαλασσια
Και βγες στην πορτα να σου δωσω
δυο φιλια
Η οσα θες...
Καλη Ανασταση μικρο μου γιασεμι
-

anidifranco είπε...

@ Velevet. Ξέρεις τι...κάτι τέτοια γράφεις και αρχίζω να ελπίζω ότι τελικά υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μπορούν να εξαφανίσουν το παρελθόν με ένα τους και μόνο λόγο, με μια λέξη και μια χειρονομία...Σ'ευχαριστώ:) με έκανες και χαμογέλασα. Καλή σου Ανάσταση και εσένα, καλέ μου, τα λόγια σου να είναι πάντα βάλσαμο στις ψυχές...