Μνήμη

Μεγάλο φορτίο το μυαλό, μεγάλη κούραση η μνήμη. Μελέτες, ποιήματα, πεζά και ταινίες, όλα παίζουν με την έννοια της, προσπαθούν να την ορίσουν, να την κατανοήσουν, να την τεμαχίσουν μέχρι και να την χαλιναγωγήσουν, ως έσχατη λύση. Αν βρείτε τον τρόπο, να μου τον πείτε. Μήνες τώρα πασχίζω να την υποτάξω και έχω αρχίσει να απελπίζομαι, είναι πιο πεισματάρα και από μένα την ίδια, πιο ανθεκτική και από τα κόκκαλα μου.

Κοιμάμαι και ξυπνάω ήρεμη, όσο ήρεμη μου επιτρέπει να είμαι η εποχή. Θόρυβοι με περικυκλώνουν από παντού, είτε λέξεις στο χαρτί είτε ήχοι στην οθόνη. Η χρησιμότητα του θορύβου έχει εξυμνηθεί δεόντως, ως μέσω λήθης και αποβλάκωσης της σκέψης, μα στην περίπτωση μου, ούτε και αυτό δουλεύει. Αυτές οι άχρηστες, πεισματάρικες διακλαδώσεις εντός του κεφαλιού μου, πάντα βρίσκουν τρόπο να ενώνουν τις κουκίδες, να φτιάχνουν δικά τους ψηφιδωτά και το «δημόσιο» να γίνετε ξαφνικά «προσωπικό», να γίνετε παρελθόν που φέρει ακόμη επάνω του τη δική μου σφραγίδα. Είναι αυτή η «υπογραφή» που βλέπω, κάθε τόσο. Πέφτω πάνω της και ο κόσμος μου γκρεμίζεται, καταρρέει αργά, γίνεται το υγρό που στριφογυρίζει σε αυτές τις αναθεματισμένες, ανυπότακτες διακλαδώσεις που θρονιάστηκαν στα μηνίγγια μου. Κλείνω τα μάτια, τα σφίγγω και αντιστέκομαι στις εικόνες που πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Αναθεματισμένη μνήμη! Σε τάισα τόσες ιστορίες, τόσες νότες, τόσους στίχους και ποιήματα και εσύ δεν λες να χορτάσεις, δεν λες να σιωπήσεις λίγο, να με αφήσεις ήσυχη.

Διάβασα κάπου πως τις μνήμες, όταν τις θάβεις στα βάθη του μυαλού σου, είναι σαν τα πτώματα που σιγά-σιγά αποσυντίθενται. Κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, θα ανοίξεις την καταπακτή του μυαλού σου και θα βρεις εντός του τα πάντα μολυσμένα από τη δυσοσμία και τη σαπίλα τους. Οι μνήμες, λέει, θέλουν θρήνο, κηδεία και μνημόσυνα για να αναπαυτούν, θέλουν χρόνο και υπομονή, αντοχή και θάρρος για να ξεχαστούν, να σβήσουν ή να αλλάξουν σχήμα και όψη. Ποίος έχει χρόνο γι’ αυτά σήμερα; Ποίος είναι αρκετά δυνατός για να αναλωθεί σε τέτοιους ηρωισμούς; Το παράχωμα και η τσαπατσουλιά είναι πιο εύκολα, μα δυστυχώς, όχι το ίδιο αποτελεσματικά.

Αναθεματισμένες μνήμες. Αλλάξατε σχήμα, μα η δυσοσμία σας δεν λέει να υποχωρήσει, πληγώνει το ίδιο τις αισθήσεις, όπως όταν ήσασταν ακόμη παρόν. Όποια ταμπέλα και να σας κρεμάσω δεν σας ξεγελάω. Όποια χροιά και να σας δώσω, δεν αλλάζετε χρώμα και γεύση. Θα κάνετε του κεφαλιού σας, θα πάτε όπου θέλετε, θα αλωνίσετε στο χώρο και στο χρόνο και θα θρονιαστείτε, όπως πάντα, σε λάθος σημείο.

Έχει πλάκα τελικά αυτή η ζωή. Βγάζει γέλιο ο πόλεμος που μαίνεται μέσα στα κεφάλια μας, καθώς τραβάμε τον εαυτό μας απ’ το γιακά, του ρίχνουμε χαστούκια και απειλές για να τον συνετίσουμε, να τον κάνουμε να δει τα σημαντικά, να τον πάρουμε μαζί μας οικειοθελώς, και όχι σαν κανένα μωρό που το σέρνει ο γονιός του απ’ το χέρι. Έχει μια αίσθηση σαδιστικής γελοιότητας η διαμάχη που εξελίσσεται μέσα μας καμιά φορά, όταν το σωστό και το λάθος συνομιλούν φωναχτά, προτάσσοντας το καθένα ετοιμόρροπα, γεμάτα υποκειμενικότητα, επιχειρήματα.

Α! βαρέθηκα. Κουράστηκα ειλικρινά από την ακατάπαυστη φλυαρία της μνήμης. Αν είχα χιούμορ, θα έβλεπα τον εαυτό μου σας σκετσάκι επιθεώρησης, γεμάτο τσιτάτες ατάκες και πομπώδης αυτολύπηση, που εκβιάζει το αίσθημα θαυμασμού από  το κοινό του. Αν είχα κουράγιο, θα έκανα μια πολύ πιο επιστημονική ανάλυση της κατάστασης, με δεκάδες παραπομπές σε δεκάδες πηγές, όπως κάνουν οι «ευυπόληπτοι & σοβαροί» μπλόγκερς, για να εισπράξουν το χειροκρότημα της «κοινότητας». Αν είχα χρόνο, θα εξηγούσα τι ακριβώς θέλω να πω, όμως δεν έχω. Πρέπει να μαζέψω τις μνήμες που σουλατσάρουν ανενόχλητες, να τις βάλω στη σειρά και να τις νουθετήσω, λες και είναι παιδιά σε αυλή νηπιαγωγείου.

Το μάθημα σήμερα περιλαμβάνει το εξής απόφθεγμα: «Να είμαστε σαν το Φοίνικα! Να το μόνο κατόρθωμα του ανθρώπου που θα είχε αξία. Να μπορούμε σαν το μυθικό εκείνο πουλί να ξαναγεννιόμαστε ακατάπαυτα από τις στάχτες μας. Τίποτα άλλο. Η χίμαιρα! Να έχεις τη δύναμη να πιστεύεις επ’ άπειρο στο θαύμα! Το πέτυχες; Έλυσες το πρόβλημα της ζωής».

Καλημέρα!