Blasphemy!!!! Μερικές σκέψεις για το blogging…και όχι μόνο..

Πήξαμε στις επετείους τελευταία και στις νεκρολογίες. Δεν αντιλέγω, κάποια από τα περιστατικά που μνημονεύουμε –όπως αυτό της «εισόδου» στο ΔΝΤ ή τις δολοφονίες στη Marfin- είναι απαραίτητα να τα δούμε ξανά, ψύχραιμα, στο φως των εξελίξεων και των αποφάσεων-ενεργειών που τα ακολούθησαν το χρόνο που πέρασε. Μπορώ να πω με σιγουριά, πως κάποιες από τις αναλύσεις ή παρατηρήσεις που διάβασα υπήρξαν εξόχως διαφωτιστικές, όχι τόσο εξαιτίας της αλήθειας που προσπάθησαν να αποκαλύψουν, όσο της τροφής για σκέψη και περαιτέρω έρευνα που προσέφεραν οι απόψεις που διατυπώθηκαν. Αν δεν το καταλάβατε, η λέξη κλειδί στην παρούσα κατάσταση είναι η λέξη «απόψεις».

Συνεχίζει να με εντυπωσιάζει, όσο και αν προσπάθησα να το πολεμήσω, το πόσο σιγουριά, απόλυτη πεποίθηση, σχεδόν ρητορική δεινότητα εμπεριέχεται σε κάποιες από τις απόψεις που διαβάζω διάσπαρτες σε επίσημα και ανεπίσημα κανάλια. Συνεχίζει να με εντυπωσιάζει, επίσης, ο χλιαρός σχολιασμός της επικαιρότητας από κάποιους/κάποιες και η ατελείωτη λογοδιάρροια που τον ακολουθεί, η οποία θυμίζει πιο πολύ συμπεριφορές σχολικής αυλής, παρά ουσιαστικό διάλογο. Δεν μπορώ να καταλάβω, όσο και αν προσπαθώ, τι το τόσο συναρπαστικό μπορεί να υπάρχει εντός ενός άρθρου/ανάρτησης, που ουσιαστικά αναπαράγει με –για τα δικά μου δεδομένα- αδιάφορο ή αριστερίζον τρόπο ειδήσεις και απόψεις, με τις οποίες συμφωνούμε ήδη. Αυτή η μανία του ανθρώπου –ακόμη και του σκεπτόμενου- να ανήκει σε «κοινότητες ομοϊδεατών» με καταθλίβει απόλυτα. Έχω την αίσθηση πως αποτελεί προέκταση της σάπιας νοοτροπίας των κομματικών οπαδών που τόσο ευδοκίμησε στην Ελλάδα, μόνο που αντί για κόμματα, πλέον ζούμε στον αστερισμό της «δικτυακής παρέας». Προφανώς βοηθάει πολύ τη σκέψη μας (ή μήπως την αυταρέσκεια μας;) να βρίσκουμε ανθρώπους που την αναπαράγουν ή την επικροτούν.

Στη λίστα των ιστολογίων μου θα βρείτε αλλοπρόσαλλες επιλογές. Από blogs λογοτεχνίας και επιστημονικής φαντασίας, μέχρι και blogs προσωπικά ή καθαρής ειδησιογραφίας και πολιτικού σχολιασμού.  Υπάρχουν και άλλα τόσα sites και blogs που παρακολουθώ, αλλά δεν τα έχω συμπεριλάβει εδώ. Τα καλύτερα και πιο διαφωτιστικά άρθρα τα διάβασα σε μπλογκς ή sites όπου η πολυφωνία είναι κανόνας και οι απόψεις αντικρουόμενες, μέχρι και αιρετικές. Συγχωρέστε με που είμαι της άποψης πως ο σχολιασμός ή η αρθρογραφία θα πρέπει να είναι προκλητική, να σε πεισμώνει και να σε σπρώχνει να σκεφτείς και να ψάξεις για αποδείξεις. Συγχωρήστε με, που μέσα σε αυτό το χαμό, σε αυτό το τόσο κρίσιμο για την κοινωνία και τη χώρα μας σταυροδρόμι, δεν έχω την υπομονή να διαβάζω χλιαρές, επιφανειακές μαλακίες από ανθρώπους που θα ήθελαν, πιθανώς, να είναι δημοσιογράφοι στη θέση των δημοσιογράφων.

Προβληματίζομαι συχνά, αναρωτιέμαι αν πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας που στη θέση των «έγκυρων σχολιαστών των ΜΜΕ» έχουν στήσει τους «έγκυρους σχολιαστές της μπλογκόσφαιρας», ως αντίδοτο στο κακό του ορυμαγδού των ειδήσεων και απόψεων που κυκλοφορούν. Ζούμε στον καιρό της πληροφόρησης, έχει γεμίσει ο τόπος ειδήσεις και σχόλια, απόψεις, ρεπορτάζ και ηλεκτρονικά κανάλια επικοινωνίας και όμως, οι πραγματικά σοβαρές ειδήσεις φτάνουν στα αυτιά μας με το σταγονόμετρο. Ο σχολιασμός της πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας είναι ίσως το μοναδικό μας όπλο ενάντια στο χαμό που επικρατεί, αλλά και –όπως υποστηρίζουν μερικοί- το τελευταίο δημοκρατικό προνόμιο (ή μήπως δικαίωμα;) του δυτικού κόσμου, που δεν έχει καταποντιστεί ακόμη. Από αυτή την άποψη, η blogόσφαιρα είναι όχι μόνο χρήσιμη, αλλά και απαραίτητη, όμως, καλά είναι να γνωρίζουμε (επίσης) πως σε καμία περίπτωση δεν είναι αθώα. Αν εξετάσουμε, έστω για ένα λεπτό, τα κίνητρα του καθενός από εμάς να δημοσιοποιούμε τις σκέψεις και τις απόψεις μας, ίσως να βρούμε πως κάποια από αυτά δεν είναι καν υγιή, πόσο μάλλον χρήσιμα.

Υπάρχουν, φυσικά, και οι φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά είναι λίγες. Υπάρχουν αρθρογράφοι που πραγματικά έχουν κάτι να σου πουν, έστω και αν δεν συμφωνείς απόλυτα μαζί τους ή αν ανήκουν στα «κακά ΜΜΕ», ξέρετε, τα συμβατικά και ξεπουλημένα. Υπάρχουν bloggers με άποψη, ψυχραιμία και συγκρότηση στο τρόπο που γράφουν και σχολιάζουν την επικαιρότητα. Υπάρχουν και άλλοι, για μένα πιο πολύτιμοι, που ξεφεύγουν λίγο από τον κλοιό της επικαιρότητας και της πολιτικής και ασχολούνται με θέματα που διευρύνουν τη σκέψη και –γιατί όχι- εκπαιδεύουν τον νου. Υπάρχουν τέλος και αυτοί που είναι απλά ευφυείς και άκρως διασκεδαστικοί. Αυτούς τους ζηλεύω πραγματικά, διότι μπορούν να βλέπουν το παράλογο σε αυτό που πλασάρεται ως λογικό, να διακωμωδούν το τραγικό και κυρίως, να μην παίρνουν τους εαυτούς τους ΤΟΣΟ σοβαρά!

Ακούω συχνά επιχειρήματα για την ελευθερία του λόγου, μα νιώθω πως ξεχνάμε ότι ο δημόσιος λόγος, έστω και μέσω ενός blog με λίγους αναγνώστες, εμπεριέχει εντός του και μια έννοια ευθύνης για τις απόψεις που εκφράζονται. Για μένα η ευθύνη είναι στενά συνυφασμένη με την έννοια της ηθικής, μιας έννοιας άκρως κακοποιημένη στην εποχή μας. Δανείζομαι εδώ τα λόγια ενός συναδέλφου και καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος περιγράφει σε άρθρο του πως η οικονομική κρίση συνδέεται ουσιαστικά με την ηθική, και δίνει μια εικόνα της πραγματικότητας που πιθανώς βιώνουμε: «Το χειρότερο είναι πως η ηθική πλέον είναι παραμετροποιήσιμη. Το άτομο είναι θεμιτό να κρατήσει από τους κανόνες τα στοιχεία εκείνα που το εξυπηρετούν, να ενστερνιστεί προκατασκευασμένες κοσμοθεωρίες για μικρό διάστημα, να τις επαναδιατυπώσει ανάλογα με τις συνθήκες και τους στόχους του, να καταστεί πρόσκαιρος κοινωνός θεωριών, που απλά δικαιολογούν τις πράξεις του. Ουσιαστικά τόσο οι κοινωνίες, όσο και τα άτομα ιεραρχούν τις ανάγκες τους και, επιδιώκοντας την άμεση ικανοποίησή τους, χωρίς να υποπίπτουν σε γνωστικές ασυμφωνίες, τις επικαλύπτουν με ηθικούς μανδύες, που αλλάζουν συχνότερα και από τις επιταγές της εκάστοτε μόδας.»

Σήμερα, λοιπόν, η έννοια της ηθικής είναι σχετική και κατ’ επέκταση, σχετική είναι και η έννοια της ευθύνης. Δεν είναι, λοιπόν, διόλου περίεργο που δεχόμαστε με τόση ευκολία τις συνεχείς αποκαλύψεις σκανδάλων ή των αισχρών ψεμάτων ή της ανακολουθίας που επικρατεί στο δημόσιο πολιτικό λόγο. Δεν είναι διόλου παράξενο που ανεχόμαστε να ανήκουμε σε συνδικάτα ή πολιτικές παρατάξεις ή ακόμη και ιδεολογικά κινήματα, που προάγουν το lifestyle, τον ατομικισμό και την βελτίωση μόνον του εαυτού μας. Δεν είναι διόλου ανεπίτρεπτο να ακούμε ή να διαβάζουμε αναλύσεις, σχόλια και απόψεις από ειδικούς και μη, που πότε προφητεύουν κοσμοϊστορικές ανατροπές και αργότερα κριτικάρουν (πότε με σθένος και πότε χλιαρά) την αδυναμία για αλλαγή του σκηνικού. Δεν μου κάνουν καμιά εντύπωση, πλέον, τα γρήγορα συμπεράσματα, οι αφορισμοί ή η άκρατη αυτοπροβολή μερικών (ανδρών & γυναικών) που μέσα από τον κοινωνικό-πολιτικό προβληματισμό τους, ουσιαστικά περνούν την ώρα τους, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βελτιώσουν (ή να ενισχύσουν) την εικόνα που οι ίδιοι έχουν για τους εαυτούς τους.

Ο τίτλος του ποστ είναι ακριβής. Αυτό το ποστ είναι γεμάτο βλασφημίες και τους βλάσφημους πρέπει να τους πετροβολούμε, σωστά;

Καλημερα!