12 Σεπτεμβρίου 2011

Απολογία Νο 2


συγγνώμη (η) (προφέρεται κ. συγνώμη) 1. (α) η έκφραση τής μετάνοιας κάποιου για λόγο ή πράξη του εις βάρος άλλου: σας ζητώ συγγνώμη για ό,τι είπα εναντίον σας || τι να την κάνω τη ~ σου; (β) η αποδοχή τής μετάνοιας (κάποιου) από το πρόσωπο που έχει θιγεί από λόγο ή πράξη του: δίνω τη ~ μου (συγχωρώ) συν. συγχώρεση 
Μια λεξούλα μόνο, συγνώμη ή συγγνώμη ή όπως αλλιώς θέλετε. Πόσες  φορές την εκστομίσαμε και πόσες από αυτές τις φορές που την είπαμε την εννοούσαμε πραγματικά; Διαβάζω πως: η λέξη προέρχεται από το «συν + γνώμη» (συν + γιγνώσκω: έχω την ίδια γνώμη με κάποιον, αλλάζω γνώμη, μετανοώ). Το να ζητάς, συνεπώς, συγνώμη σημαίνει αυτομάτως πως μπαίνεις στη θέση του άλλου και υιοθετείς τη γνώμη του πάνω στο θέμα της διαφωνίας που ίσως είχες μαζί του. Αν κάθε φορά, λοιπόν, που λέγαμε ‘συγνώμη’ σε κάποιον μπαίναμε πραγματικά στη θέση του και βλέπαμε τα πράγματα μέσα από το δικό του πρίσμα, τότε α) θα ήμασταν ένας πολύ πιο υπεύθυνος και ευαίσθητος λαός και β) οι παρεξηγήσεις μεταξύ μας θα μειώνονταν αισθητά με τα χρόνια. Και όμως, παρά τη συχνότητα της χρήσης του ‘συγνώμη’ στην καθημερινότητα μας, παραμένουμε ο πιο εγωπαθής και εγωκεντρικός λαός της Ευρώπης.
Άκουσα πρόσφατα κάποιον να λέει πως ο μέσος νεοέλληνας έχει υψηλή αυτοεκτίμηση και μια εικόνα του εαυτού του την οποία συντηρεί μόνο με λόγια και ποτέ με πράξεις ή δράση. Αν αυτό αληθεύει έστω και στο ελάχιστο, τότε πολλά από τα ‘συγνώμη’ που εκστομίσαμε κατά καιρούς είναι κενά νοήματος και συνεπώς και πραγματικής μετάνοιας. Εγώ μπορώ να σκεφτώ ήδη αρκετές περιπτώσεις στις οποίες το ‘συγνώμη’ μου ήταν βιαστικό, κενό ή ακόμη και βεβιασμένο. Πολλές, δε, φορές λέμε απλά ‘συγνώμη’ για να βάλουμε μια τελεία στη διαφωνία, να αποφύγουμε την κουβέντα, μέχρι και να προσποιηθούμε πως είμαστε ανώτεροι πνευματικά και ψυχικά από το συνομιλητή μας, που ίσως έχει αρχίσει να χάνει τη ψυχραιμία του πάνω στην έξαψη της διαφωνίας του μαζί μας. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καλό –έστω εμείς- να γνωρίζουμε πως οι κενές λέξεις δεν είναι σημάδι ούτε ευφυΐας ούτε ανωτερότητας. Οι κενές νοήματος λέξεις είναι απλά σημάδι της δικής μας αδυναμίας να μετακινηθούμε από τις θέσεις μας, να ακούσουμε τον άλλο και να αλλάξουμε γνώμη ή έστω να δούμε τη δική του οπτική πάνω σε κάποιο θέμα.
Το μυστικό όλων των λέξεων είναι πως η ετοιμολογία τους μας δείχνει συχνά και το σωστό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που θα έπρεπε να έχουμε όταν τις χρησιμοποιούμε. Απ’ όλες τις λέξεις που λέμε καθημερινά, το ‘συγνώμη’ είναι ίσως η πιο κακοποιημένη και κενή πραγματικού νοήματος. Η χρήση της είναι τόσο κοινή και διαδεδομένη που η διαστρεβλωμένη της έννοια έχει πλέον επικρατήσει της πραγματικής. Γι’ αυτό και καμιά φορά τα ‘συγνώμη’ μας τα συνοδεύει δικαίως η απάντηση: Να τη χέσω τη συγνώμη σου!
Σήμερα είπα, ίσως, για πρώτη φορά ‘συγνώμη’, χρησιμοποιώντας την πραγματική του έννοια. Τη στιγμή που το ξεστόμισα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή είδα καθαρά και την ευεργετική του ιδιότητα, διότι, όταν λες πραγματικά ‘συγνώμη’, δεν υιοθετείς απλώς τη γνώμη του άλλου, αλλά βλέπεις καθαρά και το λάθος της δικής σου γνώμης. Τα πραγματικά ‘συγνώμη’ είναι ο καθρέπτης του χαρακτήρα μας, είναι ένας τρόπος να συνειδητοποιήσουμε τις δικές μας αδυναμίες, τα δικά μας όρια και σφάλματα, κάτι που ίσως να μην το επιτυγχάναμε ποτέ, αν δεν συνυπήρχαμε ‘θορυβωδώς’ με τους άλλους. Το σημερινό μου ‘συγνώμη’ ήταν άβολο και επώδυνο, με βύθισε στη σκέψη και τη μετάνοια, το μόνο σίγουρο τρόπο, δηλαδή, προς την πραγματική αλλαγή.
Καλημέρα και καλή ακρόαση! Πατήστε play, αξίζει τον κόπο…

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι για 'σένα γιατί κι εγώ πραγματικά πιστεύω οτι η συγγνώμη είναι η αρχή της αλλαγής.
Και νομίζω οτι όταν αποκαθηλώσουμε τον αλάνθαστο εαυτό μας τότε μπορούμε πιο εύκολα να πούμε κι άλλες,ανοίγουμε το μυαλό και την καρδιά μας.
Καλό βράδυ!

anidifranco είπε...

@AnD Καλημέρα φίλη μου, σ' ευχαριστώ που πέρασες :-)Εύστοχο το σχόλιο σου και χαίρομαι που και πάλι συμφωνούμε

Velvet είπε...

Συγγνωμη...
Μακαρι να την ακουγα
συχνοτερα κι ας μην ειχε την πραγματικη της εννοια

Δυτυχως ειμαστε αγενης σαν λαος
και καθολου ευγενικος

Καλημερα Αννυ
-

Παναγιώτα Κ. είπε...

Μεγάλη αλήθεια!Και σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι που όταν κάνουν λάθος- όπως όλοι μας- έχουν την αξιοπρέπεια, την ειλικρίνεια και το σεβασμό να ζητήσουν συγνώμη πραγματικά, να σταθούν απέναντι στον άλλον και να παραδεχτούν το σφάλμα τους. Εκεί ξεχωρίζει ο άνθρωπος.
:-)

anidifranco είπε...

@Velvet Καλημέρα καλέ μου φίλε :-) Αν και κάπως καθυστερημένα...Ναι, μαθαίνω σιγά-σιγά την πραγματική έννοια των λέξεων που χρησιμοποιώ με τόση συχνότητα κάθε μέρα και αν και με ζορίζει, κατά βάθος μου αρέσει που αλλάζω. Φιλιά!

anidifranco είπε...

@Παναγιώτα. Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ και χαίρομαι που σε πολλά συμφωνούμε, αν κρίνω και από τις δικές σου αναρτήσεις. Είναι ο εγωισμός που μας τυφλώνει, άλλες φορές είναι και ο φόβος, και τα δύο δυνατά συναισθήματα. Αυτές είναι πάντα οι αιτίες που το 'συγνώμη' έχασε την έννοια του σήμερα. Προσπαθώ να τα καταπολεμήσω και τα δύο. Δεν κερδίζω πάντα σε αυτό τον αγώνα, αλλά όταν κερδίζω νιώθω πως κατάφερα το ακατόρθωτο. καλημέρα!!!

AnD είπε...

Καλημέρα Άννυ!
Μετακόμισα:
http://prospa8w.wordpress.com/

search4Neverland είπε...

"...Οι κενές νοήματος λέξεις είναι απλά σημάδι της δικής μας αδυναμίας να μετακινηθούμε από τις θέσεις μας, να ακούσουμε τον άλλο και να αλλάξουμε γνώμη ή έστω να δούμε τη δική του οπτική πάνω σε κάποιο θέμα..."

Τέλεια διατύπωση!

anidifranco είπε...

@Daphne Καλημέρα φίλη μου, σ' ευχαριστώ που πέρασες :-)

Ioanna είπε...

Δεν έχεις άδικο ξέρεις Ani μου!. Είναι καλό, ανθρώπινο, αξιοπρεπές, να μιλάς ανοιχτά, και να ζητάς "συγγνώμη" όταν πρέπει - εντάξει όχι και συνέχεια, μην το παρκάνουμε - . Γιατι μπορεί κάποιος να το εκμεταλλευτεί και να σε φέρνει συνεχώς σε δύσκολη θέση για να απολογείσαι. Μακρυά από μισάνθρωπους. Αυτό εννοώ. Εκεί δεν θέλει "συγγνώμη" γιατί δεν εκτιμάται. Εκεί θέλει άλλου είδους αντιμετώπιση. χαχα.

Μην νομίζεις ότι το να απολογείσαι σε κάνει πιο αδύναμη. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι προς όφελος σου, σε δυναμώνει, σε κάνει να προχωράς παρακάτω. Τα πράγματα δεν χρειάζονται πόλεμο, αλλά ειρήνη. Ας το καταλάβουν οι ασυνείδητοι επιτέλους. Όμως εσύ αν είσαι μπερδεμένη, δικαιολογημένα όλοι είμαστε τον τελευταίο καιρό, είναι καιρός να λύσεις το οποιοδήποτε μπέρδεμα. Αγνόησε το, παράτα το και πήγαινε παρακάτω.

Ίσως με βρίσκεις να είμαι αισιόδοξη με όσα γράφω. Και όμως δεν είμαι. Αλλά δεν βρίσκω τον λόγο να στεναχωριέμαι συνεχώς. Όσο μπορώ παραμένω ήρεμη. Δεν αξίζει να σπαταλάω τα δάκρυα μου για τους αναίσθητους.

Άλλωστε κάποιος που αξίζει τα δάκρυά σου, δεν θα σε κάνει ποτέ να κλάψεις. Ούτε να ζητήσεις συγγνώμη... :). Αυτό νομίζω εγώ.

Καλό σου βράδυ, με λιγότερο κρύο και πολύ ζέστη! Σε φιλώ :)

anidifranco είπε...

@Ιωάννα Καλημέρα καλή μου φίλη και συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση. Έχεις δίκιο, τα συγνώμη καμιά φορά είναι βιαστικά και πάνε χαμένα σε κάποιους ανθρώπους.Καμιά φορά νιώθουμε ευάλωτοι και κάνουμε λάθος εκτιμήσεις, ζητάμε συγνώμη χωρίς να φταίμε σε κάτι. Υπάρχει όμως ο χρόνος, αυτό βοηθάει για να δούμε τελικά πόσο λάθος ή σωστά ήταν κάποια μας συγνώμη. Προσωπικά πιστεύω ότι καμιά δεύτερη ευκαιρία δεν πάει χαμένη, ακόμη και όταν τη δίνουμε στα λάθος άτομα. Ένα ακόμη λάθος σε βοηθά να αναγνωρίζεις καλύτερα και ευκολότερα τα σωστά. Εύχομαι να είσαι ακόμη αισιόδοξη. Πολλά φιλιά!!!

Ioanna είπε...

Αχ, κάτι συμβαίνει με τα σχόλια και μου τα βγάζει "πειραγμένα". Ελπίζω να μπορείς να διαβάσεις το μήνυμα μου γιατί θέλω πραγματικά να επικοινωνήσουμε...
πολλά πολλά φιλιά! και πάντα δύναμη!

Ανώνυμος είπε...

...και αν δεν μπορείς να ψελλίσεις ένα συγνώμη, κάνε το πράξη , είναι πιο αληθινό....
Καλημέρες.....

anidifranco είπε...

@mastereeple το σχόλιο μου το 'έφαγε' το gmail. έγραψα λοιπόν ότι τη σκέψη πρέπει πάντα να τη συνοδεύει η δράση, αλλιώς δεν έχει και αντίκρυσμα, σωστά τα λες :-) Καλησπέρες!!!!

vagmood είπε...

vagmood.blogspot.com