I had a dream….

Ονειρεύτηκα χθες βράδυ. Στεκόμουν στη μέση του δωματίου μου και με έζωσαν εκατοντάδες ποντίκια. Έμοιαζαν με χιλιάδες άλλα ποντίκια, μα θυμάμαι καλά πως το τρίχωμα τους ήταν κάπως φουντωτό και πλούσιο, τα μάτια τους στρογγυλά, μα καθόλου απειλητικά. Στάθηκαν γύρω μου και με κοιτούσαν, δίχως να κινούνται, σιωπηλά, σαν να με επεξεργάζονταν. Έσκυψα προς το πάτωμα, για να τα κοιτάξω καλύτερα. Τα έβλεπα να τεντώνουν τους ανύπαρκτούς λαιμούς τους για να συναντήσουν το βλέμμα μου και τα λυπήθηκα. Σταύρωσα τα πόδια μου και κάθισα στο πάτωμα. Με μίας, η απόσταση μεταξύ μας μειώθηκε. Τώρα τα βλέμματα μας ήταν σχεδόν στο ίδιο ύψος.

Όσο τα κοιτούσα αμίλητη, η όψη τους άλλαζε. Μπροστά μου δεν είχα πια ποντίκια, μα ένα τσούρμο χαριτωμένα γατάκια. Άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος τους για να τα χαϊδέψω, μα απομακρύνθηκαν όλα μαζί ταυτόχρονα. Τεντώθηκα προς τα μπροστά για να τα φτάσω. Έγειραν προς τα πίσω για να με αποφύγουν. Ακούμπησα στα τέσσερα, με τους αγκώνες μου στο πάτωμα και τις παλάμες μου ανοιχτές μπροστά μου, και άρχισα να σέρνομαι αργά προς το μέρος τους. Το κεφάλι μου τώρα ήταν ακριβώς στο ύψος των ματιών τους. Τα στρίμωξα στη γωνία του δωματίου μου. Κάποια από αυτά έσκουξαν απειλητικά, μα παίρνω όρκο πως το μόνο που άκουσα ήταν ένα χαρούμενο γουργούρισμα. Άπλωσα ξανά το χέρι μου προς το μέρος τους. Ένα από αυτά, το πιο θαρραλέο, πήδηξε στην παλάμη μου και κουλουριάστηκε αναπαυτικά πάνω στα δάχτυλα μου.

Άρχισα να το χαϊδεύω εκστασιασμένη, είχα επιτέλους βρει το κατοικίδιο μου. Το ακουμπούσα με τα δάχτυλα του άλλου μου χεριού και αυτό –παίρνω όρκο- νιαούριζε ικανοποιημένο. Οι σύντροφοί του ξεθάρρεψαν, άρχισαν να παίζουν μεταξύ τους, να απλώνονται μέσα στο δωμάτιο, να σκαρφαλώνουν στη πλάτη μου και να κάθονται αμίλητοι πάνω στους ώμους μου.

Βρήκα μια λευκή κορδέλα στο κομοδίνο μου, τεντώθηκα ξανά και την πήρα στο χέρι μου. Άρχισα να την τυλίγω γύρω από το λαιμό του. Ήθελα να το στολίσω, να του φτιάξω έναν όμορφο φιόγκο για να διαφέρει από τα άλλα, μα με κάθε κίνηση των δακτύλων μου η κορδέλα έσφιγγε όλο και πιο πολύ γύρω από το λαιμό του. Ο φιόγκος έγινε κόμπος και το ζώο άρχισε να σπαρταρά στα χέρια μου για λίγο οξυγόνο. Το κεφάλι του έγειρε στο πλάι. Πανικός. Πάσχιζα με τα νύχια μου να χαλαρώσω τον κόμπο και το μόνο που κατάφερνα είναι να τον σφίγγω παραπάνω. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν, όπως το σώμα του. Η πλάτη μου έσταζε κρύο, παγωμένο ιδρώτα, που έγδερνε το δέρμα μου. Το λευκό, κάτασπρο φως του πανικού με γέμισε. Η ανάσες μου λιγόστεψαν, όμοια με τις δικές του.

Πετάχτηκα απ’ το κρεβάτι ουρλιάζοντας. Η ώρα ήταν 5. Δεν ξανακοιμήθηκα. Άνοιξα τον ονειροκρίτη και βρήκα τα παρακάτω: «Αν ονειρευτείτε ποντίκια, σημαίνει οικογενειακά προβλήματα και ασταθείς φίλους. Αν δείτε πως σκοτώνατε ποντίκια, σημαίνει πως θα νικήσετε τους εχθρούς σας. Αν δείτε πως σας ξεφεύγανε, είναι σημάδι αμφίβολων αγώνων. Για τη νέα γυναίκα που θα ονειρευτεί ποντίκια, προβλέπονται άγνωστοι εχθροί που θα προσπαθήσουν να την υποτιμήσουν».

Αναρωτιέμαι: πόσο βλάκας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να γίνει ένα με τα ποντίκια; Πόσο ηλίθιος και τυφλός μπορεί να είναι, ώστε να τα βλέπει ως ψιψίνες; Πόσο απόλυτα αποτυχημένος, όταν αντί να χαρεί που κατάφερε να εξολοθρέψει ένα από αυτά, αυτός ξεψυχά μαζί του; Πόσο; Τι λέτε εσείς για όλα αυτά, κύριε Sigmund Freud;