30 Ιουνίου 2010

Ο Ήλιος καίει για μας τους straight…

Υπάρχει λόγος που δεν μιλάω. Υπάρχει καλός λόγος που σιωπώ. Δεν είναι οι πολιτικό-οικονομικές εξελίξεις που με θλίβουν, δεν είναι οι άνθρωποι που βλέπω στις πορείες να βροντοφωνάζουν μανιασμένοι για κάτι που κάποιοι υπονόμευαν λίγο-λίγο δεκαετίες τώρα μπροστά στα μάτια μας, δεν είναι καν το ζοφερό μέλλον που σκιαγραφούν για τη χώρα μας κάθε τόσο οι ειδήμονες που με κάνει να σιωπώ. Αυτό που με κάνει να σιωπώ είναι η απόλυτη σαστιμάρα που αισθάνομαι κάθε που ανοίγω την τηλεόραση. Σαστίζω, που ενώ βουλιάζουμε, η ψηφοθηρία, η γραφειοκρατία των πολιτικών κομμάτων και ο πόλεμος εντυπώσεων και δηλώσεων συνεχίζεται ακάθεκτος με νέα «καραμέλα» αυτή τη φορά. Όλοι αναγνωρίζουν το μερίδιο ευθύνης τους, μα και όλοι γνωρίζουν τον τρόπο για να μας σώσουν. Το μεγάλο παζάρι της ελπίδας και εμείς ως γνήσιοι καταναλωτές και τζογαδόροι, ψάχνουμε απελπισμένα που θα ποντάρουμε το μοναδικό μας κεφάλαιο, αυτό της εμπιστοσύνης, που πια δεν μας περισσεύει.
Και να σου μέσα στο χαμό και το θωρηκτό-κρουαζερόπλοιο, νά σου και  η εφοπλιστική οικογένεια αγκαλιά με τις μεταμεσονύχτιες βίζιτες της απόλυτης Ξανθιάς στα μουσεία. Κράτος, επιχειρήσεις, πορνεία και ιστορία, πιασμένες χέρι-χέρι σε έναν χορό άσκοπου αισθησιασμού που μας κάνει να χαμογελάμε, ενώ θα έπρεπε να κλαίμε, να σπαράζουμε στο κλάμα. Γίναμε πειραματόζωα της κάθε ξιπασμένης πλούσιας, της κάθε ξεπεσμένης ντίβας, του κάθε βαριεστημένου και μπουχτισμένου καναλάρχη. Ποντάρουν στην απελπισία μας και ως νέοι σωτήρες μας κοιμίζουν με φθηνές συνταγές. «Αυτοί είστε» μας λένε, «δεχτείτε το και διασκεδάστε το». Καλοκαιρινές εκπτώσεις, έτσι τις ονομάζω εγώ, μια και μας τραβάνε πάντα προς τα κάτω, προς τον πάτο της υπομονής και της λογικής μας.
Και οι αποκαλύψεις δεν έχουν τέλος, κάθε μέρα και μια καινούργια. Και να σου τα άρθρα στο τύπο και νά σου οι φωτογραφίες για του λόγου το αληθές. Πόση σιωπή ανεχτήκαμε; Πόση συγκάλυψη και βόλεμα σε αυτή τη χώρα; Και πόσα ακόμη αγνοούμε; Άραγε ποιανού τα συμφέροντα θα θιγούν μετά για να μπορέσουμε επιτέλους να τα μάθουμε;
Καμιά φορά παίρνω τους δρόμους, πιστεύοντας πως αν βρεθώ μέσα στο πλήθος, θα μπορέσω να σφιγομετρήσω επαρκώς το κοινό αίσθημα, θα πάρω απαντήσεις. Στη λαϊκή της γειτονιάς, οι γυναίκες ορμούν με φόρα πάνω στους πάγκους, ψάχνουν αλαφιασμένες από τον κόσμο και τη ζέστη του καλοκαιριού για το προϊόν με την καλύτερη ποιότητα και τη φθηνότερη τιμή. Είμαστε εκπαιδευμένοι στο να βρίσκουμε ποιότητα στη φθήνια. Είμαστε εκπαιδευμένοι να κρύβουμε τη φτώχεια μας, ξετρυπώνοντας τις καλύτερες προσφορές. Αυτό που δεν μάθαμε ακόμη είναι να λέμε την αλήθεια και να δεχόμαστε τις συνέπειες.
«Ποια κρίση και βλακείες, τα μαγαζιά είναι γεμάτα από κόσμο», μου λέει μια φίλη. Ναι, η φτώχεια θέλει καλοπέραση και τα άδεια βλέμματα επιζητούν κάτι αληθινό, κάτι καθημερινό για να ξαποστάσουν πάνω του και να ξορκίσουν τις τηλεοπτικές εικόνες. «Ομορφαίνεις», μου λένε οι φίλοι. Ναι, είναι που το βλέμμα και το μυαλό μου έχουν παγώσει, σαν αυτά που βλέπεις στις φωτογραφίες των περιοδικών, και μένω πια αναλλοίωτη στο χρόνο. Όταν το μυαλό σου πάψει να λειτουργεί, το δέρμα σου λάμπει, αυτή είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια που την διδαχθήκαμε από μικρά παιδιά, βλέποντας ασταμάτητα τηλεόραση και διαβάζοντας τα lifestyle περιοδικά του κ. Κωστόπουλου.

13 σχόλια:

Dimos είπε...

Δυστυχώς, όπως φαίνεται, μαζί με τις κοινωνικές αξίες βυθίζεται και ο ίδιος ο πάτος. Και να δεις, που θα έρθει μια εποχή που τα σκάνδαλα τύπου "Τζούλια, το πουτανάκι που πηδιέται στα μουσεία με τον γιο του βουλευτή" θα μας φαίνονται καθημερινά και τετριμμένα. Να δεις, που θα φτάσει μια τέτοια εποχή χαύνωσης πυ για να σοκαριστούμε θα πρέπει να μπει κάποιος μες στο σπίτι μας και να σφάξει κάποιον μετανάστη μπροστά μας!

Δεν γαμιέται γλυκιά μου, φαίνεται πως η τελευταία γραμμή άμυνας μας είναι τελικά η δική μας ψυχική και πνευματική ανάταση. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψεις της μάζας... μόνο αν αυτή η μάζα σταματήσει να σκέφτεται ως μάζα αλλά ως άθροισμα μεμονωμένων και πλήρων προσωπικοτήτων - μόνο αν αυτή η μάζα σταματήσει αν είναι μάζα.

Παρεμπιπτόντως, το ότι ομόρφυνες δεν έχει σχέση με την διάθεσή σου. Μάλλον έχει να κάνει με την αναμονή της άπλας που θα έχεις στις παραλίες του Πηλίου... κίτα να μαυρίσεις για να γίνεις σωστή γκομενάρα.

Dimos είπε...

Εν το μεταξύ, λόγω της βιασύνης μου έκανα και μερικά ηλίθια ορθογραφικά λάθη... και μου το είπε η δασκάλα μου, έπρεπε να την τελειώσω την Α' δημοτικού!

nihilio είπε...

Πού θα πάει, θα πιάσουμε και πάτο. Και μετά μόνο πάνω θα μπορούμε να πάμε.

Velvet είπε...

Χαίρομαι που υπάρχουν
γύρω μου ακόμα
συνάνθρωποι
σαν κι εσένα
Και γιατί απορείς
σ ότι λένε οι φίλοι σου
Οι όμορφοι
είναι όμορφοι
και έξω
και μέσα

Καλό σου βράδυ

Κι ευχαριστώ
που ανάμεσα από όλα εκεί
εσύ επέλεξες το κοχύλι

anidifranco είπε...

@Dimos αυτό φοβάμαι και εγώ φίλε μου, ότι ο πάτος πάει όλο και προς το βάθος. Και όταν λέω φοβάμαι, το εννοώ, καμιά φορά χάνω τον ύπνο μου, πλέκω σενάρια για εμφύλιους και εξεγέρσεις…έχεις ένα δίκιο πάντως, κάνεις δεν θα μας σώσει, πρέπει να σώσουμε τον εαυτό μας με λίγη αισιοδοξία, αυτό βλέπω και εγώ. Να ναι καλά το Πήλιο και οι παραλίες του, θα με παρηγορήσουν για φέτος ;-)

@Nihilio σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου και την παρουσία σου εδώ, και εγώ αυτό περιμένω, το δυναμικό τίναγμα προς τα πάνω. Εγώ και εσύ ξέρουμε πως υπάρχουν κοινότητες ολόκληρες που αντιστέκονται και δημιουργούν και αυτό είναι ευοίωνο :-)

anidifranco είπε...

@Velvet2 Benvenuto! Σ’ ευχαριστώ που διάλεξες αυτό το χώρο να ξαποστάσεις λίγο. Το μπλοκ σου είναι από τα αγαπημένα μου τώρα πια. Χαίρομαι που ακούω τη γνώμη σου και θα χαρώ να διαβάσω και άλλα δείγματα της γραφής σου. Σε αυτό που λες, σου απαντάω απλά ότι beauty is in the eye of the beholder :- )

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Πρώτη φορά εδώ και ενθουσιάζομαι
που ακόμα χτυπάνε καρδιές
στους σωστους τους ρυθμούς.
Λες αλήθειες, φίλη!!!
Να είσαι καλά!!!

Σ' Ευχαριστώ γι' αυτό που διάβασα!

Μέρα Καλή! Όσο καλές μπορούν να είναι οι μέρες μέσα σ' αυτό τον οχετό που ζούμε...

anidifranco είπε...

@Προμηθεύς Πυρφόρος Καλώς όρισες και σ’ ευχαριστώ για τα καλά και πάνω απ’ όλα ενθαρρυντικά σου λόγια, τα είχα μεγάλη ανάγκη σήμερα, πέσανε σαν βάλσαμο στη ψυχή μου, όπως και τα ποιήματα που διαβάζω στο μπλοκ σου. Εύχομαι να τα λέμε συχνά.

Αντίλογος είπε...

Επιστρέφοντας στη λεγόμενη blogoasfaira, μετά από μια μικρή αποχή, συνειδητή μάλλον και ίσως λόγω «κούρασης», έπεσα στις σκέψεις που μεταφέρεις τόσο άμεσα σε αυτό το υπέροχο κείμενο. Και απλά χαμογέλασα. Είναι πολύ όμορφο το να διαβάζεις κάτι που βγάζει τόση υγεία ενώ ζεις σε ένα τόσο άρρωστο περιβάλλον. Εκεί έγκειται και η ομορφιά που αναφέρεις. Όχι στην παύση της λειτουργίας του μυαλού. Αλλά στην εξωτερίκευση αυτού που παράγει...

anidifranco είπε...

@ Αντίλογος. Πιστεύω ότι ξέρεις ήδη ότι είμαι μεγάλη θαυμάστρια της γραφής σου. Το σχόλιο σου, το πέρασμα σου από εδώ με τιμά και χαροποιεί περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσα να σου εξηγήσω με λέξεις. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, μόνο αυτό μπορώ να πω :-)

Αντίλογος είπε...

Αν υπάρχει κάποιος που πρέπει να πεί ευχαριστώ αυτός ειμαι εγω για αυτά που έγραψες..

xristin είπε...

Σε διαβάζω και μου αρέσεις.
Αλλά γιατι βρε παιδί μου το έχουμε ρίξει όλοι στο μιρολόι.
Ειναι λύση αυτή?
Και εγώ στο blog μου κλαίω την μοίρα μας,αλλά τελικά δεν είναι αυτή η λύση.Είμαι και εγω λάθος.
Με το να παραθέτουμε οτι μαυρο κυκλοφορεί στην πιάτσα δεν σοζώμαστε.
Μήπως να το πάρουμε αλλιώς?

anidifranco είπε...

@xristin καλώς όρισες! Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Όσο για αυτό που λες, έχεις ένα δίκιο, γι’ αυτό και γράφω όλο και πιο λίγο, για να αποφύγω την παγίδα της απαισιοδοξίας. Αλλά να ξέρεις, είναι οι απαισιόδοξοι τελικά που κάνουν τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας. Εμείς την έχουμε πιο πολύ ανάγκη απ’ τον καθένα. Καλημέρα!