25 Αυγούστου 2010

Welcome to the Jungle of the West!

Α! Καλοκαίρι! Αύγουστος! Έχουν γεμίσει τα μπλόκς και τα Free Press με ειδυλλιακά τοπία, γαλάζιες και βαθύ μπλε εικόνες, έχουν γεμίζει με την έντονη παλέτα της καλοκαιρινής φύσης. Τι ευτυχισμένες μέρες για όσους ακόμη παραθερίζουν και πόσο νοσταλγική είναι η διάθεση όσων επέστρεψαν ήδη! Όλα αυτά αφορούν βέβαια ένα κομμάτι του πληθυσμού της πολύπαθης αυτής χώρας, διότι υπάρχουν και οι άλλοι –ανάμεσα τους και εγώ- που γαντζωθήκαν στο μπετό του μπαλκονιού τους, ως άλλες γοργόνες στην πρύμη πλοίου, και σιγοψήθηκαν, σαν τα αυγά στο καυτό λάδι του πυρωμένου τηγανιού, περιμένοντας τα πρωτοβρόχια για να τους λυτρώσουν από την παρατεταμένη ανυνδρία του καλοκαιριού.
Το καλό όμως είναι πως έχουμε και εμείς –οι θεματοφύλακες του αστικού μπετόν- ιστορίες να πούμε, απλά δεν είναι τόσο ειδυλλιακές, όσο των υπολοίπων.

Η ζέστη έγινε ο καλύτερος μου φίλος αυτόν τον Αύγουστο. Με ακολουθούσε παντού, και όπως όλοι οι φίλοι, δεν με άφηνε να ολοκληρώσω τίποτα απ’ όσα ξεκινούσα. Την ξόρκισα με όλα τα τεχνητά μέσα που βρήκα στη διάθεση μου, μα με περίμενε κάθε τόσο έξω από την πόρτα μου. Την ίδια στιγμή ο μισός πλανήτης μαστίζονταν από φωτιές και παρατατεμένο καύσωνα, ενώ ο άλλος μισός από καταρρακτώδεις βροχές και πλημμύρες. Το χάος μέσα μας το κληροδοτήσαμε και γύρω μας. Εμείς οι δυτικοί τελικά θα πρέπει να αισθανόμαστε παντοδύναμοι, μια και καταφέραμε να αλλάξουμε τα χαρακτηριστικά των εποχών και να απορυθμίσουμε τον πλανητικό θερμοστάτη.

Η δουλειά ήταν ο πιο πιστός μου σύντροφος αυτό το καλοκαίρι. Όταν οι πόλεις άρχισαν να αδειάζουν η μία μετά την άλλη, τα πλήκτρα του δικού μου υπολογιστή έπιασαν φωτιά, το μυαλό μου έπρεπε να τρέξει με χίλια και το θεσμοθετημένο οχτάωρο έγινε μακρινό παρελθόν για την καθημερινότητα μου. Στον καιρό του εργασιακού φόβου και της κακοπληρωμένης ανασφάλειας δεν λες ποτέ «όχι» σε όποια δουλειά και αν σου ανατεθεί, ακόμη και αν οι όροι της είναι αντιστρόφως ανάλογοι της αμοιβής της. Άραγε πόσοι έδωσαν τη ζωή τους στη Δύση για να μας εξασφαλίσουν το 8ωρο και τον κατώτατο μισθό και πόσοι άλλοι πλούτισαν και δοξάστηκαν για να τα ροκανίσουν με τη συναίνεση μας; Ποια ομάδα άραγε υπερτερεί αριθμητικά, αν τις βάλουμε δίπλα-δίπλα; Επειδή όλοι ξέρουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, καταλαβαίνει άραγε κανείς μας πόσο στρεβλό και παράλογο είναι να εξυπηρετούμε τα «θέλω» των λίγων και να καταδυναστεύουμε αυτά των πολλών;

Τον τελευταίο καιρό όμως, τώρα που οι εκδρομείς επέστρεψαν και η θερμοκρασία έπεσε αισθητά, ο τρόμος και η απέχθεια είναι οι πιο πιστοί μου συνοδοιπόροι. Λίγες μέρες πριν, μερικούς μόνο δρόμους μακριά από το σπίτι μου, μια 90χρονή κυρία βγήκε –όπως κάθε πρωί- στην αυλή της μονοκατοικίας της για να ποτίσει τις λιγοστές της γλάστρες. Ένας άντρας –γιατί άνθρωπο δεν τον λες, όσο και αν προσπαθήσεις- την ακινητοποίησε, τη λήστεψε και την χτύπησε τόσο άσχημα, ώστε να την στείλει κατ’ ευθείαν στην εντατική. Μερικές εβδομάδες πριν από αυτό το περιστατικό, κάποιος μπήκε δυο φορές στην αυλή του δικού μου σπιτιού και πήρε ότι μπορούσε να κουβαλήσει. Τίποτα από αυτά δεν θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση, όχι τόσο εξαιτίας των γεμάτων με τέτοιες ειδήσεις τηλεοπτικών δελτίων που ακούω κάθε μέρα, όσο εξαιτίας των δεκάδων επαιτών που βλέπω στους δρόμους της πόλης, αλλά πλέον και της γειτονιάς μου.
Ο κοινωνικός ιστός της Ελλάδας έχει πια αλλάξει δραματικά και μόνον όσοι τη ζήσαμε πολύ πριν το ΔΝΤ ή το αλόγιστο άνοιγμα των συνόρων μπορούμε πραγματικά να καταλάβουμε πόσο. Θυμάμαι πως ως έφηβη, μετά από τα ξενύχτια στα διάφορα νυχτερινά κέντρα της πόλης, γύριζα τα ξημερώματα σπίτι μου με τα πόδια. Άραγε, τώρα που μεγάλωσα, είμαι το ίδιο θαρραλέα; Θαρραλέα δεν είμαι σίγουρα, μα δεν πολυσυμπαθώ και τον εκφοβισμό και την καταστροφολογία, γι’ αυτό και δεν θα υποκύψω σε αυτόν, ακόμη και αν με φλερτάρει.
Μπορεί να έχασα για βράδια ολόκληρα τον ύπνο μου, μα το πρόβλημα έχει αιτίες και ενόχους, και μια και οι ένοχοι δεν λογοδοτούν ποτέ, πέφτει στις πλάτες μας –για ακόμη μια φορά- η υποχρέωση να το αντιμετωπίσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Ψηλές, μεταλλικές πόρτες και κάγκελα σε κάθε παράθυρο, τα σπίτια μας μοιάζουν πια με οχυρά και κάθε που κάποιος μας χτυπά του κουδούνι, κρυφοκοιτάμε σιωπηλά τη μορφή του μέσα από τις τραβηγμένες κουρτίνες πριν ανοίξουμε. Κάποιες φορές μάλιστα δεν ανοίγουμε και καθόλου, προσποιούμαστε απλά πως λείπουμε, ενώ το δάκτυλο μας σχηματίζει ήδη το νούμερο της Ασφάλειας στο καντράν του τηλεφώνου. Όσοι δεν εμπιστευόμαστε δε την Αστυνομία, αναλαμβάνουμε αυτόβουλα το ρόλο της, με αεροβόλα, καραμπίνες και συχνές περιπολίες γύρω από το σπίτι μας. Ζούμε σε ένα μετά-Αποκαλυπτικό κόσμο και δεν το ξέρουμε, δεν το αντιλαμβανόμαστε απλά επειδή τα σπίτια μας δεν έχουν γίνει ακόμη ερείπια και τα δέντρα στάχτη. Μα αυτές είναι Χολιγουντιανές εικόνες καταστροφής, βασισμένες απλά στο συλλογικό υποσυνείδητο της Δύσης, η οποία επιμένει να αυταπατάται πως εάν δεν πέσει και το τελευταίο υλικό σύμβολο της κυριαρχία της, ο νόμος της ζούγκλας δεν θα επικρατήσει. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική, ζούμε ήδη στη ζούγκλα του νέου δυτικού κόσμου, όπου οι τοίχοι του σπιτιού μας είναι η μόνη μας ασφάλεια και συνάμα η αυτοσχέδια φυλακή μας, όπου η οποιαδήποτε κοινωνικοποίηση εγκυμονεί κινδύνους και οι συνάνθρωποι μας είναι ανταγωνιστές στο στίβο της επιβίωσης- ο θάνατος σου, η ζωή μου!
Δεν χρειαζόμαστε την επιστημονική φαντασία, η αλήθεια μας είναι πιο ζοφερή και τρομαχτική. Δεν χρειαζόμαστε διαστημικά κουστούμια και όπλα με ακτίνες λέιζερ, η πανοπλία της καχυποψίας, του φόβου και των σφιγμένων μυών, κάθε που κάποιος άγνωστος μας πλησιάζει, είναι αρκετή αμφίεση στη Δύση.
Χθες βράδυ, ανάμεσα στους εφιάλτες, βρήκα τη λύση. Σήμερα έβγαλα ένα μεγάλο καλάθι σταφύλια στην αυλή και το άφησα σε εμφανές σημείο, ώστε όποιος πεινάει, δεν έχει παρά να απλώσει το χέρι του μέσα από τα κάγκελα και να πάρει όσα θέλει. Σε αυτό το μετά-Αποκαλυπτικό κόσμο του ανταγωνσιμού για επιβίωση, εγώ απαντώ με ένα καλάθι σταφύλια. Προτιμώ να μοιράζομαι, παρά να ανταγωνίζομαι.

9 σχόλια:

Dimos είπε...

Τελικά τα κείμενά σου τα διαποτίζει η μελαγχολία... μια μελαγχολία όμως δυναμική, μια μελαγχολία που σε κάνει να λες "ΟΚ, αυτό κι εκείνο και το άλλο είναι μαλακίες, αλλά θα κάτσω παρ'όλ'αυτά να μεμψιμοιρώ και να κλαίω; Όχι! Θα τα αντιμετωπίσω!" Μ'αρέσει αυτό, μ'αρέσει πολύ. Αυτός ο δυναμισμός σε συνδυασμό με την θηλυκότητά σου θα πρέπει να κάνουν ένα εκρηκτικό cocktail. Και μην με ρωτήσεις το πώς απέκτησα ξαφνικά γνώμη για την "θηλυκότητά σου", αυτή φαίνεται από το τρόπο που γράφεις. Γιατί η συγγραφή εσωτερικών κειμένων δεν είναι παρά το αποτύπωμα του χαρακτήρα και της αύρας κάποιου ανθρώπου.

Από εκεί και πέρα, το να αισθάνεται κανείς ότι βρίσκεται σε μια Αποκαλυπτική ή μετά - Αποκαλυπτική εποχή (και λέγοντας Αποκαλυπτική δεν εννοούμε με τελεολογικό χαρακτήρα, αλλά όσων αφορά την ζοφερότητά της) τον κάνει αυτόματα πιο μελαγχολικό, αλλά και πιο συγκροτημένο και σπιρτόζο. Οποιοσδήποτε βλέπει επιφανειακά, χαυνωμένα και χαζοχαρούμενα τα πράγματα, μπορεί τελικά να περνάει καλύτερα (πάρε για παράδειγμα όλες τις μικρές μοντέλες που η φιλοδοξία τους σταματά σε ένα εξώφυλλο στο Nitro ή σε μια θέση γλάστρας σε κάποιο panel κουτσομπολιστικομεσημεριανάδικου), εν τούτοις όμως δεν αφήνουν κανένα αποτύπωμα, κανένα σημάδι, καμία απόδειξη της παρουσίας τους σε έναν κόσμο που πιθανώς να σβήσει σύντομα - και ακόμα πιο σύντομα αν επιμένουμε να περνάμε από αυτόν αόρατοι σαν προσωπικότητες και ορατοί μόνο σαν ένα πολλαπλασιαζόμενο είδος θηλαστικού που όπου κι αν πάει, όση ποσότητα πόρων κι αν έχει στην διάθεσή του, ό,τι είδους φύση και να το περιβάλλει, αυτό επιμένει να τα γαμάει όλα χωρίς καμία επίγνωση για το κακό που κάνει - στον κόσμο αλλά και στον ίδιο τον εαυτό του.

Είναι η επίγνωση που μας κάνει ανώτερους. Είναι το να ξέρουμε να διαβάζουμε τα σημάδια των καιρών - να τα ερμηνεύουμε, να τα καταλαβαίνουμε και μετά να τα αντιμετωπίζουμε... αν μπορούμε. Είναι το να οργιζόμαστε με την άνοδο της εγκληματικότητας, με την καταστροφή του περιβάλλοντος, με την αποξένωση και την ρηχότητα των σημερινών ανθρώπινων σχέσεων. Είναι το να προσπαθούμε να αλλάξουμε "την ζούγκλα", που λες, και να την κάνουμε δρυμό. Και αν έχουμε υπερβολικά μεγαλεπίβολα και δυσπραγματοποιήσιμα σχέδια, τότε ακόμα και το να βγάλεις στην αυλή ένα μπωλάκι με σταφύλια είναι κάτι. Έστω κι έτσι, λοξοκοιτάς το σύστημα και τους άτιμους κοινωνικούς μηχανισμούς που προσπαθούν να σε κάνουν ανθρωποφοβικό, και τους λες με φωνή σιγανή αλλά σταθερή και γεμάτη δύναμη:

Άντε και γαμήσου. Δεν θα μου πεις εσύ πώς να συμπεριφέρομαι.

Velvet είπε...

Κι όμως μπορεί να συμβαίνει το ίδιο
Για ότι ζήσαμε και για ότι δεν ζήσαμε
Και πάντα θα μας γεμίζει η ιδία μελαγχολία για ότι τελειώνει
Η επιστροφή δεν αρέσει σε κανένα

Μοιράζεσαι...
Μα κι αυτό δεν κάνεις τώρα

Καλό Σεπτέμβρη...

anidifranco είπε...

@Dimos τα σχόλια που αφήνεις είναι σαν τονωτικές ενέσεις στον οργανισμό μου, ο οποίος παραπαίει τελευταία, δεν στο κρύβω. Αν και μεγάλο σε έκταση το σχόλιο σου (κάτι σαν τα ποστ σου δηλαδή ) παρόλα αυτά, δεν του λείπει τίποτα, σε επίπεδο ουσίας. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως ήταν ένας πραγματικά δύσκολος Αύγουστος για μένα και ο διάλογος που ανοίγουμε εδώ μέσα με βοηθά να τον «χωνέψω» και να τον αφήσω πίσω μου. Σ’ ευχαριστώ για την παρουσία σου. Μου είναι απαραίτητη.

anidifranco είπε...

@Velvet Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο και την παρουσία σου εδώ φίλε μου. Ναι, το ότι μοιράζομαι ξαλαφρώνει τη ψυχή μου. Μακάρι να είχα τις λύσεις για όλα όσα μας βασανίζουν, αυτό για μένα θα ήταν επιτυχία, η μεγαλύτερη της ζωής μου. Χαίρομαι απλά που τα λόγια μου δεν πέφτουν στο κενό, αλλά σε αυτιά γεμάτα κατανόηση και ευαισθησία, αυτό μου είναι υπεραρκετό. Καλό μήνα και σε σένα. Κουράγιο σε όλους μας!

Dimos είπε...

Αυτό για την έκταση των κειμένων μου δεν μπορώ ούτε εγώ να το εξηγήσω. Ίσως είναι και θέμα αντίληψης. Ο σχετικός λακωνισμός είναι καλός για τον προφορικό λόγο... αλλά όταν είναι να γραφεί κάτι, κι επειδή τα γραπτά μένουν, ας γράψει κάποιος ό,τι του βγει. Είτε είναι πέντε λέξεις... είτε πεντακόσιες.

Την καλήμέρα μου γλύκα.

Morgana (Ευρυνόμη) είπε...

Γιατί με συγκίνησαν τόσο τα σταφύλια;
Είναι φανερό από παντού ότι ζούμε σε δύκολους καιρούς, ακούμε ή έχουμε ζήσει δεκάδες περιπτώσεις κλοπής, επίθεσης, εν ολίγοις παραβίασης της ασφάλειας σου. Ότι συμβαίνει και σε ολόκληρη τη χώρα μη πω κι ολόκληρο τον πλανήτη.
Καταλαβαίνεις ότι η έννοια της ασφάλειας όπως τη γνωρίζουμε δεν είναι παρά πλασματική. Ο κόσμος της ζούγκλας όπως λες. Η αληθινή ασφάλεια είναι μέσα μας.
Κι απάντησες με ένα καλάθι σταφύλια.......(χαμογελάω αληθινά).

Ioanna είπε...

Γειά σου Anni!
'Εστω και καθυστερημένα ελέω παρουσίασης εργασιών. Τί να πείς? Και εγώ αυτά σκεφτόμουν τιε προάλλες για πολλούς λόγους. Νομίζω ότι αν μένει κάτι αυτό είναι να τολμάς. Γιατί αν μας εγκαταλείψει και το θάρρος τότε χαθήκαμε!

Καλό σου βράδυ :)Να είσαι καλά!

anidifranco είπε...

Καλώς όρισες πίσω Ιωάννα και σ’ ευχαριστώ για την παρουσία σου εδώ. Δίκιο έχεις σε όσα λες και ναι, το κουράγιο και η ανθρωπιά δεν μας περισσεύει αυτές τις τόσο περίεργες μέρες, μα πρέπει πάντα να το αναζητούμε, πρέπει πάντα να προσπαθούμε, αλλιώς ο χρόνος θα κυλά βασανιστικά για όλους μας. Καλό σου απόγευμα.

Ωκεανός είπε...

Πολύ όμορφο...
Το διαβάζω τον Ιούνιο του 2011 ενω είμαι στήν Ζάκυνθο οχι για διακοπές,αλλά για δουλειά.Πέρυσι το καλοκαίρι το πέρασα και εγω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου περιμένοντας οδηγίες απο τον εργοδότη μου να πάμε κάποιο ταξίδι που δεν έγινε ποτέ.Εγκλωβισμένος σε μια πόλη που ωστόσο ηταν όμορφη ακριβώς επειδή ηταν άδεια.Δεν κοιμήθηκα στο μπαλκόνι παρόλο που είναι πέμπτος όροφος γιατί ο φόβος φτάνει ακόμα και εκεί..
Πληρώνουμε το τίμημα της ..ευημερίας που μας πέταξαν στα μούτρα δείχνοντάς μας πλαστικά-όνειρα τα αποία κυνηγήσαμε και μόλις τα φτάσαμε ολα έσκασαν σαν μια φούσκα.Απο εδω και πέρα η μόνη μας σωτηρία είναι όλοι να βγάλουμε στην πόρτα μας ενα καλάθι.Μέσα μπορεί ο καθένας να βάλει οτι του περισσεύει.Αν δοκιμάσουμε να βάλουμε την καρδιά μας ίσως και να την βρεί κάποιος και να μας χτυπήσει την πόρτα για να μοιραστεί και εκείνος την δική του.
Πολυ όμορφο κείμενο...
Να είσαι πάντα καλά.
:))